Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2014

Η Δοσούπολη κι ο κατακλυσμός

Ένα παραμύθι συνεργασιών και εκλογών

Ήταν κάποτε μια πόλη, Δοσούπολη την έλεγαν. Μια τόση δα κουκίδα στο χάρτη, μα άμα τον μεγέθυνες και απομόνωνες την Περιφέρειά της μονάχα, η Δοσούπολη γινόταν ένας κύκλος «ίσαμε ένα κεφάλι» που έλεγε κι ο Δήμαρχός της, ο Δοσάκης με τ’ όνομα. Γιατί στην Περιφέρειά της η Δοσούπολη ήτανε συμπρωτεύουσα, παρακαλώ. Δεύτερη τη τάξη πόλη. Κι ήταν η Περιφέρεια ο κόσμος όλος.

Τι κι αν ήταν συμπρωτεύουσα; Η Δοσούπολη είχε προβλήματα σωρό. «Ίσαμε* την Τεμπέλη» (η Τεμπέλη ήταν το βουνό που έστεκε γυμνό πάνω από τα βόρεια σύνορά της) όπως συνήθιζε να λέει ο Δοσάκης. Προβλήματα που ο Δοσάκης δεν κατάφερε να λύσει ούτε στα τέσσερα χρόνια που ήταν δήμαρχός της μήτε και στα προηγούμενα τέσσερα που ήταν μοναχά η Κορακούπολη, ο δήμος του Δοσάκη, που υπήρχε προ Περίανδρου, του περίφημου σχεδίου που εφάρμοσε ο Αναγούλας, πρωθυπουργός της χώρας για μικρό χρονικό διάστημα. Μετά την εφαρμογή του Περίανδρου η Κορακούπολη ενώθηκε με τη Δόση και την Αλλούπολη, μια μικρή συνοικία στην πλαγιά της Τεμπέλης. Κι ο δήμος πήρε το όνομα της Δόσης σαν πρώτο συνθετικό.

Η Δοσούπολη, πάντως, ήταν γενικά μια ήσυχη πόλη. Μόνο κάθε τέσσερα χρόνια ήταν ανάστατη, που είχε εκλογές για να εκλέξει Δήμαρχο. Ανάστατη, τρόπος του λέγειν, βέβαια. Γιατί στην πραγματικότητα ανάστατοι ήταν μόνο ο Δοσάκης και το επιτελείο του και καμιά πενηνταριά άλλοι που φιλοδοξούσαν να διώξουν το Δοσάκη. Οι μνηστήρες.

Οι μνηστήρες 
Άλλοι ήταν πρώην συνεργάτες του, που έφυγαν καταγγέλοντάς τον για συγκεντρωτισμό και άλλοι παλαιότεροι ή νέοι μνηστήρες του αξιώματος (αξιώματος που επί οκτώ συναπτά έτη τιμήσαμε, όπως έλεγε και πάλι ο Δοσάκης). Του άρεσαν του Δοσάκη οι υπερβολές στο λόγο. Οι συνήθεις υπερβολές, όμως.  Απόφευγε καθετί καινούριο διότι «πάνω απ’ όλα είναι η ασφάλεια των δημοτών», καθώς έλεγε συχνά-πυκνά. Δεν διακινδυνεύουμε την ασφάλεια με καινοτομίες λόγου και πράξεων. Και στο όνομα αυτής της ασφάλειας οι δημότες του πλήρωναν διπλά και τριπλά τέλη.

Οι αντίπαλοί του από την άλλη, κρύβονταν στη δική τους ασφάλεια λόγου (όχι και έργου, μιας και ούτε αυτοί ούτε ο Δοσάκης έδιναν και μεγάλη σημασία στο έργο). "Συγκεντρωτικός, ο δήμαρχος". "Συγκαταβατικός". "Δεν αντιδρά σε κανέναν και τίποτα". "Δεν λύνει τίποτα". Όλοι τα ίδια έλεγαν και δύσκολα ξεχώριζες ποιος το έλεγε κάθε στιγμή. Βλέπεις, ήταν ντυμένοι και με τον ίδιο τρόπο. Θαρρείς και στη Δοσούπολη υπήρχε νόμος περί ομοιομορφίας και κώδικα ένδυσης υποψηφίων δημάρχων και συμβούλων.

Η φρεγάτα 
Ο Δοσάκης, εν τω μεταξύ, στη δεύτερη τετραετία του, είχε παραγγείλει μία φρεγάτα με ρόδες. Τι κι αν δεν είχε θάλασσα η Δοσούπολη; Κάποτε έλεγαν, είχε και ρέματα και ποτάμια, μα αυτό είναι μια άλλη ιστορία για τους ιστορικούς και μόνο.

Περιττό να πούμε ότι κάθε που πλησίαζαν εκλογές όλο και κάποιοι σύμβουλοι και συνεργάτες του Δοσάκη πηδούσαν από το καράβι για να βρουν αλλού δουλειά και να μπαρκάρουν. Κι ας μην είχαν πλοία ακόμα οι άλλοι. Θα αποκτούσαν. Κι αν δεν αποκτούσαν θα επέστρεφαν. Ο δήμαρχος δεν θα τους έκλεινε την πόρτα. Δεν θα σήκωνε την άγκυρα πριν ανεβούν κι αυτοί.

Φυσικά, αυτοί οι σύμβουλοι ήταν περιζήτητοι στους μνηστήρες. Κι όλοι τους έταζαν. Και για να μην τα πολυλογούμε, οι συναντήσεις και οι συζητήσεις έδιναν κι έπαιρναν.

Μια τέτοια περίοδος ήταν κι αυτή που έφερε το τέλος της ήσυχης πόλης.

Ο κατακλυσμός
Κι ήταν παράξενη εκείνη η προεκλογική περίοδος. Λες κι άνοιξαν οι ουρανοί. Έβρεχε ασταμάτητα. Η Δοσούπολη βουτηγμένη στη λάσπη και πνιγμένη στα νερά με τα επιπλέοντα σκουπίδια και τα υπάρχοντα των δημοτών της.

Οι κάτοικοι κυκλοφορούσαν με βάρκες, σχεδίες, σανίδες… Ο,τι έβρισκαν πρόχειρο για να καταφέρουν να διασχίσουν τους δρόμους που έγιναν ποτάμια.

Κι ο Δοσάκης περνούσε καμαρωτός με τη φρεγάτα του και έδινε οδηγίες και φώναζε. Όχι πως τον άκουγε κανείς. Μήτε πολλοί τον ήξεραν. Γνωρίζαν όλοι, απλώς, ότι υπήρχε Δήμαρχος. Κάποιοι έλεγαν ότι τον είχαν συναντήσει σε γιορτές. Κι ο Δοσάκης με τη φρεγάτα του είχε γίνει αστικός μύθος της Δοσούπολης. Μα οι αντίπαλοι τον ήξεραν καλά. Βλέπεις, τη φρεγάτα την έδενε έξω από την πόλη και σαλπάριζε για άλλα λιμάνια κάθε νύχτα που τα φώτα έσβηναν. Έτσι, αυτός ο κατακλυσμός ήταν θείο δώρο για τον δήμαρχο. Οι δημότες θα τον έβλεπαν όλοι, θα τον γνώριζαν, επιτέλους, κι η φρεγάτα δεν θα τους έμοιαζε διόλου παράξενη. Θα ήταν ο καπετάνιος που θα τους έβγαζε από τη φουρτούνα.

Οι μνηστήρες του, στο μεταξύ, άλλος με φουσκωτό, άλλος με ταχύπλοο, άλλος με βαρκάκι, διέσχιζαν μέρα-νύχτα τα ποτάμια και συναντιόνταν συνωμοτικά σχεδόν. Και το έκαναν αυτό κάθε ημέρα και κάθε νύχτα. Δούναι και λαβείν, το έλεγε ο ένας. Διαπραγμάτευση ο άλλος. Συνομιλίες, ο πιο μετριοπαθής. Ανάγκη συνεργασίας κάποιος άλλος…

Κι οι συναντήσεις συνεχίζονταν…

Κι η νεροποντή συνεχιζόταν αδιάκοπα κι αυτή. Κι η στάθμη του νερού ανέβαινε. Κι ο Δοσάκης αλώνιζε τα ποτάμια της πόλης με τη φρεγάτα του και έσωζε δημότες δίνοντάς τους ένα στεγνό ρούχο κι ένα πιάτο φαί. Και μη φανταστείτε ότι ήταν και τόσο γαλαντόμος. Ρούχα των άλλων που έσωζε από την πλημμύρα ήταν και φαγητά που μάζευε καθώς επέπλεαν στα ποτάμια της πόλης.

«Έτσι κι αλλιώς κάποιος πρέπει να τα φάει» έλεγε.

Το τέλος
Οι μνηστήρες σχεδόν τα είχαν βρει μεταξύ τους. Τρεις παρατάξεις φτιάχτηκαν που καθεμιά είχε κι από έναν «αποστάτη» του Δοσάκη. Τρεις φιλόδοξες παρατάξεις και τρεις μεγαλόπνοοι υποψήφιοι δήμαρχοι. Και όλοι έλεγαν σχεδόν τα ίδια. Κι ο Δοσάκης τα ίδια με αυτούς. Κι οι λόγοι μπλέκονταν στον αέρα και διέσχιζαν τη μισοβυθισμένη πόλη μα κανείς δεν έδινε σημασία. Η βουή του νερού βλέπεις, ήταν πολύ ισχυρότερη. Τα κάλυπτε όλα.

Και το νερό ανέβαινε, και ανέβαινε, και ανέβαινε…

Ωσότου, η Δοσούπολη χάθηκε από κάτω του. Σβήστηκε από το χάρτη κι έγινε Λίμνη Δοσάκη. Ένας περίφημος χώρος αναψυχής. Ένα υπέροχο θέρετρο για τους κατοίκους του κλεινούν άστεως. Κι ο Δοσάκης με τη φρεγάτα του, ξανάγινε αστικός μύθος. Μονάχα, αυτή τη φορά, σε άλλη πόλη.

 Όσο για τους μνηστήρες… Συνέχισαν να επιπλέουν, μικρές κουκίδες στα απέραντα ποτάμια που τροφοδοτούσαν τη λίμνη του Δοσάκη κι ο μύθος θέλει να αναζητούν ακόμα συμμαχίες και αποστάτες για να τους δείξουν το δρόμο που πήρε ο Δοσάκης και απέδρασε.




* Το «ίσαμε» ήταν αγαπημένη λέξη του δημάρχου Δοσάκη. Την έκανε πρόθεση, επίθετο... Όλα ίσια. Ούτε γωνίτσα να προεξέχει στο στρογγυλεμένο και καλολειασμένο λόγο του.

Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014

Ύποπτα προγράμματα στα σχολεία

Εργομετρικά τεστ και μπανάνες Dole στα σχολεία;

Δεν είναι μόνο οι παρεμβάσεις της αστυνομίας στα σχολεία και το φακέλωμα παιδιών, γονέων και εκπαιδευτικών. Από ό,τι φαίνεται, το Υπουργείο Παιδείας προχωρά με βήματα σταθερά, αργά και καλά καλυμμένα σε ευρύτερο φακέλωμα, αλλά και στη διαφήμιση ύποπτων εταιριών τροφίμων μέσω αμφιλεγόμενων προγραμμάτων.
Ήδη, από το 2012, το Υπουργείο Παιδείας ανακοίνωσε τη συνεργασία του με την πολυεθνική εταιρία τροφίμων DOLE μέσω του εγχώριου παρακλαδιού της ΝΤΟΛ ΕΛΛΑΣ ΕΠΕ εντάσσοντας στην ευέλικτη ζώνη του προγράμματος των δημοτικών σχολείων ένα πρόγραμμα ενημέρωσης με χορηγό την αμαρτωλή εταιρία. Το πρόγραμμα, μάλιστα, περιλαμβάνει και δωρεάν διανομή μπανάνας (!) ώστε να είναι πιο αποτελεσματική η διαφήμιση!


Το μάθημα, που επανήλθε φέτος, είναι υποχρεωτικό, καθώς εντάσσεται κανονικά στο πρόγραμμα του σχολείου ενώ η συγκατάθεση του γονιού ζητείται μόνο για την κατανάλωση μπανάνας για λόγους ασφαλείας, καθώς κάποιο παιδί μπορεί να μην επιτρέπεται για λόγους υγείας να καταναλώσει το συγκεκριμένο φρούτο.


Η Dole Food Company, Inc. έχει κατηγορηθεί στο παρελθόν για χρήση επικίνδυνων φυτοφαρμάκων ενώ ο Σουηδός Φρέντρικ Γκέρτεν έχει γυρίσει ένα αποκαλυπτικό ντοκιμαντέρ γι’ αυτήν, με τίτλο «Bananas».

Ε.Υ.ΖΗ.Ν.
Το δεύτερο πρόγραμμα, όμως, φαντάζει ακόμα πιο επικίνδυνο και εντάσσεται μέσα στο πλαίσιο ενός ευρύτερου προγράμματος διατροφής και υγείας υπό την ονομασία Ε.Υ.ΖΗ.Ν. eyzin.minedu.gov.gr/‎


Προ ολίγων ημερών, το υπουργείο Παιδείας απέστειλε στους γονείς, μέσω των σχολικών μονάδων, έγγραφο όπου ζητούσε τη συγκατάθεση των γονέων προκειμένου να λάβει μέρος ή όχι το παιδί τους σε ένα «παλίνδρομο τεστ». Όμως, το πρόγραμμα είναι πολύ ευρύτερο και περιλαμβάνει εργομετρικά τεστ και σωματομετρική καταγραφή των μαθητών μέσα από ένα μεγάλο αριθμό δοκιμασιών.

Ως εδώ, μπορεί κάποιος να μη βρει κάτι ύποπτο. Και το μυαλό του να μην πάει κατ' ανάγκη και στο συνδυασμό διατροφικών προϊόντων με την ίδια ονομασία.

Το πρόγραμμα, όμως, δεν σταματά εδώ, καθώς καταγράφει λεπτομερώς τα στοιχεία και τα αποτελέσματα τα οποία συμπληρώνονται σε ατομικές καρτέλες για κάθε μαθητή οι οποίες εισάγονται σε μία πανελλαδική βάση δεδομένων. Υποτίθεται ότι για την προστασία των προσωπικών δεδομένων η καρτέλα φέρει μόνο αριθμό μητρώου, αλλά η διαδικασία είναι ούτως ή άλλως διαβλητή, καθώς στο τεστ συμμετέχουν οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί και το σύστημα κάθε άλλο παρά διασφαλίζει την προστασία τους από όποιο τρίτο πρόσωπο.

Όμως, πέραν αυτού, το πρόγραμμα δεν διευκρινίζει πουθενά ούτε τους στόχους ούτε τη χρήση αυτών των δεδομένων. Και αναρωτιέται κανείς, λογικά: πώς επιβάλλεται υποχρεωτικά ένα πρόγραμμα τη στιγμή που δεν αναλύει τους στόχους του και δεν αναφέρει πουθενά από ποιους και για ποιους λόγους θα χρησιμοποιηθούν τα πολύτιμα δεδομένα που θα καταγράψει;

Ήδη, υπάρχουν καταγγελίες διαχωρισμού παιδιών ΔΕΠΥ -ατόμων, δηλαδή, με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (Attention-Deficit Hyperactivity Disorder - ADHD)-, αλλά και κρουσμάτων ρατσισμού από μαθητές και εκπαιδευτικούς. Αυτά τα περιστατικά ενδέχεται να ενταθούν, καθώς μεγάλο μέρος των τεστ διεξάγεται ομαδικά.

Μήπως, έχουμε να κάνουμε με κάτι διαφορετικό αναλογιζόμενοι και τις παρεμβάσεις της αστυνομίας στα σχολεία; Να υπενθυμίσουμε, για παράδειγμα, ότι τα πρώτα μαθήματα που φρόντισε να «προσαρμόσει» το χιτλερικό καθεστώς ήταν, φυσικά, η Ιστορία, αλλά και η Βιολογία ενώ αμέσως μετά δημιούργησε και τα ειδικά σχολεία για τους μαθητές που ξεχώριζαν..

Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2014

Σκυλολόγια και καστράτοι

Σε τι τους ενοχλεί το Internet;

Πολύς ο λόγος όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης για το διαδίκτυο και το ρόλο του στην πολιτική. Ακόμα περισσότερος και εντονότερος για το ρόλο των social media και των blogs. Πολιτικοί και δημοσιογράφοι έχουν εξαπολύσει λυσσαλέα επίθεση κατά του μέσου αντιλαμβανόμενοι, προφανώς, ότι τους αφαιρεί μεγάλο κομμάτι της επιρροής τους στον τηλέπληκτο μουμιοποιημένο λαό.

Πρόσφατα, ο διευθυντής ειδήσεων του Mega, Χρήστος Παναγιωτόπουλος έγραψε ένα άρθρο στο site aixmi.gr, το οποίο διευθύνει, επίσης, με αφορμή το επεισόδιο που προκλήθηκε με τη συνέντευξη της Ελένης Τσαλιγοπούλου.

Η τραγουδίστρια, που εμφανίστηκε από το site του Χρήστου Παναγιωτόπουλου ως θιασώτρια του «μαζί τα φάγαμε», απάντησε με έντονο ύφος μέσα από τη σελίδα της στο facebook καταγγέλλοντας αλλοίωση των όσων είπε (διαβάστε εδώ). Ο δημοσιογράφος –και εσχάτως ποιητής- θεώρησε σωστό να απαντήσει κι αυτός μέσω άρθρου του μιλώντας για σκυλολόγια του Internet, ανωνυμίες και λοιπά κλισέ. Μάλιστα, αφιέρωσε ολόκληρη την αρθρογραφία του site του σε αυτό το θέμα για μία ημέρα με 3-4 συνεργάτες του να απλώνουν το βαθύ στοχασμό τους περί ανωνυμίας και σκύλων και υβριστών μέσα από τις ηλεκτρονικές σελίδες του.

Βεβαίως, θα ήταν προτιμότερο για το Χρήστο Παναγιωτόπουλο η καταγγελία της Ελένης Τσαλιγοπούλου να είχε σταλεί στο σταθμό του ώστε να μπορέσει ο ίδιος να τη διαχειριστεί όπως θα «έπρεπε». Ένα θέμα 10 δευτερολέπτων μέσα στον κυκεώνα των συστημικών ειδήσεων που επιλέγει κάθε βράδυ.

Η αντίδραση του Χρήστου Παναγιωτόπουλου ήταν αναμενόμενη και δικαιολογημένη.

Όμως…

Δεν είναι λίγοι και οι εκπρόσωποι της αριστεράς που υποστηρίζουν ή, τουλάχιστον, υποστήριξαν στο παρελθόν ακριβώς τα ίδια.

Το 2012 η Ρένα Δούρου, υποψήφια περιφερειάρχης Αττικής και στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, προσφέροντας κι αυτή το βάθος του στοχασμού της στην ιστοσελίδα του ποιητή-δημοσιογράφου (!), ανακοινώνοντας, μάλιστα, την αποχή της από τα social media δήλωσε ότι θα κλειστεί στο καβούκι της. Μάλλον, δεν στάθηκε και τόσο αξιόπιστα απέναντι στη δέσμευσή της. Διαβάστε εδώ

Βεβαίως, η ίδια, μέσα από την προσωπική της σελίδα πλέκει το εγκώμιο του νέου μέσου. Μη δυσαρεστήσουμε και τους ψηφοφόρους ΄που το αγαπούν και να δείξουμε και ένα νεανικό και εκσυγχρονιστικό πρόσωπο. Διαβάστε εδώ 

Λίγο μετά, δεν ήταν λίγοι αυτοί που προστάτευαν τον Πέτρο Τατσόπουλο, ο οποίος έκανε πολιτική μέσω του διαδικτύου. Μέσα στο 2013, τα ίδια υποστήριξαν και για τις περιπτώσεις της Κικής Δημουλά, της Λένας Διβάνη, του Σωκράτη Μάλαμα, του Νίκου Πορτοκάλογλου κ.ά. μιλώντας για ανώνυμες μάζες, για βάρβαρους, για σκυλολόι (αν και, μάλλον, ο ποιητής-δημοσιογράφος έχει πατεντάρει το χαρακτηρισμό).

Απόρησα, πραγματικά…

Τι είναι αυτό που μπορεί να κάνει έναν πολιτικό της αριστεράς να συμμαχεί με τον εχθρό της, που καταγγέλλεται ως κλέπτων συχνότητες του λαού και ως παραβιάζων κάθε κανόνα δημοσιογραφικής δεοντολογίας; Είναι τόσο μεγάλο κακό, τέλος πάντων, αυτό το διαδίκτυο που ενώνει απέναντί του και ορκισμένους εχθρούς; Ή, μήπως, τελικά, δεν είναι και τόσο εχθρικοί ο ένας απέναντι στον άλλο;

Προχωρούν κι άλλο όλοι αυτοί. Μιλούν για φίλτρα, για έλεγχο και άλλα συστημικά. Για κανόνες, για νόμους, για καθώς πρέπει και καθώς δεν πρέπει συμπεριφορές.

Ενοχλημένοι, προφανώς, κι οι ίδιοι από κριτικές ή ακόμα και επιθέσεις που έχουν δεχθεί μέσα από τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Μιλούν κι αυτοί για ανώνυμους.

Προφανώς, η  φύση του μέσου δεν επιτρέπει ούτε σε πολιτικούς ούτε σε δημοσιογράφους και εκδότες να το χειραγωγήσουν. Άρα, η επίθεση είναι φυσιολογική. Όμως, η αριστερά τι έχει να φοβηθεί από την ελευθερία του λόγου και της άποψης; Ασκεί η αριστερά πολιτική πίσω από κλειστές πόρτες και περιθωριοποιεί τους πολίτες; Φοβάται η αριστερά την κριτική; Ή, μήπως, προτιμά η ενημέρωση να κλείνεται στο 5-6% του χρόνου που της αφιερώνουν όλα τα συστημικά media; Έχουν, άραγε, αναλογιστεί όλοι αυτοί, στελέχη και δημοσιογράφοι που εργάζονται σε ΜΜΕ που στηρίζουν το ΣΥΡΙΖΑ και συμφωνούν πού θα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ επικοινωνιακά αν δεν υπήρχε αυτό το τεράστιο πλέγμα blogs που τον στηρίζουν κι αν χιλιάδες μέλη του και υποστηρικτές του δεν δραστηριοποιούνταν στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης; Στο facebook και το twitter έχει αναπτυχθεί ένα τεράστιο δίκτυο ανθρώπων που προωθούν τις αριστερές απόψεις, τις διαδίδουν και στηρίζουν ο ένας τον άλλο ακόμα και μέσα από τις διαφωνίες τους.

