Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014

Χαμηλή η στάθμη της τεχνοκρατικής γνώσης του έλληνα Νομοθέτη σύμφωνα με δικαστική απόφαση!

Έξι εργαζόμενοι του Εθνικού Οπτικοακουστικού Αρχείου δικαιώθηκαν στην προσφυγή τους έναντι της –ακόμα τότε- ΕΡΤ Α.Ε. με τον δικαστή στο σκεπτικό της απόφασης να κατακεραυνώνει τον Νομοθέτη μιλώντας για ανύπαρκτη ποιότητα νομοθεσίας και χαμηλή  στάθμη  τεχνοκρατικής γνώσης του!

Στις 14 Μαΐου 2012, έξι εργαζόμενοι του Εθνικού Οπτικοακουστικού Αρχείου προσέφυγαν στην ελληνική δικαιοσύνη διεκδικώντας την επιστροφή ενός σεβαστού ποσού από το ελληνικό δημόσιο, το οποίο, παρανόμως, όπως αποδέχθηκε τελικά το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών, τους είχε παρακρατηθεί.

Πιο συγκεκριμένα, το Εθνικό Οπτικοακουστικό Αρχείο πέρασε στην δικαιοδοσία της ΕΡΤ αφού καταργήθηκε ως νομικό πρόσωπο από τις 5 Δεκεμβρίου 2011. Μαζί, όπως προβλεπόταν από το νόμο, πέρασαν και οι εργαζόμενοί του στο μισθολόγιο της ΕΡΤ εξακολουθώντας να αμείβονται με το μισθολογικό καθεστώς που ίσχυε και στο Νομικό πρόσωπο. Η εταιρία, όμως, στις αρχές του Μαρτίου του 2012, ξαφνικά ανακάλυψε ότι οι εργαζόμενοι έπρεπε να έχουν τεθεί στο καθεστώς εφεδρείας παίρνοντας, δηλαδή, μειωμένες αμοιβές όπως προέβλεπε ο σχετικός περί εργασιακής εφεδρείας νόμος. Έτσι, αρνήθηκε έκτοτε να δέχεται την εργασία τους και τους κατέβαλλε μειωμένες  αποδοχές.

Οι εργαζόμενοι προσέφυγαν στην ελληνική δικαιοσύνη υποστηρίζοντας ότι η υπαγωγή τους στο καθεστώς εφεδρείας ήταν άκυρη, αφού ο νόμος ίσχυε μόνο για όσα Νομικά Πρόσωπα διαλύονταν πριν την 30η Νοεμβρίου του 2011!

Το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών με τον Πρωτοδίκη κ. Νικόλαο Παπαδάτο, τους δικαίωσε μερικώς (σε ό,τι αφορά το μισθοδοτικό)με την από 8 Σεπτεμβρίου 2014 απόφασή του, και υποχρεώνει  το υπουργείο Οικονομικών να καταβάλλει τους μισθούς πλήρως για όσους μήνες απασχολήθηκαν με τους ανάλογους τόκους υπερημερίας, όπως, βέβαια, και τα δικαστικά έξοδα στο σύνολό τους.



Αυτό, όμως, που παρουσιάζει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι ότι στο σκεπτικό του (βλ. φωτό άνωθεν), ο Πρωτοδίκης κ. Παπαδάτος επικρίνει την ελληνική κυβέρνηση με τρόπο πρωτοφανή και της καταλογίζει άγνοια νόμου, αφού αναφέρει:

«Έπρεπε να γνωρίζει (σ.σ. η ελληνική κυβέρνηση) ότι το προσωπικό του Αρχείου, και επομένως οι Ενάγοντες, δεν εντάχθηκαν αυτοδικαίως σε εργασιακή εφεδρεία. Μολονότι η ποιότητα της σχετικής νομοθεσίας είναι ανύπαρκτη και δείχνει τη χαμηλή στάθμη της τεχνοκρατικής γνώσης του Έλληνα Νομοθέτη και κυρίως των εμπειρογνωμόνων που τον υποστηρίζουν, όφειλε η εναγόμενη να γνωρίζει και να κατανοεί τη νομοθεσία, όπως είναι το καθήκον κάθε προσώπου που υπόκειται στην ελληνική έννομη τάξη.»!

*Αναδημοσίευση δικού μου άρθρου από το e-tetradio

Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014

Καλές καταλήψεις – κακές καταλήψεις

Έχεις 500 καταλήψεις που κυνηγιούνται ανηλεώς από το σύστημα και μία που δεν κυνηγιέται. Ποιο κάνεις θέμα;

Ας το πούμε και αλλιώς. Έχεις περίπου 150.000 μαθητές που απέχουν των μαθημάτων με συγκεκριμένα αιτήματα για την εκπαίδευσή τους και 500 που απέχουν επειδή ζητούν έπαρση σημαίας…

Τα συστημικά ΜΜΕ –εφημερίδες, κανάλια, ραδιόφωνα- θεώρησαν ότι πρώτο θέμα της μαθητικής κοινότητας είναι η αποβολή ενός μαθητή που ζήτησε να γίνεται καθημερινά έπαρση της σημαίας, κόντρα, μάλιστα, στον σχολικό κανονισμό που προβλέπει ότι η σημαία στα δημόσια κτίρια θα παραμένει μονίμως αναρτημένη.

Το περιστατικό έγινε στο 2ο ΕΠΑ.Λ. Κατερίνης και πραγματικά δεν έχει σημασία εάν ο μαθητής αποβλήθηκε για τον συγκεκριμένο λόγο ή για ανάρμοστη συμπεριφορά, όπως υποστηρίζει ο διευθυντής του.

Με ανησυχεί, όμως, το γεγονός ότι ένας νέος άνθρωπος 21 ετών απαιτεί να γίνεται έπαρση σημαίας και να τραγουδιέται ο εθνικός ύμνος συμπαρασύροντας και άλλους 500 (μα είναι αληθινό αυτό το νούμερο;) ανήλικους ή ενήλικους μαθητές σε αυτό.

Μια σχολική κοινότητα που βαδίζει στο πουθενά, που το μέλλον της είναι προκαθορισμένο και τα όνειρά της σβησμένα και απαγορευμένα εντοπίζει και αναδεικνύει ως μοναδικό πρόβλημα την έπαρση της σημαίας! Όχι τα κακογραμμένα και ελλιπή βιβλία, όχι τις απολύσεις εκπαιδευτικών, όχι τα διαλυμένα κτίρια και την παντελή έλλειψη υποδομών, όχι τους μηχανισμούς και τα συστήματα που γεννούν ημιμαθείς άνεργους για να τροφοδοτήσουν μία αδυσώπητη αγορά…

Και την ίδια στιγμή χιλιάδες άλλοι μαθητές καταλαμβάνουν σχολεία διαμαρτυρόμενοι για το νέο σύστημα αντιμετωπίζοντας τον αυταρχισμό του νεοφιλελεύθερου κράτους, αλλά και των media. Αποβολές, απειλές, πιθανά φακελλώματα από την Αστυνομία και, φυσικά, απαξίωση από τους γνωστούς δημοσιογράφους.

Κι αντί να αποτελεί θέμα το νέο σύστημα για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια, τα συστημικά ΜΜΕ απασχολήθηκαν με το εθνικιστικών αποχρώσεων πρόβλημα της Κατερίνης, βάζοντάς τα με τον διευθυντή του σχολείου. Σε κάποιο, μάλιστα, από τα πάνελ, και συγκεκριμένα στον ΑΝΤ1 και την εκπομπή του Γιώργου Παπαδάκη, ο διευθυντής της εφημερίδας Το Ποντίκι, Αντώνης Δελατόλας, κατακεραύνωσε τον ανυπεράσπιστο απέναντι σε ένα εχθρικό πάνελ, διευθυντή, που τόλμησε να αποβάλλει τον μαθητή! Κρίμα για την εφημερίδα που έχει γράψει μία ιστορία στον ελληνικό Τύπο.

Στην Κατερίνη, ο μαθητής και ορισμένα μέλη του 15μελούς έκαναν «συμβολική» κατάληψη και ύψωσαν μόνοι τους την ελληνική σημαία.

Στα υπόλοιπα σχολεία έκαναν πραγματική κατάληψη διεκδικώντας ένα καλύτερο αύριο. 

Οι δεύτερες είναι οι "κακές" και "παράνομες" καταλήψεις. Η πρώτη χαϊδεύει τα αυτιά όλων των όψιμων εθνικιστών και νοικοκυραίων βολεύοντας ιδιαιτέρως το σύστημα. Η σημαία, προφανώς, κρύβει τα ερείπια της εκπαίδευσης…

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2014

Εγώ υποκίνησα τις καταλήψεις

Ναι, κ. υπουργέ μου. Εγώ τις υποκίνησα τις καταλήψεις. Μην ψάχνεις αδίκως και ταλαιπωρείς και τρομοκρατείς τα παιδιά. Εγώ ήμουν, το ομολογώ. Και το υπογράφω και θέλω να απολογηθώ.

Εγώ υποκίνησα τις καταλήψεις γιατί μικρό παιδί είδα το σχολείο απέναντι απ’ το σπίτι μου να έχει καταληφθεί από μαθητές κι απ’ έξω τα περιπολικά σειρά στημένα. Και τρόμαξα… Νόμιζα ότι δεν έφυγε η χούντα, τελικά. 1975 θα ‘ταν;

Εγώ υποκίνησα τις καταλήψεις γιατί, γυμνάσιο ακόμα, απέβαλλαν μαθητή του σχολείου μου επειδή είχε Ριζοσπάστη μέσα στην τσάντα. Κι εγώ δεν ήμουν καν στο ΚΚΕ. Κι είπα, ναι, να κάνουμε κατάληψη! Η χούντα είχε φύγει, μάλλον. 1979 θα ήταν;

Εγώ υποκίνησα τις καταλήψεις γιατί δεν θυμάμαι χρονιά να είχα όλους τους δασκάλους, όλους τους καθηγητές και όλα τα βιβλία από την πρώτη μέρα να με περιμένουν στο σχολείο. Κι αναρωτιόμουν… Αφού η χούντα έφυγε γιατί όλα είναι ίδια;

Εγώ υποκίνησα τις καταλήψεις γιατί πέρασα μέσα σε 12 χρόνια έξι διαφορετικά συστήματα εισαγωγικών εξετάσεων.

Εγώ υποκίνησα τις καταλήψεις γιατί 12 έτη συναπτά είδα ανθρώπους κουρασμένους, αποκαμωμένους με τη ματιά θλιμμένη να προσπαθούν να με διδάξουν και να μην έχουν ρούχο για αλλαξιά κι έλεγα αυτή θα είναι η στολή του δασκάλου.

Τις υποκίνησα γιατί κουράστηκα. Γιατί με έστειλες σε σχολές που δεν ήθελα, να πάρω γνώσεις που δεν ήθελα, να γίνω όργανο πειθήνιο, εξαρτώμενο από σένα. Από τον κάθε υπουργό, τον κάθε πρωθυπουργό, τον κάθε φίλο σου που με περίμενε σαν ανταλλακτικό στην επιχείρησή του.

Τις υποκίνησα γιατί σ’ εκείνα τα ένδοξα χρόνια των αρχών του ’90 που εσύ ανερχόσουν βρέθηκα πάλι ενήλικος να κάνω περιφρούρηση σε σχολείο για να γλιτώσω τα παιδιά από τους άθλιους Καλαμπόκες με τους οποίους τώρα συγκυβερνάς.

Τις υποκίνησα γιατί θυμόμουν έφηβος να κρύβομαι σε υπόγεια πολυκατοικιών για να γλιτώσω απ’ τους δολοφόνους του Κουμή και της Κανελλοπούλου. Και υποχρεωνόμουν να πω ψέματα στο σπίτι για να κατέβω 17 Νοέμβρη να φωνάξω.

Και τις υποκινώ και σήμερα. Κουσούρι, βλέπεις…

Τις υποκινώ γιατί άθελά μου, χωρίς σχέδιο, έμαθα το παιδί μου να αγαπάει τη γνώση, να αγαπάει τον άνθρωπο, να αγαπάει το δίκιο, να σέβεται τον εαυτό του και τον άλλο κι όπου τα βρει όλα αυτά μαζί να νιώσει ότι βρήκε τον τόπο του. 

Τις υποκινώ γιατί του απαντάω σε κάθε του ερώτημα.

Τις υποκινώ ηθελημένα γιατί του λέω μην κοιτάς το περιτύλιγμα μονάχα, σκίσε το χαρτί να δεις τι έχει μέσα.

Τις υποκινώ γιατί μαζί του ακούω αυτά που άκουγα μικρός. Pink Floyd, Alice Cooper, Clash, Sex Pistols, Μίκη, Μάνο Χατζιδάκι, Μάνο Λοϊζο… Μέχρι και Τζαβέλα του έβαλα, ομολογώ. Και για κάθε ένα έχω και μια ιστορία να του πω. Μια ιστορία αμφισβήτησης, μια ιστορία αδικίας, μια ιστορία διεκδίκησης.

Τις υποκινώ γιατί του έμαθα τον Τσε, τον Μαρξ, τον Λένιν, τον Αρη, το ΕΑΜ. Γιατί του έμαθα πως είχαμε και εμφύλιο και γιατί. Γιατί του διάβασα ιστορίες για επαναστάτες, αμφισβητίες και θρασίμια. Ιστορίες για αλλόκοτους ανθρώπους…

Τις υποκινώ γιατί κάθε παιδί αναρωτιέται πώς κάθε πέρυσι είναι και καλύτερα κι εγώ ζητάω συγγνώμη και ντρέπομαι και σκύβω το κεφάλι και του ζητώ βοήθεια. Να κάνει το σήμερα καλύτερο απ’ το χθες. Κι όχι το σήμερα σαν χθες. Γιατί, τους λέω, και το δικό μου χθες καλύτερο δεν ήταν.

Τις υποκινώ γιατί τ’ αφήνω να διεκδικήσουν το δικό τους αύριο.

Μα εσύ είσαι το χθες πού να τα καταλάβεις τώρα αυτά;

Τις υποκινώ γιατί εξήγησα στο παιδί μου ότι είσαι ένας φασίστας όταν έβγαλες τις φωτογραφίες κυνηγημένων από εσένα γυναικών για να τρομάξεις όποιον αντιστέκεται κι όποιον ονειρεύεται.

Ασε που του ομολόγησα ότι αυτό το κτίριο που κατέλαβαν είχαν κάθε δικαίωμα να το καταλάβουν γιατί είναι δικό τους και όχι δικό σου.

Τις υποκινώ για όλα αυτά, υπουργέ μου, και πολλά ακόμα που ο χώρος δεν με φτάνει ούτε κι ο χρόνος και ίσως σε κουράσω. Αλλωστε, όσα κι αν σου πω εσύ δεν θα με βρεις και δεν θα με πιστέψεις και θα αναζητήσεις έναν πιο βολικό ένοχο. Ετσι δεν είναι;

Τρίτη 4 Νοεμβρίου 2014

Τι είναι πολιτισμός; Μην είναι ο Τόλης;

Μην είναι τα «πολιτιστικά κέντρα» του μακαρίτη του Γιαννόπουλου; Μην είναι τα γαρύφαλλα, οι γαρδένιες και τα Σίβας κάβα; Μην είναι τα ημίγυμνα κορίτσια με τα κλειστά μικρόφωνα στο χέρι; Ολα πολιτισμός, κι αυτά κι εκείνα, μα πάνω απ’ όλα είναι ο Τόλης!

Ο συνθέτης και ραδιοφωνικός παραγωγός Σταμάτης Κραουνάκης φρόντισε, αυτά κι εκείνα και όλα τ’ άλλα, να τα αποκαταστήσει στην καθημερινή του εκπομπή από τη ραδιοφωνική συχνότητα του Κόκκινο 105.5 κι ενώ λίγες ημέρες πριν, στην ίδια εκπομπή, είχε κάνει και τη δική του κριτική στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για τον πολιτισμό.

Πιο συγκεκριμένα, την Παρασκευή 31 Οκτωβρίου ο γνωστός μουσικός, συνθέτης, παραγωγός, στιχουργός, ερμηνευτής, συγγραφέας και ηθοποιός (ελπίζω να μην ξέχασα κάτι), αφού απήγγειλε ένα σύντομο στιχούργημα παραγωγού του ίδιου ραδιοφώνου, επιδόθηκε σε ένα παραλήρημα υπέρ του λαϊκού βάρδου - καρδιοκατακτητή (και πάλαι ποτέ ηθοποιού), Τόλη Βοσκόπουλου χαρακτηρίζοντας τις επικείμενες εμφανίσεις του σε νυχτερινό κέντρο των Αθηνών ως το «πολιτιστικό γεγονός της χρονιάς»! Ευτυχώς, κράτησε το μέτρο διευκρινίζοντας ότι πρόκειται για το πολιτιστικό γεγονός των Αθηνών και όχι της Ελλάδας ολόκληρης. Πιθανώς, να έχει υπόψη του την επανεμφάνιση κάποιου άλλου μεγάλου, που θα αποτελέσει πολιτιστικό γεγονός της χρονιάς για τη χώρα ολόκληρη;

Μήπως, περιμένουμε κάτι από Άντζελα Δημητρίου; Γιάννη Πάριο, ίσως; Τερλέγκα; Ή, μήπως, Μαρινέλλα στην Επίδαυρο;

Όπως κι αν έχει, ο μουσικοσυνθέτης μάλλον δεν κρατά αρχείο για την γέννηση του σκυλάδικου στη χώρα με τους άρχοντες της νύχτας στα περίφημα χρόνια της χούντας και του νεόπλουτου ΠαΣοΚ. Άλλωστε, ο μεγάλος βάρδος είναι και παντρεμένος με ένα από τα «τεράστια» ονόματα που ανέδειξε ο ελληνικός πολιτισμός στα χρόνια του σημιτικού σοσιαλδημοκρατικού χώρου.  Μία κυρία που διετέλεσε και υπουργός Πολιτισμού! Στα χρόνια των… πολιτιστικών κέντρων του Βαγγέλη Γιαννόπουλου που μαζί με τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων κοσμούσε και τις κοσμικές τους στήλες χαριεντιζόμενος με… νυχτολούλουδα.

Μάλιστα, στην αποφώνηση, προφανώς για να προλάβει και τις αντιδράσεις που γνώριζε ότι θα είχε, ο Σταμάτης Κραουνάκης διαολόστειλε και όσες-ους πιθανώς θα τον κατηγορούσαν.

Ακολουθεί η απομαγνητοφώνηση της εκπομπής με το παραλήρημα υπό τους ήχους ερωτικού αλυχτίσματος του βάρδου…

"Σας ρίχνω και τον Τόλη

Διότι είναι το μεγάλο πολιτιστικό  γεγονός. Των Αθηνών. Ο Τόλης Δευτερότριτα πίσω απ’ το γήπεδο του Παναθηναϊκού με τον Καραντίνη.

Ξεπερνάει κάθε προηγούμενο. First must! Είναι εδώ ο άρχοντας και τα ρίχνει. Χαρισμένο στην Ευγενία μου.

