Λίγο ακόμα να τον κοντύνουμε

Ο Μανώλης Γλέζος δεν ήταν ποτέ ένα όνομα της πολιτικής που επιζητούσε την προβολή και τη δόξα. Κι αν ήθελε, είχε να δρέψει πολλούς καρπούς, τόνους ολόκληρους από αυτά τα… δεινά που μπορούν να σκιάσουν μιαν ολοφώτεινη ζωή.

Κι η ζωή του Μανώλη είναι ολοφώτεινη. Με τα συν και τα πλην της, όπως όλες οι ζωές όλων των ανθρώπων. Μονάχα που η ζυγαριά της ζωής του Μανώλη μπατάρει στο συν, στο θετικό πρόσημο. Κι αν έχει κάποια αρνητικά στο δημόσιο βίο του, η ζυγαριά γέρνει τόσο πολύ στο θετικό που κι αυτά γλιστρούν  και πέφτουν κάτω χωρίς κανείς να το προσέξει.

Κάποιοι, βέβαια, αυτές τις ημέρες που πέρασαν, είχαν τα μάτια καρφωμένα στο άλλο τάσι της ζυγαριάς, αυτό με το αρνητικό πρόσημο. Τι κι αν η ζυγαριά του Μανώλη δεν μπορεί να ισορροπήσει ποτέ, δεν μπορεί να σταθεί στη μετριότητα του ισολογισμού αρνητικών-θετικών. Κι όταν τα ένα-δυο αρνητικά έπεσαν στο πάτωμα και κανείς δεν το πρόσεξε, αυτοί έσπευσαν να τα ξαναβάλουν στο τάσι προσθέτοντας και όσα μπορούσαν από τα δικά τους μείον, γιατί από τον άνθρωπο που έκανε τη μεγαλύτερη αντιστασιακή πράξη της κατοχής πού νά ‘βρισκαν άλλα.

Δεν παίζει ρόλο που τα νοητά αφεντικά, οι αρχηγοί που αυτοί έχουν ανάγκη, δεν δίνουν κι αυτοί σημασία στα λιγοστά μείον. Ίσως, δεν θέλουν και οι ίδιοι να είναι και αφεντικά κανενός, ίσως ακόμα να μη θέλουν κι ακόλουθους. Αυτοί, όμως, οι μονίμως άχρωμοι στην πραγματικότητα, μονίμως ετεροπροσδιοριζόμενοι, μονίμως ακολουθητές έπρεπε να κερδίσουν το δικαίωμα να ακολουθούν. Το δικαίωμα στην αφοσίωση το έχουν αδιαπραγμάτευτο κάθε φορά σε άλλο σκοπό, σε άλλον ηγέτη, άλλο «πρωτοπόρο». Κολλημένοι στο βορρά της πυξίδας τους, που, κατά ένα περίεργο τρόπο, μετακινείται.

Έτσι, πέταξαν στη ζυγαριά με όσο περισσότερο θόρυβο μπορούσαν το αντίβαρό τους. Να κάνει κρότο!

Κάποιοι άκουσαν, αρκετοί άλλοι όχι. Αυτοί θα συνεχίσουν να ρίχνουν. Στην ανάγκη θα κρεμαστούν κι οι ίδιοι απ’ το τάσι, αρνητικά προσημασμένοι έτσι κι αλλιώς, και θα την ισορροπήσουν τη ζυγαριά. Κι ο Μανώλης Γλέζος θα γίνει μέτριος σαν αυτούς, θα ισορροπήσει κι ίσως και να πέσει. Η ζυγαριά θα γείρει στη μεριά τους.

Μα, ο Μανώλης Γλέζος ποτέ δεν θα γίνει ίδιος μ’ αυτούς. Γιατί, ούτε στην τηλεόραση θα είναι αλλάζοντας παράθυρα στη διάρκεια της μέρας ούτε αρχηγός θα γίνει ούτε ακόλουθους θα ψάξει ούτε καρέκλα για να καλύψει τα δικά τους κενά. Και πάνω απ’ όλα δεν θα πουλάει τον ηρωισμό του για οποιοδήποτε αντίτιμο, μικρό ή μεγάλο. Είναι ένα σταθερό σημείο στην πυξίδα.

Θα λέει αυτά που πιστεύει, θα κάνει αυτά που θεωρεί σωστά εκείνη τη στιγμή που η ιστορία του ζητά να τα κάνει. Τι κι αν είναι λάθος; Αλάνθαστος είναι μόνο αυτός που δεν κάνει τίποτα, αλλά κι αυτό αμφισβητείται μέσα στην αλληλεπίδραση ακόμα και της ακινησίας.

Κι ίσως κι η τωρινή του στάση στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ αποδειχθεί λάθος. Ίσως, λάθος ν’ αποδειχθεί κι η συμμετοχή του στο ΣΥΡΙΖΑ. Όπως λάθος αποδείχθηκε κι η στήριξή του στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. του ’81. Μα εκείνο το λάθος κι ο λαός το γιόρτασε σαν απελευθέρωση κι ο λαός το έζησε μαζί του. Κι ο Μανώλης δικαιούτο να το κάνει κι ο ίδιος. Δεν έλειψε ποτέ από γιορτή του λαού. Γιατί να έλειπε τότε, γιατί να λείψει τώρα;

Το δικαίωμα στο λάθος το έχει κι ο ίδιος. Το δικαίωμα στην αμαύρωση του ονόματός του, όμως, δεν το έχει κανείς.