Αποπροσανατολι(στι)σμοί και βίλλες

Η κατάληψη της βίλλας Αμαλία όπως και οι υπόλοιπες καταλήψεις και η βίαιη έξωση και προσαγωγή των καταληψιών είναι απλώς η συνέχεια ενός μοτίβου καταστολής από την κυβέρνηση (τόσο την τωρινή τρικομματική όσο και τις προηγούμενες των τελευταίων τριών ετών) και το σύστημα που αυτή εκπροσωπεί και υπηρετεί.

Από την πρώτη στιγμή της κρίσης, με την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, το σύστημα ξεκίνησε –δειλά στην αρχή αλλά κλιμακούμενη στη συνέχεια- τη βίαιη καταστολή διαδηλώσεων, απεργιών και κάθε μορφής καταλήψεων.

Ο καπιταλισμός φανερώνει πια ανοιχτά το πιο σκληρό του πρόσωπο σε ολόκληρη την Ευρώπη. Μόνη τη διαφορά ότι στην Ελλάδα μοιάζει να προπορεύεται ανοίγοντας δρόμο με μία σειρά «καινοτόμων» (κατά τους νεοφιλελεύθερους ευρωπαϊστές) δοκιμών και παρεμβάσεων προς την κατεύθυνση της ολοένα και συντηρητικότερης διακυβέρνησης. Πιθανώς, η Ευρώπη να πορεύεται προς ένα μοντέλο ομοσπονδιοποίησης έχοντας επιλέξει την πλέον σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική και η χώρα μας να είναι το πειραματόζωο.

Ο μηχανισμός καταστολής χρησιμοποιεί επιτυχώς μέχρι τώρα τους δικούς του κομάντος-σαμποτέρ που δεν είναι άλλοι από τα ΜΜΕ, τα οποία, αφού φρόντισε να τα «καθαρίσει» ένθεν κακείθεν του πλαστού κεντρώου χώρου που ευαγγελίζονται, τα εξαπέλυσε πλήρως υποταγμένα εναντίον της κοινωνίας και κάθε διαφοροποιούμενης φωνής.

Εργασιακά κεκτημένα ξεχαρβαλώνονται στο όνομα της εξυπηρέτησης μιας ομιχλώδους πλειοψηφίας «νοικοκυραίων» που ενοχλούνται από κάθε κινητοποίηση. Ατομικές ελευθερίες ισοπεδώνονται στο ζητούμενο μιας πλαστής ευημερίας και ανάπτυξης. 

Και αφού όλα αυτά επιτεύχθηκαν και αφού παρέσυραν ακόμα και την αριστερά στην εγκατάλειψη της πάλης των τάξεων, έστω και προσωρινά και εν μέρει, με το έκτρωμα της μεσαίας τάξης και των κίβδηλων ονείρων της, ήταν πια καιρός να σηκωθεί η αυλαία και να παρουσιαστεί η πρεμιέρα του έργου μετά από σκληρές πρόβες δεκαετιών. Το αληθινό πρόσωπο του καπιταλισμού και του συστήματος. Ωμό, σκληρό, απάνθρωπο…

Η αριστερά πιάστηκε ανέτοιμη παρά τις προειδοποιήσεις και τη συνειδητοποίηση αρκετών εκπροσώπων της, αλλά και τα σημάδια που ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 ήταν έντονα.

Κάποιες φωνές του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα μιλούν για απόπειρα αποπροσανατολισμού από τα πραγματικά προβλήματα με την ανάδειξη των καταλήψεων εκ μέρους της κυβέρνησης σε ζήτημα πρώτης γραμμής. Όμως, η επί τριετία κλιμακούμενη καταστολή δεν δικαιώνει αυτό τον ισχυρισμό (η έφοδος στην κατάληψη της αγοράς της Κυψέλης, για παράδειγμα, δεν συνέπιπτε με κάποια συγκυρία τύπου λίστας Λαγκάρντ και η τοποθέτηση του Νίκου Δένδια στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη προ εξαμήνου μαρτυρά ένα γενικότερο σχέδιο). Η κυβέρνηση καταφέρνει να παρασύρει μέρος της αριστεράς σε μία παρέκκλιση από τις αρχές της στην πυραμίδα των οποίων οι ατομικές ελευθερίες βρίσκονται στην κορυφή. Διότι, η χρήση του επιχειρήματος του αποπροσανατολισμού σημαίνει εμμέσως την υποβάθμιση της σημασίας τους καθώς και την υποβάθμιση του ρόλου των ανεξάρτητων κοινωνικών παρεμβάσεων.

Βεβαίως, και ο στόχος του καπιταλισμού είναι πάντοτε το κέρδος. Όμως, η λίστα Λαγκάρντ και τα λοιπά σοβαρότατα οικονομικά σκάνδαλα, είναι απλώς συμπτώματα αυτού του συστήματος. Συμπτώματα τα οποία καταγγέλλεις και πολεμάς και στο τέλος τιμωρείς. Δεν τα αναγάγεις, όμως, σε κύρια αιχμή της πολιτικής σου. Αυτό πράττουν, για παράδειγμα, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και εμφανώς υποκρινόμενη και η Χρυσή Αυγή.

Η καταστολή των ελευθεριών από την άλλη, είναι ο τρόπος με τον οποίο θα οδηγηθούν στον τελικό τους στόχο της οικονομικής ολιγαρχίας που δεν θα δίνει λόγο για τίποτα στον εκφοβισμένο, τρομοκρατημένο και πλήρως εξαρτημένο και εξαθλιωμένο λαό.

Όλες οι δικτατορίες, άλλωστε, με αυτό τον οδικό χάρτη κινήθηκαν.

Σε δεύτερο επίπεδο δεν μπορεί κανείς να παραγνωρίσει την οικονομική σημασία του κέντρου της Αθήνας και την απαξίωσή του. Ο κόσμος τό ‘χει τούμπανο για τους μεγαλοκαρχαρίες που έχουν ξαμοληθεί στην πιάτσα και αγοράζουν για ένα ξεροκόμματο τις απαξιωμένες πια περιουσίες. Ακόμα και ο Άκης Τσοχατζόπουλος με το πολύ καλό του και στοχευμένο real estate portfolio εμφανίζεται ιδιοκτήτης πολυκατοικίας στην περιοχή των «κόκκινων φαναριών» πέριξ της Λιοσίων.

Η αριστερά δεν μπορεί να υποβαθμίζει όλο αυτό το σχέδιο και το πλέγμα συμφερόντων αντιμετωπίζοντάς το σαν ένα απλό πολιτικό πζιχνίδι της κυβέρνησης για να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από τα σημαντικά προβλήματα.

Μήπως, αυτά τα «σημαντικά» (λίστες, memory sticks κ.λπ) είναι το πραγματικό μέσο αποπροσανατολισμού από τα αληθινά μεγάλα και σημαντικά; Μήπως η πρωσοποποίηση των σκανδάλων είναι αυτή που αποπροσανατολίζει και παίζει το παιχνίδι της τηλεοπτικής δημοκρατίας; Μήπως η περιστολή ελευθεριών, η μετατόπιση πλούτου, η δημιουργία ισχυρότατης ολιγαρχίας, η κατάργηση εργασιακών κεκτημένων, η προοδευτική κατάλυση της δημοκρατίας πρέπει να είναι το βασικό μέτωπο πολέμου;