Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2016

Τέσσερα κανάλια… Να τ’ αφήσω;

Ποιος μπορεί να ελέγξει το πόσες επιχειρήσεις μπορούν να υπάρχουν σε ένα κλάδο;
Πολύ περισσότερο, δε, πόσα κανάλια ή ΜΜΕ εν γένει κι ας επικαλείται όποιες μελέτες θέλει η οποιαδήποτε εξουσία, αφού κάθε αντίθετη ενέργειά της είναι προσπάθεια χειραγώγησης και φίμωσης του Τύπου.


Και ποιος εγγυάται ότι αύριο αυτή η εξουσία δεν θα ορίσει και πόσες εφημερίδες και πόσα περιοδικά πρέπει να εκδίδονται ή πόσες ιστοσελίδες και πόσα ραδιόφωνα μπορεί να αντέξει η χώρα σύμφωνα με τον πληθυσμό της ή το κατά κεφαλήν εισόδημα ή ό,τι  άλλο σκαρφιστεί.
Η κυβέρνηση του Τσίπρα, βέβαια, πατάει επάνω στην απέχθεια που προκάλεσαν στην ελληνική κοινωνία οι ίδιοι οι καναλάρχες και βαρώνοι των ελληνικών media με την αντικοινωνική, μισάνθρωπη και ακραία νεοφιλελεύθερη στάση τους όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης και τον ρόλο που έπαιξαν στην εφαρμογή των μνημονίων.
Όμως, πόσο αυτή η κυβέρνηση του τρίτου μνημονίου μπορεί να πείσει για τον πόλεμο απέναντι σε όλους αυτούς; Ούτε πρόστιμα εισέπραξε ούτε διόδια κατάργησε ούτε φορολογικούς ελέγχους έκανε. Περισσότερο, λοιπόν, υποψιάζει για νέες σχέσεις διαπλοκής και δημιουργία νέων τζακιών στην ενημέρωση.
Η διαπλοκή δεν χτυπιέται με λιγότερα κανάλια ούτε με λιγότερες εφημερίδες, περιοδικά, ιστοσελίδες, ραδιόφωνα. Χτυπιέται με κανόνες του παιχνιδιού που γίνονται σεβαστοί από όλους και το κράτος φροντίζει την τήρησή τους.
Και, κυρίως, χτυπιέται με τη διατήρηση των σχέσεων σε επίπεδο ενημέρωσης και μόνο και όχι με τον εναγκαλισμό της εξουσίας με την λεγόμενη 4η εξουσία.
Αν, δηλαδή, μπορούσαν να υπάρχουν 10 ή 20 κανάλια εθνικής εμβέλειας (που η ψηφιακή πλατφόρμα επιτρέπει χωρίς κανένα πρόβλημα) τα οποία είναι υγιή οικονομικώς γιατί να μην υπάρχουν; Και ποιος είναι αυτός που θα ορίσει ότι μπορούν να λειτουργούν μόνο τέσσερα ή πέντε ή έξι; Ποιος είναι αυτός που θα αφήσει άνεργους μερικές χιλιάδες τεχνικών, υπαλλήλων, δημοσιογράφων που απασχολούνται σε αυτά τα ΜΜΕ χωρίς να προβλέπει το παραμικρό για το μέλλον τους;
Αν ήθελε το κράτος ας καταργούσε δια νόμου την ιδιωτική τηλεόραση και τα ιδιωτικά ραδιόφωνα που είναι εξίσου αντιδημοκρατικό. Από τη στιγμή που αποδέχεται, όμως, τη λειτουργία ιδιωτικών καναλιών δεν μπορεί να έρχεται ως δήθεν υπέρμαχος της ποιότητας του περιεχομένου τους.
Μπορεί, όμως, αντ’ αυτού, να φροντίσει ώστε να μην υπάρχει υπερσυγκέντρωση τίτλων και Μέσων ή να μην μπορεί να διαθέτει ΜΜΕ όποιος αναλαμβάνει κρατικά έργα ή προμήθειες (και αρκετά άλλα) μα έτσι κινδυνεύει να κόψει τον ομφάλιο λώρο της χρηματοδότησης των κομμάτων και αυτό το μοναδικό σε δύναμη μέσο εκβίασης.
Κάθε τι άλλο είναι αντιδημοκρατικό για να μην πούμε κάτι χειρότερο και απλώς, επιβεβαιώνει τους χαρακτηρισμούς νεομουσολινισμού που τους αποδίδονται..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου