Εχουμε καταλάβει ότι τώρα πια και το έγκλημα πρέπει να έχει
εθνικότητα;
Αλλοδαπός ο δράστης, για να καταδείξουμε το κακό της...
μετανάστευσης και των αλλότριων ηθών...
Ελληνας ο δράστης, για να καταδείξουμε ότι "εντάξει,
βρε αδελφέ, κάνουν κι οι Ελληνες εγκλήματα κάπου-κάπου".
Κι όταν ο δημοσιογράφος γράφει το "ο δράστης ήταν
Ελληνας" έχει εκπληρώσει το αντιρατσιστικό του καθήκον στην κοινωνία και
το βράδυ ή το πρωί (αναλόγως Μέσου) ο αρχισυντάκτης και ο διευθυντής σύνταξης
θα βάλουν τα πράγματα στη θέση τους. Το αλλοδαπό έγκλημα προηγείται.
Κι οι "ανήσυχοι" πολίτες θα φτιάξουν ομάδες
περιφρούρησης της γειτονιάς...
Κι οι "ανήσυχοι" πολιτικοί, θα φτιάξουν ομάδες
περιφρούρησης της χώρας...
Αυτά με αφορμή το, άγριο έγκλημα στην Ξάνθη που έγινε από
"έλληνα δράστη", όπως τονίζουν τα ρεπορτάζ, θαρρείς και η αγριότητα
έχει εθνικότητα.
Και, δυστυχώς, όταν είναι Ελληνας εμείς στην άλλη όχθη, λέμε
"ευτυχώς" γιατί δεν θα δώσει αφορμή στα νεοναζιστικά κτήνη να
εξαπολύσουν πογκρόμ. Θα το κάνουν, έτσι κι αλλιώς, απλώς θα αργήσει για άλλη
μια μέρα...
Πόσο ειρωνικό, οξύμωρο και απάνθρωπο μοιάζει όλο αυτό...
Κανονικά σήμερα ήθελα να σας γράψω κάτι για τη Λένα
Πλάτωνος, τη Σαβίνα Γιαννάτου και τον Γιάννη Παλαμίδα. Έτσι είχα σχεδιάσει μιας
και χθες βράδυ τους παρακολούθησα στον Ιανό...
Όμως, η μικρή διαδρομή από τον πεζόδρομο της Κοραή μέχρι την
πόρτα του Ιανού δεν σου επιτρέπει πια τέτοιες πολυτέλειες.
Γιατί, η μικρή διαδρομή είναι μια αλυσίδα ανθρώπινου
δράματος.
Κάθε της σπιθαμή και μια ζωή που ξαναρχίζει σχεδόν απ’ το
μηδέν και ξέρεις ότι δεν είναι το μηδέν που ξαναγεννά. Είναι το μηδέν που
δέθηκε στο πόδι της σα σιδερένια μπάλα και θα τη βαραίνει, αυτή τη μηδενισμένη
ζωή, σε όλο το υπόλοιπό της.
Δεκάδες άστεγοι, σα ρούχα παλιά παρατημένα. Μικροί όγκοι από
φθαρμένες κουβέρτες και σεντόνια τρύπια, ανάκατα. Μικροί όγκοι; Μεγάλες,
πολύτιμες ζωές που έχασαν την αξία τους στις σκοτεινές γωνιές της Αθήνας και στους
ειρωνικά ολόφωτους δρόμους της. Μεγάλες, πολύτιμες ζωές που εκποιήθηκαν για
κάποιες άλλες, για την τροφή της ματαιοδοξίας, του εγώ, του εφήμερου.
Εκεί, σε μια μικρή εσοχή, δίπλα ακριβώς απ’ τη βιτρίνα με το
δέντρο Πενήντα Αποχρώσεις του Γκρίζου (μπεστσέλερ πορνό για μαμάδες, θυμάμαι
διάβασα ένα τίτλο γι’ αυτό), τρεις
φιγούρες κρυμμένες στο σκοτάδι. Σκιές… Μαύρες. Χωρίς αποχρώσεις.
Και ένα βρεφικό κλάμα.
Μια μπάλα από σεντόνια σφαλισμένη στην αγκαλιά της γυναίκας,
ένα μικρό κεφάλι αναζητούσε απάγκιο ανάμεσα στο μπράτσο και το στήθος της μάνας.
Κι ένα χνώτο, πάγωνε στον αέρα προσπαθώντας να ζεστάνει το βρέφος στη σύγχρονη
φάτνη της Αθήνας. Ένας πατέρας πρόσφερε στο παιδί του το μοναδικό που μπορούσε
να του προσφέρει εκείνη τη στιγμή. Το χνώτο του…
Και πίσω τους… Ένα μπογαλάκι. Η ζωή τους, μια μπάλα
τυλιγμένη σ’ ένα σεντόνι.
Καμιά κατοστή μέτρα πιο πάνω, η πλατεία Συντάγματος
κατειλημμένη από το βουνό ρούχων που πρόσφεραν άδολα και ανυποψίαστα όσοι
συμμετείχαν στον μαραθώνιο αλληλεγγύης ή όπως αλλιώς τον ονόμαζαν, του Mega…
Η τακτική της τρικομματικής κυβέρνησης να νομοθετεί με
πράξεις νομοθετικού περιεχομένου παρακάμπτοντας τη Βουλή και το Σύνταγμα και
ακολουθώντας πιστά τα προβλεπόμενα από το μνημόνιο είναι δεδομένη.
Όμως, στο περιθώριο, πέραν των πράξεων που αφορούν ζητήματα
που άπτονται των δικαιωμάτων μας και των φορολογικών επιβαρύνσεών μας περνούν
και ορισμένες πράξεις στήριξης και ενίσχυσης των «φίλων» και των εργολάβων όπως
αυτή που εγκρίθηκε από το υπουργικό συμβούλιο στις 17 του μήνα περί προσωρινής
(έως 31-12-2012) αναστολής της υποχρέωσης των αναδόχων δημοσίων έργων να
προσκομίσουν φορολογική, ασφαλιστική ενημερότητα ή βεβαίωση οφειλής προκειμένου
να προχωρήσει η πληρωμή τους!
Με λίγα λόγια, αμνηστεύουν –έστω και προσωρινά- τους εργολάβους
που δεν καταβάλλουν ασφαλιστικές εισφορές ή χρωστούν στην εφορία με το πρόσχημα
–ποιο άλλο;- της ανάπτυξης!
Δηλαδή, για την κυβέρνηση, ανάπτυξη λογίζεται η επιχειρηματικότητα
εις βάρος της νομιμότητας… Διότι, ποιος άλλος μπορεί να πάρει χρήματα από το
δημόσιο τη στιγμή που χρωστάει έστω και ένα ευρώ;
Η σημερινή Πέμπτη δεν ηταν σαν τις άλλες για τη Νανά.
Το προηγούμενο βράδυ, επιστρέφοντας στο σπίτι της από το
τσάι του συλλόγου «Σώστε τις Λουί Βιτόν, όχι άλλες μαϊμούδες» παρολίγο να
συγκρουστεί με έναν άγνωστο που έσερνε ένα καρότσι σούπερ-μάρκετ φορτωμένο με
διάφορα πράγματα. Της φανηκε πως είχε μέσα και μία φθαρμένη κουβέρτα κι ένα
ζευγάρι παλιά, αθλητικά παπούτσια. Το βρήκε παράξενο… Τα καταστήματα δεν
λειτουργούσαν τέτοια ώρα ή, μήπως, ο υπουργός εισάκουσε τελικώς τις παρακλήσεις
της εκείνο το βράδυ στη δεξίωση της κ. Ντόρας (ω, εκείνο το πατέ πάπιας ήταν
υπέροχο!) για να ανοίγουν τα καταστήματα όλο το 24ωρο ώστε να καταφέρνει κι
αυτή να ψωνίζει χωρίς να χαραμίζει τον πρωινό της καφέ και το κομμωτήριο.
Η φίλη της, έσκυψε στο αυτί της και της ψιθύρισε «Είναι
άστεγος…».
Μον ντιε! Είχε ακούσει γι’ αυτούς, αλλά δεν είχε ξαναδεί… Τι
θέαμα! Και το χειρότερο: μύριζε. Ο, μον ντιε, πόσο άσχημα μύριζε! Σαν ξινισμένο
ρυζόγαλο Βάρσου!
Καθώς ετοιμαζόταν να ξαπλώσει, ακριβώς τη στιγμή που άπλωνες
την κρέμα νυχτός στο πρόσωπό της με τα κυκλικά, απαλά χάδια που την έκαναν να
αισθάνεται τόσο χαλαρή, το πήρε απόφαση! Το πρωί, δίχως άλλο, θα πήγαινε στον
μερ, το δήμαρχο Ζορζ να του μιλήσει γι’ αυτό. Δεν μπορεί η χαρά της γης, η
αγαπημένη της Αθήνα, να παρουσιάζει αυτό το θέαμα και μάλιστα δίπλα στην
πλατεία Κολωνακίου! Ένα δάκρυ, κρυστάλλινο Σβαρόβσκι, κύλησε στο μάγουλό της.
Ευτυχώς, είχε ξεβαφτεί...
Θα πρόσφερε μάλιστα και την εβδομαδιαία επιταγή από τη
δισκογραφική της που παρέλαβε μόλις χθες!
Εβγαλε από την ντουλάπα το ταγέρ της, τις γόβες της, το
φουλάρι της και… Αλήθεια, θα κάνει κρύο αύριο; Δεν είδα τον Καιρό. Ο, μον ντιε,
τι να φορέσω; Γούνα ή δερμάτινο; Μπιεν… Θα αποφασίσω το πρωί.
Αλόρρρρρ... Να μην ξεχάσω να πάρω τηλέφωνο τον μερ, το δήμαρχο, να του
πω ότι θα πάω. Να καλέσει δημοσιογράφους, να φτιάξουν κι ένα Δελτίο. Τέτοιες προσπάθειες
χρειάζονται προβολή να γίνονται παράδειγμα για όλους και όλες… Ντι μιλ γιούρος
θα δώσω, μον αμί… Ντι μιλ!
Τα
κυριακάτικα πρωινά είναι πάντοτε νωχελικά… Πρώτος καφές, διπλός ελληνικός, μια
γρήγορη ματιά στα νέα στο Internet, λίγο facebook, λίγο twitter, καμιά εφημερίδα κάπου-κάπου ραδιόφωνο
και ακρόαση cds που μάζεψα μέσα στην εβδομάδα…
Η ηρεμία διακόπτεται
γλυκά με την πρώτη φωνή της συντρόφου μου, που διαμαρτύρεται ότι τους άφησα
μόνους ενώ έχουν ξυπνήσει από ώρα αυτή κι ο Παναγιώτης, ο γιος μας… Καμιά φορά
και πιο τετριμμένα, με υπενθύμιση των οικιακών καθηκόντων…
Έτσι, μετά…
Οικιακά. Λίγο ξεσκόνισμα, λίγο σκούπισμα, λίγο μαγείρεμα… Ένα διάλειμμα
καθημερινότητας.
Όμως, αυτό
το πρωινό της Κυριακής δεν ήταν ίδιο. Δεν έμοιαζε με κανένα άλλο από όσα έχω ζήσει
στη μεσήλικη ζωή μου…
Ο Γιώργος ο
–πάλαι ποτέ- σαντουιτσάς (το μαγαζί κλειστό πάνω από τέσσερις μήνες) είχε
ξυπνήσει απ’ τ’ άγρια χαράματα και μιλούσε δυνατά όπως κάθε καθημερινό πρωινό. Μονάχα,
αυτή τη φορά πολύ νωρίτερα. Τον άκουγα, ήθελα δεν ήθελα, κι ήμουν βέβαιος ότι
θα ετοιμαζόταν για καμιά εκδρομή με την οικογένεια…
Η κυρά-Μαρία
από απέναντι, που είχε το ψιλικατζίδικο, μίνι μάρκετ, δηλαδή, και τό ‘κλεισε
πριν κάτι μήνες, βγήκε απ’ την εξώπορτα, σινάμενη – κουνάμενη, ντυμένη
φυσιολογικά κι όχι με κείνο το λαδί ξεπλυμένο κολάν που –πώς τα κατάφερνε- το
συνδύαζε με ό,τι άλλο είχε η ντουλάπα της από τότε που ‘κλεισε το μαγαζί.
Σήμερα ήταν ντυμένη σα να πήγαινε επίσκεψη. Μα τέτοια ώρα; Ούτε η εκκλησία δεν
είχε αρχίσει καλά-καλά.
