Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

Τα γύφτικα σκεπάρνια

Πεινασμένοι για πλούτο και λίγη προβολή.

Τους συναντάς καθημερινά σχεδόν δίπλα σου να θαυμάζουν γεμάτοι δουλοπρέπεια τους μεγιστάνες του πλούτου, να εξακολουθούν να διαβάζουν περιοδικά life style, να ρουφάνε τα φωτορεπορτάζ από τις παραλίες και τα κλαμπ της Μυκόνου, να πετάνε γαρύφαλλα σε τραγουδιστές που αλυχτούν στις πίστες της παραλιακής, να χαϊδεύουν πολυτελή αυτοκίνητα παρκαρισμένα στο δρόμο, να αγοράζουν πανάκριβα κινητά θυσιάζοντας ακόμα και το φαγητό τους, να παίρνουν έστω ένα ακριβό κοστούμι για την ψευδαίσθηση της μιας ημέρας μεγιστάνας.

Να πίνουν καφέ στην πλατεία Κολωνακίου προσπαθώντας να μοιάσουν στα άξεστα ινδάλματά τους. Να συναγωνίζονται σε χυδαία επίδειξη με χρυσές καδένες και νοικιασμένες συνοδούς, με Rolex που μπορεί να κόστισε και δύο και τρία μηνιάτικα.

Να τρέχουν να χαιρετίσουν επιχειρηματίες, πολιτικούς, καλλιτέχνες του star system, να χώνονται ανάμεσα στο στοιβαγμένο εκδιδόμενο πλήθος για να φανεί η φάτσα τους πίσω από  την πλάτη του «επώνυμου» όπως με περίσσια χυδαιότητα ονόμασαν τα media κάθε τυχάρπαστη και εκδιδόμενη διασημότητα του δευτερολέπτου.

Τους βλέπεις, και ξεχωρίζουν από μακριά. Εύκαμπτοι, ευλύγιστοι, με ανήσυχο βλέμμα που αναζητά τον πλούτο.

Καμαρώνουν σα γύφτικα σκεπάρνια, όπως ακριβώς καμαρώνει και στη  μοιραία φωτογραφία του ανοίγματος ο Στέλιος Σταυρίδης, δίπλα στην όμορφη αεροσυνοδό του ιδιωτικού τζετ του επιχειρηματία (πρώην γύφτικου σκεπαρνιού ως δάσκαλος οδήγησης, επίσης) Δ. Μελισσανίδη, στον οποίο μόλις είχε πωλήσει το 1/3 του υπερκερδοφόρου δημόσιου ΟΠΑΠ. Προφανώς, η βόλτα με το lear jet ήταν μέσα στα μπόνους. Όπως, ο μπαμπάς μου, όταν του έπλενα το αυτοκίνητο πιτσιρικάς, με άφηνε να κάτσω λίγο μπροστά και να πιάσω το τιμόνι, εκτός από το επιπλέον χαρτζιλίκι που μου έδινε. Κι εγώ καμάρωνα σα γύφτικο σκεπάρνι και περίμενα πώς και τι να με δει κάποιος φίλος που περνούσε.

Έτσι κι ο Στέλιος. Καθ’ οδόν για την Κεφαλλονιά, είπε να στείλει και μία φωτό στην τοπική εφημερίδα, να μάθει η τοπική κοινωνία ποιον θα υποδεχόταν. Το φίλο του μεγιστάνα. Όχι, όποιον κι όποιον. Και τα νυχτερινά μαγαζιά στο νησί θα αναστέναζαν και το τραπέζι του Στέλιου θα βούλιαζε στη σαμπάνια και τα ουίσκι και τις αιθέριες υπάρξεις.

Αυτός, έτσι κι αλλιώς, το κομμάτι του έκανε βουλιάζοντας μια χώρα μέσα στις πισίνες της αυταρέσκειάς του.

Και καμαρώνει σα γύφτικο σκεπάρνι κι η φωτογραφία θα φιγουράρει στον τοίχο του γραφείου του να θυμίζει σε όλους ότι ήταν φίλος ενός (πρώην γύφτικου σκεπαρνιού) επιχειρηματία, που του δάνειζε το τζετ του για να πάει για μια βουτιά. Κι ότι και τα γύφτικα σκεπάρνια μπορούν να γίνουν κάποτε χρυσά άμα ξέρουν να σκάβουν και να γλύφουν, ταυτόχρονα. Να, καλή ώρα, σα τον Αναστασιάδη, τον πρόεδρο της Κύπρου και τους πλανητάρχες που το κάνουν και νόμιμα.

Αφήστε τα γύφτικα σκεπάρνια να σταθούν πάνω απ’ τον ώμο και να ξεχωρίσουν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου