Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

Στης Black Rock την ολόμαυρη ράχη

Πάει καιρός πια που δημοσιεύτηκαν τα πόθεν έσχες των βουλευτών κι η δημοσιότητα είναι ανελέητη. Λιάπης, Τομπούλογλου, Πλεύρης, Βαρβιτσιώτης, Πάολα, μοντέλες, αξύριστες μασχάλες, ξυρισμένα αιδοία… Μια χαρά περνάμε.

Κι ανάμεσα σ’ αυτά και μερικά πόθεν έσχες. Σπίτια, σπιτάκια, χωράφια, αμπελοχώραφα, γραφεία, κληρονομιές, ομόλογα, επενδύσεις, μετοχές, διακοπές, ταξιδάκια… Και κάνα-δυο δημοσκοπήσεις την εβδομάδα για τον κυριακάτικο καφέ.

Τι σου μένει;

 Ηθικόν; Νόμιμον; Χμμμμ...

Ανελέητο αυτό το παιχνίδι νομιμότητας και ηθικής. Μέχρι και κυβέρνηση έριξε ως σύνθημα και ειρωνικό επιχείρημα στα χείλη ενός ολόκληρου λαού έγινε. Θυμήσου… Ένας υπουργός διασκέδαζε στα μπουζούκια όταν σκοτωνόταν ένα 15χρονο παιδί από το όπλο ενός μπάτσου.

Σκατά!

Νομιμότατον! Ποιος δεν έχει το δικαίωμα να διασκεδάσει και να επενδύσει χρήματα;

Εύκολο αυτό, φίλε. Εσύ (εμείς) που δεν έχεις το δικαίωμα στο πλεονάζων χρήμα για να το επενδύσεις. Εσύ επένδυσες μονάχα πλεονάζοντα όνειρα.

Ηθικόν…

Τη στιγμή που κάποιος καταθέτει ένα μέρος του μισθού του, της αποζημίωσής του, από το ελληνικό κράτος, την οποία παίρνει επειδή κάποιες χιλιάδες συμπολιτών του τον επέλεξαν ως εκπρόσωπό τους μπορεί να επενδύει, να τζογάρει τα υπόλοιπα τρία τέταρτα; Φυσικά και μπορεί, έτσι; Θα μπορούσε να τα παίζει και όλα στο Τζόκερ ή το Στοίχημα. Θα μπορούσε να φτιάχνει εταιρίες στο όνομα του κόμματος. Θα μπορούσε να ανοίγει Γερμανούς, Τυποεκδοτικές, 902... Να προσλαμβάνει και να απολύει υπαλλήλους, συντρόφους, συναγωνιστές.

Μία εβδομάδα μετά τα πόθεν έσχες μάθαμε για ένα υπουργό και βουλευτή με αναρίθμητα ακίνητα που διασκέδαζε σε ημίγυμνη αοιδό σκορπώντας αφειδώς τα εισοδήματά του και τις αποζημιώσεις του. Τις αποζημιώσεις που εισπράττει από εμάς.

Σκατά!

Ένας άλλος συνάδελφός του διόριζε «εθελοντικά» στο γραφείο του μία μοντέλα. Ημίγυμνη κι αυτή, ως επί το πλείστον. Καθημερινότητα…

Τι τονίζεις το ημίγυμνη, ρε σεξιστή; Κι εμείς ημίγυμνοι είμαστε.

Εντάξει, Ημίγυμνοι. Όχι, προκλητικά, όμως,

Απελπιστικά ημίγυμνοι, όχι προκλητικά…

Σκατά!

Teatro… Black Rock… JP Morgan… EFSF… Αίγλη…

Μη συγκρίνεις ανόμοια και άσχετα. Κάνε ησυχία, σκέψου… Υπάρχουν και βρώμικα χτυπήματα, εσωτερικοί πόλεμοι, εμφύλιοι….

