Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Δήμος πλασιέ ασφαλιστικών εταιριών;


Πριν από κάποια χρόνια ορισμένοι Δήμοι αποφάσισαν να παρέχουν στους δημότες τους ασφαλιστικές καλύψεις από ιδιωτικές εταιρίες.

Ηταν το 2006 όταν διάφοροι δήμοι (Ιωαννίνων, Λάρισας, Αιγάλεω, Ρίου κ. ά.) δρομολόγησαν την είσοδο ασφαλιστικών εταιρειών στα σχολεία.

Επτά χρόνια μετά, και ενώ η κυβέρνηση προσπαθεί να απαξιώσει το ΕΣΥ και όλο τον κύκλο παροχών υγείας, ενώ πληθαίνουν και οι καταγγελίες και υποψίες για παραχώρηση των Κέντρων Υγείας ανά τη χώρα σε ιδιώτες, κάποιοι Δήμοι βάζουν στο παιχνίδι με διάφορους τρόπους τις μεγάλες ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες.

Ετσι και ο Δήμος Παλλήνης που προ δύο εβδομάδων περίπου ανακοίνωσε τη συνεργασία του με την ασφαλιστική Interamerican και αναλαμβάνοντας ρόλο ασφαλιστικού συμβούλου και πράκτορα της συγκεκριμένης εταιρίας απέστειλε στους δημότες των οποίων τα παιδιά μετέχουν στα αθλητικά προγράμματά του φάκελλο με την επιστολή που ακολουθεί, αλλά και διαφημιστικό υλικό της εταιρίας!

Η επιστολή της Επιχείρησης Αθλητισμού, Πολιτισμού και Περιβάλλοντος του Δήμου Παλλήνης με ημερομηνία  πρωτοκόλλησης 19/10/2012


Αναρωτιέμαι, αν ο Δήμος παίρνει και ποσοστά από τα πακέτα που πιθανώς θα κλείσει η εταιρία με αυτή την ενέργεια ή προσφέρει τη διαφήμιση ως αντάλλαγμα των υπηρεσιών της Interamerican στους ανήλικους αθλούμενους των ακαδημιών του.  

Ακολουθεί το διαφημιστικό υλικό που περιείχε ο σχετικός φάκελλος.










Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2013

ΣΥΡΙΖΑ κοινωνικά ριζοσπαστικός και πολιτικά αποφασιστικός


Δεν συνηθίζω να αναδημοσιεύω ολόκληρα κείμενα άλλων, αλλά αυτή η παρέμβαση - τοποθέτηση των Γιάννη Αλμπάνη, Ηρώς Διώτη και Ευκλείδη Τσακαλώτου έρχεται σε μία κρίσιμη στιγμή να ξεκαθαρίσει πολλές "ομιχλώδεις" τοποθετήσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ και να επαναφέρει στο προσκήνιο τις καθαρές θέσεις της αριστεράς που έφεραν το Συνασπισμό Ριζοσπαστικής Αριστεράς στην αξιωματική αντιπολίτευση.

Δεν μας φοβίζει η σχετική δημοσκοπική υποχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ για δύο λόγους: Πρώτον, γιατί τα ποσοστά των κομμάτων το τελευταίο εξάμηνο κινούνται σε γενικές γραμμές στα ίδια επίπεδα. Δεύτερον, γιατί με την τερατώδη αποχή και άρνηση απάντησης που καταγράφουν οι μετρήσεις, πολύ δύσκολα μπορούν να βγουν ασφαλή πολιτικά συμπεράσματα. Έτσι κι αλλιώς δεν πρέπει να κάνεις πολιτική με βάση τις δημοσκοπήσεις -πόσο μάλλον σε μια εποχή πρωτοφανούς πολιτικής ρευστότητας. Αυτά που πραγματικά μας ανησυχούν είναι η υποχώρηση των κοινωνικών αντιστάσεων μετά την ψήφιση του τρίτου Μνημονίου, καθώς και η αίσθηση που επιχειρείται να δημιουργηθεί, με την εργώδη προσπάθεια των ΜΜΕ, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ διολισθαίνει σε τοποθετήσεις οι οποίες διαφοροποιούνται προς το συντηρητικότερο από τις συλλογικά διαμορφωμένες θέσεις του. Αν αυτά τα δύο φαινόμενα, δηλαδή η κινηματική υποχώρηση και η ενδεχόμενη προγραμματική μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ, επαληθευτούν, σε βάθος χρόνου, τότε με μαθηματική ακρίβεια οδηγούμαστε με στο να απολέσει η ελληνική Αριστερά μια ιστορική ευκαιρία, ανάλογη της οποίας για να βρούμε θα πρέπει να γυρίσουμε 70 χρόνια πίσω. Αυτός άλλωστε είναι και ο κεντρικός στόχος της τρόικας εσωτερικού, που επιχειρεί να τον πετύχει είτε δια της εξωφρενικής προπαγάνδας περί των "τρομοκρατών του ΣΥΡΙΖΑ", είτε δια της καταστολής των κοινωνικών αγώνων και της γενίκευσης του κοινωνικού αυτοματισμού.

Νομίζουμε ότι είναι η στιγμή που θα πρέπει να (ξανα)πούμε αυτά που (θα έπρεπε να) είναι αυτονόητα:

Χωρίς μαζική κοινωνική αντίσταση ούτε μπορεί να υπάρξει αναχαίτιση της μνημονιακής πολιτικής ούτε γίνεται να ανοίξει η προοπτική της αριστερής κυβέρνησης. Στο δρόμο γεννιούνται οι συνειδήσεις, στο δρόμο χτίζονται οι νικηφόρες κοινωνικές συμμαχίες, στο δρόμο συγκροτείται εκείνη η πραγματική κοινωνική δύναμη που μπορεί να αλλάξει την κατάσταση των πραγμάτων. Ειδικά μάλιστα για τον ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που δημιουργήθηκε από την κινηματική κίνηση της τελευταίας δωδεκαετίας, ο δρόμος είναι η μόνη διέξοδος από το τέλμα στο οποίο επιχειρούν να τον βυθίσουν τα ΜΜΕ και το πολιτικό σύστημα. Η κινηματική ανασυγκρότηση και η εξωστρεφής δράση συνιστούν την αφετηρία οποιασδήποτε συζήτησης για την πολιτική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι άλλο πράγμα το να αρνείσαι συνειδητά να καπελώσεις τα κινήματα, και άλλο το να περιμένεις μακάρια κάποιους άλλους (ποιους;) κάποια στιγμή (πότε;) να πάρουν την πρωτοβουλία για την οργάνωση των αντιστάσεων.

Σε μια εποχή όπου ο λεγόμενος μεσαίος χώρος αποσυντίθεται και η κοινωνία παρουσιάζει πρωτοφανή πόλωση, το στρογγύλεμα των συμφωνημένων πολιτικών θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ θα ισοδυναμούσε με πολιτική αυτοχειρία. Από τη μια μεριά, δεν θα μπορούσε να συγκινήσει τα συντηρητικά ακροατήρια (τα οποία έχουν άλλες πολύ πιο κοντινές πολιτικές εκφράσεις), και από την άλλη, θα οδηγούσε στην αποστράτευση τα (μαζικά πλέον) στρώματα που βιώνουν τις πιο βαριές συνέπειες της μνημονιακής λαίλαπας. Δεν πρέπει ούτε στιγμή να ξεχνάμε ότι φτάσαμε στο 27% επειδή εκφράσαμε ένα πολύ μεγάλο τμήμα του κόσμου της εργασίας, με την ταξική μεροληψία του προγράμματός μας, καθώς και την αταλάντευτη επιμονή μας στο κοινωνικό ζήτημα. Ο μόνος πραγματικά ρεαλιστικός τρόπος για να αυξηθεί η πολιτική επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ, είναι να είμαστε η φωνή των ολοένα και περισσότερων φτωχών, των ολοένα και περισσότερων άνεργων, των ολοένα και περισσότερων αποκλεισμένων αυτού του συστήματος. Να κάνουμε δηλαδή σήμερα την πολιτική πρόταση μας πιο εμφατική, περισσότερη εύληπτη πιο συγκεκριμένη και δεσμευτική για την αυριανή κυβέρνηση της Αριστεράς. Το μεγάλο στοίχημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ακριβώς το να μεταφέρει στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό την πρωτοφανή πόλωση που χαρακτηρίζει αυτή τη στιγμή την ελληνική κοινωνία.

Κανένας πολιτικός σχηματισμός δεν νίκησε ποτέ όταν επέδειξε φόβο ή δεν είχε ενιαία γραμμή απέναντι στις επιθέσεις του αντιπάλου. Το τελευταίο διάστημα, σε σειρά ζητημάτων που ξεκινάνε από τη Villa Amalias και καταλήγουν στο χωρισμό κράτους-εκκλησίας, επιδεικνύουμε υποχωρητικότητα και σύγχυση. Κι επειδή από την εποχή του. Τσάμπερλεν, ο κατευνασμός οδηγεί τους πολιτικά αδίστακτους στην αποθράσυνση, οι αντίπαλοι μας γίνονται ακόμα πιο επιθετικοί. Επιπλέον, η κατάσταση γίνεται ακόμα χειρότερη όταν στελέχη μας εκφέρουν στα ΜΜΕ προσωπικές απόψεις τους ως συλλογικές τοποθετήσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Απέναντι στην ακροδεξιά στροφή της κυβέρνησης, δεν μπορούν να μάς βοηθήσουν η ανασφάλεια, ο αυτοσχεδιασμός καθώς και η έλλειψη εμπιστοσύνης στις ιδέες μας, έτσι όπως αυτές εκφράστηκαν στη Διακήρυξη που ψήφισε η πρόσφατη Συνδιάσκεψη. Αντιθέτως, χρειαζόμαστε σεβασμό στη συλλογικότητα, αυτοπεποίθηση, εμπιστοσύνη στο πολιτικό κριτήριο του κόσμου μας, πίστη στη δύναμη των οραμάτων και των αξιών της Αριστεράς.

Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης του πιο άγριου καπιταλισμού, είναι απλά αστείο να υποτιμάει κανείς τους διεθνείς συσχετισμούς δύναμης, να μην αντιλαμβάνεται ότι ο εθνικός απομονωτισμός διασφαλίζει την ήττα των δυνάμεων της εργασίας. Είναι απαραίτητη λοιπόν η οικοδόμηση πολιτικών συμμαχιών με τα κινήματα καταρχάς της Ευρώπης, αλλά και του υπόλοιπου κόσμου -ο αριστερός άνεμος που πνέει στη Λατινική Αμερική δυναμώνει και την δικιά μας ελπίδα. Επιπλέον, δεν είναι σε καμιά περίπτωση εκτός της πολιτικής μας ανάλυσης το ότι βρισκόμαστε στο μέσον μιας παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, όπου δημιουργούνται νέες αντιθέσεις, νέες αντιφάσεις, και ρωγμές στο σύστημα κυριαρχίας δια μέσου των οποίων η Αριστερά, ανά τον κόσμο, καλείται να κάνει πολιτική. Δηλαδή να εντοπίσει τις «τακτικές» συμμαχίες, να αξιοποιήσει τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις ενός συστήματος σε κρίση, όπου το ενδεχόμενο ενός νομισματικού και εμπορικού πολέμου δεν μπορεί να αποκλειστεί. Μόνο που αυτή η πολύ λεπτή επιχείρηση πρέπει να γίνει αντικείμενο διεξοδικής συζήτησης στα εκλεγμένα όργανα, να οργανωθεί με βάση την πολιτική ουσία και όχι την επικοινωνιακή σκοπιμότητα, να μην οδηγήσει σε υπονόμευση θεμελιωδών θέσεων της Αριστεράς, όπως η ειρηνική διευθέτηση των διεθνών διαφορών χωρίς άνωθεν επιδιαιτησίες ή η υποστήριξη στον αγώνα του Παλαιστινιακού λαού.

Εν ολίγοις, ΣΥΡΙΖΑ κοινωνικά ριζοσπαστικός και πολιτικά αποφασιστικός. Το αν εντέλει θα τα καταφέρουμε να γκρεμίσουμε το μνημονιακό καθεστώς, δεν είναι βέβαια μόνο στο χέρι του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ζήτημα συνολικά των «από κάτω» που πρέπει να ξεσηκωθούν ενάντια στον δεσποτισμό των τραπεζών. Στο χέρι μας όμως είναι να καταβάλουμε το μερίδιο που μάς αντιστοιχεί σε αυτόν τον ξεσηκωμό. Στο χέρι μας είναι να κρατήσουμε ζωντανή την ελπίδα που εκπροσωπεί ο ΣΥΡΙΖΑ. 


από το rednotebook.gr

Κυριακή 20 Ιανουαρίου 2013

Ακροδεξιά τρομοκρατία ΠΟΠ

ΠΟΠ... Προϊόντα Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης και Προστατευόμενης Γεωγραφικής Ένδειξης...


Αυτό τον όρο θα μπορούσαμε να δώσουμε στην ακροδεξιά τρομοκρατία που κλιμακώνεται τα τελευταία τέσσερα χρόνια της κρίσης και, ιδιαίτερα μετά τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 2008 με τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και την εξέγερση που ακολούθησε.

Μπορεί η κυβέρνηση και τα όργανά της να πασχίζουν να χρεώσουν την τρομοκρατία στον αριστερό και δη στον ακροαριστερό χώρο, όμως, τα γεγονότα την διαψεύδουν.

Ας δούμε μερικές, τις χαρακτηριστικότερες, επιθέσεις ακροδεξιών τρομοκρατών τα τελευταία τέσσερα χρόνια...


18 Δεκεμβρίου 2008: Μαθητές που βρίσκονταν έξω από το κατειλημμένο 1ο Λύκειο Περιστερίου δέχτηκαν  πυροβολισμούς και ξαφνικά το χέρι ενός μαθητή γέμισε αίματα. Το παιδί μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και χειρουργήθηκε.

Η Καθημερινή τότε έγραφε για το περιστατικό…

Μαθητής στο χειρουργείο με σφαίρα στο χέρι
Ο πατέρας του ανήλικου κάνει λόγο για πυροβόλο όπλο, ενώ η αστυνομία για αεροβόλο.
Μαθητής της β' λυκείου του 1ου Λυκείου Περιστερίου χειρουργήθηκε καθώς δέχθηκε σφαίρα στον καρπό του δεξιού χεριού του, την Τετάρτη όταν βρισκόταν με συμμαθητές του χθες το βράδυ στον πεζόδρομο Δωδεκανήσου και Εθν. Αντίστασης.
Σύμφωνα με τον πατέρα του μαθητή, Κώστα Παπλωματά που μίλησε στον ΣΚΑΪ 100,3 η σφαίρα είναι από πυροβόλο όπλο. Αντίθετα, σύμφωνα με όσα είπε ο εκπρόσωπος Τύπου της αστυνομίας πρόκειται για «χτύπημα» από αεροβόλο όπλο.
Στο νοσοκομείο βρέθηκε ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Παιδείας, ενώ ο υφυπουργός κ. Λυκουρέτζος τόνισε ότι στήνεται «σκηνικό από κάποιους που επιθυμούν την ένταση».
«Οι αρμόδιοι πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους καθώς διακυβεύεται η ασφάλεια των μαθητών μας» δήλωσε ο λυκειάρχης του σχολείου.
Καταγγέλλει την επίθεση το ΚΚΕ
Ανακοίνωση για την επίθεση κατά του μαθητή εξέδωσε το ΚΚΕ, όπου καταγγέλλει τη δολοφονική επίθεση αγνώστων κατά ομάδας μαθητών στο Περιστέρι που μετέχουν στις μαθητικές κινητοποιήσεις, ενώ τονίζει πως ο μαθητής είναι μέλος του 15μελούς συμβουλίου και γιος του συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ στο ΔΣ της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας.
«Πέφτουν έξω στους υπολογισμούς τους εκείνοι που πιστεύουν ότι τέτοιες ενέργειες θα κάμψουν το αγωνιστικό φρόνημα του λαού και της νεολαίας» και «η δολοφονική επίθεση, που στρέφεται κατά του οργανωμένου μαθητικού κινήματος και των εκλεγμένων οργάνων του, θα βρει την άμεση απάντηση, με την ένταση της πάλης για το πρόβλημα της Παιδείας και τη συσπείρωση κατά των κατασταλτικών μηχανισμών κάθε μορφής, κατά της αντιλαϊκής πολιτικής» συμπληρώνεται στην ανακοίνωση.

24 Φεβρουαρίου 2009: Δολοφονική επίθεση με χειροβομβίδα στο Στέκι Μεταναστών στα Εξάρχεια
Το βράδυ της 24/2/09 στις 10:05 «άγνωστοι» πέταξαν χειροβομβίδα στο Στέκι Μεταναστών που βρίσκεται στην οδό Τσαμαδού στα Εξάρχεια (στον ίδιο χώρο στεγάζονται και τα γραφεία του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα). Εκείνη την ώρα το Στέκι ήταν γεμάτο κόσμο μιας και είχε ανοιχτή  εκδήλωση ο Σύνδεσμος Αντιρρησιών Συνείδησης και συνεδρίαζε το συντονιστικό της οργάνωσης. Η επίθεση δεν είχε θύματα από καθαρή τύχη δεδομένου ότι η χειροβομβίδα δεν μπόρεσε να σπάσει το διπλό τζάμι του παραθύρου, έκανε γκελ,  και τελικά έσκασε στη ζαρντινιέρα που βρίσκεται μπροστά στο κτίριο.
«Η χτεσινή φασιστική παρακρατική δολοφονική επίθεση εντάσσεται στη γενική προσπάθεια καθεστωτικής αντεπίθεσης μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη. Όλο το τελευταίο διάστημα παρατηρούμε την όξυνση της κρατικής και παρακρατικής βίας καθώς και μια εκστρατεία μαύρης προπαγάνδας ενάντια στους χώρους αντίστασης («η άκρα Αριστερά είναι υπεύθυνη για τη βία»). Οι «άγνωστοι» που πέταξαν τη χειροβομβίδα δεν στρέφονται  μόνο εναντίον μας, αλλά ενάντια συνολικά στο ανταγωνιστικό κίνημα, σε όσους και όσες εξεγέρθηκαν το Δεκέμβρη, σε όσες και όσους αρνούνται έμπρακτα τη δικτατορία των αγορών και τη «δημοκρατία» του ροπάλου.
Είναι μάλλον περιττό να πούμε ότι δεν πρόκειται να κάνουμε βήμα πίσω, είναι μάλλον περιττό να δηλώσουμε ότι το παρακράτος θα πάρει την απάντηση που του αξίζει», ανέφερε η σχετική ανακοίνωση του Δικτύου.

1η Νοεμβρίου 2010:  Απόπειρα εμπρησμού σημειώθηκε το βράδυ του Σαββάτου της 1ης Νοεμβρίου 2010, σε χώρο που χρησιμοποιείται από μουσουλμάνους μετανάστες ως χώρος προσευχής, από ακροδεξιά στοιχεία, όπως έδειξαν τα συνθήματα που έγραψαν οι δράστες στους τοίχους, τους οποίους και γέμισαν με αυτοκόλλητα της Χρυσής Αυγής.
Μάλιστα, οι δράστες επιχείρησαν να κάψουν μέσα στο αυτοσχέδιο τζαμί και 40 μετανάστες από το Μπαγκλαντές.
«Αφού κλείδωσαν 40 άτομα μέσα στο τζαμί, τους έριξαν πετρέλαιο κι έβαλαν φωτιά. Το τραγικό είναι πως οι εγκλωβισμένοι μας είπαν ότι υπήρχαν παρόντες αστυνομικοί» δήλωσε τότε ο πρόεδρος της Ένωσης Μουσουλμάνων Ελλάδας Ναΐμ Ελγαντούρ.

24 Μαϊου 2011: Εμπρηστική επίθεση σε τζαμί στην Καλλιθέα, όπου έμεναν άνθρωποι, σημειώθηκε τα ξημερώματα. Άγνωστοι έσπασαν το τζάμι του χώρου και πέταξαν μέσα εύφλεκτο υγρό, στο οποίο έβαλαν φωτιά με αποτέλεσμα να προκληθούν μικρές υλικές ζημιές.
Η φωτιά δεν επεκτάθηκε χάρη στην έγκαιρη επέμβαση των ανθρώπων που έμεναν στο τζαμί, οι οποίοι ξύπνησαν από το θόρυβο και έπεσαν στη μάχη με τις φλόγες.
 
1η Σεπτεμβρίου 2011: εμπρησμός σε χώρο θρησκευτικής λατρείας των μουσουλμάνων στην οδό Αρετής 45 και Σερίφου στα σύνορα Ιλίου και Αγίων Αναργύρων. Σύμφωνα με καταγγελίες της Κίνησης Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή, μετά τις επιθέσεις με σιδερολοστούς και τα μαχαιρώματα που σημειώθηκαν εναντίον αλλοδαπών στην περιοχή, το πρωί εκείνης της ημέρας άγνωστοι έριξαν έξι μπουκάλια βενζίνη και έβαλαν φωτιά στο τζαμί.

31 Αυγούστου 2012: Αυτοσχέδιος εμπρηστικός μηχανισμός εκρήγνυται στα χέρια 33χρονου, ενώ βρισκόταν στην οδό Ωραίας Ελένης στο κέντρο της Σπάρτης. Ο επίδοξος εμπρηστής, είχε υποστεί εκτεταμένα εγκαύματα με αποτέλεσμα να μην αντέξει, παρά τις προσπάθειες των γιατρών και να αφήσει την τελευταία του πνοή δέκα ημέρες μετά το συμβάν.
Το θύμα μιας υπό εξέλιξη ενέργειας με ακαθόριστο στόχο, φέρεται ότι αποτελούσε μέλος της Χρυσής Αυγής, σύμφωνα με την αστυνομία. Στον ίδιο πολιτικό χώρο ανήκε και ο συνεργός του, στο σπίτι του οποίου οι αστυνομικοί της Ασφάλειας Σπάρτης σε συνεργασία με κλιμάκιο συναδέλφων τους από την Αθήνα, βρήκαν έτοιμες προς χρήση 60 εμπρηστικές βόμβες! Ο συνεργός, παρόλα αυτά, αφέθηκε ελεύθερος.


Διαβάστε και ένα ενδιαφέρον ιστορικό της ακροδεξιάς τρομοκρατίας παγκοσμίως εδώ.


Πέμπτη 17 Ιανουαρίου 2013

Μέλη της Χρυσής Αυγής οι δράστες της δολοφονίας στα Πετράλωνα


Σύμφωνα με τα ευρήματα της Αστυνομίας όπως αυτά ανακοινώθηκαν, οι δράστες της δολοφονίας του 27χρονου Πακιστανού σήμερα τα ξημερώματα στα Πετράλωνα είχαν σχέση με τη Χρυσή Αυγή
.
Στο σπίτι του ενός εκ των δύο δραστών βρέθηκαν, μεταξύ άλλων, και φυλλάδια της Χρυσής Αυγής.

Η ανακοίνωση της Αστυνομίας έχει ως εξής:


Εξιχνιάστηκε η ανθρωποκτονία του 27χρονου αλλοδαπού στα Πετράλωνα

Συνελήφθησαν οι δυο ημεδαποί δράστες μετά την άμεση κινητοποίηση των αστυνομικών δυνάμεων

Εξιχνιάσθηκε από το Τμήμα Εγκλημάτων κατά Ζωής και Προσωπικής Ελευθερίας της Διεύθυνσης Ασφάλειας Αττικής, η ανθρωποκτονία 27χρονου αλλοδαπού, υπηκόου Πακιστάν, που διαπράχθηκε την 03.20 ώρα σήμερα, στην οδό Τριών Ιεραρχών έναντι του αριθμού 65-67, στα Πετράλωνα. Το θύμα έφερε τραύμα από αιχμηρό αντικείμενο στο αριστερό υποδιάφραγμα-θωρακική χώρα.

Δράστες είναι δύο (2) ημεδαποί ηλικίας 25 και 29 ετών, οι οποίοι μετά από εκτεταμένες αναζητήσεις εντοπίστηκαν άμεσα και συνελήφθησαν από αστυνομικούς της Ομάδας «Ζ» την 03.40 ώρα σήμερα, στην συμβολή των οδών Ξενοφώντος και Φιλελλήνων στο κέντρο της Αθήνας. Ο 29χρονος δράστης υπηρετεί στο Πυροσβεστικό Σώμα.

Οι συλληφθέντες επέβαιναν σε μοτοσυκλέτα, την πινακίδα κυκλοφορίας της οποίας είχαν αποκρύψει κάτω από τη σέλα. Στη κατοχή τους βρέθηκαν και κατασχέθηκαν δύο μαχαίρια (πεταλούδες).

Οι δύο δράστες ισχυρίζονται ότι προηγήθηκε διαπληκτισμός με το θύμα .

Σε έρευνες που διενεργήθηκαν στις οικίες τους βρέθηκαν μεταξύ άλλων και κατασχέθηκαν :

Tρία (3) στιλέτα τύπου πεταλούδα .

Ένας (1) σουγιάς.

Μία (1) μαύρη λεπίδα με ειδική λαβή.

Ένα (1) αεροβόλο πιστόλι.

Μία (1) σιδερογροθιά.

Πλήθος μεταλλικών σφαιριδίων.

Δύο (2) σφαίρες πολεμικού τυφεκίου.

Δύο (2) ξύλινα ρόπαλα.

Μία (1) σφεντόνα.

10 λόγοι, 10 καλέσματα στις 19 Γενάρη


"10 λόγοι, 10 καλέσματα στις 19 Γενάρη": http://wp.me/p2WBQz-6c

Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2013

Πέφτουν οι σφαίρες σαν το χαλάζι

Οι σφαίρες και τα γκαζάκια σίγουρα κάνουν πιο πολύ θόρυβο από...

το ξεπούλημα της χώρας με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου...

την κατάργηση της Βουλής...
την αύξηση της ΔΕΗ...
την καταπάτηση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών...
την πώληση του ΤΤ και της Αγροτικής...την αδυναμία αγοράς πετρελαίου...
την εξαθλίωση, την πείνα, τη φτώχεια γύρω μας...
τα εκατομμύρια που ξεχνιούνται σε κάποια τράπεζα...
τα CD και τα μέσα αποθήκευσης δεδομένων στα υπουργικά συρτάρια...
τις υπογραφές υποτέλειας κάποιων "αρχηγών"...
τους, τις, τα...

Ομως, την ίδια στιγμή που μία σφαίρα έσπαγε το τζάμι του Σαμαρά και μια άλλη ταξίδευε στην ταράτσα...

...κάποια άλλη σφαίρα έβρισκε το στόχο της στο σώμα ενός 33χρονου στα Τρίκαλα που άκουγε τον θόρυβο των προαναφερόμενων και όχι τις σφαίρες και τα γκαζάκια...

http://www.inews.gr/261/33chronos-sta-trikala-aftopyrovolithike-me-karabina.htm

Πέμπτη 10 Ιανουαρίου 2013

Αποπροσανατολι(στι)σμοί και βίλλες


Η κατάληψη της βίλλας Αμαλία όπως και οι υπόλοιπες καταλήψεις και η βίαιη έξωση και προσαγωγή των καταληψιών είναι απλώς η συνέχεια ενός μοτίβου καταστολής από την κυβέρνηση (τόσο την τωρινή τρικομματική όσο και τις προηγούμενες των τελευταίων τριών ετών) και το σύστημα που αυτή εκπροσωπεί και υπηρετεί.
Από την πρώτη στιγμή της κρίσης, με την εκλογική νίκη του ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, το σύστημα ξεκίνησε –δειλά στην αρχή αλλά κλιμακούμενη στη συνέχεια- τη βίαιη καταστολή διαδηλώσεων, απεργιών και κάθε μορφής καταλήψεων.
Ο καπιταλισμός φανερώνει πια ανοιχτά το πιο σκληρό του πρόσωπο σε ολόκληρη την Ευρώπη. Μόνη τη διαφορά ότι στην Ελλάδα μοιάζει να προπορεύεται ανοίγοντας δρόμο με μία σειρά «καινοτόμων» (κατά τους νεοφιλελεύθερους ευρωπαϊστές) δοκιμών και παρεμβάσεων προς την κατεύθυνση της ολοένα και συντηρητικότερης διακυβέρνησης. Πιθανώς, η Ευρώπη να πορεύεται προς ένα μοντέλο ομοσπονδιοποίησης έχοντας επιλέξει την πλέον σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική και η χώρα μας να είναι το πειραματόζωο.
Ο μηχανισμός καταστολής χρησιμοποιεί επιτυχώς μέχρι τώρα τους δικούς του κομάντος-σαμποτέρ που δεν είναι άλλοι από τα ΜΜΕ, τα οποία, αφού φρόντισε να τα «καθαρίσει» ένθεν κακείθεν του πλαστού κεντρώου χώρου που ευαγγελίζονται, τα εξαπέλυσε πλήρως υποταγμένα εναντίον της κοινωνίας και κάθε διαφοροποιούμενης φωνής.
Εργασιακά κεκτημένα ξεχαρβαλώνονται στο όνομα της εξυπηρέτησης μιας ομιχλώδους πλειοψηφίας «νοικοκυραίων» που ενοχλούνται από κάθε κινητοποίηση. Ατομικές ελευθερίες ισοπεδώνονται στο ζητούμενο μιας πλαστής ευημερίας και ανάπτυξης. 
Και αφού όλα αυτά επιτεύχθηκαν και αφού παρέσυραν ακόμα και την αριστερά στην εγκατάλειψη της πάλης των τάξεων, έστω και προσωρινά και εν μέρει, με το έκτρωμα της μεσαίας τάξης και των κίβδηλων ονείρων της, ήταν πια καιρός να σηκωθεί η αυλαία και να παρουσιαστεί η πρεμιέρα του έργου μετά από σκληρές πρόβες δεκαετιών. Το αληθινό πρόσωπο του καπιταλισμού και του συστήματος. Ωμό, σκληρό, απάνθρωπο…
Η αριστερά πιάστηκε ανέτοιμη παρά τις προειδοποιήσεις και τη συνειδητοποίηση αρκετών εκπροσώπων της, αλλά και τα σημάδια που ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 ήταν έντονα.
Κάποιες φωνές του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα μιλούν για απόπειρα αποπροσανατολισμού από τα πραγματικά προβλήματα με την ανάδειξη των καταλήψεων εκ μέρους της κυβέρνησης σε ζήτημα πρώτης γραμμής. Όμως, η επί τριετία κλιμακούμενη καταστολή δεν δικαιώνει αυτό τον ισχυρισμό (η έφοδος στην κατάληψη της αγοράς της Κυψέλης, για παράδειγμα, δεν συνέπιπτε με κάποια συγκυρία τύπου λίστας Λαγκάρντ και η τοποθέτηση του Νίκου Δένδια στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη προ εξαμήνου μαρτυρά ένα γενικότερο σχέδιο). Η κυβέρνηση καταφέρνει να παρασύρει μέρος της αριστεράς σε μία παρέκκλιση από τις αρχές της στην πυραμίδα των οποίων οι ατομικές ελευθερίες βρίσκονται στην κορυφή. Διότι, η χρήση του επιχειρήματος του αποπροσανατολισμού σημαίνει εμμέσως την υποβάθμιση της σημασίας τους καθώς και την υποβάθμιση του ρόλου των ανεξάρτητων κοινωνικών παρεμβάσεων.
Βεβαίως, και ο στόχος του καπιταλισμού είναι πάντοτε το κέρδος. Όμως, η λίστα Λαγκάρντ και τα λοιπά σοβαρότατα οικονομικά σκάνδαλα, είναι απλώς συμπτώματα αυτού του συστήματος. Συμπτώματα τα οποία καταγγέλλεις και πολεμάς και στο τέλος τιμωρείς. Δεν τα αναγάγεις, όμως, σε κύρια αιχμή της πολιτικής σου. Αυτό πράττουν, για παράδειγμα, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και εμφανώς υποκρινόμενη και η Χρυσή Αυγή.
Η καταστολή των ελευθεριών από την άλλη, είναι ο τρόπος με τον οποίο θα οδηγηθούν στον τελικό τους στόχο της οικονομικής ολιγαρχίας που δεν θα δίνει λόγο για τίποτα στον εκφοβισμένο, τρομοκρατημένο και πλήρως εξαρτημένο και εξαθλιωμένο λαό.
Όλες οι δικτατορίες, άλλωστε, με αυτό τον οδικό χάρτη κινήθηκαν.
Σε δεύτερο επίπεδο δεν μπορεί κανείς να παραγνωρίσει την οικονομική σημασία του κέντρου της Αθήνας και την απαξίωσή του. Ο κόσμος τό ‘χει τούμπανο για τους μεγαλοκαρχαρίες που έχουν ξαμοληθεί στην πιάτσα και αγοράζουν για ένα ξεροκόμματο τις απαξιωμένες πια περιουσίες. Ακόμα και ο Άκης Τσοχατζόπουλος με το πολύ καλό του και στοχευμένο real estate portfolio εμφανίζεται ιδιοκτήτης πολυκατοικίας στην περιοχή των «κόκκινων φαναριών» πέριξ της Λιοσίων.
Η αριστερά δεν μπορεί να υποβαθμίζει όλο αυτό το σχέδιο και το πλέγμα συμφερόντων αντιμετωπίζοντάς το σαν ένα απλό πολιτικό πζιχνίδι της κυβέρνησης για να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη από τα σημαντικά προβλήματα.
Μήπως, αυτά τα «σημαντικά» (λίστες, memory sticks κ.λπ) είναι το πραγματικό μέσο αποπροσανατολισμού από τα αληθινά μεγάλα και σημαντικά; Μήπως η πρωσοποποίηση των σκανδάλων είναι αυτή που αποπροσανατολίζει και παίζει το παιχνίδι της τηλεοπτικής δημοκρατίας; Μήπως η περιστολή ελευθεριών, η μετατόπιση πλούτου, η δημιουργία ισχυρότατης ολιγαρχίας, η κατάργηση εργασιακών κεκτημένων, η προοδευτική κατάλυση της δημοκρατίας πρέπει να είναι το βασικό μέτωπο πολέμου;