Κυριακή 2 Ιουνίου 2013

Γιατί θυμώνει ο κόσμος και εξεγείρεται πατέρα;


Η εξέγερση στην Τουρκία δεν έχει τελειώσει. Ίσως, μόλις άρχισε. Κανείς δεν ξέρει για πόσο θα συνεχιστεί, κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει την έκβασή της. Μόνο να εικάσει βασισμένος στα ιστορικά παραδείγματα τόσο της ίδιας της χώρας όσο και του παγκόσμιου χάρτη.

Στην Τουρκία δεν εξεγείρονται για πρώτη φορά. Έχει δεκαετίες τώρα που η γειτονική χώρα βλέπει μικρά ή μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού της να αντιδρούν απέναντι στην εξουσία.

Και δεν είναι μόνο οι εθνοτικές ομάδες, όπως οι Κούρδοι. Η Τουρκία έχει και μία ιστορία (μικρή, μάλλον, αλλά υπαρκτή) φοιτητικών εξεγέρσεων στις προηγούμενες δεκαετίες.

Όμως, η κυβέρνηση Ερντογάν έρχεται για πρώτη φορά αντιμέτωπη με τέτοιας έκτασης εξέγερση. Έκταση, την οποία προκάλεσε και η ίδια με τη βίαιη αντίδρασή της απέναντι σε μία ομάδα κατοίκων που διαμαρτύρονταν για την καταστροφή ενός πάρκου προκειμένου να χτιστεί εκεί ένα ακόμα εμπορικό κέντρο από αυτά που ξεφυτρώνουν σα μανιτάρια στις τουρκικές πόλεις στον καιρό της «ανάπτυξης» του Ερντογάν. Σα να ξεκινούσε η αντίδραση απέναντι στη μνημονιακή πολιτική εδώ από τις αντιδράσεις του κόσμου στην πλατεϊτσα της οδού Κύπρου στην Κυψέλη.

Από χθες το πρωί έχω διαβάσει άπειρες απόψεις και αναλύσεις από ανθρώπους διαφόρων ιδεολογικών τάσεων κι αν προσπαθούσα να τις ομαδοποιήσω θα κατέληγα στις ομάδες αυτών που:

-         α) Βλέπουν τα γεγονότα με την ελπίδα ότι θα αποτελέσουν την αρχή ενός ντόμινο που θα παρασύρει και την Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη.

      β) Θεωρούν ότι είναι μία συνέχεια των αραβικών εξεγέρσεων αγνοώντας, βεβαίως, ότι η Τουρκία ολίγη σχέση έχει με τον αραβικό κόσμο και η κοινωνία της διαθέτει μία ποικιλία η οποία δεν υφίσταται σε άλλες αραβικές χώρες. Μοναδική, ίσως, ομοιότητα θα μπορούσε να δει κανείς στο γεγονός της καταπίεσης και της περιστολής των ελευθεριών που αποπειράται τα τελευταία χρόνια ο Ερντογάν, ίσως και μεθυσμένος από τη δύναμή του που τον κατέστησε κυρίαρχο του πολιτικού παιχνιδιού, μέσω εκλογών, πάντοτε.

Τέλος...

γ) είναι η ομάδα αυτών που θεωρούν ότι πρόκειται για μία εξέγερση Κεμαλικών που αντέδρασαν στην ισλαμοποίηση της τουρκικής κοινωνίας ή, τέλος πάντων, στην  απόπειρα του Ερντογάν να την επιβάλλει. Κι η ομάδα αυτή διαθέτει και υπο-ομάδες. Άλλους που το βλέπουν θετικά (π.χ. Τζήμερος) και άλλους που το βλέπουν αρνητικά και άλλους που δεν ξέρουν ακόμα πού ακριβώς να σταθούν (π.χ. πολιτικοί της ΝΔ).

Στις προαναφερθείσες ομάδες θα μπορούσαμε να συμπληρώσουμε και ένα μέρος της αριστεράς με σοσιαλδημοκρατικά βλεφαρίσματα, η οποία, αμήχανη μπροστά στις εξελίξεις και φοβούμενη, ίσως, και αυτή την εξέγερση, πασχίζει να πείσει για την κεμαλική ταυτότητα των εξεγερμένων τούρκων σε μία προσπάθειά της να πείσει την αριστερά να μη δει με συμπάθεια, τουλάχιστον, τους τούρκους διαδηλωτές. Στην προσπάθειά της αυτή, μάλιστα, συχνά καταλήγει και σε εθνικιστικούς παροξυσμούς θέλοντας να ταυτίσει τα εγκλήματα του κεμαλικού κράτους με ολόκληρο τον τουρκικό λαό.

