Κ όπως Κέντρο; Η ανατομία μιας συνέντευξης

Η σημερινή συνέντευξη του Γιώργου Σταθάκη στο Βήμα της Κυριακής ήταν μία από τις πολλές στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ τον τελευταίο καιρό στα καθεστωτικά Μέσα.

Κι αυτή η συνέντευξη είχε ορισμένα ιδιαίτερα σημεία που αξίζει να σταθεί κανείς και να τα αναλύσει. Εγώ, εδώ, δεν θα αποπειραθώ ακριβώς αυτό (καταρχήν δεν είμαι οικονομολόγος, αν και η μαρξιστική θεώρηση δεν πιστεύω ότι χωράει οικονομολόγους όπως τους γνωρίζουμε εδώ στον πάλαι ποτέ δυτικό κόσμο), αλλά θα καταπιαστώ με μερικά που μου έκαναν εντύπωση και μου προκάλεσαν ερωτηματικά.

Ο Γιώργος Σταθάκης, αποφεύγει εμφανώς να χρησιμοποιήσει αριστερή γλώσσα και επιλέγει να αναπτύξει τις απόψεις του με ένα λεξιλόγιο προσεκτικά ισορροπημένο, στρογγυλεμένο και κατά σημεία αόριστο.

Σταθεροποίηση… Ο όρος που κυριαρχεί στο πρώτο σκέλος των απαντήσεών του προς τον Αγγελο Κωβαίο. Σταθεροποίηση των δημοσίων δαπανών, σταθεροποίηση των φορολογικών εσόδων. Στο δεύτερο, πραγματικά, αναρωτιέμαι, πού εντοπίζεται η αποσταθεροποίηση αφού τα νούμερα ποτέ δεν είχαν μεγάλες διακυμάνσεις ή αποκλίσεις και ήταν πάντοτε εις βάρος των εργαζομένων. Το πρόβλημα, μάλιστα, για την αριστερά ουδέποτε ήταν η σταθεροποίηση των φορολογικών εσόδων, αλλά η εξισορρόπησή τους, η σωστή κατανομή των φορολογικών βαρών.

Όμως, αυτό που έκανε εντύπωση είναι η χρήση της λέξης «σταθεροποίηση» επί των οικονομικών. Ο στόχος σαφής: ο «νοικοκυραίος» της δεξιάς και του Πα.Σο.Κ. και ο φιλήσυχος εργαζόμενος πολίτης του Φώτη Κουβέλη.

Αμέσως μετά, ο κ. Σταθάκης, απαντώντας σε ερώτηση για τις επενδύσεις υποστηρίζει ότι «δεν υπάρχει καμμία αποδοκιμασία των ξένων επενδύσεων», αλλά αποδοκιμασία των επενδύσεων που προσανατολίζονται στην κοινή ωφέλεια και το real estate. Εδώ, να θυμίσουμε, ότι, την ίδια στιγμή που δινόταν η συνέντευξη εξελισσόταν και εξελίσσεται ο αγώνας των κατοίκων στη Χαλκιδική εναντίον της εξόρυξης χρυσού με το κράτος να καταφεύγει σε μεθόδους καταστολής και καταπάτησης δικαιωμάτων που παραπέμπουν σε άλλες, αλήστου μνήμης εποχές. Ούτε κουβέντα για το πλέον τρανταχτό παράδειγμα υποταγής του κράτους στα ιδιωτικά συμφέροντα στις Σκουριές.

Το κερασάκι στην τούρτα μπαίνει όταν ο κ. Σταθάκης αναφερόμενος στη μεταρρύθμιση του κράτους και του δημόσιου τομέα αναφέρεται (μεταξύ άλλων –Τρικούπη, Βενιζέλου, Παπανδρέου Ανδρέα) στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, εντάσσοντάς τον και αυτόν στην ομάδα των ηγετών που επιχείρησαν βαθιές τομές στη διοίκηση. Κι αναρωτιέται κανείς, πραγματικά, ποιες ήταν οι βαθιές τομές του Κωνσταντίνου Καραμανλή που δεν τόλμησε να πειράξει τα χουντικά κατάλοιπα στην μεταπολίτευση; Ποια ήταν η βαθιά τομή του συνεργάτη του παλατιού Κωνσταντίνου Καραμανλή στις προηγούμενες θητείες του;

Η συνέντευξη κλείνει με την αναφορά του στις πιθανές συνεργασίες που θα φέρουν το ΣΥΡΙΖΑ στο τιμόνι της χώρας.

Εδώ, ο κ. Σταθάκης, μιλάει για ένα ισχυρό κοινωνικό και πολιτικό μπλοκ, εντάσσοντας τόσο στο πρώτο (το οποίο είναι και αποδεκτό αφού μιλάμε για τον απλό ψηφοφόρο, τον λαό, δηλαδή) όσο και στο δεύτερο, και τη δεξιά. Κάτι που, σαφώς αποτελεί καινοτομία στον μέχρι τώρα λόγο του ΣΥΡΙΖΑ. Διότι, όταν μιλάμε για πολιτικό χώρο εννοούμε και κόμματα ή σε δεύτερο λόγο και στελέχη.

Στο πλαίσιο της δημοσίευσης με τίτλο «Νέο κούρεμα για βιώσιμο χρέος» έχουμε την αναφορά στην πολιτική του Ομπάμα, η οποία «έχει πολλά συμβατά στοιχεία με αυτό που επιδιώκουμε να κάνουμε», όπως χαρακτηριστικά αποφαίνεται, για να ολοκληρώσει την εικόνα της πιο «κεντρώας» συνέντευξης στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές.

Τελικώς, υπάρχει στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς το λεγόμενο κέντρο; Κι αν ναι, αυτή η στροφή είναι μόνο επικοινωνιακή ή και προγραμματική;