Κυριακή 29 Δεκεμβρίου 2013

Στης Black Rock την ολόμαυρη ράχη

Πάει καιρός πια που δημοσιεύτηκαν τα πόθεν έσχες των βουλευτών κι η δημοσιότητα είναι ανελέητη. Λιάπης, Τομπούλογλου, Πλεύρης, Βαρβιτσιώτης, Πάολα, μοντέλες, αξύριστες μασχάλες, ξυρισμένα αιδοία… Μια χαρά περνάμε.

Κι ανάμεσα σ’ αυτά και μερικά πόθεν έσχες. Σπίτια, σπιτάκια, χωράφια, αμπελοχώραφα, γραφεία, κληρονομιές, ομόλογα, επενδύσεις, μετοχές, διακοπές, ταξιδάκια… Και κάνα-δυο δημοσκοπήσεις την εβδομάδα για τον κυριακάτικο καφέ.

Τι σου μένει;

 Ηθικόν; Νόμιμον; Χμμμμ...

Ανελέητο αυτό το παιχνίδι νομιμότητας και ηθικής. Μέχρι και κυβέρνηση έριξε ως σύνθημα και ειρωνικό επιχείρημα στα χείλη ενός ολόκληρου λαού έγινε. Θυμήσου… Ένας υπουργός διασκέδαζε στα μπουζούκια όταν σκοτωνόταν ένα 15χρονο παιδί από το όπλο ενός μπάτσου.

Σκατά!

Νομιμότατον! Ποιος δεν έχει το δικαίωμα να διασκεδάσει και να επενδύσει χρήματα;

Εύκολο αυτό, φίλε. Εσύ (εμείς) που δεν έχεις το δικαίωμα στο πλεονάζων χρήμα για να το επενδύσεις. Εσύ επένδυσες μονάχα πλεονάζοντα όνειρα.

Ηθικόν…

Τη στιγμή που κάποιος καταθέτει ένα μέρος του μισθού του, της αποζημίωσής του, από το ελληνικό κράτος, την οποία παίρνει επειδή κάποιες χιλιάδες συμπολιτών του τον επέλεξαν ως εκπρόσωπό τους μπορεί να επενδύει, να τζογάρει τα υπόλοιπα τρία τέταρτα; Φυσικά και μπορεί, έτσι; Θα μπορούσε να τα παίζει και όλα στο Τζόκερ ή το Στοίχημα. Θα μπορούσε να φτιάχνει εταιρίες στο όνομα του κόμματος. Θα μπορούσε να ανοίγει Γερμανούς, Τυποεκδοτικές, 902... Να προσλαμβάνει και να απολύει υπαλλήλους, συντρόφους, συναγωνιστές.

Μία εβδομάδα μετά τα πόθεν έσχες μάθαμε για ένα υπουργό και βουλευτή με αναρίθμητα ακίνητα που διασκέδαζε σε ημίγυμνη αοιδό σκορπώντας αφειδώς τα εισοδήματά του και τις αποζημιώσεις του. Τις αποζημιώσεις που εισπράττει από εμάς.

Σκατά!

Ένας άλλος συνάδελφός του διόριζε «εθελοντικά» στο γραφείο του μία μοντέλα. Ημίγυμνη κι αυτή, ως επί το πλείστον. Καθημερινότητα…

Τι τονίζεις το ημίγυμνη, ρε σεξιστή; Κι εμείς ημίγυμνοι είμαστε.

Εντάξει, Ημίγυμνοι. Όχι, προκλητικά, όμως,

Απελπιστικά ημίγυμνοι, όχι προκλητικά…

Σκατά!

Teatro… Black Rock… JP Morgan… EFSF… Αίγλη…

Μη συγκρίνεις ανόμοια και άσχετα. Κάνε ησυχία, σκέψου… Υπάρχουν και βρώμικα χτυπήματα, εσωτερικοί πόλεμοι, εμφύλιοι….

Εμφύλιοι υπάρχουν εκεί που έχουν να χωρίσουν. Τι ακριβώς έχουν να χωρίσουν; Μελλοντικά λάφυρα; Υποσχέσεις; Όνειρα;

Τα όνειρα είναι δικά μου! Μη διανοηθείς να μου τα κλέψεις, να τα επενδύσεις, να τα διαπραγματευτείς, να τα ενεχυριάσεις για τη δική σου ανέλιξη. Συνεννοηθήκαμε;

Αν όχι, δεν έχουμε πολλά κοινά.

Εμφύλιοι υπάρχουν εκεί που υπάρχει ρήξη. Που συγκρούονται δύο ή και περισσότερες διαφορετικές κοσμοθεωρίες.

Μην κάνεις την κοσμοθεωρία μας επιχείρημα προσωπικό. Μαζί την αναπτύξαμε, μαζί την ενστερνιστήκαμε, μαζί τη διαδώσαμε. Μη το ξεχνάς…

Σκατά!

Μη την επενδύεις…

Οι κοσμοθεωρίες συνοδεύονται από συγγράμματα, εκδόσεις, μελέτες, διατριβές … Εσύ ποια έχεις να επικαλεστείς;

Ου, καλά τώρα… Από τον Κάρολο Ντίκενς μέχρι τον Κέρουακ. Τον Τενεσί Ουίλιαμς μέχρι τον Ντοστογιέφσκι. Από τον Βισότσκι μέχρι τον Μπομπ Ντίλαν. Από τον Ρόμπερτ Τζόνσον μέχρι τη Νίνα Σιμόν, το Μίκη Θεοδωράκη, το Μάνο Χατζιδάκι, τον Τζον Λένον, την Άντζελα Ντέιβις, τον Μάλκολμ Εξ… Τον Μαρξ, τον Έγκελς, τον Λένιν, τον Γκράμσι, τον Τσε, τον Φιντέλ, τον Καβάφη, το Ρίτσο, το Ζαχαριάδη, το Λαμπράκη…

Ουφ! Δε με φτάνει ο χώρος να τα λέω τώρα. Ούτε κι η ώρα, γαμώτο! Βιάζομαι. Βιαζόμαστε. Πρέπει να βιαστούμε!

Ε, αφού βιαζόμαστε, άστα αυτά τώρα. Θα τα δούμε μετά…

Πες με λαϊκιστή, τρολ, αριστεριστή, μπαχαλάκια, οπορτουνιστή, εμμονικό, παρασυρμένο, μπερδεμένο… Ο,τι θέλεις. Μα, μετά… Πότε; Όταν θα λύνουμε ποια εξίσωση; Και είναι εξίσωση; Είναι εξίσωση η ζωή μας, η ζωή μου; Οι ζωές που φεύγουν επειδή μία έκθεση της Black Rock δεν δημοσιεύτηκε ποτέ; Επειδή ένας τυπάκος σε ένα γραφείο 1x1 ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλα 1x1 κλουβιά που είχαν μονάχα κοινό ταβάνι, μία ψευδοροφή, με μέτρησε μονάδα ή εκατοστό ή χιλιοστό ή δέκατο του χιλιοστού σε ένα παιχνίδι εφήμερης ακρίβειας στον καθημερινό ισολογισμό του αφεντικού του; Πότε θα το κουβεντιάσουμε; Πόσες ζωές μετά; Πόσες; Στα πόσα χιλιοστά του εκατοστού της ζωής μου; Πού χτύπησε κόκκινο, ακριβώς;

Κι εσύ; Όταν θα το κουβεντιάζουμε θα έχεις αποσύρει τις επενδύσεις; Να το κουβεντιάσουμε από μηδενική βάση, ρε αδελφέ. Ξέρω…  Είμαι λαϊκιστής, μα είμαι βέβαιος. ΟΧΙ.

Γιατί αναζήτησες δικαιολογίες που θα διαφυλάξουν το δικαίωμά  σου στην επένδυση.

Γιατί όλων οι ζωές από μηδενική βάση ξεκινούν. Όλων των άλλων. Η δική σου όχι. Οικονομικά…

Για σκέψου το όταν θα συναντηθούμε να πολεμήσουμε στης Black Rock την ολόμαυρη ράχη…

Δεν είναι μόνο τα οικονομικά…

Ω, βέβαια! Ποιος μίλησε μόνο για τα οικονομικά; Τι σου έλεγα πριν; Για πόσους και πόσα; Κοινά… Φίλοι, διανοητές…

Μη διανοηθείς να μου αφαιρέσεις το πλεονέκτημα όλων αυτών. Το πλεονέκτημα του πολιτισμού, των ιδεών, του ήθους… Μην καταθέσεις κι εσύ στο περιθώριο των ιδεών. Αυτοί εισπράττουν τους τόκους, αν με καταλαβαίνεις. Εσύ, απλώς, επωφελείσαι.

Μου αφαιρούν και τα επιχειρήματα, μου τα σκιάζουν, τα επικαλύπτουν μέσα στη βαβούρα τους. Και φωνάζουν το όνομά σου φωνάζουν μαζί και το δικό μου. Κι εγώ είχα το πλεονέκτημα. Το έχω ακόμα. Δεν επιτρέπω σε κανένα να μου το αφαιρέσει. Το ΄πλεονέκτημα του ήθους, της ειλικρίνειας, της πιστότητας. Αυτό που δείχνω αυτό ζω.


Μην καταθέσεις στης Black Rock την ολόμαυρη ράχη… Εκεί εμείς θα πολεμάμε. Ενάντια στην… πρωτοπορία του νέου κόσμου της επένδυσης, που λέει και το σύνθημά τους. Γιατί όταν εμείς οι άνθρωποι προσπαθούμε οι εταιρίες πρέπει να βρίσκονται στο περιθώριο.

Στα είπα απλοϊκά, μάλλον, αλλά δεν θέλω να με βαρεθούν οι "εμείς".

Σάββατο 28 Δεκεμβρίου 2013

Καλό τριώδιο, Δήμαρχε!

Το πεζοδρόμιο της Σταδίου, απέναντι από την παλιά Βουλή και μέχρι την Κλαυθμώνος είναι ένα πολύ καλό καταφύγιο για τους άστεγους της Αθήνας. Βλέπεις, πολλά από τα κτίρια γραφείων και καταστημάτων που στέκουν ολόφωτα στη σειρά έχουν το πλεονέκτημα ότι διαθέτουν μεγάλες εισόδους, βαθιά χωμένες μέχρι και 10-15 μέτρα μέσα από το δρόμο και τη νύχτα παραμένουν σκοτεινές. Κόβει ο αέρας, η υγρασία δεν περονιάζει το ίδιο τα κόκαλά σου, φυλάγεσαι από βροχή και χιόνι, κι οι τοίχοι είναι πιο ζεστοί από τους άλλους που εκτίθενται στο κρύο και τα όλο περιέργεια και οίκτο ή και απέχθεια, συχνά-πυκνά, μάτια των περαστικών.

Το απέναντι πεζοδρόμιο, αντίθετα, είναι ανοιχτό, με δυο πλατείες επάνω στο μήκος του, ολόφωτες, μεγαλειώδεις. Είναι και πέρασμα τις νύχτες μιας και οδηγεί σε έναν άλλο κόσμο γεμάτο χαχανητά και μουσικές από τα στριμωγμένα στα στενάκια μπαράκια και εστιατόρια.

Είχε κι εκεί άστεγους, είχε κι εκεί πρεζόνια κρυμμένα, απόκληρους, ζητιάνους, άσκοπα περιφερόμενους άνεργους μετανάστες, μα πάντοτε λιγότερους.


Δύο όχι και τόσο διαφορετικοί κόσμοι να στέκουν ο ένας απέναντι στον άλλο. Βασική τους διαφορά, η σιωπή. Ο ένας είναι σιωπηλός, ο άλλος πολύβουος. Μα, και οι δύο κρύβουν το ίδιο άσχημο μυστικό για το Δήμαρχο και τους κυβερνώντες υποστηρικτές του. Την αλήθεια. Τη σκληρή αλήθεια της εικόνας που δημιούργησε η διακυβέρνησή τους, τοπικά και κεντρικά. Εκεί την πετάει κάθε βράδυ το σύστημα, που σε μερικούς μήνες θα ξαμολυθεί στα πάρκα, τα μαγαζιά και τις πλατείες για να ζητήσει τη στήριξή μας.

Σ’ αυτό το προεκλογικό πλαίσιο, λοιπόν, ο Δήμαρχος Αθηναίων φέτος επέλεξε να γίνει περισσότερο εντυπωσιακός και ανάλγητος από ποτέ. Εντυπωσιακά απάνθρωπος, στην πραγματικότητα και να μασκαρέψει την αλήθεια θέλοντας να την κρύψει. Να φτιασιδώσει το κουφάρι της κοινωνίας που δημιούργησαν.

Στολισμένα τα κτίρια, φωτισμένα… Στολισμένες οι πλατείες… Μία μεγαλοπρεπής φωτεινή επιγραφή Α Θ Η Ν Α, καταμεσής της Ομόνοιας, ένα εκθαμβωτικό ιστιοφόρο από λαμπάκια καταμεσής της πλατείας Συντάγματος και, φυσικά, μία λευκή Σαββατιάτικη νύχτα για τα μαγαζιά της Αθήνας που σήμερα, 28 Δεκεμβρίου του έτους 2013, θα παραμείνουν ανοιχτά ως τις 11 το βράδυ! Για ποιον, άραγε; Για τον εργαζόμενο που δεν παίρνει δώρο με απόφαση της κυβέρνησης που στέργει το Γιώργο Καμίνη; Για τον άνεργο που κρύβεται σπίτι του; Ή για την παρέα του Γιώργου Καμίνη που θα γλεντήσει σε κάποιο πολιτιστικό κέντρο ή σικ εστιατόριο, πιθανώς κάποιου δημοσιογράφου φίλου, και θα έχει την ευκαιρία να βγει από το σπίτι στις 10 το βράδυ για να γυρίσει τα ξημερώματα με ένα ευχάριστο hangover, φορτωμένη και με τα ψώνια της;


Και τα δέντρα… Αχ, τα δέντρα! Τυχερά που στάθηκαν φέτος σε σύγκριση με τους γείτονες της απέναντι μεριάς του δρόμου. Φόρεσαν πουλόβερ πολύχρωμα! Στολισμένα με πεταλούδες ολόλευκες επάνω τους (σαν κουφάρια πραγματικών, σα φαντάσματα), που ίσως να ήθελαν να τις πετάξουν από τους φλοιούς τους, μα πόση σημασία έχει αυτό. Ή, μήπως, ενδιαφέρει που τα δέντρα δεν κρύωναν; Αρκεί που ήταν όμορφα…

Μνημείο αναλγησίας. Καλοντυμένα δέντρα, σα διαφήμιση της Benetton, απέναντι από ρακένδυτους ανθρώπους. Κι όμορφα, σικ παγκάκια με πλεκτά για να φιλοξενήσουν άστεγους. Εκτός, αν, έχει αναλάβει η αστυνομία τη φύλαξή τους μη λερωθεί το πλεκτό.

Πέρυσι, μασκάρεψε τα κλειστά μαγαζιά με έργα τέχνης στις βιτρίνες. Φέτος, αποφάσισε να μασκαρέψει ολόκληρη τη δυστυχισμένη πόλη που πνίγεται κάτω από τον κατάμαυρο, τοξικό αττικό ουρανό και μετά βίας προσπαθεί να στριμώξει στις απόμερες γωνιές της τους άστεγους και τους χιλιάδες πληβείους.

Του χρόνου, ποιος ξέρει; Μπορεί να μασκαρέψει κι εμάς με ένα μεγαλοπρεπές χριστουγεννιάτικο τριώδιο χαμογελαστών ρακένδυτων με μάσκες, έστω και αντιασφυξιογόνες.

Καλή χρονιά και καλό τριώδιο, δήμαρχε!

Ή, όπως λένε και στους πιο σικ κύκλους των "καθώς πρέπει", comme il faut, ζητώ συγγνώμη, υποστηρικτών σου…

Happy Halloween and a happy new year!

*Και μία απορία, θα μου επιτρέψεις, υποθέτω, κ. Δήμαρχε… Ο σκύλος μου μπορεί να κατουρήσει σε δέντρο της Σταδίου ή θα χρεωθώ το μαλακτικό για το πλύσιμο;

Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

Στα ύψη οι τιμές παρά την κρίση!

4,24 ευρώ πληρώναμε για 5 κανάλια, 29 ραδιοφωνικούς σταθμούς και δύο μουσικά σύνολα.
3 ευρώ θα πληρώνουμε από 1ης Ιανουαρίου 2014 για ένα κανάλι και δύο ραδιόφωνα, μόνο, σύμφωνα με δημοσιεύματα, που θέλουν το υπουργείο οικονομικών να απαιτεί να ενσωματωθεί άμεσα το τέλος στους λογαριασμούς!

Η ΕΡΤ, η οποία έκλεισε με τον τρόπο που όλοι γνωρίζουμε και που επί σειρά ετών δεχόταν τον πόλεμο των ιδιωτικών ΜΜΕ για το ανταποδοτικό τέλος των 4,24 ευρώ στο λογαριασμό της ΔΕΗ συντηρούσε τα εξής:

  • Πέντε κανάλια: ΕΤ1, ΝΕΤ, ΕΤ3, ERT WORLD (δορυφορικό), ΕΡΤ HD (Ψηφιακό)
  • Επτά ραδιοφωνικοί σταθμοί με έδρα την Αθήνα: 91,6 Πρώτο Πρόγραμμα, 103,7 Δεύτερο Πρόγραμμα, 90,9 Τρίτο Πρόγραμμα, 93,6 Kosmos, 101,8 ΕΡΑ Σπορ, 106,7 Φιλία, Πέμπτο Πρόγραμμα-Φωνή της Ελλάδας [στα βραχέα σε όλο τον κόσμο]).
  • Τρεις ραδιοφωνικοί σταθμοί με έδρα τη Θεσσαλονίκη (95,8, 102 και Τρίτο)
  • 19 περιφερειακοί ραδιοφωνικοί σταθμοί ανά την Ελλάδα
  • Δυο μουσικά σύνολα (Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα, Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής, Χορωδία)



Η ΔΤ (μελλοντικά, ίσως, ΝΕΡΙΤ) συντηρεί σήμερα τα εξής:
  • ένα κανάλι
  • δύο ραδιοφωνικούς σταθμούς.
  • απασχολεί τους μισούς, σχεδόν, εργαζόμενους σε σχέση με την ΕΡΤ

Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

Κάθε νομός και βουλευτής κάθε πόλη και κόμμα

15 νέα κόμματα και δύο κινήσεις μέσα σε 4 χρόνια! Η απάντηση του συστήματος στην κρίση.

Οι παλαιότεροι θα θυμάστε το χουντικό σλόγκαν «Κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο».

Οι νεώτεροι βιώνετε μαζί με εμάς το «Κάθε νομός και βουλευτής κάθε πόλη και κόμμα» που μπορεί να μην κυκλοφορεί ως σλόγκαν, υλοποιείται, όμως, τα τελευταία χρόνια από τους πολιτικούς και τα στελέχη της συμπολίτευσης και του ευρύτερου μνημονιακού, κυρίως, χώρου στην προσπάθειά του να "μασκαρευτεί" για να παραμείνει γαντζωμένος στην εξουσία.