Πρέπει, βεβαίως, να υπενθυμίσουμε σε όλους αυτούς τους πολέμιους ότι κι η ανωνυμία που επικαλούνται δεν ισχύει, καθώς οι περισσότεροι χρήστες και μπλόγκερ ακόμα κι αν χρησιμοποιούν ψευδώνυμα, διαθέτουν και όνομα και επώνυμο. Αν υπάρχουν ορισμένοι χρήστες που υβρίζουν δεν νομίζω ότι υπερβαίνουν αναλογικά όσους καθημερινά το κάνουν στους δρόμους, τα καφενεία, τα σπίτια τους, τα γήπεδα… Εκτός αν όλοι οι πολέμιοι του διαδικτύου και κάθε μη απολύτως ελεγχόμενου μέσου επικοινωνίας οραματίζονται ένα οργουελικό κόσμο 1984 όπου θα παρακολουθείται και ο ιδιωτικός βίος.

Όλοι αυτοί θα έπρεπε αντιθέτως να χαίρονται, αφού μέσω του διαδικτύου ο «εχθρός τους» είναι πια ορατός. Μην απαιτούν να του μάθουν και τρόπους. Βλέπεις, δεν ανατράφηκαν και δεν διαπαιδαγωγήθηκαν όλοι με γαλλικά, πιάνο και μπαλέτο, αλλά αυτό το ανομοιογενές σύνολο είναι που αναθέτει στον κάθε πολιτικό να το εκπροσωπήσει και στον κάθε δημοσιογράφο να το ενημερώσει παραχωρώντας του συχνότητες που είναι δημόσια αγαθά.


Χαίρονται, βεβαίως, ασκώντας τις προσωπικές τους και συστημικές πολιτικές μέσα από το αμαρτωλό διαδίκτυο, αλλά από πού κι ως πού μπορεί και η «πλέμπα» να το χρησιμοποιεί ελεύθερα; Δεν θα ήταν καλύτερος ένας κόσμος μόνο με τηλεοπτικούς κανόνες;

Μα, ο καστράτος πάντοτε θα ζηλεύει τον ελεύθερο αλήτη και τα σκυλολόγια του με τη χοντρή και άγρια φωνή. Κι ο ευνουχισμένος ιδεολογικά πάντοτε θα φοβάται και θα ζηλεύει τον ελεύθερο. Γιατί ένα λεπτό ελεύθερης βούλησης δεν ανταλλάσσεται ούτε με εκατό ζωές προστατευμένες πίσω από τείχη.


*Ευχαριστώ τον Αρκά για την (θέλω να πιστεύω ανοχή του) στη χρήση των σκίτσων του χωρίς την άδειά του.

Σάββατο 8 Φεβρουαρίου 2014

Το ιδιωτικό κράτος είναι στην Κεφαλονιά

Και κάνει χρυσές δουλειές

Υπάρχει ο ελεήμον θεός, τον οποίο, άλλωστε, συχνά-πυκνά συναντά και ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. Υπάρχουν οι ελεήμονες, μεγαλοσχήμονες, καλλιτέχνες και… πνευματικοί άνθρωποι του τόπου που κάπου-κάπου πετούν ένα κοκαλάκι από το πιάτο τους στον αχάριστο λαό που καταναλώνει μέχρι πλησμονής τα αποφάγια της σοφίας τους.

Υπάρχει, όμως, και το ελεήμον κράτος, που στην περίπτωση του ελληνικού επί πρωθυπουργίας Αντώνη Σαμαρά είναι -τι άλλο;- ο ιδιωτικός τομέας που σώζει και την οικονομία μέσω του ανέλεγκτου δανεισμού του από τις τράπεζές του.

Έτσι, λοιπόν, στην περίπτωση του σεισμού στην Κεφαλονιά το κράτος εμφανίστηκε σε πλήρη ετοιμότητα. Τι κι αν όλες οι ζημιές έγιναν σε κτίρια και υποδομές του κράτους;

Ο Βίκτωρας Ρέστης διέθεσε ένα κρουαζιερόπλοιό του για να μείνουν οι κάτοικοι του νησιού παρότι αυτοί αρνούνταν.


Να θυμίσουμε ότι ο Βίκτωρ Ρέστης αποφυλακίσθηκε στις αρχές Δεκεμβρίου με περιοριστικούς όρους, καθώς κρίθηκε προσωρινά κρατούμενος στα τέλη του περασμένου Ιουλίου, με την κατηγορία της υπεξαίρεσης και νομιμοποίησης εσόδων από παράνομη δραστηριότητα, κατηγορίες που αφορούν ποσό 5,8 εκατ. ευρώ που χορήγησε ως δάνειο η FB Bank και, σύμφωνα με τη δικογραφία, κατέληξε μέσω διαδρομών σε λογαριασμούς που σχετίζονται με τον ίδιο.

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης ανέλαβε να επισκευάσει τα σχολεία, που υπέστησαν ζημιές.

Οι τοπικοί άρχοντες του νησιού επικοινώνησαν άμεσα με τους αρμόδιους υπουργούς, Νίκολας Κέιτζ και Πενέλοπε Κρουζ! Φυσικά, υποσχέθηκαν ότι θα σπεύσουν μόλις έμαθαν ότι ολόκληρο το υπουργικό συμβούλιο μετά του πρωθυπουργού βρέθηκε εκεί.

Ας ελπίσουμε, αν γίνει σεισμός κάπου αλλού να είναι σε μέρος που γυρίστηκε κάποια πρόσφατη χολιγουντιανή ταινία.

Ο όμιλος Φουρλή διέθεσε μεγάλο αριθμό κρεβατιών και ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Δημήτρης Αβραμόπουλος επικοινώνησε με τον πρόεδρο του ομίλου Βασίλη Φουρλή, κάνοντας λόγο για «επαινετή κοινωνική προσφορά του ομίλου». Το κόστος μίας ανακαίνισης γραφείου του υπουργού, βεβαίως, θα μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες.


Η Aegean αύξησε τις πτήσεις της προς το νησί και μέχρι τις 17 Φεβρουαρίου προσφέρει μειωμένη τιμή εισιτηρίου. Επίσης, η εταιρία ανταποκρίθηκε στο αίτημα του ΤΕΕ και προσέφερε εντελώς δωρεάν έκτακτες πτήσεις προκειμένου να μεταφέρει άμεσα κλιμάκια μηχανικών και ειδικών εμπειρογνωμόνων του ΤΕΕ, για την υποστήριξη των κατοίκων της Κεφαλονιάς. Ευχαριστήριο των αρχόντων ή των υπουργών δεν κατάφερα να βρω ακόμα, μα σίγουρα κάτι θα πράξουν, φαντάζομαι. Τέτοιο μονοπώλιο δεν μπορείς να το αφήσεις έτσι…

Οι Lions Βορείου Ελλάδος – Κύπρου, Θέματος 117Β πρόσφεραν κι αυτοί τη βοήθειά τους κι ο δημοτικός σύμβουλος Δημήτρης Φιοραβάντες δεν έχασε την ευκαιρία να τους ευχαριστήσει με ειδική ανακοίνωσή του.

Φυσικά, στο νησί βρέθηκε και η Χρυσή Αυγή με τα περίφημά της τρόφιμα μόνο για Έλληνες. Οι πληροφορίες λένε ότι αντιμετωπίστηκε με αδιαφορία από τους κατοίκους.

Να τονίσουμε ότι δήμαρχος και αντιδήμαρχος του νησιού υποδέχθηκαν με μεγάλη ευγνωμοσύνη τα δώρα των ευεργετών.

Ο Δήμαρχος Κεφαλονιάς Αλέξανδρος Παρίσης δεν παρέλειψε να απευθύνει δημόσιες ευχαριστίες «σε όλους όσοι αυτές τις δύσκολες στιγμές στέκονται αλληλέγγυοι με τους Κεφαλονίτες, κάνοντας μεγάλες προσφορές που ανακουφίζουν τους κατοίκους της Κεφαλονιάς και ιδιαίτερα του Ληξουρίου. Ιδιώτες, εταιρείες, φορείς, κράτος, αυτή την ώρα ξεδιπλώνουν ένα αληθινό πρόσωπο αλληλεγγύης και συμπαράστασης, με αποτέλεσμα οι πληγέντες κάτοικοι να έχουν τα βασικά που απαιτούνται για τις άμεσες ανάγκες τους. Όλες οι προσφορές καταγράφονται από τον Δήμο Κεφαλονιάς και όταν ξεπεραστεί η κρίση ο Δήμος μας θα πράξει τα δέοντα για τους ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ που στάθηκαν και στέκονται δίπλα μας, αυτές τις δύσκολες ώρες».

Θα παρατηρήσατε, ίσως, ότι το κράτος μνημονεύεται τελευταίο από τον δήμαρχο.



Μερικά χρόνια πριν, επί Πρωθυπουργίας Κώστα Καραμανλή, η οικογένεια Βαρδινογιάννη ανακατασκεύασε ένα ολόκληρο χωριό που καταστράφηκε από τις φωτιές στην Πελοπόννησο και τα χρήματα που μάζεψαν από μαραθώνιους και διαχειρίστηκε ο κ. Μολυβιάτης αγνοούνται ακόμα. Αυτό είναι το νεοφιλελεύθερο μοντέλο κράτους, που παραπέμπει στα ηρωικά χρόνια του άλλου «μεγάλου ευεργέτη» Τομ Πάπας.

Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου 2014

Ο Οδυσσέας νόμιζε ότι έκανε καλό

Δεν θα τον κρεμάσουμε κιόλας. Άλλωστε, η αριστερά ξέρει να συγχωρεί.

Με τον γραφικό δημοσιογράφο Θεόδωρο Καρυπίδη, μάλλον τελείωσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Με τον μνημονιακό βουλευτή που νόμιζε ότι έπραττε καλώς, όπως ερμήνευσε τη στάση του ο Γιάννης Μπαλάφας του ΣΥΡΙΖΑ, τι γίνεται;

Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ μίλησε στους Μπάμπη Παπαπαναγιώτου και Άρη Ραβανό της εφημερίδας Βήμα για τις υποψηφιότητες Καρυπίδη και Βουδούρη και σχετικά με τον δεύτερο, δήλωσε:

«Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Αλίμονο! Όταν κάποιος πολιτικός ή άνθρωπος κάνει μια ενέργεια, όταν την έκανε, προφανώς θεωρούσε ότι έκανε το καλύτερο δυνατόν. Έχει κάνει έμπρακτα την αυτοκριτική του αυτό και προφανώς τότε θεωρούσε ότι έκανε το καλύτερο. Τι να πει; Είπε ξεκάθαρα ότι τότε έκανε αυτό που θεωρούσε καλό και γι’ αυτό το έκανε…».

Ο,τι κι αν ήταν, πάντως, ο Οδυσσέας το διάβασε ολόκληρο αφού το υπέγραψε και συμφώνησε για να σώσει τη χώρα. Και όσο για την αυτοκριτική του; Δήλωσε ότι δεν μετανιώνει αμέσως μετά την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του ως Περιφερειάρχης Πελοποννήσου, από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Κι η χώρα σώθηκε. Απλώς…

Τρεις χιλιάδες που έπεσαν απ' τις ταράτσες ξέχασαν, απλώς, να ανοίξουν το αλεξίπτωτο.

Άλλοι χίλιοι που φαρμακώθηκαν δεν έβαλαν γυαλιά και πήραν λάθος χάπια.

Μερικές δεκάδες που αυτοπυρπολήθηκαν μπέρδεψαν το σαμπουάν με τη βενζίνη.

Πεντακόσιοι που αυτοπυροβολήθηκαν είχαν ξεχάσει ότι έβγαλαν την ασφάλεια από το όπλο όταν προσπάθησαν να αναπαραστήσουν τη ρωσική ρουλέτα του Ελαφοκυνηγού.

Κάποιες εκατοντάδες που έκοψαν τις φλέβες τους αστόχησαν σημαδεύοντας τη φρατζόλα του ψωμιού και όσοι το έκαναν στα μπάνια τους, απλώς είχαν χάσει το νυχοκόπτη και χρησιμοποίησαν μαχαίρι.

Το νέφος των τζακιών είναι επίδειξη πλούτου, καθώς, γνωστός φιγουρατζής ο Έλληνας θέλει να δείξει ότι διαθέτει τζάκι.

300.000 σπίτια που δεν έχουν ρεύμα επειδή δεν πλήρωσαν είναι εξοχικά.

Τα υπόλοιπα που καίγονται είχαν κατασκευαστική αστοχία. *

Το 1 εκατομμύριο αυτοκίνητα που κατέθεσαν πινακίδες ήταν χαλασμένα, η κάθετη πτώση της προμήθειας πετρελαίου από τα νοικοκυριά καταδεικνύει τον εκσυγχρονισμό των κατοικιών με τη στροφή τους σε εναλλακτικές μορφές ενέργειας (όπως μαγκάλια, ξυλόσομπες κ.λπ., δηλαδή), οι μειώσεις των μισθών είναι εθελοντική προσφορά των εργαζομένων και η αύξηση κατά 20% του πλούτου του 1% των πλουσίων Ελλήνων είναι η καλύτερη απόδειξη της εξόδου μας από την κρίση.


Προφανώς τα παραπάνω θα περνούσαν από το μυαλό του Οδυσσέα όταν το βλέμμα του ατένιζε το μέλλον (το προσωπικό του).

*Οι αριθμοί που αναφέρω είναι τυχαίοι

Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2014

Απώλεια… βάρους στην Περιφέρεια

Δεν μιλάω, βέβαια, για την απώλεια βάρους στην περιφέρεια ενός γυναικείου ή ανδρικού σώματος. Δεν μιλάω για δίαιτα, αλλά για την απώλεια ειδικού βάρους στις περιφέρειες Δ. Μακεδονίας και Πελοποννήσου…

Οι επιλογές του Θεόδωρου Καρυπίδη και του Οδυσσέα Βουδούρη για τις περιφέρειες Δυτικής Μακεδονίας και Πελοποννήσου, αντίστοιχα προκάλεσαν μεγάλες αντιδράσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και αρνητικό αντίκτυπο στην κοινή γνώμη.

Τα ερωτηματικά, πολλά, τόσο για τα πρόσωπα όσο και για το σκεπτικό  ή για το παρασκήνιο που οδήγησε στην επιλογή τους.

Με ποιο σκεπτικό, λοιπόν, κατέληξαν στις συγκεκριμένες δύο προτάσεις, οι οποίες δεν έχουν καμμία σχέση με το σύνολο των επιλογών στην υπόλοιπη χώρα; Για ποιο λόγο διαχωρίστηκαν οι δύο συγκεκριμένες περιφέρειες; Ποιες είναι οι ιδιαιτερότητές τους που δικαιολογούν τη διαφορετική διαχείριση των υποψηφιοτήτων;

Θα μπορούσε, κάποιος, να απαντήσει στο τελευταίο ότι και οι δύο είναι παραδοσιακά συντηρητικές περιφέρειες, αλλά δεν είναι οι μόνες. Ακόμα κι έτσι, όμως, σε τι μπορεί να ωφελήσει η επιλογή ενός ανθρώπου με έντονα εθνικιστικό και ύποπτο λόγο με μία εκπομπή που θα μπορούσε να φιλοξενείται και σε ένα δεύτερης διαλογής κανάλι ή η επιλογή ενός βουλευτή που ψήφισε το πρώτο μνημόνιο και στήριξε για αρκετό καιρό τις κυβερνήσεις που το εφάρμοσαν;

Πόσω μάλλον που, ο Οδυσσέας Βουδούρης, ακόμα και μετά την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του συνέχισε να υπεραμύνεται των παλαιότερων μνημονιακών επιλογών του και δήλωνε ανεξάρτητος υποψήφιος με έναν ανεξάρτητο συνδυασμό (!) τη στιγμή που επελέγη από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Όσο για τον Θεόδωρο Καρυπίδη; Με την επιλογή του ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να αποδειχθεί έως και γραφικός έχοντας ως υποψήφιο έναν άνθρωπο με αντισημιτικό λόγο και συνωμοσιολογική σκέψη. Μάλιστα, η ενεργοποίηση λογαριασμού του στα social media τον τελευταίο μόλις χρόνο και η έντονη δραστηριοποίησή του σ’ αυτά μαρτυρούν, ίσως, και ένα φιλόδοξο σχέδιό του για είσοδο στην πολιτική, καθώς όλες του οι δηλώσεις είχαν ένα χαρακτήρα μηνύματος και διακήρυξης.

Τι ήταν, λοιπόν, αυτό που υπερίσχυσε των προαναφερθέντων; Ο φόβος των εκλογών; Η κυβερνησιμότητα; Η απειρία; Κάτι άλλο;

Ό,τι κι αν ήταν, το γεγονός είναι ένα: οι επιλογές, παρότι συζητήθηκαν και αποφασίστηκαν έφτασαν να εκτεθούν στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος. Κι εκεί εκτέθηκαν κι οι αντιρρήσεις κι εκδηλώθηκαν κι οι μεγάλες αντιδράσεις. Άρα, είτε οι συνεργάτες του Αλέξη Τσίπρα υπερίσχυσαν είτε οι προτάσεις δεν συζητήθηκαν είτε οι αντιρρήσεις δεν ελήφθησαν σοβαρά υπόψη. Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι αγνοήθηκαν οι συνέπειες της ανακοίνωσής τους και ο αντίκτυπος στα μέλη του κόμματος, αλλά και τους υποστηρικτές και ψηφοφόρους του.

Οι συνεργάτες του Αλέξη Τσίπρα που σήμερα ζήτησαν έκτακτη σύγκληση του πολιτικού γραφείου για το ζήτημα δεν γνώριζαν από πριν τι θα συμβεί; Τότε είναι υπόλογοι για εγκληματική πολιτική  ανωριμότητα, καθώς τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να χρεωθεί μία ακόμα ήττα εάν υποχωρήσει, έστω κι αν μία τέτοια υποχώρηση θα είναι μία νίκη της δημοκρατίας μέσα στο κόμμα. Κι αν γνώριζαν, μα τελικώς υποχρεώθηκαν να υπαναχωρήσουν τότε είναι υπεύθυνοι για μία επιλογή που έφερε αναταραχή στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Αδυνατώ να πιστέψω ότι στελέχη πρώτης γραμμής δεν γνώριζαν και δεν εξέφρασαν τις αντιρρήσεις τους. Γιατί, όμως, όλος αυτός ο διάλογος δεν έγινε δημόσια; Γιατί αυτά τα στελέχη δεν μίλησαν ανοιχτά νωρίτερα όταν για άλλα εξίσου σημαντικά ζητήματα δεν διστάζουν να διατυπώσουν τη διαφορετική τους θέση; Τι έχει να φοβηθεί η αριστερά από το διάλογο; Και γιατί οι επιλογές δεν πέρασαν μέσα από το φίλτρο της βάσης και των κομματικών οργανώσεων;

Εδώ φέρουν ευθύνη και τα στελέχη που διαφώνησαν, καθώς η αντίδρασή τους της τελευταίας στιγμής είτε μπορεί να χαρακτηριστεί κι αυτή ανώριμη λόγω καθυστερημένης συνειδητοποίησης είτε μικροπολιτική εφόσον υπήρχε νωρίτερα, αλλά δεν κοινοποιήθηκε στη βάση του κόμματος.

Ο ίδιος ο Θεόδωρος Καρυπίδης σε δήλωσή του στο Βήμα FM, αποκάλυψε ότι η πρόταση τού έγινε τουλάχιστον 15 ημέρες νωρίτερα.

«Κατ’ αρχάς ζήτησα 15 ημέρες προθεσμία για να το συζητήσω πρώτα απ’ όλα με τον εαυτό μου και να δω τα θέματα της δουλειάς μου και επανήλθα, βάζοντας κάποια ζητήματα για την περιοχή μου, που είναι πρωταθλήτρια στην ανεργία, και κάποιες πολιτικές που έγιναν αποδεκτές και οι δεσμεύσεις που χρειάστηκαν για μια αυριανή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Είπαν το ‘ναι’ και αποδέχθηκα».

Αλήθεια, ποιες είναι οι δεσμεύσεις που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στον κ. Καρυπίδη; Και είναι, άραγε, τόσο μεγάλο το πολιτικό εκτόπισμα του κ. Καρυπίδη και του κ. Βουδούρη που να δικαιολογεί κι αυτή την αμετροέπεια των δηλώσεών τους μετά την επιλογή τους με τον ένα να χαρακτηρίζει αφελείς τους μελλοντικούς ψηφοφόρους του και τα στελέχη και μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που αντέδρασαν και τον άλλο να μιλά με ηγεμονικό σχεδόν ύφος τοπικού κομματάρχη;

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να φέρει το καινούριο και να πείσει για τη διάθεση ρήξης με το κατεστημένο πρέπει να ξεφύγει από όλες αυτές τις πρακτικές και τις επιλογές διαφορετικά το μόνο που θα έχει να διεκδικήσει θα είναι μία αρνητική στο παρών καθεστώς ψήφο και όχι μία θετική σε αυτόν. Και οι  μετεκλογικές συνέπειες αυτού θα είναι σοβαρές.

Είναι αυτοί αριστεροί υποψήφιοι;

Πόσο αριστερές, άραγε είναι οι επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ για τις περιφέρειες Πελοποννήσου και Δυτικής Μακεδόνίας και γιατί συναντούν τόσες αντιδράσεις;

Γιατί, άραγε, να μη γίνει πρόταση και στο Γεράσιμο Γιακουμάτο που δεν ήξερε τι ψήφιζε; Γιατί να μην προσεγγιστεί κι ο Κουκουλόπουλος; Κεντροαριστερός δηλώνει.

Γιατί να μη γίνει πρόταση και στον Νικολόπουλο για την Πελοπόννησο; Αντιμνημονιακός δηλώνει κι αυτός.

Ο Θεόδωρος Καρυπίδης παίρνει συνέντευξη από τον Κασιδιάρη.



Ο ανεξάρτητος μνημονιακός Οδυσσέας Βουδούρης...


Ο "λαοφιλής" Οδυσσέας Βουδούρης...