Εμφύλιοι υπάρχουν εκεί που έχουν να χωρίσουν. Τι ακριβώς έχουν να χωρίσουν; Μελλοντικά λάφυρα; Υποσχέσεις; Όνειρα;

Τα όνειρα είναι δικά μου! Μη διανοηθείς να μου τα κλέψεις, να τα επενδύσεις, να τα διαπραγματευτείς, να τα ενεχυριάσεις για τη δική σου ανέλιξη. Συνεννοηθήκαμε;

Αν όχι, δεν έχουμε πολλά κοινά.

Εμφύλιοι υπάρχουν εκεί που υπάρχει ρήξη. Που συγκρούονται δύο ή και περισσότερες διαφορετικές κοσμοθεωρίες.

Μην κάνεις την κοσμοθεωρία μας επιχείρημα προσωπικό. Μαζί την αναπτύξαμε, μαζί την ενστερνιστήκαμε, μαζί τη διαδώσαμε. Μη το ξεχνάς…

Σκατά!

Μη την επενδύεις…

Οι κοσμοθεωρίες συνοδεύονται από συγγράμματα, εκδόσεις, μελέτες, διατριβές … Εσύ ποια έχεις να επικαλεστείς;

Ου, καλά τώρα… Από τον Κάρολο Ντίκενς μέχρι τον Κέρουακ. Τον Τενεσί Ουίλιαμς μέχρι τον Ντοστογιέφσκι. Από τον Βισότσκι μέχρι τον Μπομπ Ντίλαν. Από τον Ρόμπερτ Τζόνσον μέχρι τη Νίνα Σιμόν, το Μίκη Θεοδωράκη, το Μάνο Χατζιδάκι, τον Τζον Λένον, την Άντζελα Ντέιβις, τον Μάλκολμ Εξ… Τον Μαρξ, τον Έγκελς, τον Λένιν, τον Γκράμσι, τον Τσε, τον Φιντέλ, τον Καβάφη, το Ρίτσο, το Ζαχαριάδη, το Λαμπράκη…

Ουφ! Δε με φτάνει ο χώρος να τα λέω τώρα. Ούτε κι η ώρα, γαμώτο! Βιάζομαι. Βιαζόμαστε. Πρέπει να βιαστούμε!

Ε, αφού βιαζόμαστε, άστα αυτά τώρα. Θα τα δούμε μετά…

Πες με λαϊκιστή, τρολ, αριστεριστή, μπαχαλάκια, οπορτουνιστή, εμμονικό, παρασυρμένο, μπερδεμένο… Ο,τι θέλεις. Μα, μετά… Πότε; Όταν θα λύνουμε ποια εξίσωση; Και είναι εξίσωση; Είναι εξίσωση η ζωή μας, η ζωή μου; Οι ζωές που φεύγουν επειδή μία έκθεση της Black Rock δεν δημοσιεύτηκε ποτέ; Επειδή ένας τυπάκος σε ένα γραφείο 1x1 ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλα 1x1 κλουβιά που είχαν μονάχα κοινό ταβάνι, μία ψευδοροφή, με μέτρησε μονάδα ή εκατοστό ή χιλιοστό ή δέκατο του χιλιοστού σε ένα παιχνίδι εφήμερης ακρίβειας στον καθημερινό ισολογισμό του αφεντικού του; Πότε θα το κουβεντιάσουμε; Πόσες ζωές μετά; Πόσες; Στα πόσα χιλιοστά του εκατοστού της ζωής μου; Πού χτύπησε κόκκινο, ακριβώς;

Κι εσύ; Όταν θα το κουβεντιάζουμε θα έχεις αποσύρει τις επενδύσεις; Να το κουβεντιάσουμε από μηδενική βάση, ρε αδελφέ. Ξέρω…  Είμαι λαϊκιστής, μα είμαι βέβαιος. ΟΧΙ.

Γιατί αναζήτησες δικαιολογίες που θα διαφυλάξουν το δικαίωμά  σου στην επένδυση.

Γιατί όλων οι ζωές από μηδενική βάση ξεκινούν. Όλων των άλλων. Η δική σου όχι. Οικονομικά…

Για σκέψου το όταν θα συναντηθούμε να πολεμήσουμε στης Black Rock την ολόμαυρη ράχη…

Δεν είναι μόνο τα οικονομικά…

Ω, βέβαια! Ποιος μίλησε μόνο για τα οικονομικά; Τι σου έλεγα πριν; Για πόσους και πόσα; Κοινά… Φίλοι, διανοητές…

Μη διανοηθείς να μου αφαιρέσεις το πλεονέκτημα όλων αυτών. Το πλεονέκτημα του πολιτισμού, των ιδεών, του ήθους… Μην καταθέσεις κι εσύ στο περιθώριο των ιδεών. Αυτοί εισπράττουν τους τόκους, αν με καταλαβαίνεις. Εσύ, απλώς, επωφελείσαι.

Μου αφαιρούν και τα επιχειρήματα, μου τα σκιάζουν, τα επικαλύπτουν μέσα στη βαβούρα τους. Και φωνάζουν το όνομά σου φωνάζουν μαζί και το δικό μου. Κι εγώ είχα το πλεονέκτημα. Το έχω ακόμα. Δεν επιτρέπω σε κανένα να μου το αφαιρέσει. Το ΄πλεονέκτημα του ήθους, της ειλικρίνειας, της πιστότητας. Αυτό που δείχνω αυτό ζω.


Μην καταθέσεις στης Black Rock την ολόμαυρη ράχη… Εκεί εμείς θα πολεμάμε. Ενάντια στην… πρωτοπορία του νέου κόσμου της επένδυσης, που λέει και το σύνθημά τους. Γιατί όταν εμείς οι άνθρωποι προσπαθούμε οι εταιρίες πρέπει να βρίσκονται στο περιθώριο.

Στα είπα απλοϊκά, μάλλον, αλλά δεν θέλω να με βαρεθούν οι "εμείς".

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

Καλό τριώδιο, Δήμαρχε!

Το πεζοδρόμιο της Σταδίου, απέναντι από την παλιά Βουλή και μέχρι την Κλαυθμώνος είναι ένα πολύ καλό καταφύγιο για τους άστεγους της Αθήνας. Βλέπεις, πολλά από τα κτίρια γραφείων και καταστημάτων που στέκουν ολόφωτα στη σειρά έχουν το πλεονέκτημα ότι διαθέτουν μεγάλες εισόδους, βαθιά χωμένες μέχρι και 10-15 μέτρα μέσα από το δρόμο και τη νύχτα παραμένουν σκοτεινές. Κόβει ο αέρας, η υγρασία δεν περονιάζει το ίδιο τα κόκαλά σου, φυλάγεσαι από βροχή και χιόνι, κι οι τοίχοι είναι πιο ζεστοί από τους άλλους που εκτίθενται στο κρύο και τα όλο περιέργεια και οίκτο ή και απέχθεια, συχνά-πυκνά, μάτια των περαστικών.

Το απέναντι πεζοδρόμιο, αντίθετα, είναι ανοιχτό, με δυο πλατείες επάνω στο μήκος του, ολόφωτες, μεγαλειώδεις. Είναι και πέρασμα τις νύχτες μιας και οδηγεί σε έναν άλλο κόσμο γεμάτο χαχανητά και μουσικές από τα στριμωγμένα στα στενάκια μπαράκια και εστιατόρια.

Είχε κι εκεί άστεγους, είχε κι εκεί πρεζόνια κρυμμένα, απόκληρους, ζητιάνους, άσκοπα περιφερόμενους άνεργους μετανάστες, μα πάντοτε λιγότερους.


Δύο όχι και τόσο διαφορετικοί κόσμοι να στέκουν ο ένας απέναντι στον άλλο. Βασική τους διαφορά, η σιωπή. Ο ένας είναι σιωπηλός, ο άλλος πολύβουος. Μα, και οι δύο κρύβουν το ίδιο άσχημο μυστικό για το Δήμαρχο και τους κυβερνώντες υποστηρικτές του. Την αλήθεια. Τη σκληρή αλήθεια της εικόνας που δημιούργησε η διακυβέρνησή τους, τοπικά και κεντρικά. Εκεί την πετάει κάθε βράδυ το σύστημα, που σε μερικούς μήνες θα ξαμολυθεί στα πάρκα, τα μαγαζιά και τις πλατείες για να ζητήσει τη στήριξή μας.

Σ’ αυτό το προεκλογικό πλαίσιο, λοιπόν, ο Δήμαρχος Αθηναίων φέτος επέλεξε να γίνει περισσότερο εντυπωσιακός και ανάλγητος από ποτέ. Εντυπωσιακά απάνθρωπος, στην πραγματικότητα και να μασκαρέψει την αλήθεια θέλοντας να την κρύψει. Να φτιασιδώσει το κουφάρι της κοινωνίας που δημιούργησαν.

Στολισμένα τα κτίρια, φωτισμένα… Στολισμένες οι πλατείες… Μία μεγαλοπρεπής φωτεινή επιγραφή Α Θ Η Ν Α, καταμεσής της Ομόνοιας, ένα εκθαμβωτικό ιστιοφόρο από λαμπάκια καταμεσής της πλατείας Συντάγματος και, φυσικά, μία λευκή Σαββατιάτικη νύχτα για τα μαγαζιά της Αθήνας που σήμερα, 28 Δεκεμβρίου του έτους 2013, θα παραμείνουν ανοιχτά ως τις 11 το βράδυ! Για ποιον, άραγε; Για τον εργαζόμενο που δεν παίρνει δώρο με απόφαση της κυβέρνησης που στέργει το Γιώργο Καμίνη; Για τον άνεργο που κρύβεται σπίτι του; Ή για την παρέα του Γιώργου Καμίνη που θα γλεντήσει σε κάποιο πολιτιστικό κέντρο ή σικ εστιατόριο, πιθανώς κάποιου δημοσιογράφου φίλου, και θα έχει την ευκαιρία να βγει από το σπίτι στις 10 το βράδυ για να γυρίσει τα ξημερώματα με ένα ευχάριστο hangover, φορτωμένη και με τα ψώνια της;


Και τα δέντρα… Αχ, τα δέντρα! Τυχερά που στάθηκαν φέτος σε σύγκριση με τους γείτονες της απέναντι μεριάς του δρόμου. Φόρεσαν πουλόβερ πολύχρωμα! Στολισμένα με πεταλούδες ολόλευκες επάνω τους (σαν κουφάρια πραγματικών, σα φαντάσματα), που ίσως να ήθελαν να τις πετάξουν από τους φλοιούς τους, μα πόση σημασία έχει αυτό. Ή, μήπως, ενδιαφέρει που τα δέντρα δεν κρύωναν; Αρκεί που ήταν όμορφα…

Μνημείο αναλγησίας. Καλοντυμένα δέντρα, σα διαφήμιση της Benetton, απέναντι από ρακένδυτους ανθρώπους. Κι όμορφα, σικ παγκάκια με πλεκτά για να φιλοξενήσουν άστεγους. Εκτός, αν, έχει αναλάβει η αστυνομία τη φύλαξή τους μη λερωθεί το πλεκτό.

Πέρυσι, μασκάρεψε τα κλειστά μαγαζιά με έργα τέχνης στις βιτρίνες. Φέτος, αποφάσισε να μασκαρέψει ολόκληρη τη δυστυχισμένη πόλη που πνίγεται κάτω από τον κατάμαυρο, τοξικό αττικό ουρανό και μετά βίας προσπαθεί να στριμώξει στις απόμερες γωνιές της τους άστεγους και τους χιλιάδες πληβείους.

Του χρόνου, ποιος ξέρει; Μπορεί να μασκαρέψει κι εμάς με ένα μεγαλοπρεπές χριστουγεννιάτικο τριώδιο χαμογελαστών ρακένδυτων με μάσκες, έστω και αντιασφυξιογόνες.

Καλή χρονιά και καλό τριώδιο, δήμαρχε!

Ή, όπως λένε και στους πιο σικ κύκλους των "καθώς πρέπει", comme il faut, ζητώ συγγνώμη, υποστηρικτών σου…

Happy Halloween and a happy new year!

*Και μία απορία, θα μου επιτρέψεις, υποθέτω, κ. Δήμαρχε… Ο σκύλος μου μπορεί να κατουρήσει σε δέντρο της Σταδίου ή θα χρεωθώ το μαλακτικό για το πλύσιμο;

Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

Στα ύψη οι τιμές παρά την κρίση!

4,24 ευρώ πληρώναμε για 5 κανάλια, 29 ραδιοφωνικούς σταθμούς και δύο μουσικά σύνολα.
3 ευρώ θα πληρώνουμε από 1ης Ιανουαρίου 2014 για ένα κανάλι και δύο ραδιόφωνα, μόνο, σύμφωνα με δημοσιεύματα, που θέλουν το υπουργείο οικονομικών να απαιτεί να ενσωματωθεί άμεσα το τέλος στους λογαριασμούς!

Η ΕΡΤ, η οποία έκλεισε με τον τρόπο που όλοι γνωρίζουμε και που επί σειρά ετών δεχόταν τον πόλεμο των ιδιωτικών ΜΜΕ για το ανταποδοτικό τέλος των 4,24 ευρώ στο λογαριασμό της ΔΕΗ συντηρούσε τα εξής:

  • Πέντε κανάλια: ΕΤ1, ΝΕΤ, ΕΤ3, ERT WORLD (δορυφορικό), ΕΡΤ HD (Ψηφιακό)
  • Επτά ραδιοφωνικοί σταθμοί με έδρα την Αθήνα: 91,6 Πρώτο Πρόγραμμα, 103,7 Δεύτερο Πρόγραμμα, 90,9 Τρίτο Πρόγραμμα, 93,6 Kosmos, 101,8 ΕΡΑ Σπορ, 106,7 Φιλία, Πέμπτο Πρόγραμμα-Φωνή της Ελλάδας [στα βραχέα σε όλο τον κόσμο]).
  • Τρεις ραδιοφωνικοί σταθμοί με έδρα τη Θεσσαλονίκη (95,8, 102 και Τρίτο)
  • 19 περιφερειακοί ραδιοφωνικοί σταθμοί ανά την Ελλάδα
  • Δυο μουσικά σύνολα (Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα, Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής, Χορωδία)



Η ΔΤ (μελλοντικά, ίσως, ΝΕΡΙΤ) συντηρεί σήμερα τα εξής:
  • ένα κανάλι
  • δύο ραδιοφωνικούς σταθμούς.
  • απασχολεί τους μισούς, σχεδόν, εργαζόμενους σε σχέση με την ΕΡΤ

Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

Κάθε νομός και βουλευτής κάθε πόλη και κόμμα

15 νέα κόμματα και δύο κινήσεις μέσα σε 4 χρόνια! Η απάντηση του συστήματος στην κρίση.

Οι παλαιότεροι θα θυμάστε το χουντικό σλόγκαν «Κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο».

Οι νεώτεροι βιώνετε μαζί με εμάς το «Κάθε νομός και βουλευτής κάθε πόλη και κόμμα» που μπορεί να μην κυκλοφορεί ως σλόγκαν, υλοποιείται, όμως, τα τελευταία χρόνια από τους πολιτικούς και τα στελέχη της συμπολίτευσης και του ευρύτερου μνημονιακού, κυρίως, χώρου στην προσπάθειά του να "μασκαρευτεί" για να παραμείνει γαντζωμένος στην εξουσία.

Έτσι, λίγο πριν την αποχώρηση, ή, ακριβέστερα, τη φυγή, του Κωνσταντίνου Καραμανλή και την ανάληψη πρωθυπουργικών καθηκόντων από το Γιώργο Παπανδρέου, έπειτα από τις εκλογές του 2009, έχουμε σχεδόν πέντε νέα κόμματα κάθε χρόνο με τα περισσότερα να μη διαθέτουν καν συγκεκριμένες θέσεις και να διαφοροποιούνται ελάχιστα.

Ο πρώην «βιομήχανος» και πολλάκις υπουργός της ΝΔ, Στέφανος Μάνος, έδωσε πρώτος το έναυσμα (ως… εμπειρότερος) με τη δημιουργία της Δράσης το 2009 μαζί με τους Βασίλη Κοντογιαννόπουλο και Γιάννη Μπουτάρη (νυν δήμαρχο Θεσσαλονίκης) και μερικούς ακόμα επαμφοτερίζοντες από το χώρο της πολιτικής, των ΜΜΕ και της τέχνης, κυρίως.

Το Μάρτιο του 2009 ιδρύεται η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. (Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή) από δέκα βασικές πολιτικές οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

Στα τέλη του 2011, ο διαφημιστής (;) Θάνος Τζήμερος (Γλαύκος-Αθανάσιος Τζήμερος, παρακαλώ) γίνεται πρόεδρος του νεοσύστατου σχηματισμού με την ονομασία Δημιουργία Ξανά, ο οποίος συνεργάστηκε με τη Δράση του Μάνου και τη Φιλελεύθερη Συμμαχία. Η τελευταία είχε ιδρυθεί το 2007 από τον Φώτη Περλικό, ενώ τώρα οδηγείται από τον  Γρηγόρη Βαλλιανάτο.

Το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου, ο Δημήτρης Καζάκης ιδρύει το Ε.ΠΑ.Μ. (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο) υποστηρίζοντας, κυρίως, την επιστροφή στη δραχμή και τη διαγραφή του χρέους.

Το Φλεβάρη του 2012 ο Πάνος Καμμένος ίδρυσε τους Ανεξάρτητους Έλληνες.

Ένα μήνα μετά, η Λούκα Κατσέλη και ο Χάρης Καστανίδης ιδρύουν την Κοινωνική Συμφωνία.

Δύο χρόνια νωρίτερα, στις ταραγμένες ημέρες των κρυφών διαβουλεύσεων του Γιώργου Παπανδρέου με το ΔΝΤ, ο Φώτης Κουβέλης αποχωρεί από το Συνασπισμό για να φτιάξει τη ΔΗΜΑΡ, η οποία συνεργάστηκε μετά τις εκλογές του 2012 με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Τον Ιανουάριο του 2012 ιδρύεται το Κόμμα Πειρατών Ελλάδας, ενώ στο τέλος του ίδιου χρόνου ο Ανδρέας Λοβέρδος αποχωρεί από το Πα.Σο.Κ. και συστήνει την ΡΙΚΣΣΥ (Ριζοσπαστική Κίνηση Σοσιαλδημοκρατικής Συμμαχίας).

Δεν πάει πολύς καιρός που ο Μιχάλης Καρχιμάκης, γραμματέας του Πα.Σο.Κ. μέχρι πρότινος, ιδρύει την Κίνηση των 75 εντός (εκτός κι επί τα αυτά) του κόμματος με έμβλημα –τι άλλο;- την ανανέωση του πολύπαθου κόμματος του Ανδρέα Παπανδρέου.

Μόλις προχθές, Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013, μία ακόμα πρωτοβουλία στελεχών του (Σημιτικού, ως επί το πλείστον) Πα.Σο.Κ. και της ΔΗΜΑΡ ίδρυσε την Πρωτοβουλία των 58 για την ανασυγκρότηση του κεντροαριστερού χώρου. Ενός χώρου που έχει εξελιχθεί σε ματριόσκα από τη δεκαετία του ’90 και έπειτα, γεννώντας διαρκώς νέους, βραχύβιους σχηματισμούς.

Στις 11 Δεκεμβρίου 2013, τρεις νυν ανεξάρτητοι και πρώην βουλευτές ΔΗΜΑΡ και Πα.Σο.Κ., οι Οδυσσέας Βουδούρης, Πάρις Μουτσινάς και Θόδωρος Παραστατίδης ανακοίνωσαν την ίδρυση ενός ακόμα κόμματος. Το όνομα αυτού Κοινωνία Πρώτα.

Πριν από αυτά είχαμε την ίδρυση των: Κόμμα των Απόστρατων, Πυρίκαυστος Ελλάδα από τον Κώστα Ζουράρι.

Την άνοιξη του 2013 ο Αλέκος Αλαβάνος επανακάμπτει στην επικαιρότητα με την ίδρυση του Σχεδίου Β, με βασική θέση του την επιστροφή στη δραχμή.

Το καλοκαίρι του 2013 ιδρύθηκε και επίσημα ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος από συνασπισμό μετατρέπεται σε κόμμα.

Με εξαίρεση τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δύο σχηματισμούς που προέκυψαν από συμμαχίες των αριστερών δυνάμεων και διαθέτουν σαφές πολιτικό στίγμα και ρόλο, όλοι οι υπόλοιποι σχηματισμοί (και δεν αναφέρω τους δεκάδες τυχαίους και βραχύβιους που δημιουργούνται από άγνωστους) ακόμα αναζητούν ένα πραγματικό στίγμα. Σε ό,τι αφορά το χώρο του παλαιού κέντρου, της δεξιάς και της παραδοσιακής δεξιάς όλοι έχουν ένα κοινό στόχο: τη διαφύλαξη των κεκτημένων του εγχώριου και του διεθνούς κεφαλαίου. Και όλα τα παράγωγά τους έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: δεν διαθέτουν λαϊκό έρεισμα αφού στην πραγματικότητα εκφράζουν τον ίδιο χώρο που εκπροσωπείται από τη ΝΔ και το Πα.Σο.Κ.

 Χρηματοπιστωτικά πολιτικά παιχνίδια… Αλήθεια, αναρωτήθηκε κανείς πόσα χρήματα κρύβονται πίσω από κάθε ίδρυση κόμματος; Και δεν εννοούμε τα κόμματα που προκύπτουν μέσα από κινήματα, αλλά τα κόμματα που συλλαμβάνουν όλοι αυτοί οι εγκέφαλοι πίσω από τις κλειστές πόρτες. Τα κόμματα στελεχών. Και για ποιο λόγο, αλήθεια, όλοι αυτοί οι γυρουλάδες του πολιτικού φάσματος όπως ο Νίκος Μπίστης «πασχίζουν» διαρκώς να βρουν νέους τρόπους… πολιτικής έκφρασης; Και τι ζητούν όλοι αυτοί οι… λογοτέχνες, «διανοητές», μουσικοί και άλλοι στα σαλόνια και τα γραφεία ισόβιων υπουργών και πολιτευτών; Και γιατί οι παραιτημένοι και αποτυχημένοι πρώην πρωθυπουργοί επιστρέφουν διαρκώς κρυμμένοι πίσω από κινήσεις και πρωτοβουλίες αχυρανθρώπων τους;

Η πραγματικότητα είναι μία: από το 2009 έχουμε την ίδρυση 15 κομμάτων και δύο κινήσεων που, πιθανώς θα μετεξελιχθούν σε κόμμα. Κι από αυτά τα 15, μπορούμε να εξαιρέσουμε μόνο:

Τον ΣΥΡΙΖΑ, που είναι η συνέχεια και μετεξέλιξη του Συνασπισμού μέσα από τις συμμαχίες των αριστερών, ριζοσπαστικών δυνάμεων.

Την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που κατάφερε να συνενώσει το μεγαλύτερο κομμάτι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς

και...

Τους Ανεξάρτητους Ελληνες, που προσπαθούν να διατηρήσουν τις αρχές της παραδοσιακής και λαϊκής δεξιάς που δεν βλεφαρίζει στο φασισμό, παρότι ορισμένες θέσεις της (μεταναστευτικό) φλερτάρουν με την ακροδεξιά.

Μπορούμε, επίσης, να εξαιρέσουμε και το Σχέδιο Β του Αλέκου Αλαβάνου, που δείχνει να είναι ακόμα ένα δείγμα της ασθένειας διάσπασης της αριστεράς και ίσως και το ΕΠ.Α.Μ. του Δημήτρη Καζάκη. Από εκεί και πέρα έχουμε να κάνουμε με την προσπάθεια του συστήματος να συγκρατήσει τη διάλυσή του.

Μας μένουν, δηλαδή, δέκα κόμματα και δύο κινήσεις που γεννήθηκαν μέσα από το χώρο που έφερε και στήριξε τα μνημόνια.

Την ίδια στιγμή που το σύστημα παίζει με τη δημιουργία κομμάτων και αποκομμάτων, οι άνεργοι επισήμως πλησιάζουν το 1,5 εκατομμύριο επίσημα και ανεπίσημα πιθανώς φτάνουν κοντά στα 2,5 εκατομμύρια, ο μισθός έχει φτάσει να ξεκινά από τα 250-270 ευρώ, 350.000 σπίτια έχουν μείνει χωρίς ρεύμα, 4 και πλέον χιλιάδες άνθρωποι έχουν αυτοκτονήσει, το βιοτικό επίπεδο έχει πέσει, τουλάχιστον κατά 30%, το 1/3 του ελληνικού πληθυσμού ζει κάτω από το όρια της φτώχειας και ένα μεγάλο κομμάτι του υπόλοιπου βρίσκεται οριακά κοντά, οι δρόμοι των ελληνικών πόλεων γεμίζουν από άστεγους, ένας μεγάλος αριθμός νέων μεταναστεύει…

Όμως, οι υπεύθυνοι αυτού του δράματος κι αυτής της ανθρωπιστικής κρίσης επιμένουν προκλητικά να διαπλέκονται και να στήνουν μηχανισμούς και πρωτοβουλίες και να ανταλλάσσουν απόψεις διαχείρισης της κρίσης τους εν μέσω τυρού και αχλαδίου ή, καλύτερα, χαβιαριού και σαμπάνιας. Συγκεντρώσεις σε θέατρα, συναντήσεις πίσω από κλειστές πόρτες, μυστικά δείπνα, συνεντεύξεις επί συνεντεύξεων, αρθρογραφίες που προσπαθούν να πείσουν για την αναγκαιότητα επανίδρυσης, παρουσιάσεις βιβλίων για τα αίτια της κρίσης και τους τρόπους εξόδου από αυτήν από τους ίδιους τους ανθρώπους που την προκάλεσαν. Γκαλά, παρουσιάσεις, πάρτυ… Αστεϊσμοί, φιλοφρονήσεις, χειραψίες, χειροφιλήματα… Κι όλα αυτά, επάνω σε ένα βουνό σκανδάλων και, φυσικά, πάντοτε με την παρουσία, τουλάχιστον ενός επιχειρηματία.

Με άλλα λόγια, ο λαός θα έλεγε, «εδώ ο κόσμος καίγεται και το μ…. χτενίζεται», για να κινηθούμε κι εμείς στο πολιτικό πλαίσιο που έθεσε με προχθεσινό του άρθρο ο Νίκος Μπίστης.