Σάββατο 27 Ιουλίου 2013

Χρυσά άλλοθι

Σήμερα ξεκίνησα την ημέρα μου διαβάζοντας ένα άρθρο του Νίκου Μπίστη στο protagon.gr με τίτλο Πρόβες Αίματος και θέμα –τι άλλο;- τη Χρυσή Αυγή, η οποία, τελευταία, κλέβει την παράσταση στα έντυπα και ηλεκτρονικά φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ. Ο Νίκος Μπίστης, έσπευσε να την ερμηνεύσει, όπως και τόσοι άλλοι, αλλά και με ένα ύπουλο τρόπο να φέρει κι αυτός ξανά μπροστά την περίφημη θεωρία των δύο άκρων.

Έξυπνα και στοχευμένα ο πολιτικός -διανύσας την επιβαρυμένη λεωφόρο Αριστεράς-Κέντρου ελισσόμενος περίτεχνα ανάμεσα στους υπόλοιπους συνταξιδιώτες του με την ίδια κατεύθυνση (αλλά αυτό είναι άσχετο, ίσως πείτε κάποιοι)- και εν προκειμένω σχολιαστής, ξεκινά από μία φράση του Ηλία Ηλίου που πρόσφατα χρησιμοποίησε ο Γιώργος Καμίνης εναντίον της Χρυσής Αυγής («θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα») για να πατήσει μετά επάνω σε ένα βίαιο γεγονός επίθεσης αναρχικών-αντεξουσιαστών σε τρεις χρυσαυγίτες, να κάνει μία «αθώα» αναφορά στη 17 Νοέμβρη και τη βία, γενικότερα, και να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι…

«Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τη δημοκρατική νομιμότητα και ο Ηλιού θα πικρογελάει από καμιά γωνιά βλέποντάς μας  να τρέχουμε στον «δρόμο με τις πεπονόφλουδες».

Ο Νίκος Μπίστης έχει κάνει αρκετές ιδεολογικές ακροβασίες ως τώρα, διασφαλίζοντας, όμως, πάντοτε, την ύπαρξη προστατευτικού διχτυού από κάτω του. Άλλοτε ήταν η αριστερά της ανανέωσης και της ευθύνης, άλλοτε η σοσιαλδημοκρατία, άλλοτε ο light (επιφανειακά) καπιταλισμός και φυσικά, δεν εμπιστεύομαι πολύ την πολιτική του ανάλυση. Όμως, τώρα, δεν θέλω να ασχοληθώ με το σωστό ή λάθος των απόψεών του περί του τρόπου αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής. Άλλωστε, θεωρώ και τον ίδιο υπεύθυνο για την άνοδό της και την εύκολη απήχησή της σε ένα μεγάλο κομμάτι πολιτών. Τον θεωρώ πρωταγωνιστή της πολιτικής απάτης. Θέλω περισσότερο να ασχοληθώ με τα κίνητρά του συντάκτη, αλλά και αρκετών άλλων συντακτών, που καταπιάνονται με το ίδιο θέμα κάνοντας ακροβασίες επάνω από συνταγματικά δίχτυα και εκτοξεύοντας βέλη από συνταγματικά τόξα...

Αυτό που σκέφτηκα σε δεύτερο επίπεδο, διαβάζοντας το σχόλιό του, ήταν το πόσοι και με πόση ευκολία χρησιμοποιούν αυτή τη νεοναζιστική οργάνωση για να αναδειχθούν οι ίδιοι ή για να κρατηθούν στην επιφάνεια όταν το πλοίο βυθίζεται ή το νερό έχει «βαρύνει» το φθαρμένο και ασυντήρητο σκαρί τους. Και καθώς το αναλογιζόμουν ανακάλυπτα ότι είναι αρκετοί, πολλοί και από όλα, σχεδόν, τα σημεία του πολιτικού φάσματος.

Αυτό, βεβαίως, είναι εύκολο να συμβεί όταν έχεις να κάνεις με μία ακραία και εγκληματική οργάνωση, όπως η Χρυσή Αυγή, η οποία, πια, είναι και στο προσκήνιο εκτός από το παρασκήνιο που γνώριζε και γνωρίζει καλά.

Πετάς μία ατάκα περί συνταγματικού τόξου και ταράγματος στη νομιμότητα ή περί της θεσμικής αντιμετώπισης της βίας και είσαι βέβαιος ότι όποια κι αν είναι η εξέλιξη μετά θα δικαιωθείς. Θα αναδειχθείς και προφήτης, ίσως…

Δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνουμε το πόσο χρήσιμη είναι η φασιστική οργάνωση για μία καπιταλιστική εξουσία είτε στα πλαίσια της αστικής δημοκρατίας είτε και στα πλαίσια μιας δικτατορίας. Είναι ο μπάτσος τους. Είναι ο εκτελεστής τους και ο μπράβος τους. Αυτός που θα κάνει τη βρώμικη δουλειά χτυπήματος του αντιπάλου. Τη δουλειά που η εξουσία δεν θέλει η ίδια να κάνει ώστε να παραμείνει στα πλαστά πλαίσια νομιμότητας παριστάνοντας τον καλό μπάτσο. Το παιχνίδι του καλού και του κακού μπάτσου όλοι το γνωρίζουμε καλά είτε μέσα από τις άπειρες αστυνομικές ταινίες και τα ακόμα περισσότερα αστυνομικά μυθιστορήματα είτε και από την πραγματικότητα.

Μέσα από αυτό, λοιπόν, ερχόμαστε και στο δεύτερο ρόλο της φασιστικής οργάνωσης, αυτόν του φόβητρου, της απειλής της νομιμότητας. Όμως, αυτό για να λειτουργήσει καθολικά χρειάζεται κι έναν αντίπαλο στην αντίπερα όχθη, στην αριστερά, κυρίως την εξωκοινοβουλευτική, αλλά και την κοινοβουλευτική, εφόσον αυτή αποτελέσει απειλή εξελισσόμενη σε χώρο ικανό να καταλάβει την εξουσία μέσω της «νομίμου» οδού των εκλογών. Έτσι, στρέφουν τα πυρά τους και εναντίον αυτών κατηγορώντας τους ότι με την ύπαρξή τους και το λόγο τους καλλιεργούν το έδαφος για να αναπτυχθεί ο φασισμός. Τι κι αν γνωρίζουν καλά ότι οι ίδιοι τον έφτιαξαν; Τι κι αν το χωράφι έχει ήδη το σκιάχτρο του, τη Χρυσή Αυγή. Πρέπει, ταυτόχρονα, να διασφαλίσουν ότι οι κολλήγες δεν θα κοιτάξουν να πάνε σε διπλανό χωράφι έξω από το δικό τους με το όνειρο της ανεξαρτησίας. Πρέπει, επίσης, να πείσουν και τους φίλα προσκείμενους ότι και τ' άλλο χωράφι έχει κινδύνους αφού ο φασισμός δεν πείθει και δεν τρομάζει το ίδιο λόγω πολλών συγγενειών.

Αφού, λοιπόν, φτιάξαμε αυτό τον υπέροχο και ασφαλή, κάτω απ’ τη σκιά του φόβου, κόσμο, μπορούμε να προχωρήσουμε με το σχέδιό μας χωρίς κανείς να δύναται να μας κατηγορήσει για εκτροπές και στέρηση ελευθεριών. Η Χρυσή Αυγή είναι ένα υπέροχο άλλοθι για τους δήθεν υπερασπιστές της δημοκρατίας. Με αυτό το άλλοθι μπορούν να κόψουν και να ράψουν ακόμα και ολόκληρο Σύνταγμα ή να φέρουν ένα δικό τους πετώντας το παλιό στα σκουπίδια. Με την ύπαρξή της οι πραγματικοί επίδοξοι δικτάτορες δεν μοιάζουν το ίδιο κακοί και ακραίοι. Τα ακραία καθεστώτα έχουν να επιδείξουν κάτι πιο ακραίο από αυτά ώστε να φαίνονται τα ίδια μετριοπαθή.

Η σημερινή κυβέρνηση, για παράδειγμα, δεν μπορεί να κατηγορείται ως φασιστική επειδή ο φασισμός βρίσκεται στη Χρυσή Αυγή. Κι οι «εκτροπές» είναι μεν κάτι ακραίο, αλλά απαραίτητο. Τι θέλεις, δηλαδή, να καταστραφεί το κράτος και να έλθει η Χρυσή Αυγή ή οι αναρχικοί που θα σου πάρουν τα σπίτια;

Η Χρυσή Αυγή επαναφέρει το φόβο του πολέμου και ακόμα χειρότερα και του εμφυλίου πολέμου. Και τις μνήμες του. Γιατί, αυτή η χώρα έχει και τέτοιες μνήμες που μένουν ακόμα ζωντανές. Η Χρυσή Αυγή σου δείχνει πόσο αποκρουστικό μπορεί να γίνει το πρόσωπο της εξουσίας αν δεν υπακούσεις και δεν συνεργαστείς μαζί της σε ό,τι κι αν σου ζητήσει. Είναι αυτή που νίκησε στον εμφύλιο –όπως δηλώνουν οι ίδιοι ευθαρσώς-, αλλά η δεξιά συγκράτησε την απόλυτη κυριαρχία της και κατάφερες να φτάσεις στη μεταπολιτευτική δημοκρατία. Κάτι τέτοιο πρόβαλλαν πάντοτε οι Καραμανλικοί. Η Χρυσή Αυγή κάνει πιο εύκολη τη θυσία των ελευθεριών, των ονείρων, των δικαιωμάτων «για ένα καλύτερο αύριο».

