Αντώνης Σαμαράς: αφελής ή απλώς ακροδεξιός;

Πού ακριβώς το πάει ο Σαμαράς;

Είναι απλά αφελής και κλωτσάει στο τέλος τον κουβά με το γάλα ή υπάρχει κάποιο άλλο σχέδιο πίσω από το κλείσιμο της ΕΡΤ και την υπόσχεση για επανίδρυσή της με άλλο όνομα και λιγότερους εργαζόμενους;

Τι τον έκανε να κλείσει την ΕΡΤ με συνοπτικές διαδικασίες μέσα σε λιγότερο από μία ημέρα;

Όσοι τον γνωρίζουν εικάζουν ότι υπεύθυνος για την απόφαση ήταν ο Γιώργος Μουρούτης, ο οποίος πάτησε επάνω στη μνησικακία που διακρίνει τον Αντώνη Σαμαρά. Κι ο Αντώνης Σαμαράς ποτέ δεν ξέχασε ότι δεν καλύφθηκε η επίσκεψή του στην Κίνα λόγω απεργίας. Βεβαίως, ποτέ δεν σκέφτηκε ότι, ίσως, η μη κάλυψη να τον ευνόησε αφού τα αποτελέσματα της επίσκεψης, πέραν της εικόνας υποδοχής, ήταν πενιχρά έως και ανύπαρκτα.

Δεν είναι και λίγοι, όμως, αυτοί που συνδέουν την πραξικοπηματική ενέργειά του με την ακροδεξιά μετατόπιση. Η πυγμή κι η αποφασιστικότητα (η αδίστακτη και σκληρή διακυβέρνηση) είναι στοιχεία που γοητεύουν τον ακροδεξιό ψηφοφόρο. Κι η γραμμή του ήταν ακροδεξιά από την πρώτη στιγμή διακυβέρνησης.

Τα επιχειρήματα του κυβερνητικού εκπροσώπου Σίμου Κεδίκογλου έχουν ήδη καταρριφθεί μέσα σε δύο-τρεις ημέρες το ένα μετά το άλλο:

Περί διαφθοράς… Όλοι γνωρίζουν ότι η διαφθορά κρύβεται πίσω από τους ίδιους.

Περί ζημιογόνου λειτουργίας… Ήταν ήδη γνωστά τα οικονομικά αποτελέσματα, τα οποία έδειχναν κέρδη άνω των 40 εκ. ευρώ.

Περί ακροαματικότητας-θεαματικότητας… Είναι γνωστό τοις πάσι ότι στο καταστατικό της εταιρίας απορρίπτεται το κυνήγι της θεαματικότητας.

Περί χαρατσιού… Μέσα σε ελάχιστο χρόνο ο ελληνικός λαός πληροφορήθηκε ότι πληρώνει το μικρότερο ανταποδοτικό τέλος από όλη την υπόλοιπη Ευρώπη.

Άρα, ο Αντώνης Σαμαράς και η κυβέρνησή του, έχουν μείνει γυμνοί από επιχειρήματα.

Η μη πρόνοια κατοχύρωσης του υποτιθέμενου νέου ονόματος του νέου φορέα, ΝΕΡΙΤ, στο Internet, ωστόσο, προδίδει και ότι η κυβέρνηση είτε έδρασε γρήγορα προκειμένου να αιφνιδιάσει είτε λειτουργεί πρόχειρα άρα και επικίνδυνα.

Όπως, το ίδιο, προδίδει και ο μη υπολογισμός του αντίκτυπου εκτός συνόρων και πολύ περισσότερο μέσα στα σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία, αν μη τι άλλο, διατηρεί ακόμα ζωντανά τα αντανακλαστικά της σε θέματα ελευθερίας, ενημέρωσης και διακίνησης ιδεών, τουλάχιστον στο σκληρό της πυρήνα του Ευρώ.

Μία ακόμα βάσιμη εκδοχή είναι η δέσμευση της κυβέρνησης για απολύσεις. Γνωρίζοντας τις δυσκολίες που θα έχει αυτό το εγχείρημα της απομάκρυνσης 150.000 ανθρώπων ο Αντώνης Σαμαράς κινήθηκε για ακόμα μια φορά με τρόπο απότομο και "χοντροκομμένο", επαληθεύοντας το δόγμα του σοκ της Ναόμι Κλάιν.