Έτσι, λίγο πριν την αποχώρηση, ή, ακριβέστερα, τη φυγή, του Κωνσταντίνου Καραμανλή και την ανάληψη πρωθυπουργικών καθηκόντων από το Γιώργο Παπανδρέου, έπειτα από τις εκλογές του 2009, έχουμε σχεδόν πέντε νέα κόμματα κάθε χρόνο με τα περισσότερα να μη διαθέτουν καν συγκεκριμένες θέσεις και να διαφοροποιούνται ελάχιστα.

Ο πρώην «βιομήχανος» και πολλάκις υπουργός της ΝΔ, Στέφανος Μάνος, έδωσε πρώτος το έναυσμα (ως… εμπειρότερος) με τη δημιουργία της Δράσης το 2009 μαζί με τους Βασίλη Κοντογιαννόπουλο και Γιάννη Μπουτάρη (νυν δήμαρχο Θεσσαλονίκης) και μερικούς ακόμα επαμφοτερίζοντες από το χώρο της πολιτικής, των ΜΜΕ και της τέχνης, κυρίως.

Το Μάρτιο του 2009 ιδρύεται η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. (Αντικαπιταλιστική Αριστερή Συνεργασία για την Ανατροπή) από δέκα βασικές πολιτικές οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

Στα τέλη του 2011, ο διαφημιστής (;) Θάνος Τζήμερος (Γλαύκος-Αθανάσιος Τζήμερος, παρακαλώ) γίνεται πρόεδρος του νεοσύστατου σχηματισμού με την ονομασία Δημιουργία Ξανά, ο οποίος συνεργάστηκε με τη Δράση του Μάνου και τη Φιλελεύθερη Συμμαχία. Η τελευταία είχε ιδρυθεί το 2007 από τον Φώτη Περλικό, ενώ τώρα οδηγείται από τον  Γρηγόρη Βαλλιανάτο.

Το καλοκαίρι του ίδιου χρόνου, ο Δημήτρης Καζάκης ιδρύει το Ε.ΠΑ.Μ. (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο) υποστηρίζοντας, κυρίως, την επιστροφή στη δραχμή και τη διαγραφή του χρέους.

Το Φλεβάρη του 2012 ο Πάνος Καμμένος ίδρυσε τους Ανεξάρτητους Έλληνες.

Ένα μήνα μετά, η Λούκα Κατσέλη και ο Χάρης Καστανίδης ιδρύουν την Κοινωνική Συμφωνία.

Δύο χρόνια νωρίτερα, στις ταραγμένες ημέρες των κρυφών διαβουλεύσεων του Γιώργου Παπανδρέου με το ΔΝΤ, ο Φώτης Κουβέλης αποχωρεί από το Συνασπισμό για να φτιάξει τη ΔΗΜΑΡ, η οποία συνεργάστηκε μετά τις εκλογές του 2012 με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Τον Ιανουάριο του 2012 ιδρύεται το Κόμμα Πειρατών Ελλάδας, ενώ στο τέλος του ίδιου χρόνου ο Ανδρέας Λοβέρδος αποχωρεί από το Πα.Σο.Κ. και συστήνει την ΡΙΚΣΣΥ (Ριζοσπαστική Κίνηση Σοσιαλδημοκρατικής Συμμαχίας).

Δεν πάει πολύς καιρός που ο Μιχάλης Καρχιμάκης, γραμματέας του Πα.Σο.Κ. μέχρι πρότινος, ιδρύει την Κίνηση των 75 εντός (εκτός κι επί τα αυτά) του κόμματος με έμβλημα –τι άλλο;- την ανανέωση του πολύπαθου κόμματος του Ανδρέα Παπανδρέου.

Μόλις προχθές, Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013, μία ακόμα πρωτοβουλία στελεχών του (Σημιτικού, ως επί το πλείστον) Πα.Σο.Κ. και της ΔΗΜΑΡ ίδρυσε την Πρωτοβουλία των 58 για την ανασυγκρότηση του κεντροαριστερού χώρου. Ενός χώρου που έχει εξελιχθεί σε ματριόσκα από τη δεκαετία του ’90 και έπειτα, γεννώντας διαρκώς νέους, βραχύβιους σχηματισμούς.

Στις 11 Δεκεμβρίου 2013, τρεις νυν ανεξάρτητοι και πρώην βουλευτές ΔΗΜΑΡ και Πα.Σο.Κ., οι Οδυσσέας Βουδούρης, Πάρις Μουτσινάς και Θόδωρος Παραστατίδης ανακοίνωσαν την ίδρυση ενός ακόμα κόμματος. Το όνομα αυτού Κοινωνία Πρώτα.

Πριν από αυτά είχαμε την ίδρυση των: Κόμμα των Απόστρατων, Πυρίκαυστος Ελλάδα από τον Κώστα Ζουράρι.

Την άνοιξη του 2013 ο Αλέκος Αλαβάνος επανακάμπτει στην επικαιρότητα με την ίδρυση του Σχεδίου Β, με βασική θέση του την επιστροφή στη δραχμή.

Το καλοκαίρι του 2013 ιδρύθηκε και επίσημα ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος από συνασπισμό μετατρέπεται σε κόμμα.

Με εξαίρεση τον ΣΥΡΙΖΑ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δύο σχηματισμούς που προέκυψαν από συμμαχίες των αριστερών δυνάμεων και διαθέτουν σαφές πολιτικό στίγμα και ρόλο, όλοι οι υπόλοιποι σχηματισμοί (και δεν αναφέρω τους δεκάδες τυχαίους και βραχύβιους που δημιουργούνται από άγνωστους) ακόμα αναζητούν ένα πραγματικό στίγμα. Σε ό,τι αφορά το χώρο του παλαιού κέντρου, της δεξιάς και της παραδοσιακής δεξιάς όλοι έχουν ένα κοινό στόχο: τη διαφύλαξη των κεκτημένων του εγχώριου και του διεθνούς κεφαλαίου. Και όλα τα παράγωγά τους έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: δεν διαθέτουν λαϊκό έρεισμα αφού στην πραγματικότητα εκφράζουν τον ίδιο χώρο που εκπροσωπείται από τη ΝΔ και το Πα.Σο.Κ.

 Χρηματοπιστωτικά πολιτικά παιχνίδια… Αλήθεια, αναρωτήθηκε κανείς πόσα χρήματα κρύβονται πίσω από κάθε ίδρυση κόμματος; Και δεν εννοούμε τα κόμματα που προκύπτουν μέσα από κινήματα, αλλά τα κόμματα που συλλαμβάνουν όλοι αυτοί οι εγκέφαλοι πίσω από τις κλειστές πόρτες. Τα κόμματα στελεχών. Και για ποιο λόγο, αλήθεια, όλοι αυτοί οι γυρουλάδες του πολιτικού φάσματος όπως ο Νίκος Μπίστης «πασχίζουν» διαρκώς να βρουν νέους τρόπους… πολιτικής έκφρασης; Και τι ζητούν όλοι αυτοί οι… λογοτέχνες, «διανοητές», μουσικοί και άλλοι στα σαλόνια και τα γραφεία ισόβιων υπουργών και πολιτευτών; Και γιατί οι παραιτημένοι και αποτυχημένοι πρώην πρωθυπουργοί επιστρέφουν διαρκώς κρυμμένοι πίσω από κινήσεις και πρωτοβουλίες αχυρανθρώπων τους;

Η πραγματικότητα είναι μία: από το 2009 έχουμε την ίδρυση 15 κομμάτων και δύο κινήσεων που, πιθανώς θα μετεξελιχθούν σε κόμμα. Κι από αυτά τα 15, μπορούμε να εξαιρέσουμε μόνο:

Τον ΣΥΡΙΖΑ, που είναι η συνέχεια και μετεξέλιξη του Συνασπισμού μέσα από τις συμμαχίες των αριστερών, ριζοσπαστικών δυνάμεων.

Την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που κατάφερε να συνενώσει το μεγαλύτερο κομμάτι της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς

και...

Τους Ανεξάρτητους Ελληνες, που προσπαθούν να διατηρήσουν τις αρχές της παραδοσιακής και λαϊκής δεξιάς που δεν βλεφαρίζει στο φασισμό, παρότι ορισμένες θέσεις της (μεταναστευτικό) φλερτάρουν με την ακροδεξιά.

Μπορούμε, επίσης, να εξαιρέσουμε και το Σχέδιο Β του Αλέκου Αλαβάνου, που δείχνει να είναι ακόμα ένα δείγμα της ασθένειας διάσπασης της αριστεράς και ίσως και το ΕΠ.Α.Μ. του Δημήτρη Καζάκη. Από εκεί και πέρα έχουμε να κάνουμε με την προσπάθεια του συστήματος να συγκρατήσει τη διάλυσή του.

Μας μένουν, δηλαδή, δέκα κόμματα και δύο κινήσεις που γεννήθηκαν μέσα από το χώρο που έφερε και στήριξε τα μνημόνια.

Την ίδια στιγμή που το σύστημα παίζει με τη δημιουργία κομμάτων και αποκομμάτων, οι άνεργοι επισήμως πλησιάζουν το 1,5 εκατομμύριο επίσημα και ανεπίσημα πιθανώς φτάνουν κοντά στα 2,5 εκατομμύρια, ο μισθός έχει φτάσει να ξεκινά από τα 250-270 ευρώ, 350.000 σπίτια έχουν μείνει χωρίς ρεύμα, 4 και πλέον χιλιάδες άνθρωποι έχουν αυτοκτονήσει, το βιοτικό επίπεδο έχει πέσει, τουλάχιστον κατά 30%, το 1/3 του ελληνικού πληθυσμού ζει κάτω από το όρια της φτώχειας και ένα μεγάλο κομμάτι του υπόλοιπου βρίσκεται οριακά κοντά, οι δρόμοι των ελληνικών πόλεων γεμίζουν από άστεγους, ένας μεγάλος αριθμός νέων μεταναστεύει…

Όμως, οι υπεύθυνοι αυτού του δράματος κι αυτής της ανθρωπιστικής κρίσης επιμένουν προκλητικά να διαπλέκονται και να στήνουν μηχανισμούς και πρωτοβουλίες και να ανταλλάσσουν απόψεις διαχείρισης της κρίσης τους εν μέσω τυρού και αχλαδίου ή, καλύτερα, χαβιαριού και σαμπάνιας. Συγκεντρώσεις σε θέατρα, συναντήσεις πίσω από κλειστές πόρτες, μυστικά δείπνα, συνεντεύξεις επί συνεντεύξεων, αρθρογραφίες που προσπαθούν να πείσουν για την αναγκαιότητα επανίδρυσης, παρουσιάσεις βιβλίων για τα αίτια της κρίσης και τους τρόπους εξόδου από αυτήν από τους ίδιους τους ανθρώπους που την προκάλεσαν. Γκαλά, παρουσιάσεις, πάρτυ… Αστεϊσμοί, φιλοφρονήσεις, χειραψίες, χειροφιλήματα… Κι όλα αυτά, επάνω σε ένα βουνό σκανδάλων και, φυσικά, πάντοτε με την παρουσία, τουλάχιστον ενός επιχειρηματία.

Με άλλα λόγια, ο λαός θα έλεγε, «εδώ ο κόσμος καίγεται και το μ…. χτενίζεται», για να κινηθούμε κι εμείς στο πολιτικό πλαίσιο που έθεσε με προχθεσινό του άρθρο ο Νίκος Μπίστης.

Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013

Ασχημο να γίνεσαι αυτό που κάποτε ειρωνευόσουν

Ο Δημήτρης Χαντζόπουλος συνάντησε τον Αντώνη Σαμαρά μεταφράζοντας την αντίδραση σε πεζοδρόμιο.

Ο Δημήτρης Χαντζόπουλος μέσα από τρεις γελοιογραφίες του.
Νοέμβριος 1995 - Νοέμβριος 2013

Νοέμβριος 2013

Νοέμβριος 2013

Νοέμβριος 1995





Δευτέρα 4 Νοεμβρίου 2013

A B AFTER! Όλη μέρα ψώνια!

Την Κυριακή, λοιπόν, για πρώτη φορά μετά από 105 χρόνια, οπότε και θεσπίστηκε η Κυριακάτικη αργία για τα εμπορικά καταστήματα, τα μαγαζιά άνοιξαν ξανά. Και όλοι οι Έλληνες ευτυχισμένοι ξεχύθηκαν στους δρόμους για ψώνια.

Προς στιγμήν ξεχάστηκαν… Όταν, όμως, έφτασαν στα μαγαζιά και είδαν τις βιτρίνες θυμήθηκαν ότι κάτι τους λείπει. Δεν είχαν χρήματα.

Όσο κι αν έψαξαν τις τσέπες τους, γύρισαν σπίτια τους και έψαξαν όλα τα ρούχα, ξεκρέμασαν και τα χειμωνιάτικα μήπως είχε ξεχαστεί κάτι σε κάποιο παλτό, οι γυναίκες αναποδογύριζαν τις τσάντες τους μα μόνο σκόνη και μερικοί ξεχασμένοι λογαριασμοί ετών από τότε που ψώνιζαν έπεφταν, τα παιδιά έσπασαν τους κουμπαράδες και το μόνο που βρήκαν ήταν ο πηλός που έγινε σκόνη ή μερικά κομμάτια πλαστικό και ανακάλυπταν με μεγάλη απογοήτευση ότι η μαμά κι ο μπαμπάς είχαν βγάλει τα χρήματα από τα κάλαντα των Χριστουγέννων, ο παππούς και η γιαγιά αναρωτιόντουσαν πού πήγε η σύνταξη που μόλις δύο ημέρες πριν είχαν πάρει από την Εθνική Τράπεζα, όσοι είχαν αυτοκίνητο έψαξαν εξονυχιστικά μήπως βρουν μερικά ξεχασμένα ψιλά που κάποτε φυλούσαν για τα διόδια, κάποιοι κατέβασαν ακόμα και τα βιβλία απ’ τις βιβλιοθήκες και τα ξεφύλλιζαν νευρικά (καμιά φορά παλιότερα η μάνα τους έκρυβε εκεί το χαρτζιλίκι). Μάταια…

Λιάστηκαν για λίγο ξανά και επέστρεψαν στη θαλπωρή του σπιτιού τους για να τακτοποιήσουν τα πράγματα. Συρτάρια ανοιχτά, ρούχα ανάκατα και πεταμένα, κουμπαράδες σπασμένοι, τσάντες πεταμένες, βιβλία, δίσκοι, CD στα πατώματα, ακόμα και σκισμένα φύλλα, ακόμα και τσάντες σχολικές.

Οι διαρρήκτες δεν είχαν αφήσει τίποτα να μην το ψάξουν.

Μα, η ελπίδα δεν χάθηκε…


Ίσως, αν τα μαγαζιά δουλέψουν όλο το 24ωρο να καταφέρουν να βρουν κάτι μέχρι τότε. Άσε που θα ‘χουν κι ένα καλό λόγο να επαναλάβουν την υπέροχη συνήθεια της προηγούμενης ζωής τους. Να διασκεδάζουν after.  Έστω και στα ΑΒ. Άσχημα είναι;

Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

Μια… σοβαρότερη Χρυσή Αυγή είν’ εδώ!

Πριν ένα μήνα περίπου ο σχολιαστής της τηλεόρασης του Σκάι, Μπάμπης Παπαδημητρίου, είχε διατυπώσει μέσα από το τηλεοπτικό του παράθυρο την ερώτηση – ευχή «και γιατί όχι, κάποια στιγμή αργότερα, μία… σο-βα-ρό-τε-ρη Χρυσή Αυγή (ο συλλαβισμός είναι μία προσπάθεια για να μεταφέρουμε τη βαρύτητα που έδωσε κι ο ίδιος στη λέξη στον προφορικό του λόγο).

Τελικώς, του έχουμε καλά νέα. Η σοβαρότερη Χρυσή Αυγή είν’ εδώ και, μάλιστα, ήταν ήδη εδώ μα, πιθανώς, ο ίδιος δεν το είχε αντιληφθεί, δεν τον είχαν ενημερώσει ή, απλώς, έκανε το λαγό.

Δεν θέλω και δεν θα ήταν σωστό να υποτιμήσω τη νοημοσύνη και την παρατηρητικότητα του Μπάμπη μιας και δεν τον γνωρίζω και προσωπικά, αλλά περισσότερη Χρυσή Αυγή δε νομίζω ότι χωράει στην πολιτική του Αντώνη Σαμαρά και της συγκυβέρνησης. Και είναι μία σοβαρότατη Χρυσή Αυγή με κοστούμια, γραβάτες, γνωριμίες, άκρες και, κυρίως, σχέδιο.

Μόλις χθες είχαμε την εισβολή της αστυνομίας σε δύο κοινωνικά ιατρεία, του Ελληνικού και των Γιατρών του Κόσμου με αφορμή επώνυμη, όπως λένε, καταγγελία, που δέχθηκαν. Εισβολή, όμως, στους Γιατρούς του Κόσμου είχε γίνει και παλαιότερα και εκείνη τη φορά βασιζόταν σε ανώνυμη καταγγελία του ιδίου, πάνω-κάτω, περιεχομένου: διακίνηση ναρκωτικών!

Χθες, όμως, ταυτόχρονα έγινε γνωστή και μία ακόμα σοβαρότερη εξέλιξη. Μαζί με το, επίσης, ακροδεξιό και επικίνδυνο νομοσχέδιο για τα βραχιολάκια στους κρατούμενους η κυβέρνηση κατέθεσε μία τροπολογία με την οποία, όπως κατήγγειλαν και οι ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ - ΚΚΕ, ποινικοποιεί την πολιτική δράση όσων αντιτίθενται στις κυρώσεις που επιβάλλουν Διεθνείς Οργανισμοί κατά κρατών, προβλέποντας, μάλιστα, ποινή φυλάκισης έξι μηνών ή και μεγαλύτερης διάρκειας!

Η ποινή φυλάκισης επιβάλλεται στην περίπτωση που κάποιος «με πρόθεση παραβιάζει κυρώσεις ή περιοριστικά μέτρα που έχουν επιβληθεί σε βάρος κρατών ή οντοτήτων, ή οργανισμών ή φυσικών προσώπων, με αποφάσεις του Συμβουλίου του ΟΗΕ ή με κανονισμούς της ΕΕ», όπως αναφέρεται στην τροπολογία.

Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτό, περνάμε σε μία νέα πραγματικότητα που επιβεβαιώνει την ύπαρξη της σοβαρότερης και πολύ πιο επικίνδυνης από την πραγματική Χρυσής Αυγής. Η πραγματικότητα αυτή λέει πως οποιαδήποτε δράση ανθρωπιστικών οργανώσεων και οποιαδήποτε ανθρωπιστική αποστολή θα θεωρείται πλέον παράνομη! Ο,τι κινείται και αντιδρά εντός και εκτός συνόρων συλλαμβάνεται.

Παράνομοι οι Γιατροί του Κόσμου.

Παράνομη η οργάνωση Free Gaza (κι εδώ, ίσως, να πρέπει να δώσουμε και μία μεγαλύτερη προσοχή, καθώς συμμετέχουν και στελέχη και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των κομμάτων της αριστεράς, συνολικότερα, τα οποία έχουν μπει ξανά στο στόχαστρο).

Παράνομα τα όποια αντιπολεμικά κινήματα;

Παράνομη ακόμα και η «καθώς πρέπει» Greenpeace;

Παράνομος, άραγε, και ο διαδηλωτής , που μπορεί να διαδηλώσει έξω από μία ξένη πρεσβεία;

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι όλες σχεδόν οι επεμβάσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ σε άλλες χώρες (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη) έγιναν με τις ευλογίες του ΟΗΕ και ακόμα χειρότερα με αποφάσεις του οργανισμού. Επεμβάσεις που προκάλεσαν μεγάλης έκτασης ανθρωπιστικές κρίσεις. Όσο για την ΕΕ… Έχουμε μπροστά μας ένα άκρως επικίνδυνο ακροδεξιό μέλλον, καθώς τα ακροδεξιά κόμματα βρίσκονται σε άνοδο σε ολόκληρη την Ευρώπη και σε μερικές, μάλιστα, χώρες κυβερνούν ή συγκυβερνούν ήδη. Κι όλα αυτά, σε μία περίοδο που, ελέω της νομισματικής και οικονομικής «ένωσης» το νομικό πλαίσιο αλλάζει και η ενωμένη Ευρώπη γίνεται ένας μηχανισμός καταπίεσης των λαών της, αλλά και του υπόλοιπου κόσμου επιδεικνύοντας άκρατο ιμπεριαλισμό και όχι μόνο σε οικονομικό πια επίπεδο. Η Λιβύη είναι ένα πολύ πρόσφατο παράδειγμα.

Ίσως, λοιπόν, αυτή η τροπολογία να είναι και το κερασάκι στην τούρτα των όσων φασιστικών νόμων και πρακτικών έχουν προηγηθεί:

  • Οι παραπομπές και οι προφυλακίσεις των κατοίκων της Ιερισσού στη Χαλκιδική.
  • Οι παρακολουθήσεις των προαναφερθέντων, αλλά και δεκάδων χιλιάδων πολιτών ή, ακόμα, και κομμάτων και στελεχών τους, όπως υποψιάζονται πολλοί.
  • Το μαύρο και το κλείσιμο της ΕΡΤ.
  • Οι προσαγωγές φοιτητών και μαθητών από καταλήψεις σχολών και σχολείων.
  • Οι «προληπτικές» προσαγωγές πριν από μαζικές κινητοποιήσεις.
  • Οι βασανισμοί προσαχθέντων και συλληφθέντων.
  • Η ακροδεξιά προπαγάνδα των παράκεντρων της εξουσίας (βλ. Ομάδα Αλήθειας) και των ΜΜΕ που τη στηρίζουν.
  • Η παρακολούθηση της δραστηριότητας των πολιτών στα διαδικτυακά μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
  • Η κατάλυση και ουσιαστική κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου.
  • Η επιστράτευση απεργών (Μετρό, καθηγητές κ.ο.κ.).
  • Η βίαιη καταστολή διαδηλώσεων, καταλήψεων και απεργιακών κινητοποιήσεων με τα χημικά να έχουν μπει εδώ και καιρό στην καθημερινότητα όλων των πολιτών της χώρας.
  • Η διαπόμπευση ανθρώπων που έκαναν το έγκλημα να είναι τσιγγάνοι και, φυσικά, πολλών ακόμα που έκαναν το αμάρτημα να αντιδρούν στο μνημόνιο και τις πολιτικές που αυτό συνεπάγεται.
  • Η δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης για τους «παράνομους» μετανάστες…
  • Και, φυσικά, η ένταξη τριών ακροδεξιών πολιτικών στη Νέα Δημοκρατία (Βορίδης, Γεωργιάδης, Πλεύρης)με τους δύο πρώτους να βρίσκονται και στην κυβέρνηση με την υπουργοποίησή τους σε σημαντικά για το μνημόνιο υπουργεία.


Η σοβαρότερη Χρυσή Αυγή είναι εδώ προ πολλού, Μπάμπη, απλώς δεν φοράει παντελόνια παραλλαγής, άρβυλα και μαύρες μπλούζες με ιμιτασιόν μαιάνδρους. Ήταν εδώ  και τώρα παίρνει το πάνω χέρι. Και για αρχηγό της έχει ένα πρωθυπουργό που στοχοποιεί τους μετανάστες και υιοθετεί χιτλερικές μεθόδους. 

Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2013

Είπαμε ναζί, αλλά όχι και εγκληματίας!

Να, λοιπόν, που έφτασε το πλήρωμα του χρόνου για να αποκαλυφθεί σε όλους τους κάτοικους του συννεφιασμένου ελληνικού ουρανού ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη που δεν καταδίκασε το ναζισμό επίσημα, ως κράτος. Κι ότι είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη, πλην αυτών που συνεργάστηκαν με τον Χίτλερ, όπου ένα μεγάλο μέρος του λαού της δεν έβρισκε και τόσα κακά στο ναζισμό.

Μόλις προ ημερών, ο καθηγητής Χρ. Βερναρδάκης έλεγε σε συνέντευξή του στο ραδιόφωνο του Κόκκινο 105.5 ότι επί χρόνια οι δημοσκοπικές τους καταγραφές περιλάμβαναν ένα σταθερό ποσοστό άνω του 10% πολιτών που πιστεύουν ότι το δίκιο ήταν με το μέρος του Χίτλερ και καλώς έπραξε όσα έπραξε.

Κι αν απορείς γιατί…

Ουδέποτε ως χώρα διεκδικήσαμε τις γερμανικές αποζημιώσεις, ουδέποτε απαιτήσαμε την αποπληρωμή του δανείου, ουδέποτε τιμωρήσαμε ως κράτος τους συνεργάτες των γερμανών. Αντίθετα, μάλιστα, πολλοί εξ αυτών μας κυβέρνησαν είτε αυτοπροσώπως είτε μέσω των απογόνων τους, τέκνων, εγγονών, ανιψιών κ.ο.κ. Κι όσοι επί χρόνια φώναζαν γι’ αυτά ήταν γραφικοί στα μάτια σου.

Κάπως έτσι, χονδρικά, φτάσαμε και στην εκπροσώπησή τους στην Ελληνική Βουλή με 18 βουλευτές, παρακαλώ, εκπροσώπους του ελληνικού λαού, ενός κομματιού του που άγγιζε σχεδόν το μισό εκατομμύριο! Κι αυτή ήταν μόνο η αρχή αφού σε χρόνο dt με τις πλάτες και τις ευλογίες μιας ακροδεξιάς κυβέρνησης έφτασαν να εμφανίζονται στις δημοσκοπήσεις ως τρίτο κόμμα αγγίζοντας το 17% και το 18%!

Κι όλοι έπεφταν από τα σύννεφα θαρρείς και δε γνώριζαν. Έπεφτες κι εσύ, που μου έλεγες στις παρέες «εσύ δε δουλεύεις στο κέντρο να δεις τι γίνεται με τους ξένους», «πώς να μην αγανακτούν οι άνθρωποι που δεν τολμούν να βγουν από την πόρτα τους;» και άλλα συναφή, νοικοκυρεμένα.

Όμως, νοικοκυραίε μου, έπρεπε να φτάσουμε στο σημείο που θα συλλάμβαναν τους ναζί ως κοινούς εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου για να θορυβηθείς και να αποκαλυφθείς. Διότι, δεν σε ενοχλούσε που ήταν ναζί.

Μια χαρά έκαναν τη δουλειά σου καθαρίζοντας μετανάστες και αδελφές και κανένα ακραίο αριστεριστή ή αναρχικό (αν και στο τελευταίο δυσκολεύονταν, κάπως, είν’ η αλήθεια). Δεν σε ενόχλησαν ούτε όταν επιτέθηκαν σε γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ και λίγο μετά σε συνεργείο της ΚΝΕ. Ποιος ασχολείται με τα κουμμούνια και τι δουλειά έχω εγώ μαζί τους, σκεφτόσουν. Φώναζες σ’ αυτούς που υπερασπίζονταν τα δικαιώματα των θυμάτων τους και τους χαρακτήριζες ακραίους. Έτσι δεν είναι ξενοφοβικέ, νοικοκυραίε μου; Και ρωτούσες τα κόμματα, «τι θα κάνετε με τους ξένους;», «αν δε τους διώξετε δε σας ψηφίζω».

Τώρα, όμως, τα κανάλια, στους παρουσιάζουν ως νονούς της νύχτας, λαθρέμπορους, διαρρήκτες, διακινητές μαύρου χρήματος, εκβιαστές, μπράβους (θαρρείς κι αυτό το τελευταίο δεν το ήξερες αφού δούλευαν και για σένα), πληρωμένους δολοφόνους. Φρικτές προσωπικότητες, δε λέω. Αλλά είναι και μια χαρά μαζορέτες που ανοίγουν το καθημερινό βραδινό σόου σου του καναπέ.

Οι ναζορέτες σου.

Τώρα, έχεις λόγο να φοβηθείς λιγάκι γιατί κι αυτοί είναι κοινοί εγκληματίες. Είναι τέρατα. Κι είχαν και πολλά χρήματα στα σπίτια τους. Είχαν και όπλα, αλλά γι’ αυτά ήξερες, έτσι κι αλλιώς, δεν κρύβεσαι. Μονάχα τις σημαίες έκρυψες, προσωρινά όμως, δε με ξεγελάς, για να τις ξαναβγάλεις την 28η Οκτωβρίου και να τις ξεχάσεις στη βεράντα σου, φοβάμαι, πάλι.

Ως ναζιστές, μια χαρά άνθρωποι ήταν. Ο ναζισμός δεν ήταν δα και κανένα βαρύ έγκλημα…


Καλή διασκέδαση στο ειδησεογραφικό σου σόου και καληνύχτα.

Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

Οι μπράβοι σου κι εσύ


Στην εξαιρετική τηλεοπτική σειρά οι Sopranos, που βλέπαμε πριν μερικά χρόνια από την κλειστή πια ΕΡΤ, οι μαφιόζοι πρωταγωνιστές της, εμφανίζονταν να ζουν μία φυσιολογική ζωή, ενταγμένοι στην κοινωνία, με τα παιδιά τους να πηγαίνουν σε κανονικά σχολεία, να μορφώνονται, να κάνουν μαθήματα μουσικής και, φυσικά, να μη γνωρίζουν τι δουλειά κάνουν οι πατεράδες τους. Οι σύζυγοι, τυπικές νοικοκυρές, μεσοαστές, με τα ψώνια τους, τα κουτσομπολιά τους και τις ανάλογες ανησυχίες τους. Αυτές γνώριζαν τι δουλειά έκαναν οι σύζυγοι. Δεν τις αφορούσε, όμως. Λεφτά στο σπίτι έρχονταν.

Στη διόλου εξαιρετική ελληνική κοινωνία της κρίσης, την κοινωνία του χρηματιστηρίου κάποτε, την κοινωνία της ανάπτυξης, οι χρυσαυγίτες εμφανίζονταν να ζουν μία φυσιολογική ζωή, ενταγμένοι στην κοινωνία, με τα παιδιά τους να πηγαίνουν σε κανονικά σχολεία, να μορφώνονται, να κάνουν μαθήματα μουσικής, μπαλέτου, γυμναστικής... Οι σύζυγοι, τυπικές νοικοκυρές, μεσοαστές, με τα ψώνια τους, τα κουτσομπολιά τους και τις ανάλογες ανησυχίες τους. Αυτές γνώριζαν τι δουλειά έκαναν οι σύζυγοι. Αρκετές από αυτές, μάλιστα, ήταν και συνεργάτες. Δεν τις αφορούσε, όμως. Λεφτά στο σπίτι να έρχονταν.

Στην κάθε άλλο παρά αγγελική σημερινή ελληνική κοινωνία οι χρυσαυγίτες έγιναν εργολάβοι ενός μακάβριου έργου. Του καθαρίσματος από καταδικασμένες στην περιπλάνηση ψυχές. Από ψυχές που έχασαν το σώμα τους, την πατρίδα τους. Μακάβριοι εργολήπτες.

Η ελληνική κοινωνία ανάδοχος του έργου.

Η ταμπέλα έγραφε…

Ανάδοχος έργου: Ελληνική κοινωνία (δηλαδή, ΕΣΥ)
Εργολήπτης: Χρυσή Αυγή

Σχεδόν το 80% της ελληνικής κοινωνίας ήταν πεπεισμένη ότι οι μετανάστες ή ΚΑΙ οι μετανάστες ευθύνονται για την κρίση. Οι μετανάστες ευθύνονταν για την ανεργία, τις περικοπές… Για τις ληστείες, τις δολοφονίες, τις κλοπές αυτοκινήτων, τις διαρρήξεις. Όχι η πείνα ούτε η γενική έκπτωση. Οι μετανάστες. Και κάποιος έπρεπε να κάνει κάτι μ’ αυτούς, επιτέλους.

Όμως, εσύ δεν μπορούσες να βάψεις τα χέρια σου με αίμα. Το σιχαινόσουν κι ήσουν φιλήσυχος άνθρωπος. Κοιτούσες τη δουλειά σου, την οικογένειά σου, το σπιτικό σου. Στο κάτω-κάτω, ΕΣΥ δεν είχες πειράξει ούτε μυρμήγκι στη ζωή σου. Ο νοικοκυραίος δολοφόνος δε γίνεται. Τελεία και παύλα!

Έπρεπε να προσλάβεις κάποιον, να σου κάνει τη δουλειά. Δε γινόταν να αφήσεις τους μετανάστες, τους αράπηδες και τους κιτρινιάρηδες να απειλούν το παιδί σου, το σπίτι σου, το αυτοκίνητό σου. Να σου παίρνουν τις δουλειές και να μην έχουν ούτε άδεια παραμονής καλά-καλά! Η κατάσταση είχε γίνει πολύ επικίνδυνη για το νοικοκυριό σου. Σε κυνηγούσαν και οι τράπεζες με δάνεια και κάρτες.

Ανέθεσες τη δουλειά σε κάτι περίεργους μαυροντυμένους τύπους με ξυρισμένα κεφάλια κι ένα σήμα στις μπλούζες τους που θύμιζε αγκυλωτό σταυρό, μα δεν ήσουν σίγουρος. Είχες ακούσει από πριν γι’ αυτούς, αλλά ποτέ δεν είχες συναντήσει κάποιον ώς τώρα. Εγκληματίες τους έλεγαν κάποιοι. Ναζιστές. Φασίστες. Αλλά δεν μπορεί. Αφού μέχρι και διαφήμιση σε εφημερίδες έβαζαν. Ότι συνόδευαν γιαγιάδες στην τράπεζα για να βγάλουν χρήματα από τα ΑΤΜ ασφαλώς, ότι κατείσχαν πραμάτειες των παράνομων μικροπωλητών που ανταγωνίζονταν το νόμιμο μαγαζί σου, ότι συνέτιζαν ευέξαπτους λαθρομετανάστες και τους έστελναν σπίτια τους (στα θυμαράκια, δηλαδή). 

Αυτά σκεφτόσουν για να δικαιολογηθείς, να καθησυχάσεις τα απομεινάρια συνείδησης που σου 'χαν μείνει.

Βάλε που και το κράτος άρχισε να συνεργάζεται. Να οι δημοτικοί αστυνομικοί να μαζεύουν εμπόρους του δρόμου ρίχνοντας και καμιά απαραίτητη σφαλιάρα, να οι ομάδες Δέλτα, Δίας και λοιποί που μάζευαν κόσμο σωρηδόν, να και το μεγαλεπήβολο σχέδιο Ξένιος Ζευς του υπουργού με τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, να τα συρματοπλέγματα που είχαμε να δούμε από την εποχή των πολέμων στα σύνορα, να τα εισιτήρια στα νοσοκομεία για να μη μπορούν να πληρώσουν. Μα ήταν λίγοι οι αστυνομικοί και ποιον να πρωτοπρολάβουν; Ήταν και η κρίση που μείωσε τους μισθούς τους. Κι οι πόλεις, το έλεγε κι ο Πρωθυπουργός, έπρεπε να απελευθερωθούν, να τις ανακαταλάβουμε, και χρειαζόταν προσωπικό και εθελοντές για τη δουλειά.

Ε, λοιπόν, γιατί να μη τους προσλάβει ο νοικοκύρης; Στο κάτω-κάτω της γραφής, τι σου ζητούσαν; Λεφτά; Όχι. Μόνο μια ψήφο, ρε αδελφέ. Τι αξία έχει μια ψήφος; Τόσα χρόνια που την έδινες στους άλλους σου έκαναν τη δουλειά; Μόνο έτρωγαν.

Και το έργο ξεκίνησε. Με εγκαίνια, πανηγύρια, τυμπανοκρουσίες. Με υπουργούς να κόβουν κορδέλες σε Έβρο, Αμυγδαλέζα, Άγιο Παντελεήμονα. Όλη η Ελλάδα μία γιορτή. Κι όλα δούλευαν ρολόι. Υπήρξαν κάνα-δυο παραστρατήματα με λαθρομετανάστες που γλιστρούσαν κι έπεφταν σε μαχαίρια, με μαυροντυμένους μπράβους που τους έπαιρναν και τα υπάρχοντά τους, αλλά τι να κάνουν κι αυτοί; Τόση δουλειά αμισθί ας πάρουν και κάτι. Έριχναν και καμιά φάπα σε καμιά αδελφή, αλλά εκεί καλά έκαναν. Έτσι δεν είναι; Αφού οι αδελφές είχαν φτιάξει συνδικάτο κι έπαιρναν κι αυτοί τις δουλειές και δεν άφηναν άλλο να μπει. Το είχε μάθει καλά αυτό. Έσπρωχναν και κάνα ανάπηρο, αλλά δε βαριέσαι… Όταν έτρωγες εσύ την κλήση επειδή πάρκαρες στη δίάβασή του αυτός μίλησε; Όχι. Σε συμπόνεσε που δεν σου περίσσευαν; Τίποτα!

Όλα κυλούσαν καλά, η μακάβρια καθαριότητα συνεχιζόταν απρόσκοπτη κι οι μαυροντυμένοι με τα ξυρισμένα κεφάλια ανακαταλάμβαναν τους δρόμους της πόλης για σένα. ‘Η, τουλάχιστον, έτσι πίστευες. Ώσπου, άρχισαν να κάνουν λάθη και να χτυπούν και δικά σου παιδιά. Παραστράτησαν…

Θα σοβαρέψουν, και θα διώξουν αυτούς τους 2-3 τρελούς κι η δουλειά θα γίνεται και πάλι αναίμακτα (χωρίς ελληνικό αίμα, δηλαδή, γιατί από το άλλο… ποτάμια). Μα αυτοί δεν σοβαρεύονταν γιατί ήταν Sopranos και μόνο αυτό ήξεραν να κάνουν και μόνο αυτό πίστευαν. Να αναλαμβάνουν εργολαβίες από όποιον τους πλήρωνε. Κι αν κάποιος έδινε και κάτι παραπάνω για να του «καθαρίσουν» και τη δική του αυλή ή το δικό του λιμάνι πώς θα το αρνούνταν;

Κάπως έτσι, ήλθε και το πρώτο αίμα από τα παιδιά σου. Και σου λέρωσε και τα παπούτσια και πού λεφτά για καινούρια.

Όμως, εσύ δεν έφταιγες. Δεν ήξερες. Εσύ απλώς να σου καθαρίσουν το σπιτικό σου ήθελες.

Κι αυτοί δεν έφταιγαν που εσύ δεν ήξερες…

Και ποιος μπορεί να φταίει τώρα; Μήπως οι άλλοι που έλεγαν τους μπράβους σου εγκληματίες και τους ερέθιζαν; Μήπως αυτοί που δεν ήθελαν να κάθονται ήσυχοι μα ούτε και εργολήπτες να γίνουν; Αυτοί που δεν κοίταζαν τη δουλειά τους και τελικά την έχασαν κιόλας;

Μήπως αυτά τα "κωλόπαιδα" που δεν κοιτάνε τη δουλειά τους;

Αυτοί φταίνε! Εσύ, νοικοκυραίος άνθρωπος δεν ήθελες να μπλεχτείς.

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

(Φαντ)αστικοί μύθοι aka Urban Legends - Μύθος 1: το ξεσκαρτάρισμα κι ο πατριώτης

Ιστορίες απ’ το δρόμο τον αληθινό και τον ψηφιακό που σε κάνουν να αναρωτιέσαι: είναι ο μύθος πάντα φαντασία;

Να γίνουμε πατριώτες κι εμείς, άρχισαν να φωνάζουν κάποιοι όταν αντιλήφθηκαν ότι οι προδότες ντύθηκαν πατριώτες. Μα, είχαν βγάλει και ποτέ τη στολή οι προδότες; Πάντα λύκοι ντυμένοι με προβιά ήταν. Με την προβιά του πατριώτη.


«Αντιμνημονιακό - αντιναζιστικό - πατριωτικό κίνημα!», δήλωναν ξαφνικά οι αριστεροί όπου στεκόντουσαν κι όπου βρισκόντουσαν..

«Μα, πότε πάψαμε να είμαστε πατριώτες», αναρωτήθηκε ο παππούς που παιδάκι ακόμα βοήθαγε το ΕΑΜ. Που νέος ήταν στους δρόμους για τον 1-1-4. Που βρέθηκε εξορία κάποτε από αυτούς, που παιδί, θυμόταν να κυκλοφορούν με τις στολές και να χαιρετάνε τον εχθρό με το δικό του χαιρετισμό. Που πούλαγαν το λάδι σα χρυσάφι όταν τα κάρα μάζευαν κουφάρια αποστεωμένα από τους δρόμους της Αθήνας. Που πήραν τον πατέρα του ένα βράδυ και δεν τον ξαναείδε. Που όταν η ΕΔΑ βγήκε δεύτερη στις εκλογές τους άκουγε και πάλι να τον λένε ακραίο.

-          Δηλαδή, εμείς δεν είμαστε πατριώτες, σύντροφε;

-          Είμαστε, πώς δεν είμαστε μα ο κόσμος δεν το ξέρει. Κι ο αντίπαλος μας λέει πως δεν είμαστε. Του δίνουμε δικαιώματα κι εμείς, βλέπεις…

-          Εμείς;

-          Ε, είναι και μερικοί που λένε ό,τι τους περνάει απ’ το μυαλό, που μιλάνε για ανατροπές, που στηρίζουν -άθελά τους, δε λέω-, τρομοκράτες…

-          Τι μου λες; Πότε έγιναν αυτά κι εγώ δεν πήρα χαμπάρι;

-          Δεν άκουσες το σύντροφο-βουλευτή που μίλησε για τα γουναράδικα;

-          Και λοιπόν; Ήταν τρομοκράτης ο Άρης;

-          Δεν είδες κείνους που στήριζαν τους καταληψίες, που φώναζαν για τους τρομοκράτες όταν τους έπιαναν; Χαμπάρι δεν πήρανε ότι οι εποχές άλλαξαν, ότι οι άλλοι έχουν αγριέψει και μας περιμένουν στη γωνία;

-          Για τα δικαιώματα φώναζαν, σύντροφε. Μήτε για τον τρομοκράτη μήτε για τις πράξεις του. Τι να κάνουν; Να σωπάσουν;

-          Ε, ναι, αλλά δεν τα λες αυτά τέτοιους καιρούς.

-          Γιατί;

-          Μας κάνουν κακό.

-          Εμάς;

-          Δίνουν λαβή στον αντίπαλο.

-          Ο αντίπαλος πάντοτε τέτοια μας έλεγε, σύντροφε…

-          Ε, δεν πειράζει να τους κάνουμε λίγο στην άκρη, βρε αδελφέ. Να μην ακούγονται τώρα που τα πράγματα είναι δύσκολα και πάμε για κυβέρνηση.

-          Σύντροφε, όταν κλείνεις στόματα κι όταν βαφτίζεις το δίκιο άκρη τότε το κάνεις ίδιο με το άδικο. Και θα ΄ρθει το άδικο και θα σε βαράει με το ίδιο σου το δίκιο.

-          Τι εννοείς;

-          Εννοώ πως, τώρα κι οι φασίστες θα πουν «5-6 ακραίους έχουμε, θα τους διώξουμε και είμαστε έτοιμοι και σοβαροί για να κυβερνήσουμε». Χαμπάρι δεν πήρες ότι κι αυτοί τόσο καιρό αυτό θέλουν να πουν; Μα, ο φασίστας δεν αλλάζει. Μόνο με αίμα κυβερνάει και μίσος. Κι άμα διώξεις τους συντρόφους μας ποιοι θα μείνουν και τι θα λένε; Μίλαγε η αριστερά ποτέ μονάχα για πατριωτισμό; Σάμπως, μονάχα με πατριωτισμό ζεις δίκαια; Ή τρώει ψωμί ο πεινασμένος; Την πατρίδα, σύντροφε, τη νιώθεις σα σε τρέφει και σε αγκαλιάζει. Δε τη νιώθεις όταν δηλώνεις πατριώτης.

Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

Εταιρία Ανενόχλητων Μουσικών

«Ζητείται εκπαιδευτής κοινού για συναυλιακές εκδηλώσεις»

Κάπως έτσι φαντάζομαι την αγγελία σε λίγο καιρό από έλληνες μουσικούς που θα δουν το κοινό να τους στρέφει την πλάτη.

Και αργότερα…

«Ζητείται κοινό για συναυλίες»

Και γιατί όχι, να είναι και φασόν, εφόσον μπορεί να ενωθούν οι καλλιτέχνες σε εταιρία. Το αντίστροφο του Αγάπη Ρε+, ίσως…

Φράγκα Φα προστιθέμενη (Φράγκα Fsus) θα μπορούσε να είναι ένας τίτλος. Ή κάποιος περισσότερο ακαδημαϊκός: Εταιρία Ανενόχλητων Μουσικών, το νέο ΕΑΜ (κι ας με συγχωρήσουν οι αριστεροί και οι παλαιοί αγωνιστές που βρίσκονται ακόμα εν ζωή. Απλώς, μπαίνω στο πετσί του ρόλου του μνημονιακού καλλιτέχνη).

Κι είναι αυτοί οι μουσικοί, τουρίστες στη δυστυχία, όπως αποκαλούσα και όλους τους υπόλοιπους, μη καλλιτέχνες, προ καιρού. Και, πιθανότατα, εκεί θα έπρεπε να αναζητούν κοινό. Ελα, όμως, που το συγκεκριμένο κοινό μάλλον αδιαφορεί γι’ αυτούς και εντρυφεί σε άλλα, περισσότερο αδιάφορα ακούσματα, τύπου Ρέμου και λοιπών αηδών. Διότι, οι τουρίστες της ΕΑΜ προφανώς αλίευαν σε λάθος θάλασσες τόσα χρόνια.

Σ’ εκείνες τις θάλασσες τα ψάρια έχουν και απαιτήσεις, ειδικά όταν τα κυνηγούν καρχαρίες. Μπορεί να μην απαιτούν να μείνεις να φαγωθείς κι εσύ, αλλά να πεις μία κουβέντα. Να βάλεις και μια φωνή στους καρχαρίες ή αν δεν θέλεις να το κάνεις εσύ να τους βάλεις στη βάρκα σου που θα μπορέσουν να φωνάξουν καλύτερα και να ακουστούν περισσότερο. Μη τους πετάς πίσω επειδή η βάρκα σου φτιάχτηκε μόνο για ψαράδες.

Εκείνα τα ψάρια, βλέπεις, σε πίστευαν όταν έλεγες για πονηρούς πολιτευτές, όταν ειρωνευόσουν τους μετρίως μέτριους, όταν έγραφες τραγούδια για τον αδικοχαμένο Μάνο Λοίζο, όταν παρίστανες τον καλλιτέχνη του λαού. Εισέπραξες όσα μπόρεσες μα η κάνουλα τώρα έκλεισε. Ισως, πάλι, να γέρασες και να βλέπεις τα πράγματα με άλλο μάτι. Τότε μη τα βάζεις με τα ψάρια που δεν τσιμπάνε.

Γι’ αυτό, κύριοι Μάλαμα, που ειρωνευτήκατε τη δυστυχία, Μαυρουδή, που ενοχληθήκατε από τα συνθήματα (σε μία συναυλία αλληλεγγύης και εναντίωσης στην εξουσία), Πορτοκάλογλου, που περνάτε ντούκου την ακροδεξιά επίθεση, Σαββόπουλε, που υπογράφατε διακηρύξεις υπέρ του ευρώ και των μνημονίων, και λοιποί εταίροι της ΕΑΜ, που περιμένετε κάτω απ' τα τραπέζια της εξουσίας να γλύψετε κοκκαλάκια, είστε ελεύθεροι να αλλάξετε κοινό κι αν δεν βρίσκετε εύκολα ας προσλάβετε ή ας εκπαιδεύσετε ένα καινούριο αν και, μάλλον, είναι αργά για εσάς. Γιατί, οι καταστάσεις άλλαξαν και το κοινό σας έχει την ανάγκη σας ή, έστω, την ανοχή σας (όπως στην περίπτωση του Σωκράτη Μάλαμα, ο οποίος δικαιούτο να μη δεχθεί το πανώ στη συναυλία του όχι, όμως, και να ειρωνευτεί παριστάνοντας κι αυτός τον τουρίστα στη δυστυχία).

Γιατί αυτό το κοινό χάνει τη δουλειά του, βλέπει το σχολείο του παιδιού του να διαλύεται, βλέπει τον πατέρα και τη μάνα του να χρειάζονται νοσηλεία και δεν έχουν να πληρώσουν, βλέπει το μέλλον μαύρο και όχι χρωματιστό όπως πιθανώς το βλέπετε εσείς κάτω από τους πολύχρωμους προβολείς και πίσω απ' τους καπνούς του ξηρού πάγου στη σκηνή.

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

Ψηλά τα χέρια, ρε!

Θα σας πω μια ιστορία ανάμεσα σε μία λίγο πειραγμένη πραγματικότητα και μία διαταραγμένη φαντασία (ή, μήπως, το αντίστροφο, δεν έχω αποφασίσει) που συναντιούνται σε ένα σκοτεινό σήμερα...

Το πατρικό μου σπίτι ήταν μόλις 100 μέτρα από το σπίτι του Παπαδόπουλου, του δικτάτορα, ο οποίος μετακόμισε στη γειτονιά μας λίγο μετά την απόπειρα δολοφονίας του από τον Αλέκο Παναγούλη. Ήθελε, βλέπεις, να βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από το Πεντάγωνο κι έτσι, εν μία νυκτί, πήρε το σπίτι ενός γιατρού, νομίζω, κι η ήσυχη γειτονιά μας μετατράπηκε σε ένα στρατόπεδο-φρούριο.

Παντού αστυνομικοί με στολές ή πολιτικά (πόσο εύκολα τους ξεχωρίζαμε τότε από τα παπούτσια και τα γυαλιά τους του ηλίου), πράκτορες (από ό,τι έλεγε ο πατέρας μου δεν υπήρχε γωνιά χωρίς κάποιον) και στρατιωτικούς και φαντάρους με τα όπλα στο χέρι και το δάχτυλο στη σκανδάλη.

Εικόνα τρομακτική. Ένα πέπλο σιωπής και φόβου απλώθηκε θαρρείς πάνω απ’ την Αγία Σοφία και τα γύρω τετράγωνα. Κάθε πρωί η κυκλοφορία στην πλατεία μας κοβόταν για να περάσει ο δικτάτορας και η κουστωδία του. Μια φάλαγγα με καμιά εικοσαριά αυτοκίνητα σχεδόν και πάνω από εκατό (μάλλον, λίγους λέω) αστυνομικούς και φαντάρους κατά μήκος των 400 μέτρων που χώριζαν το σπίτι του από το Πεντάγωνο. Τα πόδια μου κόβονταν κάθε πρωί που τους έβλεπα καθώς πήγαινα σχολείο.

Τους είχα ξαναδεί, 3 ετών ήμουν, όταν την 21η Απριλίου περνούσαν με τα τζιπ και τα περιπολικά και φώναζαν με τις ντουντούκες «Όλοι μέσα στα σπίτια σας». Μα, τότε ήμουν μικρούλης, δεν καταλάβαινα τι ακριβώς γινόταν. Ίσως οι μεγάλοι να έπαιζαν κλέφτες κι αστυνόμους.

Τους είχα ξανανιώσει να παίρνουν κάποιους γείτονες τη νύχτα, κάποιο καιρό μετά. Το θείο μου που έμενε δίπλα και δεν πρόλαβε να ζήσει όλο το σκοτάδι της επταετίας αφού γύρισε από εξορία για να πεθάνει λίγο μετά σπίτι του. Τον κύριο Κώστα τον ποιητή, που η κόρη του, φίλη της αδελφής μου, αλλά και δική μας κι η γυναίκα του, η κυρά-Μαρία έφευγαν κάθε τόσο για να τον δουν στη φυλακή. Κι όταν ρωτούσα τη μάνα μου «Πού είναι ο κύριος Κώστας, μαμά;» μου απαντούσε ότι δούλευε κάπου στη Σπάρτη.

Τους ένιωθα και καθώς μεγάλωνα κι ας είχε φύγει ο Παπαδόπουλος, όταν η μάνα μου για να μην πάμε σε διαδηλώσεις και πορείες ή καταλήψεις θυμόταν το θείο το Δημητράκη και τον κυρ-Κώστα τον ποιητή και μας αποκάλυπτε πως ήταν εξορία, πως τους έφαγε η φυλακή και το ξύλο…

Τους ένιωθα επί έξι χρόνια να μας παρακολουθούν σε κάθε βήμα. Γονείς, φίλους, παιδιά, γριές και γέρους, γείτονες…

Μετά αλλάξαμε γειτονιά. Δυο τετράγωνα πιο μέσα μιας και το σπίτι δόθηκε αντιπαροχή. Εκεί, τους είχα γείτονες μιας και το Ελληνορώσων είχε πήξει από την εποίκηση των αστυνομικών. Μα τους ένιωσα ξανά τη νύχτα της 16ης και τη νύχτα της 17ης Νοέμβρη του ’73 να περνούν με τα Τζέιμς και τα τανκς που έβγαιναν απ’ το Γουδί και ανηφόριζαν κι από εμάς για να φτάσουν στην Πατησίων.


Τους ένιωθα κι αφηρημένα όταν ο πατέρας μου σιγοτραγουδούσε κανένα Θεοδωράκη κι η μάνα μου τον κοίταζε με βλέμμα φοβισμένο και επιτακτικό συνάμα. Κι αυτός σταματούσε. Τους ένιωθα σκιές στους τοίχους όταν γονείς και θείοι έπιαναν Ντόιτσε Βέλε στο παλιό ραδιόφωνο Φίλιπς στο σαλόνι κι έκλειναν τη μεσαία πόρτα για να μην ακούμε κι εμείς τα παιδιά. Μα ακούγαμε, πίσω απ’ τη τζαμόπορτα. Τους έβλεπα με μάτια κλειστά, αγριεμένους, βλοσυρούς να μου λένε «Ψηλά τα χέρια».

Κι αργότερα, ενώ όλοι πανηγύριζαν πως είχαν φύγει εγώ εξακολουθούσα να τους νιώθω.

Καθώς έβγαινα από την πόρτα του Γυμνασίου κι απέναντι ήταν το Τμήμα με τους σκοπούς του πάνοπλους.

Καθώς μας φωτογράφιζαν στις πορείες γιατί, έφυγαν δεν έφυγαν, τα γυαλιά τα μαύρα και τα αταίριαστα παπούτσια της υπηρεσίας είχαν παραμείνει εκεί. Μονάχα οι φάτσες είχαν αλλάξει.

Καθώς περνούσαν με τις αύρες τους. Καθώς χτυπούσαν τις ασπίδες τους με τα ρόπαλα και νόμιζες ότι έπεφτε βόμβα ή ότι έρχεται μεραρχία ολόκληρη να σε κατασπαράξει.

Καθώς σκότωναν διαδηλωτές στις πορείες του Πολυτεχνείου.

Τους ένιωθα...

Όταν η μάνα μου με κοίταζε ανήσυχη και με απέτρεπε από το να πηγαίνω στα μαθήματα κιθάρας με το Λάκη Παππά και την ομάδα σκακιού στον Πολιτιστικό Σύλλογο της γειτονιάς επειδή, βεβαίως, ήταν οργανωμένος από αριστερούς κι επειδή ακριβώς δίπλα του είχε το ψιλικατζίδικό του ένας πρώην χωροφύλακας, χαφιές της γειτονιάς.

Καθώς, καταλάμβαναν τα Εξάρχεια με τις κλούβες τους κι ορμούσαν στα μπαράκια και τα μαγαζιά ζητώντας ταυτότητες.

Καθώς μας κυνηγούσαν στις συναυλίες κι έχωναν κόσμο στις κλούβες αρπάζοντάς τον από τα μαλλιά.


Καθώς ρωτούσαν «Τι κουβαλάς εκεί, ρε;» και σ’ άνοιγαν την τσάντα αρπάζοντάς την.

Ποιος είσαι; Πού πας; Τι κάνεις: Τι θέλεις τέτοια ώρα εδώ;

«Πώς σε λένε;»
«Φλωράκη»
«Φλωράκη, ε;»

Και χαμογελούσαν με νόημα…


Τους ένιωθα στις στάσεις του Μετρό και των λεωφορείων, στις λαϊκές, στα στενά της Αθήνας, καθώς σταματούσαν μετανάστες και τους έβαζαν με το πρόσωπο στον τοίχο και τα πόδια ανοιχτά, τους γονάτιζαν στο δρόμο, τους κλωτσούσαν την πραμάτεια τους.

Τους ξανάνιωσα για τα καλά και τώρα. Πάνοπλους. Δίχως γυαλιά, δίχως παπούτσια υπηρεσίας παράταιρα. Τους ένιωσα στρατιώτες σε πόλεμο, να πιάνουν αιχμαλώτους, να βρίζουν, να ταπεινώνουν, να βάζουν κόσμο στη σειρά σα νά ‘ναι το κοπάδι τους.
.
Τους νιώθω να φτύνουν τις λέξεις μέσα απ’ τα σκληρά τους χείλη.

«Ψηλά τα χέρια, ρε! Μην κουνηθείς! Εδώ γίνεται ό,τι λέμε εμείς».

Τους νιώθω, σας λέω, κι ας λένε κάποιοι πως τώρα είναι δημοκρατία και παίζουν μόνο κλέφτες κι αστυνόμους. Μόνο κλέφτες…


Μα, στις φωτογραφίες με τις σειρές των αιχμαλώτων στους δρόμους ήταν οι φίλοι μας, ήταν τα παιδιά μας. Κι αυτοί, το ξέρω σίγουρα, κλέφτες δεν είναι.

Τους ένιωθα πάντα... Δεν είχαν φύγει ποτέ.