Δηλώνω πέρα για πέρα ακατάλληλος να κρίνω ποιος έχει δίκιο αφού, ομολογώ, δεν γνωρίζω πολλά περισσότερα από όσα ο μέσος Έλληνας για τη γείτονα χώρα.

Με απασχολεί ιδιαίτερα, όμως, το πάθος της τελευταίας ομάδας να πείσει ότι αυτή έχει δίκιο και κατέχει την ορθή κρίση. Τα επιχειρήματά τους μοιάζουν να κρύβουν την αγωνία των εμπνευστών τους για την πιθανή δικαίωση της πρώτης ομάδας με την περί ντόμινο θεωρία.

Υπήρξαν δημοσιογράφοι που μίλησαν για «ελαφρύ Ισλάμ» (Άρης Πορτοσάλτε). 

Υπήρξαν μεγάλοι διαδικτυακοί τόποι (skai.gr) που έβαλαν αποτρόπαιους τίτλους για θάνατο διαδηλωτή [Τουρκία: Προκάλεσε την «αύρα» της αστυνομίας και τον σκότωσαν μπροστά στην κάμερα! (video)] δίνοντας την αίσθηση πανηγυρισμού για το αποτέλεσμα. διαβάστε εδώ

Και, συμπτωματικά, πρόκειται για τους ίδιους δημοσιογράφους και τα ίδια Μέσα που προσπαθούν εδώ και χρόνια να πείσουν για την αναγκαιότητα του μνημονίου, που ενοχοποιούν καθημερινά τον ελληνικό λαό την ίδια στιγμή που οι ιδιοκτήτες τους καταληστεύουν και νέμονται τον όποιο πλούτο παράγει αυτή η κοινωνία.

Υπήρξαν πολιτικοί που ειρωνεύτηκαν (Άδωνης –ποιος άλλος;- Γεωργιάδης).


Όλα αυτά μαρτυρούν ένα: η τρικομματική κυβέρνηση κι οι υποστηρικτές και τα όργανά της πραγματικά φοβούνται την εξάπλωση του μικροβίου της εξέγερσης γνωρίζοντας ότι η βασική αιτία είναι ο οικονομικός νεοφιλελεύθερος προσανατολισμός του Ερντογάν και η περιστολή των ατομικών ελευθεριών. Φυσικό είναι, το δεύτερο να ενοχλεί ιδιαίτερα τους κεμαλικούς υποστηρικτές του κοσμικού κράτους. Όμως, όχι μόνον αυτούς. Είναι, βέβαιο, ότι στους δρόμους των τουρκικών πόλεων βρίσκονται και αριστεροί που επί χρόνια κυνηγιούνται από το τωρινό όπως και τα προηγούμενα καθεστώτα και φιλελεύθεροι που δεν είναι κατ’ ανάγκη, πνευματική ιδιοκτησία του κεμαλικού κράτους. Μαζί τους και άλλες καταπιεσμένες, μικρότερου πληθυσμού, ομάδες. Το γεγονός ότι η εξέγερση ξεκίνησε από την αντίδραση κατοίκων στην καταστροφή ενός πάρκου, άλλωστε, είναι σοβαρή ένδειξη ότι δεν έχουμε να κάνουμε με νοσταλγούς του κεμαλικού κράτους.



Έχουμε να κάνουμε περισσότερο, όπως δείχνουν οι εξελίξεις, με μία κοινωνία καταπιεσμένη, η οποία, ταυτόχρονα, ζει ένα παραμύθι επιτυχίας τη στιγμή που η ίδια καλείται να επιβιώσει με μισθούς πείνας. Μας θυμίζει κάτι αυτό;


Δεν είναι, τέλος, τυχαία, η βιαιότητα με την οποία αντιδρά η τουρκική αστυνομία μιμούμενη (παρότι η ίδια έχει τέτοιο παρελθόν) τις αντίστοιχες ευρωπαϊκές της ΕΕ. Οι βασανισμοί και οι ξυλοδαρμοί στη χώρα μας δεν απέχουν πολύ και γίνονται, ίσως, ακόμα πιο επικίνδυνοι λόγω της σχέσης αστυνομικών, όπως καταγγέλλεται καιρό τώρα και από παγκόσμιες οργανώσεις και ξένα ΜΜΕ, με το νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής.

Οι αντιδράσεις του καθεστώτος Ερντογάν ίδιες. Εύλογη και η ανησυχία των εδώ νεοφιλελεύθερων, οι οποίοι συναλλάσσονται, άλλωστε, με τους τούρκους επιχειρηματίες στην προσπάθεια πώλησης-εκποίησης της δημόσιας περιουσίας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου