Οι χαμένες ζωές ήταν για όλους ένα μυστικό…

Εάν είχαν πνιγεί ή σκοτωθεί με οποιονδήποτε άλλο τρόπο δέκα, είκοσι,  τριάντα άνθρωποι ελληνικής υπηκοότητας θα είχαμε εθνικό πένθος και δικαίως. Όπως είχαμε με τα αδικοχαμένα παιδιά στα Τέμπη ή με τη Θύρα 7.

Πολλοί, συνέχισαν να προωθούν υποψήφιους για αυτοδιοικητικές και ευρωπαϊκές εκλογές.

Ακόμα κι εγώ, σήμερα πρωί, έπρεπε να γράψω μία στήλη μου για μουσική.

Ντρέπομαι γι’ αυτό…

Όλοι ξύπνησαν το πρωί, ήπιαν τον καφέ τους, έφαγαν το πρωινό τους και ξεκίνησαν για τις δουλειές τους (όσοι έχουν) και την καθημερινότητά τους.

Κανένας δεν μίλησε γι’ αυτή τη νέα τραγωδία έξω από τη Σάμο. Πιθανώς, ένα μικρό σφίξιμο στο άκουσμα της είδησης από όσους άκουγαν ραδιόφωνα που το έκαναν πρώτη είδηση (ελάχιστα ή μόνον ένα, νομίζω).

Ίσως, κάποιοι, να είπαν στο (στη) σύντροφό τους, τον ταξιτζή που τους μετέφερε ή τον εαυτό τους τον ίδιο «Τι τραβάνε κι αυτοί οι έρημοι άνθρωποι…».

Και για την άλλη, την πρόσφατη, στο Φαρμακονήσι, πάλι δεν θα μιλούσαν αν δεν τους είχαν εγγράψει στο μυαλό με οποιοδήποτε τρόπο εικόνες παιδιών και μανάδων νεκρών. Με εκείνο τον πονηρό τρόπο που ερεθίζουν το θυμικό, ξέρετε... Αυτόν που κάποιοι χυδαίοι, ακόμα και σε στιγμές τραγωδίας αποκαλούν "λαϊκισμό" και κάποιοι άλλοι εξίσου χυδαίοι εκμεταλλεύονται για να συγκινήσουν και να πουλήσουν. Διαφήμιση ή τον εαυτό τους τον ίδιο.

Αυτόν, που κάποιος άλλος, περισσότερο χυδαίος (αν η χυδαιότητα έχει διαβαθμίσεις) τηλεσχολιαστής (αρνούμαι να τον πω δημοσιογράφο κι ας είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ) είχε αποδώσει στην απερισκεψία των θυμάτων που θέλησαν να μεταναστεύσουν Γενάρη μήνα!

Κι εμείς, οι αριστεροί, οι ανθρωπιστές, οι αναρχικοί, μιλήσαμε για εκείνη τόσο έντονα, θαρρώ, επειδή , είχαμε και κάποια κτήνη του Λιμενικού σε ρόλο δήμιου. Αν, απλώς, είχαν πνιγεί, από μόνοι τους, έχω την αίσθηση ότι λίγοι θα μιλούσαμε και για εκείνες τις σπαταλημένες από αφέντες κάθε είδους ζωές.

Κι οργανισμοί και οργανώσεις, είμαι σχεδόν σίγουρος, απλώς τράβηξαν μία γραμμούλα ενώνοντας τελείες σε ένα γράφημα που αποτυπώνει την τραγικότητα της ανθρώπινης ζωής.

Θυμήθηκα, που πριν χρόνια, δικός μου άνθρωπος, βρέθηκε σε «καταυλισμό» προσφύγων, σε επίσημη συνάντηση με αντιπροσωπεία του ΟΗΕ όπου ερωτήθηκαν οι εδώ «υπεύθυνοι» πότε είχαν επισκεφθεί τελευταία φορά τον καταυλισμό και αυτός, φρέσκος τότε στα καθήκοντά του (είχε μόλις 3-4 μήνες) απάντησε αυθόρμητα «από ό,τι ξέρω, ποτέ» και δέχθηκε κλωτσιές κάτω από το τραπέζι για να σταματήσει.

Οι χαμένες ζωές ήταν για όλους ένα μυστικό…

Σκελετοί στην ντουλάπα τους. Στη θάλασσά τους. Λεκέδες στην ειδυλλιακή παραλία των διακοπών τους που μέχρι το καλοκαίρι, που θα κλείσουν τα σχολεία, θα πάρουν την άδειά τους, θα έχουν ξεπλυθεί. Θα τους έχει εξαφανίσει κι η αδυσώπητη επικαιρότητα. Κι η καθημερινότητα…

Και, όχι, δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Όμως...

Αρχίζω να τρομάζω με τις ημέρες, με την καθημερινότητα, που αλέθει και κάνει συνήθεια τον θάνατο.