Ξυπνάω πολύ
νωρίς, βλέπεις…
Αυτοκίνητα
ακούγονταν απ’ έξω να βάζουν μπροστά τις μηχανές, πόρτες ν’ ανοιγοκλείνουν,
παιδικές φωνές να τιτιβίζουν…
Έτρεξα στο
δωμάτιο ν’ ανοίξω τηλεόραση. Μπας και μπέρδεψα τις μέρες; Αμ, δε! Οι ίδιες
μίζερες κυριακάτικες φάτσες των τηλεπαρουσιαστών ήταν εκεί στην ώρα τους.
Σκουντάω τη
Νικολέττα όσο πιο γλυκά μπορώ…
«Είναι καμιά
γιορτή μεγάλη σήμερα;» ρωτάω…
«Πας καλά;»
μου αποκρίνεται και ξανακουκουλώνεται…
Κατεβαίνω,
ανοίγω ραδιόφωνο και κάθομαι στην αγαπημένη μου πολυθρόνα δίπλα στο παράθυρο…
Οι γείτονες
έφευγαν ένας-ένας ενώ εγώ έπινα καφέ…
Δεν άντεξα!
Μόλις είδα το Νικόλα τον παλιό μανάβη μας που βολόδερνε ενάμιση χρόνο τώρα σε
δουλειές του ποδαριού, πετάχτηκα έξω!
«Καλημέρα!
Πού πας, ρε Νικόλα κυριακάτικα;» τον ρώτησα.
Με κοίταξε απορημένος
με κάτι μάτια κουκουβάγιας, γουρλωμένα, να!
«Στο μαγαζί
πάω. Πού να πάω;»
«Ποιο μαγαζί,
ρε; Τρελάθηκες;»
«Στο
μανάβικο, ρε Γιάννη! Πού αλλού; Ξανανοίγω από σήμερα, όχι εκεί που ήμουν. Δυο
δρόμους πιο κάτω. Βρήκα ένα μαγαζί γωνία, μεγάλη ευκαιρία!».
«Μπράβο, ρε
Νικόλα. Καλές δουλειές» του ευχήθηκα μα γρήγορα συνειδητοποίησα…
«Ρε, άσε το
δούλεμα! Αφού είναι Κυριακή!»
«Αααα, καλά!
Πού ζεις; Από σήμερα, ρε δεν δουλεύουμε και Κυριακές;»
«Και
Κυριακές; Α, ναι, ρε συ! Όλοι;» τον ρώτησα κι εγώ λες κι είχα δουλειά ο μαλάκας
τόσο καιρό άνεργος κι ανησυχούσα μη τη χάσω…
«Όχι, ρε
Γιάννη. Εσείς θα ψωνίζετε. Μοναχά εμείς, τα μαγαζιά, θ’ ανοίγουμε. Επιτέλους,
να βγάλουμε και κανένα φράγκο!».
«Άντε, καλή
δουλειά, ρε Νικόλα» τον αποχαιρέτησα μη θέλοντας να του πω ότι εγώ δεν θα
ψώνιζα γιατί δεν είχα ούτε ευρώ ούτε κι όρεξη να χαραμίσω το κυριακάτικο πρωινό
μου για να ψωνίσω ντομάτες…
Εκεί που πάω
να μπω στο σπίτι, να ‘σου κι ο Γιαννάκης, ο γιος του αχώνευτου γείτονα από
δίπλα. Με το ίδιο παντελόνι, το εβδομαδιαίο του, που έλεγα πάντα. Μπλε
παντελόνι φόρμας, φθαρμένο στα γόνατα και ξεφτισμένο κάτω…
Καταχαρούμενος
ο Γιαννάκης, χοροπηδούσε!
«Πάμε με το
μπαμπά στα μαγαζιά!», πανηγύριζε…
Μα καλά…
Αυτός δεν είναι άνεργος; Κι αν βρήκε τα λεφτά, του ήρθε να πάει για ψώνια
κυριακάτικα;
Νάσου από
πίσω κι ο πατέρας, όλος χαμόγελα…
«Καλημέρα!»
μου φώναξε με προσποιητή χαρά. Δεν μ’ είχε ξαναχαιρετήσει μέχρι σήμερα…
«Ξεκινάμε
από Mall;» ρώτησε τη γυναίκα του και μπαίνοντας στ’ αυτοκίνητο τον άκουσα να
ψελλίζει «Επιτέλους αποφάσισαν και κάτι σωστό οι μαλάκες να μπορούμε να
πηγαίνουμε κι εμείς στα μαγαζιά ».
Ο άνεργος
κύριος Κυριακόπουλος έβαλε μπροστά και χάθηκε στη στροφή του δρόμου αφήνοντάς
με κάγκελο!
Τελευταία, η
οικογένεια Παπαδοπούλου, ο μηχανικός μετά της ξανθιάς συζύγου Ιουλίας, της αρχιτέκτονος
και των δύο τρισχαριτωμένων κορασίδων τους με τα κοτσιδάκια τους. Μπήκαν στο
τζιπ γεμάτοι χαρά όλοι! Δε χρειάστηκε να ρωτήσω. Ήξερα… Πήγαιναν για ψώνια.
Κάθε μέρα, άλλωστε, η Ιουλία για ψώνια πήγαινε…
Σε μισή ώρα
μέσα η γειτονιά, ο δρόμος μας είχε ερημώσει… Έφυγαν όλοι πανηγυρικά, σαν σε παρέλαση
γιορτής.
Οι Κυριακές
μου πια θα ήταν αφάνταστα νωχελικές, σε ένα δρόμο όπου θα επικρατούσε μία
νεκρική σιγή ολόκληρο το πρωινό. Όλοι, ενοχλητικοί και μη, θα πήγαιναν για
ψώνια κι εγώ θα απολάμβανα τον καφέ μου και τη μουσική μου… Μονάχα, θα ‘πρεπε
να ξυπνάω λίγο αργότερα να γλιτώνω τη βαβούρα της καθημερινότητας.
Ευτυχώς, που
τρελάθηκαν, σκέφτηκα… Χαράμισαν και τις Κυριακές τους.
«Βρε αγάπη
μου, θα ανέβεις επάνω καθόλου να μας δεις;» ακούστηκε η συνηθισμένη παράκληση
της Νικολέττας…
Κατά το
απομεσήμερο επέστρεψαν όλοι ένας-ένας. Μονάχα η ξανθιά Ιουλία μετά του συζύγου
και των τέκνων, κρατούσαν τσάντες… Ολοι οι άλλοι γύρισαν με μερικές φρατζόλες ψωμί από το φούρνο που πάντοτε ήταν ανοιχτός.
Οι δικές μας
Κυριακές είχαν σωθεί. Τα λιγοστά μας ψώνια τα έκανα και τ’ άλλα πρωινά, βλέπεις...
Κι ο δικός μου Θεός θα εξακολουθούσε να ξεκουράζεται τις Κυριακές...
Εδώ στα μέρη μου, στο Γέρακα και την Παλλήνη, ξεκινάμε μία προσπάθεια να στηρίξουμε ανθρώπους, να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο, να γυρίσουμε μαζί την πλάτη στην αδιαφορία, να κλείσουμε το μάτι στη συντροφικότητα και τη ζωή στήνοντας ένα στέκι αλληλεγγύης.
Την Κυριακή 16 Δεκέμβρη, κάνουμε το πρώτο μας βήμα με σύνθημα "Κανείς μόνος του στην κρίση".
Με μία καταγγελτική επιστολή για την γραμμή του σταθμού και της εργοδοσίας, ο Θάνος Δημάδης, ανταποκριτής του σταθμού από την Ουάσιγκτον και το ΔΝΤ, γνωστοποίησε στο σταθμό την παραίτησή του.
"Θεωρώ ότι θα ήταν λάθος μου να τροφοδοτώ, παραμένοντας στη θέση μου, νοοτροπίες και αντιλήψεις που οδήγησαν το χώρο της ενημέρωσης στη σημερινή κρίση, την οποία πληρώνει ολοκληρωτικά η δική μου γενιά", αναφέρει χαρακτηριστικά στην επιστολή του και συμπληρώνει λίγο παρακάτω...
"Γνωρίζω ότι στις μέρες μας η ανεργία περισσεύει στον κλάδο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης στην Ελλάδα. Αλλίμονο, όμως, αν μπροστά στο φόβο της ανεργίας, ειδικά εμείς οι νέοι άνθρωποι φθάσουμε στο σημείο να ξεπουλήσουμε την προσωπική υπερηφάνεια και την επαγγελματική αξιοπρέπειά μας".
Ακολουθεί η επιστολή του, όπως τη δημοσίευσε στο twitter.
Πρωτοφανής για τα πολιτικά χρονικά η ανακοίνωση – απάντηση της
ΝΔ στην ανακοίνωση της Νεολαίας Συνασπισμού για την επέτειο της δολοφονίας του
Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Η ΝΔ –με τους δύο συνεταίρους της στην εξουσία, ΠΑΣΟΚ και
ΔΗΜΑΡ να σιωπούν ουσιαστικά- εξέδωσε μία εμφυλιοπολεμική ανακοίνωση υιοθετώντας
για ακόμα μία φορά το δόγμα των δύο άκρων και ταυτίζοντας πάλι τον ΣΥΡΙΖΑ με τους
κουκουλοφόρους, κάνοντας μάλιστα, αναφορά ακόμα και στους νεκρούς της Marfin!
Είναι σαφές πια ποιος βάζει το φυτίλι και ποιος κρατάει και
τα σπίρτα. Υιοθετώντας για ακόμα μία φορά προβοκατόρικες τακτικές η ΝΔ
προσπαθεί εκ των προτέρων να αποδώσει κατηγορίες στους πολιτικούς αντιπάλους της
για επεισόδια που δεν έχουν γίνει, αλλά θέτει ως δεδομένα.
Μήπως γνωρίζει κάτι
περισσότερο;
Οι σαφείς στόχοι δύο: τρομοκράτηση των πολιτών και
συκοφάντηση του αντιπάλου με πόλεμο λάσπης.
Τακτική που ακολουθείται από την πρώτη ημέρα διακυβέρνησης της
τρόικας εσωτερικού εναντίον απεργών, συνδικαλιστών, διαδηλωτών, διαμαρτυρόμενων
και ολόκληρης της αριστεράς, αλλά και των πρώην «δικών της» παιδιών, που
αποχώρησαν.
Το πλήρες κείμενο της ανακοίνωσης της Συγγρού έχει ως εξής:
“Η πέμπτη φάλαγγα του ΣΥΡΙΖΑ, με εμπροσθοφυλακή τη νεολαία
του, ξεσκεπάζεται. Βγάζουν τις μάσκες, φορούν τις κουκούλες και εξοπλίζονται με
μολότοφ, με σκοπό να κάψουν για μία ακόμη φορά την Αθήνα και να λεηλατήσουν τις
περιουσίες των πολιτών. Άλλωστε, οι βουλευτές της κοινής πια συνισταμένης,
έχουν φροντίσει ήδη, ως άλλοι δοσίλογοι κουκουλοφόροι της κατοχής, να
στοχοποιήσουν αστυνομικούς και τις οικογένειές τους, δίνοντάς τους βορά στις
ορέξεις εγκληματικών στοιχείων, αναρτώντας φωτογραφίες τους στο διαδίκτυο. Να
είναι σίγουροι, οι κουκουλοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, ότι η κυβέρνηση και οι Έλληνες
πολίτες δεν πρόκειται να επιτρέψουν στα “άκρα” να πετύχουν το σκοπό τους. Δε θα
αφήσουν να υπάρξει καμία νέα MARFIN. Καμία κουκούλα δεν πρόκειται πλέον να τους
κρύψει”.
Φυσικά, ο ΣΥΡΙΖΑ απάντησε λιτά:
“Στα εμφυλιοπολεμικά, μισαλλόδοξα και τρομοκρατικά κηρύγματα
της ΝΔ, απαξιούμε να απαντήσουμε. Τους παραδίδουμε στη χλεύη του ελληνικού
λαού”.
Η Νεολαία, όμως, του κόμματος απάντησε αναλυτικότερα:
“Η 5η φάλαγγα των μνημονίων και των τραπεζών, με
εμπροσθοφυλακή την τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, ξεσκεπάζεται. Αυτοί
που οδηγούν την κοινωνία στην φτώχεια, την εξαθλίωση και τις αυτοκτονίες, αυτοί
που καταδικάζουν τη νέα γενιά στην ανεργία, την επισφάλεια και την
μετανάστευση, είναι οι ίδιοι που προσπαθούν να ποινικοποιήσουν τους κοινωνικούς
αγώνες και να τρομοκρατήσουν όποιον νέο άνθρωπο αντιστέκεται και παλεύει για
την αξιοπρέπεια του. Οι βουλευτές της «κοινής συνισταμένης» του μνημονίου, ως
νοσταλγοί του εμφυλιοπολεμικού κλίματος, τολμάνε να αποκαλούν δοσίλογους τους
βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ενώ την ίδια ώρα κλείνουν το μάτι στο
φασισμό και τη Χρυσή Αυγή. Να είναι σίγουροι οι κουκουλοφόροι του μνημονίου,
ότι οι εργαζόμενοι και η νεολαία δεν πρόκειται να επιτρέψουν στις ακραίες
πολιτικές τους να διαλύσουν την κοινωνία. Δε θα υποχωρήσουμε απέναντι στο φόβο,
την τρομοκρατία και την καταστολή. Νοιώθουν να χάνουν το έδαφος κάτω από τα
πόδια τους και γίνονται γραφικοί και θρασείς την ώρα της κατάρρευσής τους. Μας
κλέβουν το μέλλον, ήρθε η ώρα να τους κάνουμε παρελθόν.
ΥΓ. Θα περιμέναμε από το κόμμα που βρισκόταν στην κυβέρνηση
στις 6/12/08, όταν δολοφονήθηκε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, περισσότερη σύνεση
και αυτοσυγκράτηση”.
Η Κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αποχώρησε από τη
χθεσινοβραδινή συνεδρίαση της Βουλής διαμαρτυρόμενη για την ανακοίνωση και την
άρνηση της ΝΔ να την αποσύρει και να καταδικάσει τους υπεύθυνους για τη σύνταξή
της.
Ο γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος
Βούτσης δήλωσε σχετικά:
“Ζητούμε την άμεση απόσυρση της ανακοίνωσης του κυβερνώντος
κόμματος και την ανάληψη των ευθυνών από τους εμπνευστές και τους άμεσα
υπεύθυνους για την έκδοσή της. Σημειώνουμε μόνο ότι η ατζέντα, η φρασεολογία, η
εμφυλιοπολεμική λογική και η διχαστική πολιτική που εμπεριέχονται σε αυτή την
ανακοίνωση, είναι πρωτοφανής σε όλη την πολιτική μας ιστορία και καταδεικνύει,
πέραν των άλλων, το ποιος εργάζεται για να αναπτύσσεται η πιο μισαλλόδοξη
ακροδεξιά στη χώρα μας”.
Η επίθεση δεν σταμάτησε, όμως, στην ανακοίνωση.
Βουλευτές της ΝΔ συμπλήρωσαν το σκηνικό της πρωτοφανούς
επίθεσης με δηλώσεις και ανακοινώσεις τους.
Ο βουλευτής της ΝΔ Θανάσης Νταβλούρος κατηγόρησε το ΣΥΡΙΖΑ
ότι είναι συνοδοιπόρος με τη Χρυσή Αυγή. «Είναι απίστευτη η τακτική σας και
αυτό που προασπίζεστε. Είναι πλέον γνωστό ποιοι υπηρετούν και τι, και τι
υπερασπίζονται και ποιοι. Οι μάσκες έπεσαν καταλάβετέ το. Αποκαλυφθήκατε. Είστε
συνοδοιπόροι με την Χρυσή Αυγή. Έχετε την έννοια μιας ιδιότυπης τρομοκρατικής
αντίληψης μπροστά στα αλλόκοτα που θέλετε να επιβάλετε».
Διαβάστε εδώ την ανακοίνωση της Νεολαίας Συνασπισμού
για την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
522 εκ. ευρώ είναι τα χρέη του Δημόσιου τομέα και των Δήμων προς
την ΕΥΔΑΠ. Και αυτά τα 522 εκ., σύμφωνα με την Κοινοτική νομοθεσία, θα πρέπει
να αποδοθούν στο νέο ιδιοκτήτη της εταιρίας, εφόσον αυτή πουληθεί, κάτι που
θεωρείται βέβαιο αφού η ελληνική κυβέρνηση την κοστολογεί στα 250 εκ. ευρώ!
Αυτό προκύπτει από την απάντηση του αρμόδιου Επιτρόπου για
τη φορολογία και την καταπολέμηση απάτης, κ. Α. Šemeta, στην ερώτηση του
Ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Χουντή σχετικά με τα χρέη του Δημοσίου και των Δήμων
προς την ΕΥΔΑΠ.
Έτσι, πέραν του σκανδαλωδώς χαμηλού αντιτίμου πώλησης η
ΕΥΔΑΠ αποτελεί ένα ακόμα μεγάλο πρόβλημα αφού εφόσον οι νέοι ιδιοκτήτες της απαιτήσουν
τα οφειλόμενα εντός 90 ημερών από την εξαγορά της, οι Δήμοι θα κληθούν να
αποδώσουν ποσά που δεν διαθέτουν και, ίσως, αυτό αποτελέσει και την ταφόπλακά τους.
Κι αυτό, σε ένα μοντέλο διακυβέρνησης που θέλει να στηριχτεί στους ΟΤΑ, αλλά σε
ποιους ΟΤΑ; Προφανώς, σε ΟΤΑ πλήρως αποδυναμωμένους και αδιάφορους για την
Πρόνοια.
Φυσικά, μέσα απ’ αυτή την εξέλιξη προκύπτει και το παράδοξο
και, ίσως, σκανδαλώδες συμπέρασμα ότι ο νέος ιδιοκτήτης της εταιρίας όχι μόνο
δεν θα πληρώσει, αλλά θα εισπράξει κιόλας αφού η διαφορά αντιτίμου αγοράς με
οφειλόμενα από το Δημόσιο είναι 272 εκ. ευρώ, που προκύπτουν πλέον ως άμεση
απόδοση της επένδυσης των 250 εκ. ευρώ! Καθόλου άσχημα…
Φαντάζομαι, όμως, ότι αυτό θα καλυφθεί στους όρους της μεταβίβασης.
Ή μήπως όχι;
Κι ενώ η χώρα πωλείται σε τιμή ευκαιρίας, ο "Μαζί τα φάγαμε" Θόδωρος επιτίθεται στον "Λεφτά υπάρχουν" ΓΑΠ (http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=482420) πατώντας στο πιο ανώδυνο κομμάτι πολιτικής, τους οργανισμούς φαντάσματα του δημοσίου που οι ίδιοι έφτιαξαν. Ο Θόδωρος, δηλαδή, πού ήταν όλα αυτά τα χρόνια; Και δεν διόρισε κανέναν σε κάποιον από αυτούς τους οργανισμούς; Ή δεν ήξερε για άλλους συναδέλφους του που το έπραξαν; Για την ταμπακιέρα, όμως, το ξεπούλημα δηλαδή της περιουσίας μας, ούτε κουβέντα... Η ίδια καραμέλα... Οι "κουτοπόνηροι" έλληνες που βολεύονταν σε οργανισμούς και δεν μιλούσαν. Δηλαδή, με το προπαγανδιστικό τους και καλά κατασκευασμένο από εποχής "εκσυγχρονισμού Σημίτη" επιχείρημα, προσπαθούν για ακόμη μια φορά να φτιάξουν το ομιχλώδες τοπίο τους που εξυπηρετεί στην παραχώρηση του πλούτου της χώρας. Κι όταν φύγει η ομίχλη θα ρωτάτε ο ένας τον άλλο: "Ρε συ, πού πήγε το νερό; Το ρεύμα; Εδώ δεν ήταν πριν την ομίχλη;".
Πώς μου είχε ξεφύγει; Στην αρχή του μήνα η Μαρία έκανε μία
αγωνιστική παρέμβαση στις Βρυξέλλες. Δεν είμαι βέβαιος για το τι φορούσε την
ώρα που απέστειλε το διάβημα προς τον πρόεδρο της Κομισιόν Ζοζέ Μπαρόζο. Αυτό
σε άλλο ποστ μετά από έρευνα. Σύμφωνα με πληροφορίες ζήτησε από την Κομισιόν να
επιμείνει στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, στους τομείς δηλαδή όπου η Ελλάδα
δεν παρουσιάζει ικανοποιητικά αποτελέσματα και όχι στις οριζόντιες περικοπές.
Τι είναι όμως, οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις; Αντιγράφω από
ρεπορτάζ της Καθημερινής με την υπογραφή του Β. Ζήρα... (προσέξτε ιδιαίτερα τα 2,
6, 7).
1. Το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων.
2. Η απελευθέρωση των αγορών προϊόντων - υπηρεσιών και
ενέργειας. 3. Οι δημοσιονομικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. 4. Σύσταση ενιαίας αρχής δημόσιων προμηθειών και ανάπτυξη
του συστήματος ηλεκτρονικών προμηθειών. 5. Συμμόρφωση με την οδηγία για τις υπηρεσίες (λαϊκές
αγορές, γραφεία εύρεσης εργασίας, σφαγεία κ.λπ.). 6. Συγχώνευση όλων των ασφαλιστικών ταμείων υγείας στον ΕΟΠΥΥ. 7. Καθιέρωση κατώτατου μισθού από την κυβέρνηση με
νομοθετική πρωτοβουλία. 8. Ενοποίηση της είσπραξης φόρων και κοινωνικών εισφορών. 9. Παρεμβάσεις στις αμοιβές για ορισμένα επαγγέλματα (π.χ.
ενεργειακοί επιθεωρητές). 10. Αποσύνδεση των εισφορών δικηγόρων και μηχανικών που
καταβάλλονται προς τις επαγγελματικές οργανώσεις από τις τιμές που χρεώνονται
από τους επαγγελματίες.
Οι διαρθρωτικές αλλαγές είναι ο ορισμός της οριζόντιας
παρέμβασης. Από το 1ο μνημόνιο ήδη στο παρασκήνιο γινόταν κουβέντα για κατώτατο
μισθό 390 ευρώ μικτά! Δεν γνωρίζω αν αληθεύει απολύτως, αλλά σίγουρα η αλήθεια
είναι κάπου εκεί κοντά με μεγάλη πιθανότητα να βρίσκεται και χαμηλότερα! Αυτό
δεν είναι οριζόντια περικοπή;
Όταν όλα τα ταμεία συγχωνεύονται σε ένα χρεωκοπημένο φορέα δεν
είναι οριζόντια απαξίωση και όχι απλώς περικοπή; Όταν ζητείται απελευθέρωση των αγορών προϊόντων – υπηρεσιών και
ενέργειας τι εννοούν; Οι αυξήσεις όλων αυτών δεν είναι οριζόντια παρέμβαση; Και
η υποβάθμιση ορισμένων υπηρεσιών σε καθαρό προϊόν δεν είναι οριζόντια απαξίωση;
Για παράδειγμα, ο ανταγωνισμός των τιμών στους δικηγόρους δεν υποβαθμίζει τις υπηρεσίες
αφού εστιάζει στην ποσότητα αντί της ποιότητας των παρεχομένων υπηρεσιών
(επιστημονική κατάρτιση κ.ο.κ.); Τι έχει σημασία; Ο φτηνός δικηγόρος ή ο καλός
δικηγόρος; Κ ποιον ενοχλεί η προστασία των προκαθορισμένων αμοιβών, αλήθεια;
Είναι προτιμότερο, δηλαδή, να καταφεύγουν όλοι στο δημόσιο συνήγορο επειδή οι
λοιποί δεν θα ενδιαφέρονται λόγω περιορισμένου κέρδους; Διότι απελευθέρωση
σημαίνει αδυσώπητο κυνήγι του κέρδους. Τω αυτώ ισχύει για τους γιατρούς, τα φάρμακα και κάθε κοινωνική
παροχή ή παρεχόμενη υπηρεσία. Παράξενη άποψη έχει η πρώην μαρξίστρια-σοσιαλίστρια
επίτροπος, δεν νομίζετε; Τέλος, πρόσφατα ο κ. Βρούτσης, υπουργός εργασίας (ανεργίας)
δήλωσε ««Τέθηκε και το θέμα της μείωσης του κόστους αποζημιώσεων λόγω απόλυσης,
ένα ζήτημα για το οποίο είναι γνωστή η θέση μας ότι δεν κρίνουμε το χρόνο ώριμο
για να ανοίξει». Δηλαδή, το μοναδικό του πρόβλημα είναι ο χρόνος. Αν γίνει λίγο
αργότερα δεν ενοχλεί.
Το κεφάλι το έβαλες μέσα. Με τα υπόλοιπα μέρη του σώματος τι γίνεται;
Ο Γιώργος, ο
Δημήτρης και ο Νίκος ήταν μια παρέα από το σχολείο ακόμα… Σήμερα, σαραντάρηδες
πια, οι δύο παντρεμένοι με δύο παιδιά ο καθένας, ο Νίκος, εργένης και άνεργος
εδώ και ένα χρόνο.
Τα πράγματα
στριμωγμένα για τον Νίκο, αλλά, και για τους άλλους δύο, το Γιώργο και το
Δημήτρη. Μειώσεις μισθών, αυξημένα έξοδα, εφορίες, φροντιστήρια… Με το ζόρι τα
έβγαζαν πέρα πια. Ο Γιώργος είχε πουλήσει και το δεύτερο αυτοκίνητο, το μικρό,
της γυναίκας του, όπως το ‘λεγε πάντα, παρότι η Μάγδα του έλεγε να πουλήσουν το
μεγάλο. Λιγότερα τα έξοδα του μικρού, πώς να το κάνουμε. Αλλά ο Γιώργος δεν
ήθελε ούτε να ακούσει για πώληση του SUV του!
«Αν δεν είχα
τα παιδιά δεν θα με ένοιαζε τίποτα, ρε μαλάκα», λέγανε πάντοτε με μια φωνή κι
οι δυο τους όταν σχολίαζαν μεταξύ τους τα γεγονότα με την κρίση.
«Θα τα
πούλαγα όλα και θα την έκανα για το χωριό» …
Ο Δημήτρης
δεν είχε πουλήσει τίποτα ακόμα. Και τι να πουλούσε; Ένα αυτοκίνητο κι αυτό
μικρό. Η οικογένεια στριμωχνόταν. Μόνη πολυτέλεια μια τηλεόραση 50 ιντσών που
τώρα δεν πουλιόταν, σκοτωνόταν μόνο.
«Ποιος έχει
λεφτά για τέτοια τώρα, ρε παιδιά», έλεγε και ξανάλεγε…
Ο Νίκος δεν
τα πολυάκουγε και δεν τα πολυσυμμεριζόταν αυτά. Ελεύθερος ήταν, αλλά εδώ και
μήνες ούτε για καφέ δεν μπορούσε να βγει. Οπότε θα έμενε για πολύ ακόμα
ελεύθερος…
Σπίτι δεν
είχε δικό του. Με νοίκι έμενε πριν και τώρα γύρισε στο πατρικό του με τον
πατέρα του. Χωριό, πάλι, δεν είχε… 80 τετραγωνικά και κάτι ψιλά, πατρικό στο
Παγκράτι από το ’70…
«Έχεις έρθει
στο χωριό… Θυμάσαι, ρε, που η πλατεία μέρα μεσημέρι ήταν γεμάτη; Χέστηκαν
αυτοί… Ούτε άγχη ούτε τίποτα» έλεγε ο Γιώργος και συγκατένευε ο Δημήτρης.
«θα φύτευα
καμιά πατάτα, θα έπαιρνα κάνα-δυο κότες, θα είχα και τα αυγά μου και το κρέας
μου. Σήμερα με το Internet δεν σου λείπει κι η μουσική ούτε το
σινεμά. Οπότε, άρχοντας θα ήμουνα, δικέ μου» συνήθιζαν να κλείνουν τις σκέψεις
τους και έμεναν εκεί…
«Εγώ ούτε
χωριό έχω, ρε συ ούτε δουλειά. Οπότε είμαι χειρότερα κι ας μην έχω οικογένεια»
πρόσθετε κι ο Νίκος. «Πώς μας κατάντησαν…».
Την έπεφταν
στην καρέκλα, χάζευαν αδιάφορα και τραβούσαν καμιά τζούρα απ’ το τσιγάρο τους.
Τελικό
συμπέρασμα πάντοτε… «Δεν αντιδρά και κανείς, ρε πούστη μου. Τι περιμένεις, ρε
μαλάκα; Να στα πάρουν όλα;» έλεγε ο ένας κι οι άλλοι δυο κουνούσαν το κεφάλι
συγκαταβατικά για να προσθέσουν…
«Πού να
κουνήσουν, ρε μαλάκα… Φοβούνται. Θα χάσουν το αμάξι, την τηλεόραση… Λίγο το
έχεις; Άσε που κι η αριστερά δεν κάνει τίποτα. Βολεμένοι κι αυτοί. Ποιον να
πιστέψουν, ρε φίλε;».
Κάπως έτσι,
χώριζαν και τραβούσαν στις δουλειές τους –οι δύο-, στα σπίτια τους, στην
καθημερινότητά τους… Στη σιωπή ο Νίκος…
Στην πρώτη
συγκέντρωση που έγινε στο Σύνταγμα ο Νίκος πρώτος ανέβασε το νέο στο Facebook. Καρφωμένος εκεί όλη μέρα… Αμέσως,
οι άλλοι δυο έκαναν Like. Ο Γιώργος, μάλιστα έκανε και comment: “Να μαζευτούμε 1 εκατομμύριο να
τους ρίξουμε! Να φύγουν με ελικόπτερο. Αν δεν βουλιάξει το Σύνταγμα είμαστε
όλοι μαλάκες!».
Ήρθε η μέρα
της συγκέντρωσης… Κανείς δεν πήγε.
Ο Νίκος
γιατί «Δεν πιστεύω τους αγανακτισμένους, ρε μαλάκα. Παπαριές ανοργάνωτες».
Ο Γιώργος
επειδή «Δουλεύει η γυναίκα μου, ρε, δεν τολμάει να απεργήσει και η μάνα μου δεν
πάει να κρατήσει τα παιδιά».
Κι ο
Δημήτρης «Θα γίνουν επεισόδια, ρε μαλάκα πάλι και δεν αντέχω τα χημικά. Να
πλακωθώ εγώ για να τρώνε αυτοί;»
Το μνημόνιο
ψηφίστηκε…
«Το ψήφισαν,
ρε οι πούστηδες» πήρε αμέσως τηλέφωνο ο Νίκος τους άλλους δυο.
«Δεν στό
‘λεγα εγώ, ρε μαλάκα. Σιγά που μασάνε αυτοί από τον κόσμο» απάντησαν οι άλλοι
με μια φωνή…
«Δεν μπορεί,
ρε μαλάκα. Τώρα θα γίνει της πουτάνας. Θα βγουν όλοι έξω» κατέληγαν και
έκλειναν το τηλέφωνο.
Τις επόμενες
ημέρες περνούσαν και οι τρεις ώρες ολόκληρες στο Facebook ποστάροντας νέα και σχολιάζοντας
αδιάκοπα.
Αδίστακτοι.
Γουρούνια! Με ελικόπτερο θα φύγουν!
Έφτασε κι η
ώρα του δεύτερου μνημονίου. Α, τώρα θα κατέβαιναν κι οι τρεις στις
συγκεντρώσεις! Έτσι κι έγινε… Οι δύο κατέβηκαν βέβαια, γιατί ο Γιώργος έμπλεξε
πάλι με τα παιδιά και τη γυναίκα που δούλευε.
«Τσάμπα κι
οι συγκεντρώσεις τσάμπα και τα χημικά που φάγαμε, ρε φίλε. Δεν αλλάζει τίποτα
αν δεν ψηφίσουμε να τους ρίξουμε».
Έφτασαν κι
οι εκλογές…
Ο Νίκος δεν
πήγε, όπως συνήθιζε, άλλωστε, τα τελευταία 10-15 χρόνια…
Ο Γιώργος κι
ο Δημήτρης ψήφισαν, τελικά, Δημοκρατική Αριστερά.
«Ε, εντάξει,
ρε μαλάκα. Ο Τσίπρας και να βγει θα πέσει σε 1-2 μήνες. Το ΚΚΕ δεν συνεργάζεται.
Ο Καμμένος είναι δεξιά. Ο Κουβέλης, τουλάχιστον, αριστερός είναι κάτι θα
συγκρατήσει», απάντησαν κι οι δυο για να απαλύνουν τις ενοχές τους…
Ούτε μήνα
μετά ο Γιώργος ποστάριζε στο Facebook: Νέο-Δημοκρατική Αριστερά. Πάνε και
τα ισοδύναμα, Φώτη…
«Όλοι ίδιοι
είναι. Δεν αλλάζει τίποτα, ρε μαλάκα. Τα είπαμε»… του απάντησαν οι άλλοι με
κάμποσα Like.
Ένα χρόνο
μετά, είχαν μείνει κι οι άλλοι δυο χωρίς δουλειά και λίγο αργότερα ξανάγιναν
εκλογές και στην κυβέρνηση μπήκε κι η ακροδεξιά.
«Τώρα,
μαλάκα, τη γαμήσαμε» είπαν κι οι τρεις με μια φωνή. «Το παιχνίδι αλλάζει και τα
κεφάλια μέσα» έκλεισαν την κουβέντα, γύρισαν σπίτια τους κι ούτε που άνοιξαν
ξανά υπολογιστή για να συνδεθούν.
«Τα
παρακολουθούν όλα, ρε μαλάκα» τους είπε ο Δημήτρης, καλύτερα πληροφορημένος
πάντα μιας και η γυναίκα του δούλευε στο υπουργείο εσωτερικών…
«Εντάξει,
ρε, δεν θα μείνουν για πολύ. Θα υπάρξει αντίδραση» είπαν συμφωνώντας και
επέστρεψαν στην ασφάλεια και την ησυχία της ζωής τους. Λίγο φτωχότεροι, λίγο
πιο φοβισμένοι και σιωπηλοί…
«Δε
βαριέσαι… Θα το αντέξουμε κι αυτό. Η ζωή δεν τελειώνει. Τι θα κάνουμε; Θα
πεθάνουμε; Έχουμε και τα παιδιά» σκέφτονταν, θαρρείς τηλεπαθητικά κι οι τρεις
από μέσα τους. Τώρα πια, μόνο σιωπηλά θα σκέφτονταν και μόνο στον εαυτό τους θα
μιλούσαν.
Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012
Προς Lifo, Athens Voice και λοιπούς συγγενείς...
Αν τελειώσαμε με το τελετουργικό της κηδείας των hipsters ν' ασχοληθούμε λίγο και με τους hips μας που κινδυνεύουν;
Όλες οι τράπεζες πήραν παράταση για να δημοσιεύσουν τις ετήσιες εκθέσεις τους μέχρι 31 Δεκεμβρίου. Το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και η Αγροτική, όχι.
Όλες οι τράπεζες ανακεφαλαιοποιήθηκαν με τα χρήματα που εμείς πληρώνουμε ως δανεισμό του κράτους. Η Αγροτική και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, όχι.
Όλες οι τράπεζες έχουν τρύπα, αλλά το κράτος, ορθώς σκεπτόμενο και ποιώντας, δεν το αποκαλύπτει. Για την Αγροτική και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο που είναι κύριος μέτοχος το διέρρευσε εμμέσως και αμέσως (βλ. δηλώσεις Στουρνάρα) απαξιώνοντας πλήρως την όποια αξία των μετοχών τους. Το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο αυτή τη στιγμή έχει κάνει βουτιά 30% κάτω στο Χρηματιστήριο!
Ερωτηθείς ο κ. Στουρνάρας για την έκθεση που καθιστά το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο μη βιώσιμο απάντησε (άκουσον!) ότι τα στοιχεία είναι απόρρητα και δεν τα γνωρίζει ούτε ο ίδιος, παρά μόνον η Τράπεζα της Ελλάδας (η οποία μετοχικώς δεν είναι ελληνική). Σημειωτέον, δε, ότι το ελληνικό κράτος είναι ο βασικός μέτοχος του Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο με ποσοστό 44% (34% απευθείας συμμετοχή και 10% μέσω των ΕΛΤΑ).
Κι αναρωτιέσαι… Υπάρχει βασικός μέτοχος ιδιωτικής ΑΕ που δεν γνωρίζει τα οικονομικά στοιχεία της εταιρίας την οποία ουσιαστικά κατέχει; Τι σημαίνει απόρρητο της περιουσίας του ελληνικού λαού; Γνωρίζουν οι Ρότσιλντ και ο Ντράγκι (ΕΚΤ) και δεν γνωρίζουμε εμείς που είμαστε ιδιοκτήτες της;
Καλές προμήθειες, κύριοι της Κυβέρνησης και σε καλή μεριά.
