Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

Αυτή η πόλη δεν μπορεί να γιορτάσει



Κανονικά σήμερα ήθελα να σας γράψω κάτι για τη Λένα Πλάτωνος, τη Σαβίνα Γιαννάτου και τον Γιάννη Παλαμίδα. Έτσι είχα σχεδιάσει μιας και χθες βράδυ τους παρακολούθησα στον Ιανό...
Όμως, η μικρή διαδρομή από τον πεζόδρομο της Κοραή μέχρι την πόρτα του Ιανού δεν σου επιτρέπει πια τέτοιες πολυτέλειες.
Γιατί, η μικρή διαδρομή είναι μια αλυσίδα ανθρώπινου δράματος.
Κάθε της σπιθαμή και μια ζωή που ξαναρχίζει σχεδόν απ’ το μηδέν και ξέρεις ότι δεν είναι το μηδέν που ξαναγεννά. Είναι το μηδέν που δέθηκε στο πόδι της σα σιδερένια μπάλα και θα τη βαραίνει, αυτή τη μηδενισμένη ζωή, σε όλο το υπόλοιπό της.
Δεκάδες άστεγοι, σα ρούχα παλιά παρατημένα. Μικροί όγκοι από φθαρμένες κουβέρτες και σεντόνια τρύπια, ανάκατα. Μικροί όγκοι; Μεγάλες, πολύτιμες ζωές που έχασαν την αξία τους στις σκοτεινές γωνιές της Αθήνας και στους ειρωνικά ολόφωτους δρόμους της. Μεγάλες, πολύτιμες ζωές που εκποιήθηκαν για κάποιες άλλες, για την τροφή της ματαιοδοξίας, του εγώ, του εφήμερου.
Εκεί, σε μια μικρή εσοχή, δίπλα ακριβώς απ’ τη βιτρίνα με το δέντρο Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρίζου (μπεστσέλερ πορνό για μαμάδες, θυμάμαι διάβασα ένα τίτλο γι’ αυτό),  τρεις φιγούρες κρυμμένες στο σκοτάδι. Σκιές…  Μαύρες. Χωρίς αποχρώσεις.
Και ένα βρεφικό κλάμα.
Μια μπάλα από σεντόνια σφαλισμένη στην αγκαλιά της γυναίκας, ένα μικρό κεφάλι αναζητούσε απάγκιο ανάμεσα στο μπράτσο και το στήθος της μάνας. Κι ένα χνώτο, πάγωνε στον αέρα προσπαθώντας να ζεστάνει το βρέφος στη σύγχρονη φάτνη της Αθήνας. Ένας πατέρας πρόσφερε στο παιδί του το μοναδικό που μπορούσε να του προσφέρει εκείνη τη στιγμή. Το χνώτο του…
Και πίσω τους… Ένα μπογαλάκι. Η ζωή τους, μια μπάλα τυλιγμένη σ’ ένα σεντόνι.
Καμιά κατοστή μέτρα πιο πάνω, η πλατεία Συντάγματος κατειλημμένη από το βουνό ρούχων που πρόσφεραν άδολα και ανυποψίαστα όσοι συμμετείχαν στον μαραθώνιο αλληλεγγύης ή όπως αλλιώς τον ονόμαζαν, του Mega
Αυτή η πόλη δεν μπορεί να γιορτάσει…


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου