Υπέρ θεσμών και εστιών

Έπρεπε να το είχαμε καταλάβει από την... ύφεση του λεξιλογίου ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν ερχόταν για να ανατρέψει ούτε να καταργήσει οτιδήποτε.

Ήταν το μνημόνιο που σκιζόταν, μετά το καταργούσε με ένα νόμο σε μία νύχτα, όπως ακριβώς είχε επιβληθεί, μετά θα αυτοκαταργείτο από την ψήφο του λαού, μετά δεν θα υπήρχε για αυτούς (προσοχή, για αυτούς), μετά θα γινόταν αντικείμενο διαπραγμάτευσης και μετά κάτι που απλώς δεν μπορεί να καταργηθεί, αλλά πρέπει να ζήσεις με αυτό.

Ήταν η εντολή των εκλογών που ήταν η ελπίδα που επιτέλους έφτασε (αλλά παρέμενε ελπίδα και δεν γινόταν πραγματικότητα –πρόσεξέ το κι αυτό), μετά έγινε εντολή διαπραγμάτευσης για διαγραφή χρέους, μετά εντολή διαπραγμάτευσης για παραμονή στο ευρώ.

Ήταν το ευρώ για το οποίο δεν θα κάναμε καμιά θυσία κι ήταν το ευρώ που δεν θα το κρατούσαμε πάση θυσία για να γίνει το Ευρώ έξω από το οποίο δεν μπορείς να ζήσεις. Έτσι, θα κάνεις μία θυσία να αντέξεις ακόμα εννέα μήνες κι αυτό δεν θα είναι δα και πάση θυσία (συμφωνείς, υποθέτω).

Ήταν το συνεδριακό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, μετά έγινε το πρόγραμμα Θεσσαλονίκης και μετά το πρόγραμμα των 100 πρώτων ημερών που δεν μπορεί να ξεκινήσει αν δεν ολοκληρωθεί η διαπραγμάτευση κι ήταν η διαπραγμάτευση που κατέληξε σε ανάγκη συμφωνίας.

Ήταν η τρόικα, οι δανειστές, οι τοκογλύφοι που μετά έγιναν θεσμοί και έπειτα εταίροι. Κι έπρεπε να αντιληφθούμε ότι ομιλούμε για θεσμούς ώστε να αποκτήσουν και το απαραίτητο πρεστίζ. Άλλο η τρόικα και άλλο οι θεσμοί. Θεσμός είναι η Βουλή, η δικαιοσύνη… Υπάρχουν και κάποιοι που θεωρούν θεσμό και την αστυνομία και τον στρατό. Και, ναι, είναι υπουργοί.

Ήταν κι η πρώτη φορά αριστερά που ελέω εκλογικού αποτελέσματος (αλήθεια;) έγινε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας και εξόδου από την ανθρωπιστική κρίση. Μετά έγινε κυβέρνηση διατήρησης του Ευρώ.

Ηταν κι η πρώτη φορά αριστερά που θα κουνούσε το μαντήλι στο παλιό και θα έβγαζε τη γλώσσα στο σύστημα. Μετά ακούμπησε επάνω του συνθέτοντας το φθαρμένο με το διεφθαρμένο και το άφθαρτο σε έναν αχταρμά γιατί το σύστημα δεν πέφτει αν δεν το καταλάβεις ή, μήπως, αν δεν το αγαπήσεις; Και στο σύστημα αν μόνο βγάλεις γλώσσα τη βγάζεις για να το αγγίξεις. Να το γλείψεις, κοινώς.

Ήταν και το Plan B που μοιάζει να ήταν Plan A και γι’ αυτό δεν έπρεπε να αποκαλυφθεί…

Ήταν και μία αριστερά της σύνθεσης, μετά έγινε αριστερά της σωφροσύνης, μετά της υπακοής, των απειλών, του μπάτσου, μετά απλώς έπαψε να είναι αριστερά.

Ήταν και ένα αριστερό κόμμα που έπεσε υπέρ θεσμών και εστιών…

Να ζήσουμε να το θυμόμαστε…