Κάθε νομός και βουλευτής κάθε πόλη και κόμμα

15 νέα κόμματα και δύο κινήσεις μέσα σε 4 χρόνια! Η απάντηση του συστήματος στην κρίση.

Οι παλαιότεροι θα θυμάστε το χουντικό σλόγκαν «Κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο».

Οι νεώτεροι βιώνετε μαζί με εμάς το «Κάθε νομός και βουλευτής κάθε πόλη και κόμμα» που μπορεί να μην κυκλοφορεί ως σλόγκαν, υλοποιείται, όμως, τα τελευταία χρόνια από τους πολιτικούς και τα στελέχη της συμπολίτευσης και του ευρύτερου μνημονιακού, κυρίως, χώρου στην προσπάθειά του να "μασκαρευτεί" για να παραμείνει γαντζωμένος στην εξουσία.

Έτσι, λίγο πριν την αποχώρηση, ή, ακριβέστερα, τη φυγή, του Κωνσταντίνου Καραμανλή και την ανάληψη πρωθυπουργικών καθηκόντων από το Γιώργο Παπανδρέου, έπειτα από τις εκλογές του 2009, έχουμε σχεδόν πέντε νέα κόμματα κάθε χρόνο με τα περισσότερα να μη διαθέτουν καν συγκεκριμένες θέσεις και να διαφοροποιούνται ελάχιστα.

Ο πρώην «βιομήχανος» και πολλάκις υπουργός της ΝΔ, Στέφανος Μάνος, έδωσε πρώτος το έναυσμα (ως… εμπειρότερος) με τη δημιουργία της Δράσης το 2009 μαζί με τους Βασίλη Κοντογιαννόπουλο και Γιάννη Μπουτάρη (νυν δήμαρχο Θεσσαλονίκης) και μερικούς ακόμα επαμφοτερίζοντες από το χώρο της πολιτικής, των ΜΜΕ και της τέχνης, κυρίως.

Το Μάρτιο του 2009 ιδρύεται η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. (Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή) από δέκα βασικές πολιτικές οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

Στα τέλη του 2011, ο διαφημιστής (;) Θάνος Τζήμερος (Γλαύκος-Αθανάσιος Τζήμερος, παρακαλώ) γίνεται πρόεδρος του νεοσύστατου σχηματισμού με την ονομασία Δημιουργία Ξανά, ο οποίος συνεργάστηκε με τη Δράση του Μάνου και τη Φιλελεύθερη Συμμαχία. Η τελευταία είχε ιδρυθεί το 2007 από τον Φώτη Περλικό, ενώ τώρα οδηγείται από τον  Γρηγόρη Βαλλιανάτο.

Το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου, ο Δημήτρης Καζάκης ιδρύει το Ε.ΠΑ.Μ. (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο) υποστηρίζοντας, κυρίως, την επιστροφή στη δραχμή και τη διαγραφή του χρέους.

Το Φλεβάρη του 2012 ο Πάνος Καμμένος ίδρυσε τους Ανεξάρτητους Έλληνες.

Ένα μήνα μετά, η Λούκα Κατσέλη και ο Χάρης Καστανίδης ιδρύουν την Κοινωνική Συμφωνία.

Δύο χρόνια νωρίτερα, στις ταραγμένες ημέρες των κρυφών διαβουλεύσεων του Γιώργου Παπανδρέου με το ΔΝΤ, ο Φώτης Κουβέλης αποχωρεί από το Συνασπισμό για να φτιάξει τη ΔΗΜΑΡ, η οποία συνεργάστηκε μετά τις εκλογές του 2012 με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Τον Ιανουάριο του 2012 ιδρύεται το Κόμμα Πειρατών Ελλάδας, ενώ στο τέλος του ίδιου χρόνου ο Ανδρέας Λοβέρδος αποχωρεί από το Πα.Σο.Κ. και συστήνει την ΡΙΚΣΣΥ (Ριζοσπαστική Κίνηση Σοσιαλδημοκρατικής Συμμαχίας).

Δεν πάει πολύς καιρός που ο Μιχάλης Καρχιμάκης, γραμματέας του Πα.Σο.Κ. μέχρι πρότινος, ιδρύει την Κίνηση των 75 εντός (εκτός κι επί τα αυτά) του κόμματος με έμβλημα –τι άλλο;- την ανανέωση του πολύπαθου κόμματος του Ανδρέα Παπανδρέου.

Μόλις προχθές, Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013, μία ακόμα πρωτοβουλία στελεχών του (Σημιτικού, ως επί το πλείστον) Πα.Σο.Κ. και της ΔΗΜΑΡ ίδρυσε την Πρωτοβουλία των 58 για την ανασυγκρότηση του κεντροαριστερού χώρου. Ενός χώρου που έχει εξελιχθεί σε ματριόσκα από τη δεκαετία του ’90 και έπειτα, γεννώντας διαρκώς νέους, βραχύβιους σχηματισμούς.

Στις 11 Δεκεμβρίου 2013, τρεις νυν ανεξάρτητοι και πρώην βουλευτές ΔΗΜΑΡ και Πα.Σο.Κ., οι Οδυσσέας Βουδούρης, Πάρις Μουτσινάς και Θόδωρος Παραστατίδης ανακοίνωσαν την ίδρυση ενός ακόμα κόμματος. Το όνομα αυτού Κοινωνία Πρώτα.

Πριν από αυτά είχαμε την ίδρυση των: Κόμμα των Απόστρατων, Πυρίκαυστος Ελλάδα από τον Κώστα Ζουράρι.

Την άνοιξη του 2013 ο Αλέκος Αλαβάνος επανακάμπτει στην επικαιρότητα με την ίδρυση του Σχεδίου Β, με βασική θέση του την επιστροφή στη δραχμή.

Το καλοκαίρι του 2013 ιδρύθηκε και επίσημα ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος από συνασπισμό μετατρέπεται σε κόμμα.

Με εξαίρεση τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δύο σχηματισμούς που προέκυψαν από συμμαχίες των αριστερών δυνάμεων και διαθέτουν σαφές πολιτικό στίγμα και ρόλο, όλοι οι υπόλοιποι σχηματισμοί (και δεν αναφέρω τους δεκάδες τυχαίους και βραχύβιους που δημιουργούνται από άγνωστους) ακόμα αναζητούν ένα πραγματικό στίγμα. Σε ό,τι αφορά το χώρο του παλαιού κέντρου, της δεξιάς και της παραδοσιακής δεξιάς όλοι έχουν ένα κοινό στόχο: τη διαφύλαξη των κεκτημένων του εγχώριου και του διεθνούς κεφαλαίου. Και όλα τα παράγωγά τους έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: δεν διαθέτουν λαϊκό έρεισμα αφού στην πραγματικότητα εκφράζουν τον ίδιο χώρο που εκπροσωπείται από τη ΝΔ και το Πα.Σο.Κ.

 Χρηματοπιστωτικά πολιτικά παιχνίδια… Αλήθεια, αναρωτήθηκε κανείς πόσα χρήματα κρύβονται πίσω από κάθε ίδρυση κόμματος; Και δεν εννοούμε τα κόμματα που προκύπτουν μέσα από κινήματα, αλλά τα κόμματα που συλλαμβάνουν όλοι αυτοί οι εγκέφαλοι πίσω από τις κλειστές πόρτες. Τα κόμματα στελεχών. Και για ποιο λόγο, αλήθεια, όλοι αυτοί οι γυρουλάδες του πολιτικού φάσματος όπως ο Νίκος Μπίστης «πασχίζουν» διαρκώς να βρουν νέους τρόπους… πολιτικής έκφρασης; Και τι ζητούν όλοι αυτοί οι… λογοτέχνες, «διανοητές», μουσικοί και άλλοι στα σαλόνια και τα γραφεία ισόβιων υπουργών και πολιτευτών; Και γιατί οι παραιτημένοι και αποτυχημένοι πρώην πρωθυπουργοί επιστρέφουν διαρκώς κρυμμένοι πίσω από κινήσεις και πρωτοβουλίες αχυρανθρώπων τους;

Η πραγματικότητα είναι μία: από το 2009 έχουμε την ίδρυση 15 κομμάτων και δύο κινήσεων που, πιθανώς θα μετεξελιχθούν σε κόμμα. Κι από αυτά τα 15, μπορούμε να εξαιρέσουμε μόνο:

Τον ΣΥΡΙΖΑ, που είναι η συνέχεια και μετεξέλιξη του Συνασπισμού μέσα από τις συμμαχίες των αριστερών, ριζοσπαστικών δυνάμεων.

Την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που κατάφερε να συνενώσει το μεγαλύτερο κομμάτι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς

και...

Τους Ανεξάρτητους Ελληνες, που προσπαθούν να διατηρήσουν τις αρχές της παραδοσιακής και λαϊκής δεξιάς που δεν βλεφαρίζει στο φασισμό, παρότι ορισμένες θέσεις της (μεταναστευτικό) φλερτάρουν με την ακροδεξιά.

Μπορούμε, επίσης, να εξαιρέσουμε και το Σχέδιο Β του Αλέκου Αλαβάνου, που δείχνει να είναι ακόμα ένα δείγμα της ασθένειας διάσπασης της αριστεράς και ίσως και το ΕΠ.Α.Μ. του Δημήτρη Καζάκη. Από εκεί και πέρα έχουμε να κάνουμε με την προσπάθεια του συστήματος να συγκρατήσει τη διάλυσή του.

Μας μένουν, δηλαδή, δέκα κόμματα και δύο κινήσεις που γεννήθηκαν μέσα από το χώρο που έφερε και στήριξε τα μνημόνια.

Την ίδια στιγμή που το σύστημα παίζει με τη δημιουργία κομμάτων και αποκομμάτων, οι άνεργοι επισήμως πλησιάζουν το 1,5 εκατομμύριο επίσημα και ανεπίσημα πιθανώς φτάνουν κοντά στα 2,5 εκατομμύρια, ο μισθός έχει φτάσει να ξεκινά από τα 250-270 ευρώ, 350.000 σπίτια έχουν μείνει χωρίς ρεύμα, 4 και πλέον χιλιάδες άνθρωποι έχουν αυτοκτονήσει, το βιοτικό επίπεδο έχει πέσει, τουλάχιστον κατά 30%, το 1/3 του ελληνικού πληθυσμού ζει κάτω από το όρια της φτώχειας και ένα μεγάλο κομμάτι του υπόλοιπου βρίσκεται οριακά κοντά, οι δρόμοι των ελληνικών πόλεων γεμίζουν από άστεγους, ένας μεγάλος αριθμός νέων μεταναστεύει…

Όμως, οι υπεύθυνοι αυτού του δράματος κι αυτής της ανθρωπιστικής κρίσης επιμένουν προκλητικά να διαπλέκονται και να στήνουν μηχανισμούς και πρωτοβουλίες και να ανταλλάσσουν απόψεις διαχείρισης της κρίσης τους εν μέσω τυρού και αχλαδίου ή, καλύτερα, χαβιαριού και σαμπάνιας. Συγκεντρώσεις σε θέατρα, συναντήσεις πίσω από κλειστές πόρτες, μυστικά δείπνα, συνεντεύξεις επί συνεντεύξεων, αρθρογραφίες που προσπαθούν να πείσουν για την αναγκαιότητα επανίδρυσης, παρουσιάσεις βιβλίων για τα αίτια της κρίσης και τους τρόπους εξόδου από αυτήν από τους ίδιους τους ανθρώπους που την προκάλεσαν. Γκαλά, παρουσιάσεις, πάρτυ… Αστεϊσμοί, φιλοφρονήσεις, χειραψίες, χειροφιλήματα… Κι όλα αυτά, επάνω σε ένα βουνό σκανδάλων και, φυσικά, πάντοτε με την παρουσία, τουλάχιστον ενός επιχειρηματία.

Με άλλα λόγια, ο λαός θα έλεγε, «εδώ ο κόσμος καίγεται και το μ…. χτενίζεται», για να κινηθούμε κι εμείς στο πολιτικό πλαίσιο που έθεσε με προχθεσινό του άρθρο ο Νίκος Μπίστης.