Είπαμε ναζί, αλλά όχι και εγκληματίας!

Να, λοιπόν, που έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για να αποκαλυφθεί σε όλους τους κάτοικους του συννεφιασμένου ελληνικού ουρανού ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη που δεν καταδίκασε το ναζισμό επίσημα, ως κράτος. Κι ότι είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη, πλην αυτών που συνεργάστηκαν με τον Χίτλερ, όπου ένα μεγάλο μέρος του λαού της δεν έβρισκε και τόσα κακά στο ναζισμό.

Μόλις προ ημερών, ο καθηγητής Χρ. Βερναρδάκης έλεγε σε συνέντευξή του στο ραδιόφωνο του Κόκκινο 105.5 ότι επί χρόνια οι δημοσκοπικές τους καταγραφές περιλάμβαναν ένα σταθερό ποσοστό άνω του 10% πολιτών που πιστεύουν ότι το δίκιο ήταν με το μέρος του Χίτλερ και καλώς έπραξε όσα έπραξε.

Κι αν απορείς γιατί…

Ουδέποτε ως χώρα διεκδικήσαμε τις γερμανικές αποζημιώσεις, ουδέποτε απαιτήσαμε την αποπληρωμή του δανείου, ουδέποτε τιμωρήσαμε ως κράτος τους συνεργάτες των γερμανών. Αντίθετα, μάλιστα, πολλοί εξ αυτών μας κυβέρνησαν είτε αυτοπροσώπως είτε μέσω των απογόνων τους, τέκνων, εγγονών, ανιψιών κ.ο.κ. Κι όσοι επί χρόνια φώναζαν γι’ αυτά ήταν γραφικοί στα μάτια σου.

Κάπως έτσι, χονδρικά, φτάσαμε και στην εκπροσώπησή τους στην Ελληνική Βουλή με 18 βουλευτές, παρακαλώ, εκπροσώπους του ελληνικού λαού, ενός κομματιού του που άγγιζε σχεδόν το μισό εκατομμύριο! Κι αυτή ήταν μόνο η αρχή αφού σε χρόνο dt με τις πλάτες και τις ευλογίες μιας ακροδεξιάς κυβέρνησης έφτασαν να εμφανίζονται στις δημοσκοπήσεις ως τρίτο κόμμα αγγίζοντας το 17% και το 18%!

Κι όλοι έπεφταν από τα σύννεφα θαρρείς και δε γνώριζαν. Έπεφτες κι εσύ, που μου έλεγες στις παρέες «εσύ δε δουλεύεις στο κέντρο να δεις τι γίνεται με τους ξένους», «πώς να μην αγανακτούν οι άνθρωποι που δεν τολμούν να βγουν από την πόρτα τους;» και άλλα συναφή, νοικοκυρεμένα.

Όμως, νοικοκυραίε μου, έπρεπε να φτάσουμε στο σημείο που θα συλλάμβαναν τους ναζί ως κοινούς εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου για να θορυβηθείς και να αποκαλυφθείς. Διότι, δεν σε ενοχλούσε που ήταν ναζί.

Μια χαρά έκαναν τη δουλειά σου καθαρίζοντας μετανάστες και αδελφές και κανένα ακραίο αριστεριστή ή αναρχικό (αν και στο τελευταίο δυσκολεύονταν, κάπως, είν’ η αλήθεια). Δεν σε ενόχλησαν ούτε όταν επιτέθηκαν σε γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ και λίγο μετά σε συνεργείο της ΚΝΕ. Ποιος ασχολείται με τα κουμμούνια και τι δουλειά έχω εγώ μαζί τους, σκεφτόσουν. Φώναζες σ’ αυτούς που υπερασπίζονταν τα δικαιώματα των θυμάτων τους και τους χαρακτήριζες ακραίους. Έτσι δεν είναι ξενοφοβικέ, νοικοκυραίε μου; Και ρωτούσες τα κόμματα, «τι θα κάνετε με τους ξένους;», «αν δε τους διώξετε δε σας ψηφίζω».

Τώρα, όμως, τα κανάλια, στους παρουσιάζουν ως νονούς της νύχτας, λαθρέμπορους, διαρρήκτες, διακινητές μαύρου χρήματος, εκβιαστές, μπράβους (θαρρείς κι αυτό το τελευταίο δεν το ήξερες αφού δούλευαν και για σένα), πληρωμένους δολοφόνους. Φρικτές προσωπικότητες, δε λέω. Αλλά είναι και μια χαρά μαζορέτες που ανοίγουν το καθημερινό βραδινό σόου σου του καναπέ.

Οι ναζορέτες σου.

Τώρα, έχεις λόγο να φοβηθείς λιγάκι γιατί κι αυτοί είναι κοινοί εγκληματίες. Είναι τέρατα. Κι είχαν και πολλά χρήματα στα σπίτια τους. Είχαν και όπλα, αλλά γι’ αυτά ήξερες, έτσι κι αλλιώς, δεν κρύβεσαι. Μονάχα τις σημαίες έκρυψες, προσωρινά όμως, δε με ξεγελάς, για να τις ξαναβγάλεις την 28^η Οκτωβρίου και να τις ξεχάσεις στη βεράντα σου, φοβάμαι, πάλι.

Ως ναζιστές, μια χαρά άνθρωποι ήταν. Ο ναζισμός δεν ήταν δα και κανένα βαρύ έγκλημα…

Καλή διασκέδαση στο ειδησεογραφικό σου σόου και καληνύχτα.