Πιθανώς, να πίστεψε ότι η προπαγάνδα ετών εναντίον του δημόσιου τομέα και της ΕΡΤ καρποφόρησε και έφτασε ο καιρός για τη συλλογή των καρπών. Όμως, το σοκ των μαζικών απολύσεων εξακολουθεί να έχει αντίκτυπο σε ένα σημαντικό μέρος της κοινωνίας και όχι μόνο σε αυτό που διαθέτει αριστερά αντανακλαστικά και πλησιάζει το 40% με βάση τα εκλογικά αποτελέσματα.

Το ίδιο και το σοκ της μαύρης οθόνης, όπως τονίστηκε από πολλούς. Η σφυγμομέτρηση της επόμενης ημέρας έδειξε ότι το 68% σχεδόν, διαφωνεί με το κλείσιμο της ΕΡΤ.

Όμως, όσο κι αν ισχύει κάτι από τα παραπάνω ή ένας συνδυασμός αυτών εξακολουθεί να είναι ύποπτη η έλλειψη άμεσου σχεδίου μετάβασης. Υπό κανονικές συνθήκες η μετάβαση στο νέο φορέα θα έπρεπε να έχει γίνει χωρίς να σταματήσει ούτε για ένα λεπτό το πρόγραμμα της ΕΡΤ. Και ήταν πολύ εύκολο να συμβεί εάν υπήρχε ένας σχεδιασμός. Και μην πει κανείς για πιθανές απεργίες και αντιδράσεις των εργαζομένων. Ο Αντώνης Σαμαράς και οι κυβερνητικοί συνεταίροι του έχουν αποδείξει ότι δεν ορρωδούν προ αυτών και των εργασιακών δικαιωμάτων που, ούτως ή άλλως, κατήργησαν.

Τώρα, που συζητάμε για τουλάχιστον τρεις μήνες, λογικό είναι να αναζητάμε τι κρύβεται πίσω από αυτή την απόφαση.

Εκλογές με τη δημόσια ραδιοτηλεόραση κλειστή ώστε η διαχείριση της κοινής γνώμης να είναι ευκολότερη από τα κυβερνητικά στην καθολική πλειοψηφία τους ιδιωτικά ΜΜΕ;

Αυτή θα ήταν η πιο ελαφριά ακροδεξιά εκδοχή μέσα στα πλαίσια του κοινοβουλευτισμού.

Την άλλη που σχετίζεται και με το ακραίο πρόσωπο καταστολής με βασανισμούς, προληπτικές προσαγωγές και αναίτιες συλλήψεις, διασυρμό άρρωστων ανθρώπων, επιστρατεύσεων εργαζομένων, εκβιασμών και παρακολουθήσεων δημοσιογράφων δεν θα ήθελα να την υιοθετήσω, αλλά περνά από το νου υποχρεωτικά…

Όπως κι αν έχει, η κίνηση του Σαμαρά τράβηξε τα πράγματα στα άκρα κι από τα άκρα που βρέθηκε δύσκολα γυρίζεις προς τα πίσω για να ισορροπήσεις τη ζυγαριά και σίγουρα αν το κάνεις θα θεωρηθείς χαμένος και, πιθανότατα, και καμμένο χαρτί.

Κάτω από αυτό το πρίσμα, ίσως και η, εν είδη λαγού, πρόταση του Ψαριανού στη ΔΗΜΑΡ για νέο, κοινής αποδοχής –τύπου Παπαδήμου- πρωθυπουργό να έχει μία βάση κι ας έδειξε να περνάει στα ψιλά…

Προσοχή, λοιπόν, μιας και η συνεχής επίκληση της εκτάκτου ανάγκης είναι ικανή να οδηγήσει έναν ακροδεξιό πρωθυπουργό και μία ακροδεξιά συγκυβέρνηση ακόμα και στην αναβολή επ' αόριστον της λαϊκής ετυμηγορίας.