Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013

Εκλογές ο Σαμαράς; Γιατί;

Καταλαβαίνω ότι η αριστερά τόσο για ψυχολογικούς λόγους όσο και για τις ανάγκες της δικής της προπαγάνδας οφείλει να υποβιβάζει τον αντίπαλό της, αλλά μήπως το κάνει με λάθος τρόπο;

Ο Νίκος Χουντής σήμερα, αμέσως μετά την ομιλία του Αντώνη Σαμαρά στη ΔΕΘ μίλησε για αποχαιρετιστήριο λόγο και για ένα πρωθυπουργό φοβισμένο που κατάλαβε ότι φεύγει. Δηλαδή, έναν ακόμα εκλεγμένο πρωθυπουργό που κυβερνά με την αποδοχή του λαού η οποία, απλώς, μειώνεται προοδευτικά. Όχι για ένα πρωθυπουργό που εξελέγη ως αντιμνημονιακός και έγινε μνημονιακότερος των δανειστών. Όχι ένα πρωθυπουργό που εξελέγη ψευδόμενος και που εξακολουθεί να κυβερνά έτσι.

Προσωπικά, είχα μία εντελώς διαφορετική εικόνα.

Ο Αντώνης Σαμαράς ήταν ελάχιστα διαφοροποιημένος από τους προηγούμενους λόγους του και, ίσως, θα έλεγα και ελαφρώς πιο θρασύς και επεκτατικός σε ό,τι αφορά τη μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησής του.
Δεν υπήρξε κάποια υπαναχώρηση και οι λίγες υποσχέσεις που έδωσε ήταν στα πλαίσια της γνωστής τακτικής που ακολουθούν οι μνημονιακές κυβερνήσεις εδώ και τρία χρόνια. Αντιλαμβάνεται, βεβαίως, και ο ίδιος ότι δεν μπορεί να είναι μόνο με το μαστίγιο και το ψαλίδι και προχωρά ψαλιδίζοντας μεν, προσφέροντας ταυτόχρονα όμως και τα απαραίτητα γυαλάκια στους ιθαγενείς ως πολύτιμους λίθους. Μάλιστα, αυτή τη φορά, έβγαλε από την τσέπη κι ένα ακόμα χαρτί που αναμένεται να παίξει ρόλο στο επόμενο διάστημα. Το εθνικό, πατριωτικό. Έτσι ξεκίνησε το λόγο του και σταδιακά αναμένεται να ρίξει βάρος σε αυτό πατώντας επάνω στους ανυπεράσπιστους μετανάστες και πρόσφυγες που ελέω και των εξελίξεων στη Μέση Ανατολή αναμένεται να πολλαπλασιαστούν. Ήλθε η ώρα του τελικού εναγκαλισμού με τη Χρυσή Αυγή, άραγε;

Εκείνο που διαπίστωσα εγώ, ήταν ότι έχουμε να κάνουμε με ένα πρωθυπουργό που δεν προτίθεται να κάνει εκλογές παρά μόνο εάν πιεστεί αφόρητα από τις εξελίξεις ή από τους ίδιους τους καθοδηγητές του, δηλαδή, τους δανειστές. Κι αυτό, όχι για να πάρει σκληρότερα μέτρα, αφού οι κυβερνήσεις μας έχουν αποδειχθεί βασιλικότερες του βασιλέως εδώ και τρία χρόνια, αλλά για να βοηθήσει με την αποχώρησή του στη μακροζωία αυτού του συστήματος. Απλώς, δηλαδή, να αντικατασταθεί. Άλλωστε, γιατί να κάνει εκλογές ο Σαμαράς; Πού είναι η πίεση που θα έπρεπε να δεχθεί ώστε να υποχρεωθεί να προσφύγει σε εκλογές προκειμένου να την εκτονώσει; Και ποιες είναι οι εξελίξεις που περιμένουμε στο οικονομικό επίπεδο πέραν των αναμενομένων; Πού είναι ο παράγοντας αιφνιδιασμού του λαού; Σοφά ποιώντας, ακολουθώντας δοκιμασμένη συνταγή, τα φέρνουν όλα αφού έχουν προετοιμάσει και προϊδεάσει την κοινή γνώμη μέσω και της μονοκρατορίας των δικών τους ΜΜΕ.

Είμαι βέβαιος, ότι, αν γινόταν αυτή τη στιγμή μία δημοσκόπηση για το κατά πόσο ο λαός θέλει εκλογές, το αποτέλεσμα θα έβγαινε αρνητικό ή στην καλύτερη περίπτωση, ίσα βάρκα ίσα νερά. Κι ο καθένας μπορεί να το μετέφραζε με όποιο τρόπο ήθελε αυτό το αποτέλεσμα. Άλλοι, θα έλεγαν ότι η αριστερά δεν έχει πείσει επειδή παίρνει ακραίες θέσεις , άλλοι επειδή δεν παίρνει. Άλλοι, επειδή ο λαός δυσαρεστείται βλέποντας παλαιά πρόσωπα του Πα.Σο.Κ. να συντάσσονται μαζί της, άλλοι επειδή δεν έκανε μεγαλύτερο άνοιγμα στην ανύπαρκτη κεντροαριστερά (καθώς, πολλοί έτσι βαπτίζουν εκείνο το στρώμα που δέθηκε στο εκκρεμές της εξουσίας). Άλλοι, τέλος, οι συντηρητικότεροι, θα αρνούνταν αυτό το ενδεχόμενο φοβούμενοι τα έξοδα και τις πιθανές περιπέτειες από το ενδεχόμενο μη αυτοδυναμίας. Ίσως, αυτό, το τελευταίο να είναι και το αδύναμο σημείο της αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ, στην αντιπολιτευτική του τακτική. Δεν διεκδικεί δυναμικά το ενδεχόμενο της αυτοδυναμίας.

Το βέβαιο είναι ότι, ανατροπή με εκλογές δεν γίνεται, καθώς οι εκλογές πάντοτε αποτελούν ένα επιτυχημένο μέσο εκτόνωσης της οργής και της αγανάκτησης των μαζών στην αστική δημοκρατία. Οι εκλογές είναι το μέσο του λαού για να εκλέξει αυτόν που θέλει να τον εκπροσωπήσει, να τον κυβερνήσει, υπό την προϋπόθεση ότι, αυτός που κυβερνά μέχρι τότε, θέλει να αποχωρήσει είτε νωρίτερα είτε στον προβλεπόμενο χρόνο (στην τετραετία, στην περίπτωσή μας). Σε διαφορετική περίπτωση, πρέπει να προηγηθεί η ανατροπή και, προς το παρόν, οι προϋποθέσεις αυτές δεν υπάρχουν. Και δεν υπάρχουν από την πλευρά του λαού, καθώς οι δύο γεμάτες δεκαετίες απαξίωσης του πολιτικού συστήματος και της πολιτικής σε επέκταση, δεν βοηθούν αυτή τη στιγμή την αριστερά. Είναι δύσκολο να αυξηθεί η πίεση του λαού άμεσα, καθώς και τα μέτρα λαμβάνονται από την κυβέρνηση κλιμακούμενα και τα μνημόνια επίσης, υπογράφονται σιωπηρά, πλην του πρώτου. Δεν υπάρχει ο άμεσος κίνδυνος της καταστροφής και οι μνημονιακές δυνάμεις παίζουν καλά το παιχνίδι του καλύτερου μέλλοντος.

Ίσως, ο μόνος τρόπος για να πείσει η αριστερά να ήταν η έξοδός της από το σύστημα. Δηλαδή, να μην εμφανίζεται στα κανάλια που η ίδια καταγγέλλει ως συστημικά και εναγκαλισμένα με την εξουσία, μπαίνοντας έτσι με τη θέλησή της στο κάδρο του συστήματος, να μην μιλάει συνεχώς για εκλογές, κινδυνεύοντας να κάνει το λόγο της γραφικό και να δικαιώσει, ταυτόχρονα την παρούσα κυβέρνηση ως έχουσα δημοκρατικά ανακλαστικά και ευαισθησίες, να μην αναζητά συμμαχίες από τα φθαρμένα και ένοχα –άρα και υπόλογα απέναντι στο λαό- κομμάτια αυτού του συστήματος (ακόμα και αυτά που αυτοβαφτίστηκαν αριστερά, όπως η ΔΗΜΑΡ), να μη μιλάει για «απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές», υιοθετώντας τη δική τους φρασεολογία και επιχειρηματολογία, αλλά για αλλαγές και να ζητά την αποχώρηση αυτής της κυβέρνησης και μόνο. Οι εκλογές ούτως ή άλλως είναι κομμάτι της δημοκρατικής κουλτούρας της αριστεράς.

Να μην μπλέκεται σε οικονομιστικές αναλύσεις, όπως κάνουν συχνά ορισμένα στελέχη του οικονομικού τομέα του ΣΥΡΙΖΑ αποφεύγοντας έτσι να δικαιώσει ηθικά, τουλάχιστον, τις μνημονιακές δυνάμεις αναγνωρίζοντάς τους το ελαφρυντικό των «λανθασμένων χειρισμών». Είναι ξεκάθαρο πια σε όλους ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μία κυβέρνηση που ακολουθεί λάθος πολιτική, αλλά με μία κυβέρνηση που ακολουθεί τη σωστή πολιτική γι’ αυτούς που εκπροσωπεί. Όλα είναι σχεδιασμένα και μελετημένα για να φτάσουν σε ένα συγκεκριμένο ποθητό αποτέλεσμα για το ντόπιο και το διεθνές κεφάλαιο.

Δεν μπορείς να ζητάς τις δημοκρατικές διαδικασίες από μία κυβέρνηση που καταλύει το σύνταγμα σχεδόν καθημερινά και γράφει στα παλιά της τα παπούτσια κάθε έννοια ελευθεριών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων τόσο απέναντι στους έλληνες πολίτες (αλλοδαπούς και ημεδαπούς) όσο και απέναντι στους μετανάστες ή πρόσφυγες, που μάταια περιμένουν φυλακισμένοι ως εγκληματίες να βρουν μία διέξοδο διαφυγής και επιβίωσης;


Αυτή η κυβέρνηση έχει δώσει τέτοια δείγματα γραφής που δεν θα έπρεπε να εκπλήξει κανέναν η πιθανότητα ακόμα και της μη διεξαγωγής εκλογών ούτε στην τετραετία. Υπάρχει ο τρόπος, έστω και ακραίος, για να το επιτύχει αν το θελήσει. Άλλωστε, αποπειρώνται και μία πρόβα με τις δημοτικές εκλογές. Οι εκλογές, πάντως, αν γίνουν στην τετραετία, μικρή σημασία θα έχουν καθώς όποιος εκλεγεί θα παραλάβει μία έρημη και γυμνή χώρα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου