Παρασκευή 17 Ιουλίου 2015

Ο(δια)πραγματευτής Αλέξης

Καταρχήν να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Εάν ο Αλέξης Τσίπρας ήθελε Σχέδιο Β ή Plan B, ευρωπαϊστί, θα το είχε παραγγείλει και νυχθημερόν θα δούλευαν επαΐοντες γι’ αυτό ώστε να πάει να διαπραγματευτεί έχοντας όλα τα απαραίτητα όπλα…

Μα, ο Αλέξης δεν ήθελε. Κι ο ίδιος το έλεγε, το ομολογούσε είτε άμεσα είτε έμμεσα. "Δεν θα χρειαστεί", έλεγε κατηγορηματικά κι όλοι αφελώς θεωρούσαν ότι εννοούσε πως δεν θα χρειαστεί απλώς και μόνον επειδή δεν πρόκειται, δεν μπορούν και δεν θέλουν να μας διώξουν από το Ευρώ.

Μα, ο Αλέξης εννοούσε ότι δεν το χρειάζεται γιατί δεν το θέλει.

Κι ο τελευταίος αφελής, βέβαια, αντιλαμβάνεται ότι όταν πας να διαπραγματευτείς με τον εχθρό πρέπει να διαθέτεις και το φόβητρο. Πρέπει κι εσύ να έχεις ένα όπλο στο τραπέζι. Διαφορετικά δεν πας να διαπραγματευτείς μα για να συνθηκολογήσεις.

Ο Αλέξης δεν πήγε όμως ούτε γι’ αυτό. Πήγε για άνευ όρων παράδοση.

Παριστάνοντας ότι διαπραγματεύεται, φορτώνοντας τα βάρη στον Γιάνη Βαρουφάκη που, φιλόδοξος για την ανάμιξή του στην πολιτική ήταν μα έμπειρος γι’ αυτό καθόλου. Κι όποτε χρειαζόταν εμφανιζόταν ο Γιάννης Δραγασάκης κι η λοιπή παρέα του συμβιβασμού για να επαναφέρει τον Γιάνη στην τάξη.

Το ομολόγησε κι ο ίδιος ο Δραγασάκης (η σπίθα του συμβιβασμού του ’89) στη συνέντευξη του στον Πάνο Χαρίτο την Τρίτη το βράδυ πριν από το δημοψήφισμα.

«Αυτή (σ.σ. η δική του, δηλαδή) ήταν η διαπραγματευτική μας τακτική εξ αρχής», του συμβιβασμού και της υποχώρησης.

Αν ήθελε, άλλωστε, να διεκδικήσει και όχι να παραχωρήσει θα έστηνε μία διαπραγματευτική ομάδα που θα περιλάμβανε έστω και έναν αριστερό. Αντ’ αυτού, είχαμε τον Γιάννη Δραγασάκη υπέρμαχο φανατικό του Ευρώ, τον Γιάνη Βαρουφάκη που η σχέση του με τον Μαρξ ίσως να ήταν κάποτε στυλιστική φορώντας κάποιο t-shirt ίσως, την Ελενα Παναρίτη, την οικονομική δολοφόνο (ή επιστήμονα;) του νεοφιλελευθερισμού, τον κ. Σαγιά των ιδιωτικοποιήσεων.

Και φτάσαμε σε ένα απατηλό, ασαφές δημοψήφισμα όπου ούτε λίγο ούτε πολύ ο Αλέξης ζήτησε να επιλέξει ο λαός του ανάμεσα σε ένα μνημόνιο και ένα μνημόνιο+. Μα, τα στελέχη του την ίδια ώρα μιλούσαν για "Όχι στη λιτότητα" ενώ στην πραγματικότητα σε έβαζαν να επιλέξεις πόση ακριβώς λιτότητα δέχεσαι. Τα στελέχη του την ίδια ώρα μιλούσαν για περηφάνεια, για αντίσταση, για ένα Όχι στη διάλυση της Ευρώπης που σχεδιάζει η Γερμανία. Στις πλατείες, στα γραφεία των οργανώσεων μελών, στα social media, στα τηλεπαράθυρα…

Και κάποιοι λένε πως ο Αλέξης περίμενε το Ναι για να καταφέρει να αποδράσει. Μα, ο Αλέξης το Όχι περίμενε, ίσως μόνο σε χαμηλότερο ποσοστό που να μαρτυρά ένα λαό διχασμένο. Κι ίσως μονάχα γι’ αυτό να εξεπλάγη αφού ήταν δύσκολο να διαχειριστεί το Όχι των 2/3 της κοινωνίας. Το Όχι που διαχειριζόμενός το σωστά θα το υποβίβαζε, ευτελίζοντας την αντίσταση, ακυρώνοντας την υπερήφανη στάση, προάγοντας το δόγμα ΤΙΝΑ.

There is no alternative.

Κι αυτό είναι το δόγμα του Αλέξη…

Διότι αν ήθελε να διαπραγματευτεί κάτι καλύτερο θα ψήφιζε και δέκα νομοσχέδια στους έξι μήνες διακυβέρνησής του που υποδυόταν τον διαπραγματευόμενο. Αντ’ αυτού, μονάχα ένα νομοσχέδιο ελάφρυνσης της πολύπαθης αυτής κοινωνίας ψήφισε. Τις 100 δόσεις. Το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια ήταν μία οπισθοχώρηση των αριστερών θέσεων. Ακόμα και το Ποτάμι είχε πιο προωθημένες θέσεις. Το νομοσχέδιο για την ΕΡΤ, με μεγάλη καθυστέρηση, δεν είχε φτιαχτεί ποτέ και αναγκάστηκε να καταθέσει το νομοσχέδιο για τη ΝΕΡΙΤ με άλλα ονόματα και μικρές διορθώσεις.

Ούτε για τα εργατικά ούτε για τα δάνεια ούτε για τις φορολογικές ελαφρύνσεις ούτε για την αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών ούτε για τα διόδια ούτε για το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας ούτε…

Έστω ένα από τα προαναφερόμενα να ψήφιζε ώστε να δείξει ότι είναι αποφασισμένος να αντισταθεί.

Πήγε, λοιπόν, να διαπραγματευτεί ως συνέχεια του κράτους.

Και το καμιά θυσία για το ευρώ έγινε πάση θυσία συμφωνία.

Και το δεν ξεπουλάμε δημόσια περιουσία έγινε «το αφεντικό τρελάθηκε».

Και το σχίζουμε τα μνημόνια έγινε σχίζουμε τα παλιά μνημόνια για το καλύτερο, το πιο όμορφο απ’ όλα που δεν το ‘χεις δει ακόμα.

Κι η χυδαιότητα δεν σταμάτησε εκεί…

Επέστρεψε εδώ δηλώνοντας δεξιά κι αριστερά ότι κουράστηκε, διαπραγματεύτηκε σκληρά κι ίσως έκανε και κάποια λάθη (μα μία συγγνώμη δεν ζήτησε γι’ αυτό) μα μόνο η δική του κυβέρνηση θα καταφέρει να διαχειριστεί υπέρ του λαού αυτό το μνημόνιο που τον εξαφανίζει.

Ισοπεδώνοντας έτσι και την αριστερά, τα ιδεώδη της…

Αδειάζοντας και το αριστερό κομμάτι του κόμματός του που τόσο καιρό πάσχιζε να το βγάλει στο περιθώριο ή και να το διώξει.

Κι αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε γιατί η μόνη του πολιτική γραμμή επί τρία χρόνια ήταν η αλληλεγγύη. Για να την εκμεταλλευτεί κι αυτή και να την κάνει επιχείρημά του ώστε να παραμείνει γαντζωμένος σε αυτό που για να κατακτήσει έβαλαν πλάτη δεκάδες χιλιάδες μελών του κόμματός του και αρκετές χιλιάδες αριστερών. Η αλληλεγγύη του Αλέξη αφορούσε τον ίδιο. Αλληλεγγύη του λαού στον σκληρά διαπραγματευόμενο πρωθυπουργό του, που έβγαλε και έρπη από το άγχος του.

Θα δούμε το παραμύθι βήμα-βήμα, κεφάλαιο-κεφάλαιο, μέρα την ημέρα…


Πώς ο πραγματευτής βαφτίστηκε διαπραγματευτής.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου