Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

Τα γύφτικα σκεπάρνια

Πεινασμένοι για πλούτο και λίγη προβολή.

Τους συναντάς καθημερινά σχεδόν δίπλα σου να θαυμάζουν γεμάτοι δουλοπρέπεια τους μεγιστάνες του πλούτου, να εξακολουθούν να διαβάζουν περιοδικά life style, να ρουφάνε τα φωτορεπορτάζ από τις παραλίες και τα κλαμπ της Μυκόνου, να πετάνε γαρύφαλλα σε τραγουδιστές που αλυχτούν στις πίστες της παραλιακής, να χαϊδεύουν πολυτελή αυτοκίνητα παρκαρισμένα στο δρόμο, να αγοράζουν πανάκριβα κινητά θυσιάζοντας ακόμα και το φαγητό τους, να παίρνουν έστω ένα ακριβό κοστούμι για την ψευδαίσθηση της μιας ημέρας μεγιστάνας.

Να πίνουν καφέ στην πλατεία Κολωνακίου προσπαθώντας να μοιάσουν στα άξεστα ινδάλματά τους. Να συναγωνίζονται σε χυδαία επίδειξη με χρυσές καδένες και νοικιασμένες συνοδούς, με Rolex που μπορεί να κόστισε και δύο και τρία μηνιάτικα.

Να τρέχουν να χαιρετίσουν επιχειρηματίες, πολιτικούς, καλλιτέχνες του star system, να χώνονται ανάμεσα στο στοιβαγμένο εκδιδόμενο πλήθος για να φανεί η φάτσα τους πίσω από  την πλάτη του «επώνυμου» όπως με περίσσια χυδαιότητα ονόμασαν τα media κάθε τυχάρπαστη και εκδιδόμενη διασημότητα του δευτερολέπτου.

Τους βλέπεις, και ξεχωρίζουν από μακριά. Εύκαμπτοι, ευλύγιστοι, με ανήσυχο βλέμμα που αναζητά τον πλούτο.

Καμαρώνουν σα γύφτικα σκεπάρνια, όπως ακριβώς καμαρώνει και στη  μοιραία φωτογραφία του ανοίγματος ο Στέλιος Σταυρίδης, δίπλα στην όμορφη αεροσυνοδό του ιδιωτικού τζετ του επιχειρηματία (πρώην γύφτικου σκεπαρνιού ως δάσκαλος οδήγησης, επίσης) Δ. Μελισσανίδη, στον οποίο μόλις είχε πωλήσει το 1/3 του υπερκερδοφόρου δημόσιου ΟΠΑΠ. Προφανώς, η βόλτα με το lear jet ήταν μέσα στα μπόνους. Όπως, ο μπαμπάς μου, όταν του έπλενα το αυτοκίνητο πιτσιρικάς, με άφηνε να κάτσω λίγο μπροστά και να πιάσω το τιμόνι, εκτός από το επιπλέον χαρτζιλίκι που μου έδινε. Κι εγώ καμάρωνα σα γύφτικο σκεπάρνι και περίμενα πώς και τι να με δει κάποιος φίλος που περνούσε.

Έτσι κι ο Στέλιος. Καθ’ οδόν για την Κεφαλλονιά, είπε να στείλει και μία φωτό στην τοπική εφημερίδα, να μάθει η τοπική κοινωνία ποιον θα υποδεχόταν. Το φίλο του μεγιστάνα. Όχι, όποιον κι όποιον. Και τα νυχτερινά μαγαζιά στο νησί θα αναστέναζαν και το τραπέζι του Στέλιου θα βούλιαζε στη σαμπάνια και τα ουίσκι και τις αιθέριες υπάρξεις.

Αυτός, έτσι κι αλλιώς, το κομμάτι του έκανε βουλιάζοντας μια χώρα μέσα στις πισίνες της αυταρέσκειάς του.

Και καμαρώνει σα γύφτικο σκεπάρνι κι η φωτογραφία θα φιγουράρει στον τοίχο του γραφείου του να θυμίζει σε όλους ότι ήταν φίλος ενός (πρώην γύφτικου σκεπαρνιού) επιχειρηματία, που του δάνειζε το τζετ του για να πάει για μια βουτιά. Κι ότι και τα γύφτικα σκεπάρνια μπορούν να γίνουν κάποτε χρυσά άμα ξέρουν να σκάβουν και να γλύφουν, ταυτόχρονα. Να, καλή ώρα, σα τον Αναστασιάδη, τον πρόεδρο της Κύπρου και τους πλανητάρχες που το κάνουν και νόμιμα.

Αφήστε τα γύφτικα σκεπάρνια να σταθούν πάνω απ’ τον ώμο και να ξεχωρίσουν.

Σάββατο 17 Αυγούστου 2013

Διανόητη

Παιχνίδια λεκτικής διάνοιας


Δεν έχει όνομα ούτε είναι γένους θηλυκού κατ’ ανάγκη όπως υποχρεώθηκε χάριν παιχνιδιού να την υιοθετήσει ο τίτλος. Η διανόητη είναι τόπος, χώρα, κατάσταση... Οι διανόητοι είναι άνδρες και γυναίκες που εκφράζονται μέσω διανοησιών, συναναστρέφονται μόνο με ομοίους τους και ανταλλάσσουν διανοησίες, τις οποίες πολλές φορές καταγράφουν σε χαρτί και εκδίδονται μέσω μαικήνων-χορηγών, οι οποίοι πολύ απολαμβάνουν τη βοή της διανοησίας. Γιατί ξέρουν ότι μονάχα αυτή φτάνει στη μάζα της ανοησίας.

Ανδρες και γυναίκες που αιωρούνται στο επίπεδο της διανόητης. Κάπου ανάμεσα στην ανοησία και τη διανόηση.

Οι διανόητοι δεν κυκλοφορούν στο δρόμο ανάμεσά μας γιατί μισούν την καταγωγή τους και αποφεύγουν να τη δουν κατάματα. Την αντιμετωπίζουν με δύσνοια. Όπως μισούν και  το ενδιάμεσο στάδιο που γι’ αυτούς έγινε μόνιμο: της διανοησίας. Ήθελαν κάποτε να φτάσουν στη διανόηση. Μα, στο επίπεδο της διανόητης βαλτώνεις και πνίγεσαι στις ακαθαρσίες των χαριεντιζόμενων τηλεαστέρων που το μόνο που αναγνωρίζουν στη διανόητη είναι το κοντό της μαλλί που έγινε σήμα κατατεθέν, στον διανόητο την ερωτική συνεύρεση με σεβαστό ποσοστό πληθυσμού μιας μεγαλούπολης. Αναγνωρίζουν μόνο τον απέραντο θαυμασμό σε έγχρωμους ή άχρωμους πλανητάρχες υπό τους ήχους επαναστατικών ροκ ύμνων από το Woodstock και το Μάη του ’68.

Αυτή η δύσνοια βοηθά στην απαξίωση της ζωής στο σύνολό της. Ανοήτων, διανοήτων και διανοητών.

Στη διανόητη, βαλτώνεις και πνίγεσαι ανάμεσα σ’ αυτούς που ήθελαν να γίνουν διανόηση μα δεν κατάφεραν να φτάσουν ούτε στη διανόητη και έμειναν εκεί ως ανταποκριτές της ανόητης. Σχολιαστές, δημοσιογράφοι, πολιτικοί…

Όμως, η διανόητη έχει και τις καλές στιγμές της. Όπως, όταν γράφεις μια διανοησία σε ένα ιστότοπο κοινωνικής δικτύωσης, ας πούμε, με εκατομμύρια άλλων να αναπαράγουν είτε κατηγορώντας την είτε στηρίζοντάς την. Ψευδαίσθηση δόξας. Κι υποχρεώνει έτσι και τη διανόηση να πει κάτι γι’ αυτήν. Απορριπτικό, συνήθως, μα τι σημασία έχει. Ο Μακιαβέλι διανόηση ήταν κι αυτός.

Η διανόητη έχει και το πλεονέκτημα ότι επιτρέπει την ακατάσχετη ομιλία. Αυθαίρετα και όποτε θέλει. Ελευθερία άποψης το βάφτισαν οι μαικήνες. Ενώ η διανόηση παρακολουθεί και την υπομένει στωικά. Ο ρόλος της διανόητης είναι να μιλάει, να διασκεδάζει τους ανόητους. Κι ας είχε ξεκινήσει με όνειρα να αλλάξει ένα γράμμα. Να πάει από το Τ στο Σ. Μα, εκεί, ανάμεσα στους ανόητους τους οποίους έπρεπε να αντιμετωπίσει ως δοκιμασία για να φτάσει στη διανόηση βάλτωσε και έγινε ανόητη κι αυτή. Διανόητη.

Κι ας σου ακούγεται εσένα αδιανόητο.

Τετάρτη 14 Αυγούστου 2013

Στο ντιβάνι

Όχι, με τον Ιρβιν Γιάλομ. Με τη Λένα Διβάνη, τη Σώτη Τριανταφύλλου, την Κική Δημουλά και μερικές δεκάδες κονδυλοφόρους να προσπαθούν από την αρχή της κρίσης να μας γεμίσουν ενοχές, να μας πείσουν ότι εμείς φταίμε καθένας και καθεμία με τον τρόπο του (της).

Ταξιδεμένοι όλοι τους, πολλοί από αυτούς και σπουδασμένοι στο εξωτερικό θέλουν να σε πείσουν ότι είσαι ο απόκληρος του πολιτισμού τους συγκρίνοντάς σε με τους αμερικανούς, τους γερμανούς, τους γάλλους … Συμπτωματικά, καμιά τους και κανείς τους δεν έχει αναφερθεί ποτέ σε άλλους λαούς. Τους Ρώσους, ας πούμε, διότι με τον πολιτισμό του συγκεκριμένου λαού δεν έχουν ασχοληθεί και πολύ. Μπολσεβίκοι, τώρα, τι να βρεις σε αυτούς; Εσχάτως, αρχίζουν να σε συγκρίνουν και με τους Κινέζους και, φυσικά, να βγαίνεις χαμένος. Ποιος είσαι εσύ που δεν δέχεσαι να δουλέψεις δωρεάν για την πατρίδα; Ποιος είσαι εσύ που δεν έχεις να πληρώσεις και απαιτείς να παραμείνεις εν ζωή; Τόσα χρόνια πάσχισε η πατρίδα να σε κάνει εθελοντή για να στήσεις μια Ολυμπιάδα κι ακόμα δεν έμαθες την αξία του εθελοντισμού, απολίτιστε;

Να, χθες μόλις, ένας εθελοντής υποχρεώθηκε να αποβάλλει ένα άρρωστο μέλος της κοινωνίας κι εσύ του επιτέθηκες. Ε, ναι! Σε προστάτευε με κάθε μέσο διότι 1.40 αυτός, 1.40 κάποιος άλλος αύριο, πώς θα σταθεί η κοινωνία στα πόδια της; Ε, ναι! Αν δεν θέλει ή δεν μπορεί να τιμωρηθεί, θα πεθάνει.

Τώρα, είσαι στο ντιβάνι ακόμα. Θα μιλάς όσο θέλεις, αλλά στο τέλος θα ακούς τους ειδικούς. Τους πολυταξιδεμένους, που έχουν δει πόλεις και πόλεις, κουλτούρες και κουλτούρες. Έχουν πάει Λούβρο, Γκουγκενχάιμ… Έχουν διαβεί γέφυρες Καλατράβα που ούτε στα όνειρά σου δεν έχεις δει εσύ. Έχουν φωτογραφηθεί μπροστά σε έργα τέχνης του σύγχρονου κόσμου κι εσύ κάθεσαι με τη μισογκρεμισμένη σου Ακρόπολη και κλαίγεσαι. Αυτοί έχουν δει και την υπόλοιπη Ακρόπολη που «διέσωσαν» οι καλοί δυτικοί πλιατσικολόγοι και τώρα η Aegean σου προσφέρει φτηνό εισιτήριο Αθήνα-Λονδίνο για να μπορείς να τη δεις κι εσύ. Αλλά, πρώτα πρέπει να εργαστείς δωρεάν για να φτάσει η χώρα στην ανάπτυξη. Και μέχρι τότε θα φοράς σαγιονάρα φθαρμένη ώστε να μπορούν αυτοί να σε ταπεινώνουν λέγοντάς σου ότι στο Λονδίνο δε βλέπεις σαγιονάρα. "Κι οι άγγλοι που έρχονται εδώ γιατί φοράνε σαγιονάρα με κάλτσα στην παραλία;", ρωτάς εσύ και σου απαντούν ότι η μεγαλοψυχία τους τους κάνει να θέλουν να είναι σαν εσένα για να μη σε κάνουν να νιώσεις υποτιμητικά στη χώρα σου. Κι έχει γνωρίσει κανείς τους βρετανό επαρχιώτη μικρού χωριού να δει πόσο απότομος κι απόμακρος είναι; Ναι, αλλά, αυτός δεν πετάει την τσίχλα στο δρόμο, σου απαντούν. Οσο και κάμποσοι δικοί μας ορεσίβιοι, σκέφτεσαι εσύ.

Όμως, εσύ φέρεις το προπατορικό αμάρτημα του δυτικού πολιτισμού κι αμφιβάλλω αν οι Νώε σου, που τώρα σε έχουν στο ντιβάνι τους, θα σε βάλουν ποτέ στην Κιβωτό τους.

Μέχρι τότε μπορείς να πέφτεις από τρόλεϊ και να σε σκυλεύουν επειδή δεν πλήρωσες εισιτήριο. Επειδή είσαι «αντικοινωνικό» στοιχείο. Κι ο θαυμαστός καινούριος κόσμος που θα αντικρύσεις μετά τη θεραπεία δεν μπορεί να έχει τέτοιους. Μετά τη θεραπεία ούτε εσύ δεν θα τους θέλεις. Οσες συνεδρίες κι αν χρειαστούν… Θα ζητάς μόνο τη μαγική ΝΟΜΙΜΟΤΗΤΑ.

Τετάρτη 7 Αυγούστου 2013

Ο Πέτρος και οι δηλώσεις

Ο Πέτρος Τατσόπουλος διαθέτει ένα εκρηκτικό ταμπεραμέντο, που κάνει πολλούς να τον παρεξηγούν. Έχει, όμως, και μία «αφέλεια» στον πολιτικό του λόγο που κάνει ακόμα περισσότερους να του επιτίθενται άλλοτε δικαίως και άλλοτε αδίκως. Έτσι, και σήμερα, για άλλη μια φορά, προκάλεσε δηλώνοντας σε πρωινή εκπομπή της τηλεόρασης του Αnt1 ότι δεν αποκλείει ακόμα και μετεκλογική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ προκειμένου να υπάρξει κυβέρνηση!

Δεν ήταν δα και η πρώτη φορά που μία δήλωσή του προκάλεσε έκπληξη, δυσμενή σχόλια, οργή σε αρκετούς. Δεν είναι εύκολο να κρίνεις αν η συμμετοχή του στην πολιτική ζωή μέσω της κατάκτησης μίας κοινοβουλευτικής έδρας είναι σωστή ή λάθος τόσο από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ όσο και από τη δική του. Προσωπικά, τη θεωρώ λάθος και για τους δύο. Στις επιλογές προσώπων για τα ψηφοδέλτια πολλές φορές τα κριτήρια ακόμα και των αριστερών κομμάτων δεν είναι δα και τόσο αντικειμενικά και ανιδιοτελή. Κρύβουν και αρκετές σκοπιμότητες. Αρκεί να κοιτάξουμε τη σύνθεση των κοινοβουλευτικών ομάδων τους για να το αντιληφθούμε, καθώς μέσα θα συναντήσουμε πολλά πρόσωπα που έγιναν γνωστά από την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο (λιγότερο) ή από ένα συγκεκριμένο life style που ακόμα δεν μας έχει εγκαταλείψει πλήρως, παρά την κρίση.

Τις περισσότερες φορές η επιλογή έχει να κάνει με την αναγνωρισιμότητα και όχι με το ιδεολογικό υπόβαθρο ή την πραγματική κοινωνική προσφορά του προσώπου που επιλέγεται. Άλλες φορές, έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία του. Αν μπορεί να προκαλεί τότε μας κάνει διότι στρέφει τα μάτια επάνω του. Θετικά ή αρνητικά, δεν ενδιαφέρει τόσο. Αρκεί που προκαλεί και ακούγεται. Πάντοτε, θα υπάρξει και ένα μέρος του κόσμου που θα σταθεί υπέρ του.

Δεν γνωρίζω αν ο Πέτρος Τατσόπουλος είναι μία τέτοια περίπτωση και πώς, άλλωστε, αφού δεν γνωρίζω προσωπικά τον άνθρωπο. Όσα συμπεράσματα εξάγω γι’ αυτόν είναι μονάχα μέσω της δημόσιας εικόνας του. Εικόνα που άλλες φορές με κάνει να τον θεωρώ ένα μεγάλο παιδί και ένα ρομαντικό «τυχοδιώκτη» της πολιτικής και άλλες τον λάθος άνθρωπο στη λάθος θέση τη λάθος στιγμή. Άλλες, πάλι…

Οι δηλώσεις του, μέχρι σήμερα, έχουν προκαλέσει πολλές φορές το μένος των αντιπάλων και, κυρίως, της Χρυσής Αυγής. Μερικές, όμως, από αυτές  προκάλεσαν αρνητικά σχόλια από τους ανθρώπους και τους ψηφοφόρους της παράταξής του, κυρίως, τα τελευταία δύο περίπου χρόνια και σε ό,τι αφορά τις πιθανές ή μη συνεργασίες του ΣΥΡΙΖΑ προκειμένου να καταφέρει να ανατρέψει τα μνημόνια και το σημερινό status quo.

Ας δούμε κάποια δείγματά τους, τα οποία, ίσως και να δικαιολογούν όλες αυτές τις αντιδράσεις.


24 Απριλίου 2012: «Ο Πάνος Καμμένος, με νέες δηλώσεις του, πέρασε διακριτικά από τη διεκδίκηση της πρώτης θέσης στις εκλογές στη διεκδίκηση του αυτοδύναμου πρώτου κόμματος -και καθότι large εξ ιδιοσυγκρασίας, προτείνει εν τοιαύτη περιπτώσει και συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ας μην κωλύεται από τη γενναιοδωρία του και ας μην αυτοπεριορίζεται. Εικάζω ότι, έως την επόμενη Κυριακή, την ώρα που θα ανοίγουν οι κάλπες, θα θεωρεί εφικτό στόχο και τη διακυβέρνηση της Γαλαξιακής Αυτοκρατορίας» έγραψε στο λογαριασμό του στο facebook.

14 Μαϊου 2012: Σε διαδικτυακή εκπομπή τα βάζει με τον προκλητικό κ. Σταυρίδη που μήνες μετά ανέλαβε το ΤΑΙΠΕΔ. 


21 Νοεμβρίου 2012: Δηλώνει σε συνέντευξή του στο περιοδικό Crash. "Έχω πηδήξει τη μισή Αθήνα και αυτοί της Χρυσής Αυγής συνεχίζουν να με αποκαλούν αδερφή".

30 Απριλίου 2012: Εξανίσταται με την, επίσης προκλητική, Τάνια Ιακωβίδου της Νέας Δημοκρατίας.


6 Φεβρουαρίου 2013: Επιτίθεται στο βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Νάσο Θεοδωρίδη για τις δηλώσεις του περί Ιμίων. «Με τα εθνικά θέματα δεν παίζουμε. Δεν μπορεί κανένα μέλος και κανένα στέλεχος κανενός κόμματος να προβάλλει τις προσωπικές του θέσεις για την εξωτερική πολιτική και το κόμμα του -τουλάχιστον- να μην τον επαναφέρει πάραυτα στην τάξη. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη νοημοσύνη για να κατανοήσει κάποιος πόση ζημιά κάνει αυτή η τακτική, ούτε ιδιαίτερη εθνική ευαισθησία. Κοινή λογική χρειάζεται»


30 Μαϊου 2013: Στέκεται στο πλευρό της κ. Ρεπούση με ανάρτησή του στο facebook. «Ματαιοπονεί η Μαρία Ρεπούση; Συχνά, ναι, έχω την αίσθηση ότι ματαιοπονεί. Σαν να προσπαθείς ν' ανοίξεις διάλογο γύρω από τη δαρβινική θεωρία μ' έναν καλόγερο, έναν ιμάμη ή έναν ραβίνο, ενώ την ίδια ώρα αναρίθμητοι ομόδοξοι τους κανίβαλοι περιμένουν να εμφανιστείς μπροστά τους για να σε κατασπαράξουν. Πάντοτε πίστευα ότι δεν υπάρχει πιο επικίνδυνος αχταρμάς από την πρόσμειξη της ιστορικής έρευνας με την εκάστοτε πολιτική ή θρησκευτική μισαλλοδοξία. Από την άλλη, αν δεν πάρουν κάποιοι το ρίσκο να επαναλάβουν δημόσια αυτά που από χρόνια συζητούν στα φοιτητικά αμφιθέατρα, θα παραμείνουμε εσαεί αθύρματα του κάθε καλόγερου, του κάθε ιμάμη και του κάθε ραβίνου. Ναι, είναι επικίνδυνο αυτό που κάνει η Μαρία. Όχι για το έθνος. Για την ίδια. Και μόνο για το θάρρος της αξίζει το σεβασμό μας».


17 Ιουνίου 2013: Επανέρχεται για να συμπαρασταθεί στον Γιάννη Μπουτάρη και την απόφασή του να επιτρέψει το Gay Pride στη Θεσσαλονίκη. «Αξιοθαύμαστη και θαρραλέα η στάση του Μπουτάρη. Όχι μονάχα δεν μάσησε από τις απειλές των Χρυσών Βλαμμένων, αλλά απέδειξε και πως - όταν κρατάς συνεπή στάση- οι θρασύδειλοι δεν σκάνε μύτη από τα λαγούμια τους. Respect, Γιάννη», έγραψε χαρακτηριστικά στο Facebook ο κ. Τατσόπουλος.

4 Ιουλίου 2013: Ξεκινά το σίριαλ δηλώσεών του περί συνεργασιών. «Εάν δεν βρεθούν δυνάμεις να συνεργαστούν, είτε λέγονται ΔΗΜΑΡ -αυτή που θα υπάρχει τότε- είτε από την Αριστερά είτε από την πατριωτική Δεξιά, για μένα δεν θα ήταν το ταμπού των ταμπού να συνεργαστώ με ένα κομμάτι πατριωτών της ΝΔ. Για πολλούς συντρόφους μου, τους περισσότερους, θα ήταν. Και μπορείς να μου βγάλεις ανάθεμα. Αλλά δεν θα ήταν ταμπού να συνεργαστώ και με ένα κομμάτι της σοσιαλδημοκρατίας που εκφράζεται μέσα από το ΠΑΣΟΚ».

11 Ιουλίου 2013: Σχολιάζοντας το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ και το λόγο του Αλέξη Τσίπρα. «Μπροστά στη δυσάρεστη επιλογή θα συνεργαστούμε με τη ΝΔ»
"Ο Τσίπρας αναφέρθηκε και στον κόσμο της ΝΔ. Μίλησε για τους φιλελεύθερους που νιώθουν προδομένοι από τους νεοφιλελεύθερους και τη σκληρή πολιτική τους. Είπε ότι η δύναμη αυτή υπερασπίστηκε, όλα αυτά τα χρόνια, μετά τον εμφύλιο, ακόμη και την αστική δημοκρατία, αγαθά που οι παραδοσιακοί δεξιοί τα θεωρούσαν δεδομένα, τώρα αρχίζουν να μην είναι δεδομένα και υπάρχει αμφισβήτηση. Έκανε λοιπόν άνοιγμα προς τον κόσμο της Δεξιάς. Προφανώς, από αυτό το άνοιγμα μέχρι το να συνεργαστούμε σε επίπεδο στελεχών με ένα κομμάτι της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ υπάρχει απόσταση. Αυτό είπα κι εγώ, αλλά τη δική μου άποψη σε καμία περίπτωση δεν την προσυπογράφει ο Τσίπρας. Γιατί άκουσα αυτές τις μέρες απίστευτα πράγματα. Μέχρι ότι είμαι λαγός του Τσίπρα...".

25 Ιουλίου 2013: «H έμπρακτη συμπαράσταση του Βαγγέλη Μεϊμαράκη προς τον Γιάννη Δραγασάκη τιμάει το ελληνικό κοινοβούλιο. Γνωρίζω πως τα Χρυσά Βλα@@@@α μιλούν ήδη για συμπαιγνία Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το μήνυμα που φτάνει στα δικά τους αυτιά είναι ηχηρότερο: οι τραμπουκισμοί των φασιστών εφεξής θα πέφτουν στο κενό. Δεν είμαστε και δεν θα γίνουμε Βαϊμάρη».

7 Αυγούστου 2013: "Δεν είναι ταμπού η συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ. Ένα «δυσάρεστο» εκλογικό αποτέλεσμα για τον ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να οδηγήσει σε συνεργασία με τη Νέα Δημοκρατία. Η συνεργασία με πατριωτικές δυνάμεις από τη Νέα Δημοκρατία δεν είναι κάτι που δεν έχει ειπωθεί στο παρελθόν».

Κόκκινο + μπλε = μωβ

Μιας και πέσαν προτάσεις στο τραπέζι ανάμιξης του κόκκινου με το μπλε σκέφτηκα να δούμε τι αντιπροσωπεύει το μωβ, το οποίο εξάγεται ως προϊόν της σύνθεσης των δύο χρωμάτων.

* Με πλάγια γράμματα, όπου υπάρχουν, είναι δικός μου σχολιασμός 

Μωβ

- Οι άνθρωποι που τους αρέσει αυτό το χρώμα, συνήθως δύσκολα συνεργάζονται τόσο στον επαγγελματικό τομέα, όσο και στις διαπροσωπικές τους σχέσεις. Δεν είναι τυχαίο, που οι άλλοι γύρω, τους θεωρούν υπερφίαλους ή «ξερόλες». Για τους άντρες μοβ από την άλλη, ο έρωτας είναι κάτι σαν το αναγκαίο κακό που λέγεται δουλειά. Κυρίαρχο θέμα γι' αυτούς είναι η προσωπική τους εξυπηρέτηση και ικανοποίηση.
Όχι και τόσο κολακευτικοί οι χαρακτηρισμοί για τους άνδρες λάτρεις του μωβ. Πόσω, μάλιστα, εάν δηλώνουν ότι έχουν πάει με τη μισή Αθήνα.

- Το μωβ χρώμα αυξάνει την παρατηρητικότητα, ενώ ταυτόχρονα λειτουργεί καταπραϋντικά και δεν κουράζει τα μάτια. Προτείνεται σε χώρους ξεκούρασης, αναγνωστήρια ή χώρους ψυχαγωγίας. Συνδυάζεται όμορφα τόσο με ανοιχτά χρώματα όσο και με μουντά.
Πάει με όλα, δηλαδή...

- Τι χρώμα ήταν τα ρούχα που φορούσαν οι βασίλισσες και οι βασιλιάδες; Ναι λοιπόν, ήταν μωβ! Το πιο βασιλικό μας χρώμα που συμβολίζει τον πλούτο, την ευημερία και την κουλτούρα. Αυτό το χρώμα διεγείρει την εγκεφαλική δραστηριότητα ως προς τη λύση προβλημάτων. Ωστόσο η υπερβολική χρήση του μπορεί να δείχνει τεχνητή. Η προσεχτική χρήση του μωβ αφήνει μια δόση μυστηρίου, σοφίας και σεβασμού. Όλες τις  αποχρώσεις του μωβ συνηθίζουν να φορούν νεαρά κορίτσια στην εφηβεία.
Μονάχα που η πολιτική δεν είναι κορίτσι στην εφηβεία κι η υπερβολική χρήση του μπορεί να δείχνει τεχνητή.

- Στην Ταϊλάνδη, το μωβ είναι το χρώμα του πένθους για τις χήρες.

Και τέλος, μία περισσότερο επιστημονική σημειολογική ματιά...


- Όπως κάθε οπτικό σύστημα έτσι και το οπτικό σύστημα του οφθαλμού εμφανίζει τη λεγόμενη χρωματική εκτροπή και μάλιστα σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Δηλαδή, τα διάφορα χρώματα (μήκη κύματος του φωτός) δεν εστιάζουν στον αμφιβληστροειδή ταυτόχρονα. Ετσι, αν το κόκκινο είναι εστιασμένο το πράσινο στο ίδιο επίπεδο θα είναι ανεστίαστο και αντίστροφα. Αυτό αναγκάζει αφ’ ενός το οπτικό σύστημα του ματιού να κινείται μεταξύ των δύο αυτών εστιών προκαλώντας δόνηση που μεγαλώνει όσο πιο κοντά είναι τα δύο χρώματα και αφ’ ετέρου ένταση στον θεατή.

Τα συμπεράσματα δικά σας.

Δευτέρα 5 Αυγούστου 2013

Το κανάλι, το κανάλι, Ομέρ Βρυώνη Το μνημόνιο εχούμησε και μας πλακώνει

Ανήκω σ’ αυτούς που διόλου εξεπλάγησαν με την πώληση του 902. Μια επιχείρηση ήταν, δεν πήγαινε καλά, ο ιδιοκτήτης της δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει και την πούλησε για να καλύψει τη χασούρα και, πιθανότατα, να βρει και τα χρήματα να αποζημιώσει τους εργαζόμενους. Το ΚΚΕ, προφανώς, δεν διέθετε αυτό το κεφάλαιο.

Βεβαίως, και εγείρονται θέματα ηθικής και πολιτικής αξιοπιστίας, αλλά αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα που θα έπρεπε να έχει σκεφτεί το ΚΚΕ δεκαετίες πριν όταν έστηνε τις επιχειρήσεις του ώστε να γίνει ένα, τρόπω τινά, αυτοδιαχειριζόμενο κόμμα. Δεν το κατάφερε, τελικά, και άλλες χάρισε, άλλες παραχώρησε εκβιαζόμενο, σχεδόν, και άλλες υποχρεώνεται να τις πουλήσει. Ισως –κάτι που απεύχομαι- σύντομα να δούμε και το κλείσιμο του Ριζοσπάστη.

Με την πώληση του 902, όμως, εγείρονται δύο σοβαρά ηθικά ζητήματα, τα οποία ούτε μπορούν να ξεπεραστούν εύκολα και ούτε να αφήσουν αλώβητο το ΚΚΕ. Καταρχήν, το κανάλι και το ραδιόφωνο (οι συχνότητές τους) αποκτήθηκαν από την ενωμένη αριστερά, άρα το ΚΚΕ θα έπρεπε να συνυπολογίσει και το χρέος του απέναντι σε ανθρώπους που έδωσαν αγώνα για να αποκτηθούν και να χτιστούν αυτές οι συχνότητες. Και, πέραν αυτού, οι συχνότητες του παραχωρήθηκαν δωρεάν από το ελληνικό κράτος.

Σε δεύτερο επίπεδο, το κομμουνιστικό κόμμα παραχωρεί τις συχνότητες σε μία περίοδο που οι αριστερές φωνές πνίγονται και τείνουν να εξαφανιστούν. Μονάχα ο σταθμός Στο Κόκκινο 105.5 έμεινε. Και σα να μην έφτανε αυτό, τις παραχωρεί σε έναν άνθρωπο που εδώ και καιρό στηρίζει την ακροδεξιά μέσω μιας παραδημοσιογραφίας. Σε έναν ακόμα κρατικοδίαιτο επιχειρηματία, ο οποίος ανέπτυξε τις δραστηριότητές του με ένα τρόπο που εγείρει ερωτηματικά βλ. σχετικό δημοσίευμα της Καθημερινής. Κυρίως, όμως, ο κ. Βρυώνης, μέσω του Extra 3, αποτελεί πυλώνα «πονηρής» και έμμεσης στήριξης της Χρυσής Αυγής.

Ο,τι είναι νόμιμο δεν είναι και ηθικό και ό,τι είναι ανήθικο αγγίζει τα όρια της παρανομίας για ένα κομμουνιστικό κόμμα, που βρέθηκε, ξαφνικά, να συναλλάσσεται με ομοτράπεζους της εξουσίας, επιχειρηματίες.

Σάββατο 3 Αυγούστου 2013

Πού το πας, Φώτη;

Το πρόγραμμα δεν βγαίνει, Φώτη. Έτσι ισχυρίστηκες σε μία συνέντευξή σου σήμερα στην Εφημερίδα των Συντακτών. Ούτε κι η ΔΗΜΑΡ βγαίνει, όμως, από το κυβερνητικό έκτρωμα με το Σαμαρά να κυβερνάει ελέω κεφαλαίου και Γερμανίας κι εσάς και το Πα.Σο.Κ. να του προσφέρετε στήριξη.

Κακές γλώσσες, βέβαια, λένε ότι περιμένεις να ξαναγίνεις αριστερός σε μία άλλη κυβέρνηση. Εγώ δεν τις πιστεύω, αλλά, να, όταν σε ακούω ή σε διαβάζω νιώθω σαν κάτι να κρύβεις, κάτι να περιμένεις, να προσδοκάς.

Να εκβιάσεις, ίσως; Να γίνεις ρυθμιστικός παράγοντας; Να γίνεις «εγγυητής πολιτεύματος» μέσω προεδρίας; Το είχε κάνει κι άλλος παλαιότερα, θυμάσαι; Να γίνεις «ανασχετικός» για άλλη μια φορά;

Κάποιοι υποθέτουν ότι έχεις κατά νου να μπεις σε μία κυβέρνηση αριστεράς για να συγκρατήσεις τις «ακραίες» αντιδράσεις και ενέργειες όπως μπήκες στη δεξιά κυβέρνηση για να συγκρατήσεις τη  νεοφιλελεύθερη λαίλαπα. Να επιβάλλεις ισοδύναμα, δηλαδή. Έτσι έλεγες…

Να διασφαλίσεις μισθούς, συντάξεις, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κ.ο.κ. Ξέρουμε κι οι δύο καλά ότι δεν μπήκες γι’ αυτό, αλλά αφού αυτό προφασίστηκες ας το κρατήσουμε. Κι ας απέτυχες. Όμορφο και αλτρουιστικό ακούγεται, έτσι δεν είναι;

Εγώ γνωρίζω ότι λειτουργείς με γνώμονα το καλό της χώρας και της κοινωνίας. Γι’ αυτό συνέβαλες στις μειώσεις μισθών, την αύξηση της ανεργίας, την κατάργηση του κοινωνικού κράτους και όλα αυτά τα απαραίτητα δεινά. Πρόσφερες ισοδύναμα, άλλωστε. Ένα σωρό ανθρώπους σου σε κρατικές θέσεις να ελέγχουν εκ των έσω, να γνωρίζουν και τον εχθρό. Όπως έλεγε και το ΚΚΕ πριν κάποια χρόνια.

Τώρα, κάποιοι, λένε ότι έχεις βάλει και ανθρώπους να πιέζουν σε αυτή την κατεύθυνση. Εγώ δεν τους πιστεύω διότι ένας αριστερός πολιτικός δεν λειτουργεί έτσι. Έτσι δεν είναι, Φώτη; Ένας αριστερός δεν θέλει να μπει σε μία κυβέρνηση εκβιάζοντας και πιέζοντας. Θέλει;


Αναρωτιέμαι, λοιπόν, πού το πας; Τη μια μέρα συμβιβαστικός, την άλλη αντιδραστικός, την τρίτη ρεαλιστής. Πόσους ρόλους ακόμα να έχει άραγε για σένα ο σεναριογράφος; Και πόσα πρόσωπα μπορεί να έχει ένας πολιτικός; Δεν είσαι δα κι ο Πίτερ Σέλερς. Πολυπρόσωπος, πάντως, είσαι, μα όχι και χαμαιλέοντας γιατί πάει η εποχή των πολλών χρωμάτων, Φώτη μου. Στο μαύρο όσοι θέλουν να κρυφτούν γίνονται μονάχα μαύροι.