Ημι-δημοσιογραφία εναντίον ΕΡΤ

Διαβάζοντας τα τελευταία χρόνια την αρθρογραφία σε εφημερίδες και, κυρίως, Internet αναρωτιέμαι πώς η δημοσιογραφία κατάντησε ένα τόσο πρόχειρο αντικείμενο. Ένα πεδίο ασκήσεων ηλιθίων, ανόητων, μικρονόων, ημιμαθών και αμαθών (το πρώτο θαρρώ είναι χειρότερο). Ένα πεδίο μεταφοράς της τηλεοπτικής κουλτούρας της τσόντας και της βιάσης.

Το ποτήρι μου πια ξεχείλισε με τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών που οδήγησαν στο πραξικοπηματικό κλείσιμο της ΕΡΤ. Ενθεν κακείθεν η ανοησία έπεσε σαν ομίχλη επάνω στο τοπίο μιας ρημαδιασμένης δημοσιογραφίας ανάμεσα στα ερείπια μιας κάποτε δημοκρατίας.

Αντιλαμβάνομαι το πώς μπορεί να σκέφτεται ένας νεοφιλελεύθερος. Αντιλαμβάνομαι πώς μπορεί να βλέπει τα πράγματα. Ένας πραγματικός νεοφιλελεύθερος, όμως, σαν το Γιάννη Στουρνάρα, ας πούμε. Όχι, και ένας ημι-νεοφιλελεύθερος ημιμαθής, ημιακόλουθος της συγκεκριμένης τάσης (αρνούμαι να την πω ιδεολογία).

Αυτοί οι «ημί», που όπως έλεγε κι η μάνα μου στον αδελφό μου, ο οποίος, συχνά-πυκνά, γκρίνιαζε, μπορούν να σκάσουν και γάιδαρο. Οι «ημί», που αχρηστεύουν με την αφελή οπτική τους κάθε επιχείρημα.

Διάβαζα στην Καθημερινή τον πρωτοσέλιδο πανηγυρικό για το κλείσιμο της ΕΡΤ. Μιλούσε περί εξυγίανσης, περί αποφασιστικότητας, πυγμής που πρέπει να επιδείξει, επιτέλους, το κράτος. Πυγμής εναντίον ποιου; Εναντίον του ιδιοκτήτη που τον όρισε προσωρινό διαχειριστή της περιουσίας του; Μιας και ο αιρετός κρατικός λειτουργός είναι διαχειριστής της περιουσίας μας. Θα περίμενες από ένα δημοσιογράφο να το γνωρίζει αυτό. Να μπορεί να ξεσκονίσει λίγο το αντικείμενο για να δει κάτω από το λεπτό στρώμα σκόνης τι κρύβεται. Το στρώμα είναι πολύ λεπτό, σχεδόν ημιδιαφανές. Αλλά, δημοσιογράφος δεν είναι αυτός που εξυπηρετεί τα συμφέροντα το αφεντικού που την ίδια ημέρα αγόρασε κοψοχρονιά τα δικαιώματα του αγώνα μπάσκετ ΟΣΦΠ-ΠΑΟ, τα οποία είχε αγοράσει η ΕΡΤ έναντι 240.000 ευρώ.

"Η χώρα είναι στα νύχια ενός βλακώδους φανατισμού που τον συγκροτούν άγνοια, προκαταλήψεις, ημιμάθεια και η αίσθηση ότι όλοι είναι δυνάμει παράγοντες της δημόσιας ζωής", έγραψε κάποιος κύριος ονόματι Ηλίας Κανέλλης… Δημοσιογράφος που δεν γνωρίζει ότι σε μία δημοκρατία ο πολίτης είναι παράγοντας της δημόσιας ζωής; Και, θεωρεί ότι η υποστήριξη της ύπαρξης ενός δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα είναι ημιμάθεια και φανατισμός; Σε ποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα θα υποστήριζε κάτι παρόμοιο και θα παρέμενε εκεί που είναι;

Στο site της LiFO, στη στήλη With Or Without You (πόσο αφελώς αυτοβαπτίζονται για να δείξουν τον ατομισμό τους, αλήθεια) η αρθρογράφος διακρίνει μονάχα έλλειψη ψυχραιμίας (sic) και προχειρότητα στο κλείσιμο με την υπογραφή ενός προσωρινού υπουργίσκου της δημόσιας (και όχι κρατικής, αγαπητή μου) ραδιοτηλεόρασης. Οι Ευρωπαίοι, πραγματικοί, συνάδελφοί της αφελώς διακρίνουν πραξικοπηματικές ενέργειες…

Και λίγο πιο κάτω μας προτρέπει…

«Η γιαγιά μου έλεγε πως ¨όταν η φωτιά έχει φουντώσει, ούτε αυτός που κρυώνει δεν πρέπει να την πλησιάζει". Κάντε, λοιπόν, όλοι ένα βήμα πίσω, αναζητήστε την χαμένη σας ψυχραιμία και σκεφτείτε πόσο χρόνο από την καθημερινότητά σας αφιερώνατε στην δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση. Έπειτα θυμηθείτε πόσες φορές βλαστημήσατε για το τέλος που συνόδευε το λογαριασμό της ΔΕΗ σας. Και τέλος, προσπαθείστε να ανακαλέσετε την τελευταία φορά που την παινέψατε.»

Αντιπαρέρχομαι την ορθογραφία του «προσπαθείστε» μιας και κάποιοι τη θεωρούν σωστή και προσωπικώς μου σηκώνει την τρίχα, και στέκομαι στα ερωτήματα. Δηλαδή; Αυτό που έχει σημασία είναι το αν οι πολίτες παρακολουθούσαν μαζικά τα δημόσια κανάλια; Δηλαδή, εσείς δεν έχετε εργαστεί ποτέ σε Μέσο που δεν είχε μαζική κυκλοφορία, ακροαματικότητα, θεαματικότητα; Σαν δημοσιογράφο δεν σας απασχόλησε ποτέ, επίσης, να δείτε τι είναι αυτό το τέλος; Και πότε ο πολίτης βλαστήμησε γι’ αυτό; Μήπως, όταν επί δεκαετία υποβλήθηκε από τους «δημοσιογράφους» των ιδιωτικών ανταγωνιστών της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης; Καταρχήν, το τέλος είναι ανταποδοτικό. Δεν είναι τίμημα για να παρακολουθείς, όπως για παράδειγμα τα λογής Nova, OTE TV κ.ά. Και θα ήταν καλό να αναφέρατε ότι είναι και το χαμηλότερο σε όλη την Ευρώπη.

Στην ίδια στήλη διάβασα και για ένα σάπιο αρχείο της ΕΡΤ. Από αυτό το σάπιο αρχείο, λίγη ώρα πριν, ευρισκόμενος μαζί με τους «φανατικούς» στο προαύλιο του ραδιομεγάρου της ΕΡΤ άκουγα από τα ηχεία τις εκπομπές του Γεραμάνη, τις μεταδόσεις των μεγάλων αθλητικών στιγμών των εθνικών ομάδων, τραγούδια του Χατζιδάκι από το Γ Πρόγραμμα… Δίπλα σε… άθλιους κατασκηνωτές και διαδηλωτές και απλούς πολίτες που ποτέ δεν θα συναντούσες στα σαλόνια του κάθε διευθυντή εφημερίδας ή καναλιού.

Δεν είσαι δημοσιογράφος όταν ελαφρά τη καρδία και αφελέστατα εξάγεις συμπεράσματα βασισμένος στο θυμικό του λαού. Ημιδημοσιογράφος είσαι και ο όρος δεν γίνεται αποδεκτός διότι δεν υπάρχει ημιδημοσιογραφία, υπάρχει μόνο κειμενογράφος επ’ αμοιβή… Είτε αντιγραφέας είτε υποβολιμαίος…

Στην ίδια αυτή ομάδα έχουμε συναντήσει κατά καιρούς πλείστους όσους υπηρέτες των διαθέσεων και των ορέξεων των εργοδοτών. Ευδοκιμούν και στην εποχή μας. Μανδραβέλης, Δήμου, Πορτοσάλτε, Τρέμη, Πρετεντέρης, Τσίμας… Και πολλοί άλλοι, για να μην αδικώ όσους αναφέρω ονομαστικά. Όμως, οι προαναφερόμενοι, διαβιώνουν σε ένα κλειστό, πολυτελή κόσμο. Οι υπόλοιποι οφείλουν να έχουν υπόψη ότι οι θέσεις σ’ αυτό τον κόσμο είναι περιορισμένες και όσοι δεν καταφέρουν να μπουν θα μείνουν έξω ανάμεσα σε αυτούς που, αφελώς, έμειναν απ’ έξω να θεωρούν εαυτούς παράγοντες της δημόσιας ζωής. Οι εντός του πολυτελούς κόσμου, άλλωστε, δεν αποτελούν παράγοντες της δημόσιας ζωής διότι αυτή τη ζωή την απορρίπτουν εκ προοιμίου.

Καλή τύχη, λοιπόν, σε όλους τους «ημί».