Έρχονται κι άλλα ωραία τέτοια. Δευτερότριτα ο Τόλης. Θα επανέλθω.

ΔΩΣΕ!!!

Είχα την τύχη να παρευρίσκομαι στην ηχογράφηση αυτουνού του τραγουδιού, υπήρχε μια εκτέλεση πολύ καλύτερη με περισσότερα φάλτσα αλλά πολλή πιο ψυχή, αλλά τότε τα σιδερώναν όπως και τώρα όλα…

Η παρουσία του Τόλη Βοσκόπουλου στην αθηναϊκή νύχτα Δευτερότριτα γα μένα είναι μακράν οποιουδήποτε άλλου πολιτιστικού γεγονότος. Ειδοποιήστε τον άρχοντα ότι η αφεντομουτσουνάρα μου τον στηρίζει απ’ το αριστερό ραδιόφωνο μαζί με πολύ κόσμο που αγαπούσαμε, αγαπάμε στα χρόνια, στο τώρα το ότι υπήρχε και υπάρχει ανάμεσά μας.

Όσο για τις κομματικές κατσαρίδες που έχουν να λένε μόνο κουτσομπολιά για το ότι τελευταία γυναίκα της ζωής του είναι η Άντζελα Γκερέκου πρέπει να πούμε ότι χρωστάμε στον Τόλη τον ύμνο στην γυναικεία παρουσία, εάν τις λάτρεψε όλες, τις αποθέωσε όλες, δεν ξέρω αν αυτός κι ο Πάριος υπάρχει άλλος που να ‘χει αποθεώσει έτσι τη γυναίκα μέσα απ’ τα τραγούδια τους… Λοιπόν, αγαπητές κομματοφίλες, στα διάλα, καλό σαββατοκύριακο."

Αναδημοσίευση από το Destroy Music

Σάββατο 23 Αυγούστου 2014

Ο πόλεμος... και η Ειρήνη από την Ουκρανία

Η σύντροφός μου σπούδασε στο Κίεβο και δουλεύει με ανθρώπους από την πρώην ΕΣΣΔ εδώ και δύο δεκαετίες. Έτσι, όλον αυτό τον καιρό των αναταραχών στην Ουκρανία έχω το προνόμιο και την τύχη να συζητώ με πολλούς ανθρώπους από την Ουκρανία και την Ρωσία.

Κάπως έτσι, γνώρισα και την Ειρήνη, μία κυρία από την ανατολική Ουκρανία, κάπου ανάμεσα στο Λουγκάνσκ και το Σλαβιάνσκ. Μία γυναίκα με τρία παιδιά πίσω στη χώρα της, τα οποία τώρα έχει «στριμωγμένα μαζί με άλλους τρεις συγγενείς σε μία γκαρσονιέρα στο Χάρκοβο, όπου κατέφυγαν για να μπορέσουν να επιβιώσουν» λίγο μακρύτερα από τη διακεκαυμένη ζώνη.

«Μένουμε τριάντα χιλιόμετρα από εκεί που έπεσε το αεροπλάνο. Εκεί (στο Χάρκοβο) ακόμα είναι ήσυχα», μου είπε… «Ευτυχώς που κατάφερα να την αγοράσω πριν αρχίσουν όλα αυτά».

Η Ειρήνη ανέλαβε να φροντίζει τον ηλικιωμένο πατέρα μου για λίγες ημέρες κι από την πρώτη στιγμή με κέρδισε καθώς του συστηνόταν …

«Είμαι η Ειρήνη… Πόλεμος και Ειρήνη; Καταλάβατε, κύριε Θόδωρε;».

Στην κουζίνα, λίγο μετά, καθώς ψήναμε καφέ, η κουβέντα μοιραία πήγε εκεί. Στον πόλεμο και την ειρήνη…

«Τόσα χρόνια ζούσαμε μαζί και τώρα γίναμε εχθροί», είπε η Ειρήνη και τα μάτια της υγράνθηκαν.

«Κι όλα αυτά για τους αμερικανούς. Δεν καταλαβαίνουν ότι αυτοί δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα», συνέχισε αναφερόμενη στους Ουκρανούς της δυτικής πλευράς.

«Τόσο καιρό τους λέμε ότι η Ευρώπη δεν είναι καλή, εμείς την ζούμε εδώ, μα δεν ακούν, δεν καταλαβαίνουν. Στο Σλαβιάνσκ τώρα δεν έχουν νερό και φυσικό αέριο. Μόνο ρεύμα. Πώς να ζήσεις; Κι η βοήθεια της Ρωσίας τι να κάνει… Για δυο-τρεις μήνες μόνο θα φτάσει…».

Σκέφτηκα πως αυτές είναι εικόνες που δεν έχουν περάσει από τα ελληνικά ΜΜΕ.

Η Ειρήνη ανακάτευε αμήχανα τον καφέ στο μπρίκι και μιλούσε χωρίς να μπορώ να την σταματήσω… Ήθελε να βγάλει από μέσα της την ανησυχία και τον πόνο που όσο κι αν προσπαθούσε να διώξει είχαν χαραχτεί στο κουρασμένο πρόσωπό της. 

«Τόσα χρόνια μαζί και τώρα σκοτώνονται ακόμα και αδέλφια. Στο σπίτι μου, ακόμα, μαλώνουν όταν ανοίγουν την κουβέντα και τους φωνάζω ότι δεν θέλω τον πόλεμο στο σπίτι μου. Φτάνει!».

Η κουνιάδα της, που ζει κι αυτή εδώ, είναι από την Δυτική Ουκρανία και υπέρμαχος του… Ευρωπαϊκού ονείρου.

«Δυστυχώς, δύσκολα θα αποφύγετε τον πόλεμο, κυρία Ειρήνη» της είπα αμήχανα…

«Το ξέρω, το ξέρω, κύριε Γιάννη, αλλά με λένε Ειρήνη. Είναι δυνατόν να θέλω τον πόλεμο;».

Μου ήλθε στο νου ένα τραγούδι του Vladimir Vysotsky. Ένα τραγούδι που μου τράβηξε την προσοχή λόγω του τίτλου του που μου θύμιζε ένα άλλο τραγούδι του Donovan. Оловянные солдатики ο τίτλος του. Μολυβένια Στρατιωτάκια στα ελληνικά, Tin Soldiers στα αγγλικά και τελείωνε με τον Vysotsky να τραγουδά…

«Είμαι περήφανος για την μεγάλη επιτυχία
Μα μία σκέψη με τρώει
Πώς πήρε την απόφαση να πεθάνουν οι μπλε
Και όχι το αντίθετο;»



Και την Ειρήνη την τρώει η ίδια σκέψη. Ποιος και πώς πήρε την απόφαση;

Οι σκέψεις ενός απλού ανθρώπου που ζει τον πόλεμο είναι πιο συνταρακτικές μέσα στην απλότητά τους από οποιαδήποτε ανάλυση, από οποιαδήποτε ανταπόκριση, από οποιαδήποτε νίκη…

Σάββατο 2 Αυγούστου 2014

Απόσταση…


Πήρα να σου πω ότι είμαι θλιμμένος
Πολύ θλιμμένος…
Άστο καλύτερα…
Τι να σου λέω… Πού να ‘βρω λόγια;
Μα, να… Εδώ όπως κάθομαι σ’ ένα μπαλκόνι
Κι ο ήλιος παλεύει να με δει πίσω απ’ τα σύννεφα
-Κι είναι καλοκαίρι, πανάθεμά το!-
Εγώ τον αποφεύγω
Κι αυτός εκεί επιμένει…
Τι έλεγα;
Α, ναι! Αισθάνομαι θλίψη.
Ένα σφίξιμο.
Μα πώς να σου το περιγράψω;
Μονάχα τα συμπτώματα μπορώ  να σου αναφέρω.
Ένα σφίξιμο, μια απόγνωση…
Μονάχα τα συμπτώματα…
Σαν γιατρός…
Τα καταγράφω…
Διάγνωση; Τι διάγνωση;
Η θλίψη δεν μιλιέται.
Ούτε μεταδίδεται. Δεν έχεις δίκιο.
Μόλις το κλείσεις θα περάσει.
Η θλίψη δεν μιλιέται.
Φαίνεται μόνο στα μάτια.
Κι εσύ δεν βλέπεις.
Ούτε κλείνεται σε selfie να στη στείλω.
Είναι στα μάτια… Ναι, στα μάτια.
Των παιδιών που λιώνουν
Και στάζουν κόκκινα δάκρυα
Πάνω στα ρούχα των γονιών τους
Των γονιών που σφίγγουν,
κλείνουν την πληγή απεγνωσμένα
Ναι!
Η θλίψη είναι στην απόγνωση
Σε μια ματιά απεγνωσμένη
Απόμακρη
Σε μια ματιά εστιασμένη πάνω μου
Στα μάτια τα δικά μου
Δυο μάτια κόκκινα
Καρφώνουν τα δικά μου
Ρωτούν «γιατί;»
Δεν είναι κόκκινα
Μόνο το καθρεφτίζουν
Που βάφει τα πάντα.
Σ’ ένα τόπο κόκκινο.
Η θλίψη είναι στα μάτια μου
Που κρύβονται απ’ τον ήλιο
Για να βοηθήσουν το νου
Να γράψει για τη θλίψη
Μα, η θλίψη δεν μιλιέται…
Δεν περιγράφεται…
Έτσι δεν είναι;
Είναι στα μάτια
Στην ψυχή
Στο σώμα
Που το μουδιάζει ολόκληρο
Είναι παντού!
Μα, τώρα τι σου λέω;
Έχεις κι εσύ να χαρείς τη δική σου θλίψη
Να βγεις, να τη γιορτάσεις.
Με φίλους, με εραστές
Μ’ ένα χαμόγελο
Κι ένα ποτό για να την πνίξει
Μ’ ένα φιλί
Με ένα χάδι, ίσως;
Όχι, όχι κόκκινο!
Μη σε χαλάσω απόψε
Και νιώσεις το χάδι κρύο
Γιατί ο θλιμμένος
Κρύο το νιώθει το χάδι
Στεγνό το φιλί
Στυφό το ποτό
Πήρα να σου ότι είμαι θλιμμένος
Μα άσε καλύτερα
Γιατί δεν βλέπουμε τα ίδια
Κι η θλίψη δεν μιλιέται
Δεν λέγεται με λόγια
Μονάχα βλέπεται
Στα μάτια των αδικημένων…
Μάτια καθρέφτες…
Στα μάτια που δεν κλαίνε…
Στα μάτια των χαμένων
Των πεινασμένων
Των τρελλών
Εκεί είναι η θλίψη
Και στα δικά μου μάτια
Μονάχα καθρεφτίζεται
Όπως το κόκκινο
Το αίμα που ‘σταξε
Επάνω στο χαρτί
Επάνω στην οθόνη
Μα μην τρομάζεις
Είναι μακριά για να λερώσει
Το ολόλευκό σου φόρεμα
Είναι μακριά από τα μάτια σου
Κι απ’ τη δική σου θλίψη
Που πνίγεις στο ποτό
Και σ’ ένα κρύο χάδι
Κι ένα στεγνό φιλί

Είναι στα μάτια σου…

Πέμπτη 26 Ιουνίου 2014

Ο κρυφός φασισμός ενός «ανεξάρτητου» αντιδήμαρχου

Ο κ .Καρκούλιας είναι ο τυπικός «ανεξάρτητος» συνεργάτης ενός τυπικά «ανεξάρτητου» δημάρχου που εξελέγη για τρίτη συνεχόμενη φορά (μία ως δήμαρχος Γέρακα και δύο ως δήμαρχος Παλλήνης). Και ως τυπικά «ανεξάρτητος» προσφέρει στους δημότες του μία τυπικά «ανεξάρτητη» φασιστική ενημέρωση και νουθεσία

Αναδημοσιεύοντας στο προσωπικό του μπλογκ άρθρα από τον - διόλου «ανεξάρτητο»- ιστότοπο  ethnoshellas.gr φασιστικών προσανατολισμών (χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει, ε;). Άρθρα, ακραίως ρατιστικά, αλλά και καλά μακιγιαρισμένα, με μία δήθεν επιστημονική εγκυρότητα, όπως αυτό εδώ με τον εύγλωττο τίτλο "Αντικατάσταση του πληθυσμού των Ελλήνων με ξένους".

Κι ο κ. Καρκούλιας δεν είναι ένας τυχαίος αντιδήμαρχος. Είναι αντιδήμαρχος Παιδείας του δήμου Παλλήνης, παρακαλώ. Που παρευρίσκεται στις σχολικές εκδηλώσεις μετά βαΐων και κλάδων, φιλά ευσεβώς τα χέρια των ιεραρχών που τελούν αγιασμούς, χαιρετίζει «υπερήφανα τις νέες γενιές στις οποίες ανήκει το μέλλον της χώρας και μας γεμίζουν αισιοδοξία».

Κι ο κ. Καρκούλιας είναι «ανεξάρτητος».

Και έτσι, ανεξάρτητα, φιλοξενεί στο προσωπικό του μπλογκ αναδημοσιευμένα, ως επί το πλείστον, άρθρα για το Πα.Σο.Κ., αλλά και τον ΣΥΡΙΖΑ. Αντιμνημονιακά άρθρα, διότι ένας σωστός «ανεξάρτητος» αυτοδιοικητικός άρχοντας οφείλει από το 2012, τουλάχιστον, να είναι αντιμνημονιακός. Κάποιοι, περισσότερο διορατικοί, είχαν γίνει αντιμνημονιακοί από το 2010 ήδη.

Ο «ανεξάρτητος» κ. Καρκούλιας είναι δικηγόρος τω επάγγελμα (άρα, θα έπρεπε να γνωρίζει ότι αρκεί μία ανάκληση απόφασης για τους «Αλβανούς» που λέει το άρθρο ότι «απειλούν να αντικαταστήσουν τον ελληνικό πληθυσμό») και εκλεγμένος με τον συνδυασμό του νυν «ανεξάρτητου» δημάρχου Παλλήνης, προσφάτως εκλεγμένου με πολύ μεγάλο ποσοστό, παρακαλώ, κ. Ζούτσου. Ενός τυπικού «ανεξάρτητου» δημάρχου που, ω του θαύματος, συνηθίζει να τείνει χείραν εις άπαντας τους εκπροσώπους του «κεντροαριστερού» χώρου. Γεωργίου Α, Παπανδρέου, Γεωργίου Παπακωνσταντίνου, Ιωάννη Σγουρού και λοιπών εξεχουσών προσωπικοτήτων του καταρρακωμένου χώρου.

Ο «ανεξάρτητος» κ. Καρκούλιας, όπως θα υποθέτετε και φαντάζεστε, ήταν πάντοτε δίπλα του ανεξαρτήτως συγκυριών και… καιρικών συνθηκών.

Ο «ανεξάρτητος» κ. Καρκούλιας έμπλεος ενθουσιασμού (συνεπαρμένος από την πρόσφατη νίκη του συνδυασμού στον οποίο ανήκει) αποφάσισε, φαίνεται, ότι είναι καιρός να επιμορφώσει τους δημότες, ψηφοφόρους του και μαθητές των σχολείων τα οποία επιβλέπει ως αντιδήμαρχος Παιδείας, για τον κίνδυνο της «αντικατάστασης του πληθυσμού των Ελλήνων με ξένους». Απλώς, μην έχοντας τη χρονική δυνατότητα -ή, μήπως, όχι μόνον αυτή;- ο ίδιος, απευθύνθηκε (ή, έστω, προσέτρεξε) στους πλέον αρμόδιους, φασίστες.

Η καθαρότης της φυλής είναι πρωταρχικό καθήκον όλων μας, άλλωστε - πόσω μάλλον ενός αντιδημάρχου παιδείας, και δημοκρατία έχουμε, βρε αδελφέ. Να μην μπορούν κι οι «ανεξάρτητοι» αντιδήμαρχοι να εκφράσουν τις ρατσιστικές… ανησυχίες τους; 

Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

Πού πας, ρε καημένε, αριστερέ;

Σημερινός διάλογος...
Σε κάποιο μικρό καφέ όπου γνωρίζω τους ιδιοκτήτες και αρκετούς από τους θαμώνες μία καθηγήτρια ανοίγει την κουβέντα λέγοντας ότι δύο οικογένειες μαθητών της (διδάσκει στον Ασπρόπυργο) φεύγουν τον άλλο μήνα για Καναδά. Οι μπαμπάδες είναι ήδη εκεί ένα χρόνο, τουλάχιστον, και τώρα θα πάνε κι οι οικογένειες.
Ένας ευκαιριακός θαμώνας απαντά κι αυτός ότι ένας φίλος του πήγε μόλις Νορβηγία, μπογιατζής και βρήκε δουλειά με 15 ευρώ την ώρα (πιθανώς να υπερβάλλει, σκέφτομαι).
Κάτι απαντά κι ο ιδιοκτήτης του καφέ και νά 'σου η κουβέντα περί κρίσης και λοιπών... τετριμμένων...
Ο ιδιοκτήτης ψηφοφόρος και η σύζυγος μέλος του ΚΚΕ. Ηλικιωμένοι...
Ανταλλάσσουν δυο-τρεις κοινοτυπίες περί ρεμαλιών που κυβερνούν, περί κλεφτών, περί εκτελέσεων, φυλακών κ.λπ... Ξέρεις...
Και να που η κουβέντα το φέρνει και στον καλό Έλληνα και τον κακό μετανάστη που επιλέγουμε εμείς ενώ οι Γερμανοί έπαιρναν τον Έλληνα και όχι έτσι. Με ιατρικές εξετάσεις, παρακαλώ...
Κάτι σαν άλογο, που λέμε.
Τι ήθελα και παρενέβην με μία και μόνη κουβέντα κι εγώ.
Νά σου όλοι εναντίον μου.
Ο ιδιοκτήτης να μου λέει ότι οι Έλληνες είναι φιλόξενοι ώσπου μετά από παρατήρησή μου, παραδέχθηκε ότι είναι φιλόξενοι για τους Έλληνες, όχι και για τους ξένους.
Ο ευκαιριακός θαμώνας έπεσε σε παραλήρημα για τα "παρτάλια τους Αλβανούς και τους Πακιστανούς που βιάζουν τις κόρες μας" (παρότι έχει μόνο ένα γιό), ο ιδιοκτήτης ξανά να συμπληρώνει ότι "γι' αυτό φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και δεν έχουμε δουλειές γιατί οι ξένοι δουλεύουν για 3 ευρώ κι η καθηγήτρια να συμπληρώνει παρατηρώντας:
"Ποιος φταίει; Τα κόμματα! Αν βγάζαμε έναν άνθρωπο που αξίζει και μπορεί δεν θα φτάναμε εδώ".
Ποτάμι, σίγουρα, σκέφτηκα...
Ο ΚΚΕ ιδιοκτήτης μετά από παρέμβασή μου για να εξηγήσω ότι δεν φταίνε οι άνθρωποι, αλλά εμείς που συμβάλλουμε στο να υποχρεώνονται να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι:
"Είναι άχρηστοι, αφού δεν ξεσηκώνονται".
Ο ευκαιριακός θαμώνας, προφανώς Χρυσαυγίτης, εγκατέλειψε όταν άκουσε για ξεσηκωμό.
Η καθηγήτρια, απάντησε ότι αυτή δεν είναι η λύση
Ο ιδιοκτήτης επέστρεψε στην ρητορική των άχρηστων ξένων που δεν ξεσηκώνονται στον τόπο τους κι έρχονται εδώ και κλέβουν τις δουλειές των Ελλήνων για 3 ευρώ μεροκάματο.
Τον ρώτησα γιατί εγώ που είμαι δημοσιογράφος μένω άνεργος; Γιατί οι καθηγητές απολύονται; Γιατί οι δικηγόροι δεν έχουν δουλειά; Γιατί οι δάσκαλοι δεν μπορούν να ζήσουν κ.λπ., αφού τις δουλειές τους δεν τις παίρνουν  ξένοι...
"Ε, ξέρω κι εγώ... Ας μη γίνονταν", μου απάντησε.
Γύρισα σπίτι και σκέφτηκα...

"Πού πας, ρε καημένε, αριστερέ;"

Τετάρτη 28 Μαΐου 2014

Το μετεκλογικό Q & A


Κέρδισε ο ΣΥΡΙΖΑ; Κέρδισε. Όμως, μήπως, αυτή η νίκη ήταν πύρρειος; Κι αν ναι, τι έφταιξε;
Βάζω ερωτήσεις στον εαυτό μου, όπως και χιλιάδες άλλων ψηφοφόρων κάνουν αυτές τις ημέρες, και παίρνω  απαντήσεις από τον ίδιο.

Ερώτηση: Υπήρχε νικητής:
Απάντηση: Νικητής, αναμφισβήτητα, υπήρχε και ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να μην είχε άνοδο στα ποσοστά του, μπορεί, μάλιστα, να έχασε 139.000 ψήφους σε σχέση με τις εκλογές του Ιουνίου του 2012, αλλά κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει το ιστορικό γεγονός της μοναδικής φοράς που η αριστερά βρέθηκε πρώτη σε οποιεσδήποτε εκλογές στην Ελλάδα. Επίτευγμα που γίνεται πολύ σημαντικότερο αφού ήλθε σε μία εποχή μακροχρόνιας κάμψης της αριστεράς στην Ευρώπη και κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού, αλλά και σε μία περίοδο ξενοφοβικής και ακροδεξιάς στροφής των λαών της Γηραιάς ηπείρου. Σε μία Ευρώπη-φρούριο. Τηρουμένων των αναλογιών, η Ευρώπη είχε να γνωρίσει κάτι παρόμοιο από τα χρόνια του Μπερλινγκουέρ.

Ερώτηση: Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να θεωρεί μεγάλη επιτυχία αυτή τη νίκη;
Απάντηση: Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να πανηγυρίζει για μία ιστορική νίκη, όχι όμως, και για μία τόσο μεγάλη νίκη όσο θα περίμεναν οι ψηφοφόροι του και τα μέλη του. Ένα μέρος ευθύνης, πιθανώς, φέρει και ο ίδιος και η ομάδα εκλογικού σχεδιασμού με τον χαρακτηρισμό των Ευρωεκλογών ως δημοψήφισμα και τις αστοχίες στην επιλογή υποψηφίων για τις αυτοδιοικητικές εκλογές, αλλά και τις Ευρωεκλογές (βλ. Πελοπόννησο, Δυτ. Μακεδονία, Θράκη κ.ά.).

Ερώτηση: Η αποχή έπαιξε ρόλο;
Απάντηση: Σίγουρα έπαιξε. Οχι, όμως, καθοριστικό. Η αύξηση της αποχής σε σχέση με τις Κοινοβουλευτικές εκλογές του 2012 κυμαίνεται περίπου στο 3%, αλλά θα ήταν υπερβολή να ισχυριστεί κάποιος ότι όλη αυτή η αποχή ανήκει στην αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ. Η αύξησή της, άλλωστε, αγγίζει τα όρια των… δικαιολογημένων απωλειών ή αστοχιών των εκλογικών καταλόγων.  Η αποχή, λοιπόν, έπαιξε τον ίδιο ρόλο που έπαιξε και το 2012. Αλλωστε, οι Ευρωεκλογές είχαν πάντοτε μικρότερη συμμετοχή από τις υπόλοιπες εκλογές. Μάλιστα, το 2014 υπήρξε μία αξιοσημείωτη αύξηση συμμετοχής σε σχέση με το 2009 της τάξης του 7%!  Μένει να απαντηθεί αν αυτή η αύξηση μπορεί να πιστωθεί στο κάλεσμα του ΣΥΡΙΖΑ ή στην επιταγή των καιρών της κρίσης. Πάντοτε, όμως, μπορούμε να έχουμε μία βεβαιότητα για την αδιαφορία ή τον αποκλεισμό του ενός στους πέντε ή ακόμα και του ενός στους τέσσερις ψηφοφόρους.
Σε καιρούς πόλωσης, μάλιστα, είναι αμφίβολο αν αυτοί οι πολίτες μπορούν να αθροιστούν στους ψηφοφόρους της αριστεράς ή της δεξιάς αφού, μέρος αυτών ανήκει στο κομμάτι του λαού που έχει αποπολιτικοποιηθεί πλήρως και ακόμα και η κρίση δεν κατάφερε να το επαναφέρει.

Ερώτηση: Τελικά, η Ελλάδα ψήφισε αντιευρωπαϊκά ή ευρωπαϊκά;
Απάντηση: Τα αποτελέσματα δείχνουν μία επικράτηση, αν και σαφώς ασθενέστερη σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια, των πολιτών που επιλέγουν Ευρώπη αφού αν αθροίσει κανείς τις φιλοευρωπαϊκές και τις αντιευρωπαϊκές δυνάμεις, οι πρώτες υπερτερούν κατά, τουλάχιστον, 10% (ακόμα και μοιράζοντας ελαφρώς αυθαίρετα το εκλογικό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ σχεδόν κατά το ήμισυ). Βεβαίως, πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για μία διαφορετική Ευρώπη.

Ερώτηση: Ψήφισε, τουλάχιστον, αντιμνημονιακά;
Απάντηση: Αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί, στηριζόμενοι στους αριθμούς και μόνο, τότε η φιλομνημονιακή ψήφος πρέπει να περιοριστεί στο άθροισμα των ποσοστών ΝΔ – Ελιάς – Ποταμιού – ΔΗΜΑΡ και ίσως ενός μέρους του ΛΑΟΣ. Δεν ξεπερνά, δηλαδή, ούτε το 40%. Αρα, η χώρα ψήφισε αντιμνημονιακά.

Ερώτηση: Η αριστερά συνολικά, έχασε;
Απάντηση: Σίγουρα όχι! Η αριστερά, με μικρότερη, μάλιστα, συμμετοχή ψηφοφόρων, σε σχέση με τις εθνικές εκλογές του '12, υπέστη μία απώλεια μόλις 47.500 ψήφων (αθροίζοντας τις ψήφους ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ – ΑΝΤΑΡΣΥΑ – Σχεδίου Β). Μάλιστα, σε ποσοστό, παρουσιάζει άνοδο κατά 2%, σχεδόν, σε σχέση με τις εκλογές του 2012 αφού την ίδια στιγμή, οι φιλομνημονιακοί σχηματισμοί παρουσιάζουν απώλειες που ξεπερνούν τις 500.000 ψήφους!

Ερώτηση: Αν είχαμε κοινοβουλευτικές εκλογές τα αποτελέσματα θα ήταν διαφορετικά;
Απάντηση: Πιθανότατα, ναι. Η διαφορετική φύση των Ευρωεκλογών, αλλά και δεκάδες άλλοι σημαντικοί ή λιγότερο σημαντικοί παράγοντες οδηγούν, σε αυτό το μάλλον ασφαλές συμπέρασμα. 
Καταρχήν, δεν θα υπήρχε η ίδια διασπορά ψήφου, αφού στις Ευρωεκλογές έλαβαν μέρος 43 συνδυασμοί και απέσπασαν ψήφο οι 40 από αυτούς (!!!), ενώ στις κοινοβουλευτικές του 2012 είχαν λάβει μέρος οι μισοί συνδυασμοί: δηλαδή, μόλις 21 και από αυτούς έλαβαν ψήφο οι 17! Μιλάμε, δηλαδή, για υπερδιπλασιασμό των συνδυασμών που απέσπασαν έστω και 100 ψήφους ο καθένας.
Η αποχή θα ήταν μικρότερη και συνήθως η συμμετοχή ευνοεί τους αριστερούς σχηματισμούς και, σχεδόν σίγουρα, τους αντικυβερνητικούς.
Η απώλεια ψήφων του ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν κατά τα φαινόμενα είτε μικρότερη είτε θα υπήρχε και αύξηση, καθώς η διασπορά των ψήφων φαίνεται να έγινε περισσότερο προς συνδυασμούς που συνορεύουν με τον ΣΥΡΙΖΑ, συμπεριλαμβανομένων και ψήφων που πήγαν στην λεγόμενη κεντροαριστερά (Ελιά, Ποτάμι, κυρίως). Το μεγαλύτερο μέρος των συνδυασμών  που προστέθηκαν στις Ευρωεκλογές σε σχέση με τις Κοινοβουλευτικές εθνικές εκλογές ήταν αντιμνημονιακοί ή και αδιευκρίνιστοι, όπως, για παράδειγμα, Το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη, που φαίνεται να έχει απορροφήσει και ένα μέρος αντιμνημονιακών παραπλανημένων ψηφοφόρων δημοκρατικών πεποιθήσεων.
Οι στατιστικολόγοι – δημοσκόποι, σαφώς, θα μπορούν να διατυπώσουν μία περισσότερο εμπεριστατωμένη άποψη, μα φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, με τα χαρακτηριστικά και μόνο αυτής της εκλογικής αναμέτρησης θα μπορούσε να έχει 3-4 εκατοστιαίες μονάδες επιπλέον και να μπορεί έτσι να γίνει ο απόλυτος πρωταγωνιστής και ρυθμιστής των εξελίξεων, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι και σήμερα δεν είναι.

Ερώτηση: Τι έφταιξε και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπόρεσε να φτάσει σε ένα ποσοστό άνω του 30% ή έστω να αυξήσει το ποσοστό του σε σχέση με το 2012;
Απάντηση: Οι λόγοι είναι σίγουρα πολλοί και πρέπει να απασχολήσουν τα επιτελεία της Κουμουνδούρου.
Σταχυολογώντας, θα μπορούσαμε να καταλήξουμε σε μερικούς από αυτούς, ως βασικότερους (μέρος τους αναφέρθηκε και παραπάνω):


  • Η διεξαγωγή των Ευρωεκλογών την δεύτερη Κυριακή και όχι την πρώτη. Η κυβέρνηση κατέφυγε σε αυτό το τέχνασμα όχι μόνο υπολογίζοντας στην αδυναμία των ετεροδημοτών να φύγουν για μία ολόκληρη εβδομάδα ή να μεταβούν δύο φορές σε μία εβδομάδα στον τόπο που ψηφίζουν λόγω οικονομικών, αλλά γνωρίζοντας, πιθανότατα, και την αδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ στο αυτοδιοικητικό επίπεδο. Ένα κόμμα που δυόμιση χρόνια πριν βρισκόταν στο 4% ήταν πολύ δύσκολο να διαθέτει ένα δίκτυο ανθρώπων έτοιμων να καλύψουν αυτοδιοικητικά ολόκληρη την ελληνική επικράτεια. Η αδυναμία αυτή ενισχύθηκε, μάλιστα, και από τα λάθη και τις αστοχίες τόσο της Κουμουνδούρου όσο και των οργανώσεων μελών της ανά την Ελλάδα. Τα παραδείγματα της Σαμπιχά Σουλεϊμάν στην Θράκη, του Καρυπίδη στην Περιφέρεια Δυτικής Μακεδονίας και του Οδυσσέα Βουδούρη στην Πελοπόννησο είναι ένα μέρος αυτών των αστοχιών και των λανθασμένων χειρισμών.  Σε μικρότερους δήμους, αλλά και σε Περιφέρειες οι διενέξεις ήταν συχνά έντονες και οι διαφωνίες σίγουρα πολλές. Δεν είναι λίγα τα παράπονα ανθρώπων των κατά τόπους οργανώσεων και περιφερειακών ή δημοτικών συνδυασμών για παραβιάσεις του Καταστατικού του κόμματος, έλλειψη συλλογικών αποφάσεων ή, ακόμα, και «σαμποταρίσματος» κάποιων υποψηφιοτήτων. Αυτή η «τριβή» είχε έναν, έστω και μικρό, αντίκτυπο σε κομμάτι των ψηφοφόρων για τις Ευρωεκλογές και μία απώλεια ψήφων προς τα αριστερότερα του ΣΥΡΙΖΑ. Η δυναμική των συνδυασμών της Ρένας Δούρου στην Περιφέρεια Αττικής και του Γαβριήλ Σακελλαρίδη στην Αθήνα απέδειξαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να πάει καλύτερα και στις Ευρωεκλογές, αλλά δεν ήταν αρκετή ώστε να διαμορφώσει την εικόνα ενός κόμματος που έρχεται να κυβερνήσει.
  • Η επιλογή του να δοθεί χαρακτήρας δημοψηφίσματος των Ευρωεκλογών ενάντια στην κυβέρνηση. Η αστοχία της επιλογής κρίνεται από το αποτέλεσμα που ναι μεν έφερε πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η Κουμουνδούρου δεν μπορεί να πανηγυρίσει και για την αύξηση του ποσοστού της. Αντιθέτως, βέβαια, οι δύο κυβερνητικοί εταίροι μπορούν να θεωρούνται ηττημένοι έχοντας σημαντική και ιστορική απώλεια ποσοστών (ιστορικές, όμως, είναι έτσι κι αλλιώς οι στιγμές από το 2010 και μετά). Ετσι, ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε με μία ιστορική νίκη για την αριστερά η οποία δεν μπορεί να πανηγυριστεί όσο αν το ποσοστό του είχε αυξηθεί έστω και κατά δύο ποσοστιαίες μονάδες ή αν η ηγεσία του δεν είχε προσδώσει χαρακτήρα δημοψηφίσματος σε μία αναμέτρηση που εκ των προτέρων γνώριζε ότι δεν έχει την ίδια βαρύτητα για τους έλληνες πολίτες με αυτή των εθνικών εκλογών.
  • Η έλλειψη ξεκάθαρου σχεδιασμού και σαφών θέσεων στα εθνικά ζητήματα, η οποία δείχνει να του κόστισε στην Θράκη και το Βόρειο Αιγαίο, αλλά και, γενικότερα, στις παραμεθόριες περιοχές. Το συνέδριο του κόμματος έδωσε μεγαλύτερη βαρύτητα στο ευρωπαϊκό και το οικονομικό πρόβλημα και, σαφώς, υποτίμησε, στριμωγμένο από την αναγκαιότητα της οικονομικής κρίσης, τα εθνικά ζητήματα, τα οποία, σε μία ευρωπαϊκή αναμέτρηση αναβαθμίζονται και η ακροδεξιά τα κάνει σημαία της.
  • Η αστοχία στην επιλογή προσώπων στο Ευρωψηφοδέλτιο αφού βρέθηκαν κρίσιμες για τον ίδιο περιοχές χωρίς σοβαρή αντιπροσώπευση. Ένα παράδειγμα μπορεί να είναι η Κρήτη.
  • Η εμμονή στην ευρωπαϊκή κατεύθυνση και η όχι και τόσο εμπεριστατωμένη ανάλυση του τι εννοεί όταν μιλάει για «Ευρώπη των λαών». Οι έλληνες πολίτες, πολύ δε περισσότερο οι αριστεροί, αναρωτιούνταν σε ποια Ευρώπη λαών μπορούσαν να προσβλέπουν όταν η Ουκρανία γινόταν άνω κάτω από τα ευρωπαϊκά πραξικοπήματα και τις αμερικανικές παρεμβάσεις, αλλά και τις σκληρές συγκρούσεις συμφερόντων. Σε ποιους λαούς θα μπορούσαν να ακουμπήσουν όταν στην Γαλλία όλες οι δημοσκοπήσεις έφερναν πρώτη την κυρία Λεπέν και δικαιώθηκαν τελικώς και όταν παντού η άνοδος των εθνικιστικών και ξενοφοβικών κομμάτων ήταν ραγδαία και απειλητική; Μοιραία, αυτά οδήγησαν σε μία απώλεια αριστερών ψηφοφόρων που δεν πείθονται από τον ευρωπαϊκό ορίζοντα. Ισως έτσι να εξηγείται και η ενίσχυση του ΚΚΕ, αλλά ακόμα και αυτή η ασθενική ενίσχυση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που δεν κατάφερε, παρόλα αυτά, να φτάσει το 1%, χάνοντας προφανώς και αυτή προς το Σχέδιο Β του Αλέκου Αλαβάνου τις αριστερές διαρροές του ΣΥΡΙΖΑ που θα μπορούσε να έχει απορροφήσει.
  • Το εχθρικό ευρωπαϊκό τοπίο, καθώς η Ευρώπη ολόκληρη μοιάζει εγκλωβισμένη μέσα στη βίαιη μετάβαση στον νεοφιλελευθερισμό και οι λαοί της αδιάφοροι στην πλειοψηφία τους. Η αποχή ήταν παντού μεγάλη και, μάλιστα, στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ, εύκολα θα μπορούσε κανείς να την μπερδέψει με ποσοστό συμμετοχής, καθώς μιλάμε για αριθμούς που ξεπέρασαν ακόμα και το 80%. Η Ευρωπαϊκή Ενωση, λοιπόν, προχωρά, απόντων των λαών της. Η τακτική του «φασούλι το φασούλι» ή των baby steps, που λένε κι οι αμερικανοί, δεν μπορεί να πείσει έναν λαό που αντιμετωπίζει πια μία ανθρωπιστική κρίση με εκατομμύρια ανέργων και ανασφάλιστων και χιλιάδες άστεγων και αυτόχειρων.
  • Τα εχθρικά ΜΜΕ ή, ακόμα καλύτερα, η απόλυτη απομόνωση της αριστεράς και κάθε αντιμνημονιακής φωνής. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε με μόλις μιάμιση εφημερίδα (Εφημερίδα των Συντακτών και Ελευθεροτυπία) μέτριας κυκλοφορίας, συν την Αυγή, ένα μόνο ραδιόφωνο κι αυτό δικό του, την Ertopen και ορισμένα περιοδικά μέτριας, επίσης, κυκλοφορίας. Ούτε ένα κανάλι, όχι να τον στηρίζει, αλλά έστω να του αποδίδει τον χρόνο ΄που δικαιούται ως πρώτο πια κόμμα ή να του συμπεριφέρεται με την απαιτούμενη δεοντολογία. Το Διαδίκτυο βοήθησε, επίσης, αρκετά, αλλά μάλλον περισσότερο στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός πυρήνα βάσης που θα μπορούσε να αποτελέσει τον εκτοξευτήρα του.
  • Η αποτυχία προσέλκυσης ψηφοφόρων που απέχουν τα τελευταία δέκα ή είκοσι χρόνια απογοητευμένοι από τις πολυδιασπάσεις της αριστεράς, την διαπλοκή των κυβερνώντων και πολλούς άλλους παράγοντες, αλλά σίγουρα πεισμένων ότι τίποτα πια δεν μπορεί να αλλάξει. Η σπασμωδική προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να τους προσελκύσει τις τελευταίες 3-4 εβδομάδες πριν την κάλπη ήταν και καθυστερημένη και καταδικασμένη σε αποτυχία. Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται πια μπροστά σε ένα σοβαρό και δύσκολο δίλημμα: να στρέψει αυτός λίγο δεξιότερα ώστε να συναντήσει τους ψηφοφόρους των χώρων ανάμεσα σε αυτόν και την δεξιά ή να μείνει σταθερός και να φέρει τους ψηφοφόρους αριστερά. Κι επειδή οι αριθμοί των ψηφοφόρων του συντηρητικού και μνημονιακού χώρου έχουν μαζέψει πια τόσο ώστε να αποτελούν τον σκληρό πυρήνα στήριξης αυτών των πολιτικών φαντάζει και είναι, μάλλον, απίθανη η προσέλκυση και ενός έστω εξ αυτών, θα ήταν πιο δόκιμο να προσπαθήσει να πολεμήσει την αποχή. Πόλεμος που δεν θα του στοιχίσει και ιδεολογικά.


* Η φωτογραφία στην αρχή είναι έργο του ζωγράφου Γιώργου Καρακάσογλου

Σάββατο 24 Μαΐου 2014

Μην απέχεις απ’ το παρόν, σου κλέβουν το μέλλον.

Αύριο για μένα και αρκετούς άλλους από τη δική μου, την καταραμένη γενιά, είναι οι κρισιμότερες εκλογές μετά τα μνημόνια.

Θα έπρεπε, σκέφτομαι, να ήταν και για σένα.

Ήταν κι εκείνες του 2012, οι διπλές μέσα σε ένα μήνα, που δεν κατάφερε κανείς να σε πείσει για την κρισιμότητά τους. Γιατί και πάλι εσύ απείχες μαζί με μία μεγάλη παρέα που ξεπερνούσε το 35% του συνόλου μας. Για να στο πω απλά, δηλαδή, εάν ήμασταν τρεις φίλοι διαφορετικών καταβολών και εγώ πνιγόμουν εσύ θα επέλεγες να κλείσεις τα μάτια, να γυρίσεις την πλάτη και να πεις «ας μάθαινες κολύμπι, ρε βλάκα, τόσα χρόνια» κι ο άλλος θα επέλεγε τον μόνο τρόπο που έμαθε για να σώζει: αυτόν του μεγάλου και του μικρού ψαριού. Θα με έσωζε για να μπορέσει να με φάει φρέσκο.

Κι εσύ, πάλι, θα έλεγες «Καλά, ρε βλάκα, δεν τον ήξερες; Εγώ πάντα στα ‘λεγα».

Μα, τώρα, στο λέω, τίποτα δεν είναι ίδιο κι άλλο περιθώριο δεν έχεις. Γιατί με την απουσία σου απ’ τη ζωή άφησες χώρο ακάλυπτο να απλώσει ο καρκίνος του φασισμού.

Με την αποχή σου από τις εκλογές έκανες 35.000 ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής να φαντάζουν ως 80.000 ανάμεσα σε 500.000 ψηφοφόρους στην Αθήνα. Έκανες, δηλαδή, το 6-7% να φαντάζει έτοιμο να με αρπάξει απ’ το λαιμό και να με διαφεντέψει.

Με την αδιαφορία σου, την άρνηση, τον φόβο, την αφηρημάδα σου άφησες τη δημοκρατία ακάλυπτη και την ελευθερία μας ανυπεράσπιστη απέναντι στους διαρρήκτες της.

Άφησες το μέλλον σου, το μέλλον των παιδιών μου, των παιδιών μας, έρμαιο στις διαθέσεις τους.

Εγκατέλειψες το παρόν κι αυτοί σου έκλεψαν και το μέλλον. Μας έκλεψαν όλους.

Γι’ αυτό σου λέω… Δεν σου λέω ποιον και τι. Απλώς μην εγκαταλείπεις την τύχη σου, την τύχη μας, σ’ αυτούς τους λίγους. Απλώς, ψήφισε και βρίσε με. Βρίσε τους πάντες, αν αυτό σε ευχαριστεί, σε ξαλαφρώνει, σε ικανοποιεί. Κάνε μια επιλογή γιατί δεν είναι ώρα για να γυρίσεις την πλάτη σου στο μέλλον.  Όταν το αντικρύσεις θα είναι παρελθόν. Και σκοτεινό…

Κάνε μου τη χάρη…


Μην απέχεις απ’ το παρόν, σου κλέβουν το μέλλον.

Τρίτη 20 Μαΐου 2014

Για τα παιδιά που… δεν είναι στο κόμμα


Για τους αποδιοπομπαίους τράγους

Τη νεολαία…

Που της χρεώνεις το συμβιβασμό, της χρεώνεις την αποχή.

Πιθανώς να έχεις και δίκιο, παρότι διαφωνώ...

Ξεχνάς το Δεκέμβρη του 2008.

Τότε η νεολαία ήταν η ελπίδα. Κατέκλυσε δρόμους. Φώναξε. Αντέδρασε. Διεκδίκησε. Εξοργίστηκε.

Και δεν πέρασαν παρά έξι χρόνια. Κι είναι ακόμα νεολαία, δεν γέρασε.
Πόσοι και πόσοι τότε δεν εστιάσατε στις καταστροφές, τις φωτιές κ.λπ. Πόσοι δεν είπατε "τι φταίνε τώρα τα μαγαζιά" ή "τι φταίνε τα αυτοκίνητα"....

«Να διαμαρτυρηθούν, αλλά όχι κι έτσι».

Κι εμείς, στεκόμασταν στο πλάι και θαυμάζαμε ή συμμετείχαμε με το δικό μας τρόπο, αυτόν που μας επέτρεπε η αντοχή και η τριμμένη, λίγο κουρασμένη, είν’ η αλήθεια, σκέψη μας.

Μέσα στα μαγαζιά και τα αυτοκίνητα τότε καιγόμασταν εμείς. Μια παραιτημένη, συμβιβασμένη γενιά. Με τα χρηματιστήριά της, τα δάνειά της για σπίτια πολλών τετραγωνικών επάνω ακόμα και σε εκτάσεις καμμένες που κάποτε ήταν δάση, τα φροντιστήριά της για τα παιδιά της, τα αγγλικά της, τα γαλλικά της, τα πιάνα της, τα μπαλέτα της, τις πολεμικές της τέχνες, τα παιδιά του μηδενικού ελεύθερου χρόνου. Με τα γυμναστήριά της… Η γενιά των «ίσων ευκαιριών» στον πλούτο που τον ανήμπορο τον έστελνε στον Καιάδα, τον γείτονα τον έκανε εχθρό γιατί έπαιρνε μια μέρα άδεια παραπάνω ή κάποιο επίδομα ή δούλευε οκτάωρο, ο τεμπέλης. 

Η γενιά των ακριβών αυτοκινήτων που "είναι δικαίωμα γιατί το έχουν και οι γερμανοί και οι γάλλοι", των πάρτυ με πυροτεχνήματα, των πανάκριβων θρησκευτικών γάμων που το 1981 πανηγύριζε που έπαψαν να είναι υποχρεωτικοί. Η γενιά των ζευγαριών που επάνω σε ροζ σύννεφο έλιωναν σόλες και ψηλοτάκουνα και κατανάλωναν βενζίνες για να βρουν την πιο ωραία χέστρα στα είδη υγιεινής, που αγόραζε Smart για τα ψώνια και όχι παπί ή ποδήλατο, που τριγυρνούσε με μαυρισμένες μούρες μέσα στο καταχείμωνο, που ριγούσε στα διαζύγια της Βίσση και του Φουστάνου, που έστειλε στην Βουλή τηλεπερσόνες και ουρολόγους-σεξολόγους των βορείων προαστίων, αλλά και τη Σελήνη και τον αστυνόμο Θεοχάρη, μα και τον Χαϊκάλη, και τώρα απορεί που το παιδί της έστειλε τον Ψινάκη στη Δημαρχία.

Τη γενιά, που κάλυψε παραλίες, χιλιόμετρα ατελείωτα, για να φτιάξει το εξοχικό που δικαιούται και μετά τριγυρνούσε στα νησιά, αλλοδαπής και ημεδαπής, που φωτογραφιζόταν στις παραλίες των τσουνάμι, που έκοβε 1,5 εκατομμύριο εισιτήρια στο «Το Κλάμα Βγήκε απ’ τον Παράδεισο», που ανήγαγε σε μέγα γεγονός τις Euroβύζιον και πανηγύριζε στους δρόμους για τα κουνήματα της Παπαρίζου, που έτρεχε στο Ηρώδειο για να κλέψει λίγη από την κίβδηλη αίγλη των Λάτσηδων και των Βαρδινογιανναίων, που έβλεπε την Βαρδινογιάνναινα και ανατρίχιαζε από συγκίνηση για τη φιλανθρωπία της.

Η γενιά που έκοψε πεύκα και ελιές για χάρη των λέιλαντ, μαργαρίτες και χαμομήλια για χάρη του γκαζόν, που δάκρυσε και πανηγύρισε παρέα με την Γιάννα Αγγελοπούλου για την Ολυμπιάδα, που έκανε κλισέ το «Για την Ελλάδα, ρε γαμώτο», που έκανε τον Κωστόπουλο πρότυπο επιτυχίας, που έσπαγε ρεκόρ τηλεθέασης στα καλλιστεία του Μαστοράκη, που κράταγε αρχείο και επεδείκνυε περήφανη το «απαγορευμένο» τεύχος ΚΛΙΚ με τα πέη…

Η γενιά που σήκωσε καταθέσεις, πούλησε χωράφια και σπίτια στο χωριό, δανείστηκε για να πάει στη Σοφοκλέους.

Είναι η ίδια γενιά που τώρα ζητάει να αλλάξει τα πράγματα γιατί ξαφνικά επανήλθε στην πολιτική σκηνή. Θυμήθηκε και το δρόμο. Κι αν εξαιρέσεις λίγους, εκείνους τους… παράξενους που πάντοτε φώναζαν, πάντοτε ανησυχούσαν, πάντοτε ένιωθαν το σύστημα να τους αρπάζει απ’ το λαιμό και αντιδρούσαν, πήγε σε 5-6 συγκεντρώσεις, περπάτησε εκατό-διακόσια μέτρα, έκανε και 2-3 χειρονομίες από αυτές που είχε μάθει να κάνει πίσω απ’ το τιμόνι ή την εξέδρα του ΟΑΚΑ και του Καραϊσκάκη, κι έπειτα επέστρεψε στη θαλπωρή του φαιόλευκου φωτός της τηλεόρασής του, των γκάτζετ της Βεντουράκη και του κουβερλί που είχε αγοράσει στα χρόνια της ευδαιμονίας, πεπεισμένη ότι με την αντίδραση τίποτα δεν αλλάζει, οπότε καλύτερα να γλύψει, μήπως και περισώσει κανένα κοκκαλάκι.

Και ποιος ξέρει…

Ίσως, το αφεντικό αναγνωρίσει τις ικανότητές του και του βγάλει ένα κόκκαλο με λίγο ψαχνό επάνω, αυτό που αφήνει για να επιδείξει την ευρωστία του. Γιατί, σκυλίσιο, γλυμμένο κόκκαλο, καθρέφτη μονάχα από πεινασμένο θα το βρεις.

Αυτή η νέα γενιά ήταν μωρό στο στήθος της μάνας της όταν η μήτρα της χαλάρωνε τους Αύγουστους σε παραλίες τροπικές ή αιγαιοπελαγίτικες κρυμμένη κάτω από αραχνοΰφαντα παρεό ποζάροντας ως εντιτόριαλ της Diva, της Vogue, του Marie Claire διαβάζοντας Espresso...

Ε, να μην σε κάψει αυτή η νέα γενιά μέσα στα αποκτήματά σου; Γιατί ακόμα γι’ αυτά ανησυχείς και ελπίζεις να τα σώσεις ή να καταφέρεις κάποτε να αποκτήσεις κι άλλα.

Για την BMW ή τη Lexus που παρκάρεις για να πας στη συνέλευση της τοπικής που γράφτηκες. Και δεν αισθάνεσαι καν λίγη ντροπή, δεν έχεις λίγη τσίπα, να πας, ρε αδελφέ, με το δεύτερο αμάξι, αυτό που πήρες για την πόλη. Δεν λέω με τα πόδια…

Παραδέξου ότι αντέδρασες για να αυτοθεραπευτείς μα απέτυχες. Για να απενοχοποιηθείς κι ύστερα, με την ψυχή σου λίγο ξαλαφρωμένη, να ξαναπάς στο σπίτι που έσωσες. Γύρισες για να σώσεις το σπίτι, το αυτοκίνητο, τις διακοπές. Δεν γύρισες για να σώσεις το παιδί σου. Ούτε το μέλλον. Και για άλλοθι, λες από μέσα σου «αν είμαι εγώ καλά θα είναι και το παιδί». Μα το παιδί αλλιώς νοεί το «καλά», αλλιώς νοεί το μέλλον. Αλλιώς…

Κι εσύ, εκεί. Κάθεσαι στο τιμόνι της Lexus σου, πεισματικά. Γιατί μονάχα εκεί αισθάνεσαι υγιής. Ασφαλής. Γίγαντας σε κόσμο νάνων.
Κι όμως, στο λέω, δεν είμαι σίγουρος ότι θέλω κι εγώ να γίνω μέρος της θεραπείας σου. Κάνε μια ιδιωτική ασφάλιση να σε καλύπτει και στις ψυχοθεραπείες σου.

Ούτε γιατρός σου θέλω να γίνω ούτε εξιλαστήριο θύμα σου. Γιατί, αυτά τα παιδιά εγώ δεν τα κατηγόρησα ποτέ. Εσένα κατηγορώ.

Που δεν τους άφησες χιλιοστό χώρου ελεύθερου να αναπνεύσουν, χιλιοστό χρόνου ελεύθερου να παίξουν, να ερωτευτούν, ούτε μισό κύτταρο να αναπαράγει ζωή…


Το έπνιξες κι αυτό μέσα στο αλλοιωμένο DNA σου…

Δευτέρα 5 Μαΐου 2014

Οι χαμένες ζωές ήταν για όλους ένα μυστικό…

Εάν είχαν πνιγεί ή σκοτωθεί με οποιονδήποτε άλλο τρόπο δέκα, είκοσι,  τριάντα άνθρωποι ελληνικής υπηκοότητας θα είχαμε εθνικό πένθος και δικαίως. Όπως είχαμε με τα αδικοχαμένα παιδιά στα Τέμπη ή με τη Θύρα 7.

Πολλοί, συνέχισαν να προωθούν υποψήφιους για αυτοδιοικητικές και ευρωπαϊκές εκλογές.

Ακόμα κι εγώ, σήμερα πρωί, έπρεπε να γράψω μία στήλη μου για μουσική.

Ντρέπομαι γι’ αυτό…

Όλοι ξύπνησαν το πρωί, ήπιαν τον καφέ τους, έφαγαν το πρωινό τους και ξεκίνησαν για τις δουλειές τους (όσοι έχουν) και την καθημερινότητά τους.

Κανένας δεν μίλησε γι’ αυτή τη νέα τραγωδία έξω από τη Σάμο. Πιθανώς, ένα μικρό σφίξιμο στο άκουσμα της είδησης από όσους άκουγαν ραδιόφωνα που το έκαναν πρώτη είδηση (ελάχιστα ή μόνον ένα, νομίζω).

Ίσως, κάποιοι, να είπαν στο (στη) σύντροφό τους, τον ταξιτζή που τους μετέφερε ή τον εαυτό τους τον ίδιο «Τι τραβάνε κι αυτοί οι έρημοι άνθρωποι…».

Και για την άλλη, την πρόσφατη, στο Φαρμακονήσι, πάλι δεν θα μιλούσαν αν δεν τους είχαν εγγράψει στο μυαλό με οποιοδήποτε τρόπο εικόνες παιδιών και μανάδων νεκρών. Με εκείνο τον πονηρό τρόπο που ερεθίζουν το θυμικό, ξέρετε... Αυτόν που κάποιοι χυδαίοι, ακόμα και σε στιγμές τραγωδίας αποκαλούν "λαϊκισμό" και κάποιοι άλλοι εξίσου χυδαίοι εκμεταλλεύονται για να συγκινήσουν και να πουλήσουν. Διαφήμιση ή τον εαυτό τους τον ίδιο.

Αυτόν, που κάποιος άλλος, περισσότερο χυδαίος (αν η χυδαιότητα έχει διαβαθμίσεις) τηλεσχολιαστής (αρνούμαι να τον πω δημοσιογράφο κι ας είναι μέλος της ΕΣΗΕΑ) είχε αποδώσει στην απερισκεψία των θυμάτων που θέλησαν να μεταναστεύσουν Γενάρη μήνα!

Κι εμείς, οι αριστεροί, οι ανθρωπιστές, οι αναρχικοί, μιλήσαμε για εκείνη τόσο έντονα, θαρρώ, επειδή , είχαμε και κάποια κτήνη του Λιμενικού σε ρόλο δήμιου. Αν, απλώς, είχαν πνιγεί, από μόνοι τους, έχω την αίσθηση ότι λίγοι θα μιλούσαμε και για εκείνες τις σπαταλημένες από αφέντες κάθε είδους ζωές.

Κι οργανισμοί και οργανώσεις, είμαι σχεδόν σίγουρος, απλώς τράβηξαν μία γραμμούλα ενώνοντας τελείες σε ένα γράφημα που αποτυπώνει την τραγικότητα της ανθρώπινης ζωής.

Θυμήθηκα, που πριν χρόνια, δικός μου άνθρωπος, βρέθηκε σε «καταυλισμό» προσφύγων, σε επίσημη συνάντηση με αντιπροσωπεία του ΟΗΕ όπου ερωτήθηκαν οι εδώ «υπεύθυνοι» πότε είχαν επισκεφθεί τελευταία φορά τον καταυλισμό και αυτός, φρέσκος τότε στα καθήκοντά του (είχε μόλις 3-4 μήνες) απάντησε αυθόρμητα «από ό,τι ξέρω, ποτέ» και δέχθηκε κλωτσιές κάτω από το τραπέζι για να σταματήσει.

Οι χαμένες ζωές ήταν για όλους ένα μυστικό…

Σκελετοί στην ντουλάπα τους. Στη θάλασσά τους. Λεκέδες στην ειδυλλιακή παραλία των διακοπών τους που μέχρι το καλοκαίρι, που θα κλείσουν τα σχολεία, θα πάρουν την άδειά τους, θα έχουν ξεπλυθεί. Θα τους έχει εξαφανίσει κι η αδυσώπητη επικαιρότητα. Κι η καθημερινότητα…

Και, όχι, δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Όμως...

Αρχίζω να τρομάζω με τις ημέρες, με την καθημερινότητα, που αλέθει και κάνει συνήθεια τον θάνατο.