Μέσα σ’ αυτή την άρτια φτιαγμένη παράσταση που συνεχίζεται με επιτυχία εδώ και τέσσερα χρόνια (οι πρόβες της, βέβαια, κράτησαν αρκετά περισσότερο) οι συντελεστές της παραγωγής της εναλλάσσονται μιας και υπάρχει και το στοιχείο κόπωσης. Σαν ένα σίκουελ ή μία σαπουνόπερα.  Έτσι, πολλοί, ονειρεύονται να μπουν κι οι ίδιοι στην ομάδα παραγωγής καθώς κι οι ίδιοι οι εμπνευστές της προωθούν έξυπνα την προοπτική της υπερπαραγωγής. Ένα πολιτικό Χόλιγουντ που υπόσχεται δόξα και μεγαλεία σε όποιον καταφέρει να μπει στον κόσμο του όχι ως θεατής, αλλά ως συντελεστής πια. Μια μικρή πολιτική βιομηχανία ονείρων.

Δεν είναι δύσκολο δα να το επιτύχεις. Αρκεί να ξέρεις να στήσεις το σενάριο με έναν καλό κι ένα κακό, να αναγνωρίζεις το συμβολισμό άσπρου-μαύρου, να ενστερνιστείς τη θεωρία των δύο άκρων (που και τα δύο βλάπτουν σοβαρά και το ίδιο την ασφάλειά σου, δηλαδή) και να δηλώσεις με κάθε τρόπο και μέσο ότι αποτάσσεσαι τα άκρα και αποδέχεσαι το παιχνίδι με τους κανόνες του ως το μόνο που διαθέτει κανόνες και ανταμείβει τους παίκτες που αγωνίζονται μέσα στα πλαίσιά αυτών.

Συνωστίζονται πολλοί κι από παντού. Άλλωστε, το βραβείο, στο τέλος του παιχνιδιού, είναι όλα τα λεφτά. Η εξουσία.

Συνωστίστηκαν ο Νίκος Μπίστης, ο Γιώργος Καμίνης, η ΔΗΜΑΡ κι ο Φώτης Κουβέλης, ο Βαγγέλης Βενιζέλος, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και όλα τα πρόσφατα παρακλάδια του. Οι κυρίως υπεύθυνοι για την κρίση και τα μνημόνια, για την άνοδο του φασισμού και οι εμπνευστές της καταστολής και των απαγορεύσεων. Στο πλάι συναντάς και κάποιους που στέκουν διστακτικά εκτός ουράς φοβούμενοι το στρίμωγμα και το ποδοπάτημα. Αυτοί θα μπουν όταν θα έχουν περάσει οι άλλοι. Ποιος ο λόγος να βιαστούν; Καταδικάζουν και τη βία, βλέπεις, και το επαναλαμβάνουν συνεχώς για να δικαιολογήσουν τη στάση αναμονής που τηρούν… Δε σπρώχνουμε, δε διαγκωνιζόμαστε, θα έλθει η σειρά μας.

Κι είναι πολιτικοί, είναι δημοσιογράφοι, είναι καλλιτέχνες, είναι συγγραφείς και κάθε λογής σοφοί… Άνθρωποι με δημόσιο λόγο. Άλλοι υπέρ, άλλοι κατά. Κι αυτοί της δεύτερης κατηγορίας είναι πιο επικίνδυνοι, καθώς είτε με αφελείς αναφορές πετυχαίνουν το αντίθετο από αυτό που θα ήθελαν είτε εν γνώσει τους μιλούν απλώς για να δώσουν παρών, ποντάροντας επάνω σε αντιφασιστικό προφίλ κι ας μην έχουν την αναλυτική ικανότητα και το υπόβαθρο να αντιληφθούν τι πραγματικά είναι φασισμός και από πού μας προέκυψε. Με δεκάρικους και απαξιωτικές ατάκες γηπεδικής έμπνευσης.

Το παιχνίδι χρειάζεται και τον αντίπαλο για να παιχθεί. Πώς αλλιώς;

Κι η Χρυσή Αυγή υπάρχει εκεί, ίσως και πιο δυνατή, μπαμπούλας, να διώχνει όσους τολμούν να ονειρευτούν ένα άλλο παιχνίδι, ένα άλλο κόσμο χωρίς παίχτες, χωρίς κακούς να κυνηγούν τους καλούς. Θα υπάρχει εκεί με στρατιώτες της όσους θέλουν να παίξουν στο παιχνίδι, αλλά δεν διαθέτουν τα απαραίτητα προσόντα. Έχουν κατανοήσει και ενστερνιστεί, βλέπεις, τη θεωρία των δύο άκρων και επιλέγουν το άκρο που παρέχει την προοπτική συμμετοχής στο παιχνίδι. Έτσι, γίνονται οι σεκιουριτάδες του που θαυμάζουν τους μετέχοντες σε αυτό. Κι ας πουν καμιά φορά και μια κουβέντα για τα ελαττώματα και τις αδυναμίες τους. Να, τους μετανάστες, ας πούμε, που τους έφεραν αυτοί οι «ανθέλληνες» πολιτικοί και κατέστρεψαν τη χώρα. Χρειάζονται κι αυτοί, οι φασίστες, ένα λόγο ύπαρξης. Χρειάζονται ένα αντίπαλο. Άνθρωποι είναι κι ίσως μια μέρα, όχι οι ίδιοι που είναι σεκιουριτάδες, αλλά τα παιδιά τους, βρε αδελφέ, καταφέρουν να μπουν στο παιχνίδι.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου