Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2012

Ψωμί - Παιδεία - Διαρθρωτική Μαρία

Πώς μου είχε ξεφύγει; Στην αρχή του μήνα η Μαρία έκανε μία αγωνιστική παρέμβαση στις Βρυξέλλες. Δεν είμαι βέβαιος για το τι φορούσε την ώρα που απέστειλε το διάβημα προς τον πρόεδρο της Κομισιόν Ζοζέ Μπαρόζο. Αυτό σε άλλο ποστ μετά από έρευνα. Σύμφωνα με πληροφορίες ζήτησε από την Κομισιόν να επιμείνει στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, στους τομείς δηλαδή όπου η Ελλάδα δεν παρουσιάζει ικανοποιητικά αποτελέσματα και όχι στις οριζόντιες περικοπές.
Τι είναι όμως, οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις; Αντιγράφω από ρεπορτάζ της Καθημερινής με την υπογραφή του Β. Ζήρα... (προσέξτε ιδιαίτερα τα 2, 6, 7).

1. Το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων.
2. Η απελευθέρωση των αγορών προϊόντων - υπηρεσιών και ενέργειας.
3. Οι δημοσιονομικές διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.
4. Σύσταση ενιαίας αρχής δημόσιων προμηθειών και ανάπτυξη του συστήματος ηλεκτρονικών προμηθειών.
5. Συμμόρφωση με την οδηγία για τις υπηρεσίες (λαϊκές αγορές, γραφεία εύρεσης εργασίας, σφαγεία κ.λπ.).
6. Συγχώνευση όλων των ασφαλιστικών ταμείων υγείας στον ΕΟΠΥΥ.
7. Καθιέρωση κατώτατου μισθού από την κυβέρνηση με νομοθετική πρωτοβουλία.
8. Ενοποίηση της είσπραξης φόρων και κοινωνικών εισφορών.
9. Παρεμβάσεις στις αμοιβές για ορισμένα επαγγέλματα (π.χ. ενεργειακοί επιθεωρητές).
10. Αποσύνδεση των εισφορών δικηγόρων και μηχανικών που καταβάλλονται προς τις επαγγελματικές οργανώσεις από τις τιμές που χρεώνονται από τους επαγγελματίες.

Οι διαρθρωτικές αλλαγές είναι ο ορισμός της οριζόντιας παρέμβασης. Από το 1ο μνημόνιο ήδη στο παρασκήνιο γινόταν κουβέντα για κατώτατο μισθό 390 ευρώ μικτά! Δεν γνωρίζω αν αληθεύει απολύτως, αλλά σίγουρα η αλήθεια είναι κάπου εκεί κοντά με μεγάλη πιθανότητα να βρίσκεται και χαμηλότερα! Αυτό δεν είναι οριζόντια περικοπή;
Όταν όλα τα ταμεία συγχωνεύονται σε ένα χρεωκοπημένο φορέα δεν είναι οριζόντια απαξίωση και όχι απλώς περικοπή;
Όταν ζητείται απελευθέρωση των αγορών προϊόντων – υπηρεσιών και ενέργειας τι εννοούν; Οι αυξήσεις όλων αυτών δεν είναι οριζόντια παρέμβαση; Και η υποβάθμιση ορισμένων υπηρεσιών σε καθαρό προϊόν δεν είναι οριζόντια απαξίωση; Για παράδειγμα, ο ανταγωνισμός των τιμών στους δικηγόρους δεν υποβαθμίζει τις υπηρεσίες αφού εστιάζει στην ποσότητα αντί της ποιότητας των παρεχομένων υπηρεσιών (επιστημονική κατάρτιση κ.ο.κ.); Τι έχει σημασία; Ο φτηνός δικηγόρος ή ο καλός δικηγόρος; Κ ποιον ενοχλεί η προστασία των προκαθορισμένων αμοιβών, αλήθεια; Είναι προτιμότερο, δηλαδή, να καταφεύγουν όλοι στο δημόσιο συνήγορο επειδή οι λοιποί δεν θα ενδιαφέρονται λόγω περιορισμένου κέρδους; Διότι απελευθέρωση σημαίνει αδυσώπητο κυνήγι του κέρδους.
Τω αυτώ ισχύει για τους γιατρούς, τα φάρμακα και κάθε κοινωνική παροχή ή παρεχόμενη υπηρεσία.
Παράξενη άποψη έχει η πρώην μαρξίστρια-σοσιαλίστρια επίτροπος, δεν νομίζετε;
Τέλος, πρόσφατα ο κ. Βρούτσης, υπουργός εργασίας (ανεργίας) δήλωσε ««Τέθηκε και το θέμα της μείωσης του κόστους αποζημιώσεων λόγω απόλυσης, ένα ζήτημα για το οποίο είναι γνωστή η θέση μας ότι δεν κρίνουμε το χρόνο ώριμο για να ανοίξει». Δηλαδή, το μοναδικό του πρόβλημα είναι ο χρόνος. Αν γίνει λίγο αργότερα δεν ενοχλεί.


Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012

Τα κεφάλια μέσα... οι κώλοι έξω

Το κεφάλι το έβαλες μέσα. Με τα υπόλοιπα
μέρη του σώματος τι γίνεται;
Ο Γιώργος, ο Δημήτρης και ο Νίκος ήταν μια παρέα από το σχολείο ακόμα… Σήμερα, σαραντάρηδες πια, οι δύο παντρεμένοι με δύο παιδιά ο καθένας, ο Νίκος, εργένης και άνεργος εδώ και ένα χρόνο.

Τα πράγματα στριμωγμένα για τον Νίκο, αλλά, και για τους άλλους δύο, το Γιώργο και το Δημήτρη. Μειώσεις μισθών, αυξημένα έξοδα, εφορίες, φροντιστήρια… Με το ζόρι τα έβγαζαν πέρα πια. Ο Γιώργος είχε πουλήσει και το δεύτερο αυτοκίνητο, το μικρό, της γυναίκας του, όπως το ‘λεγε πάντα, παρότι η Μάγδα του έλεγε να πουλήσουν το μεγάλο. Λιγότερα τα έξοδα του μικρού, πώς να το κάνουμε. Αλλά ο Γιώργος δεν ήθελε ούτε να ακούσει για πώληση του SUV του!

«Αν δεν είχα τα παιδιά δεν θα με ένοιαζε τίποτα, ρε μαλάκα», λέγανε πάντοτε με μια φωνή κι οι δυο τους όταν σχολίαζαν μεταξύ τους τα γεγονότα με την κρίση.

«Θα τα πούλαγα όλα και θα την έκανα για το χωριό» …

Ο Δημήτρης δεν είχε πουλήσει τίποτα ακόμα. Και τι να πουλούσε; Ένα αυτοκίνητο κι αυτό μικρό. Η οικογένεια στριμωχνόταν. Μόνη πολυτέλεια μια τηλεόραση 50 ιντσών που τώρα δεν πουλιόταν, σκοτωνόταν μόνο.

«Ποιος έχει λεφτά για τέτοια τώρα, ρε παιδιά», έλεγε και ξανάλεγε…

Ο Νίκος δεν τα πολυάκουγε και δεν τα πολυσυμμεριζόταν αυτά. Ελεύθερος ήταν, αλλά εδώ και μήνες ούτε για καφέ δεν μπορούσε να βγει. Οπότε θα έμενε για πολύ ακόμα ελεύθερος… 

Σπίτι δεν είχε δικό του. Με νοίκι έμενε πριν και τώρα γύρισε στο πατρικό του με τον πατέρα του. Χωριό, πάλι, δεν είχε… 80 τετραγωνικά και κάτι ψιλά, πατρικό στο Παγκράτι από το ’70…

«Έχεις έρθει στο χωριό… Θυμάσαι, ρε, που η πλατεία μέρα μεσημέρι ήταν γεμάτη; Χέστηκαν αυτοί… Ούτε άγχη ούτε τίποτα» έλεγε ο Γιώργος και συγκατένευε ο Δημήτρης.

«θα φύτευα καμιά πατάτα, θα έπαιρνα κάνα-δυο κότες, θα είχα και τα αυγά μου και το κρέας μου. Σήμερα με το  Internet δεν σου λείπει κι η μουσική ούτε το σινεμά. Οπότε, άρχοντας θα ήμουνα, δικέ μου» συνήθιζαν να κλείνουν τις σκέψεις τους και έμεναν εκεί…

«Εγώ ούτε χωριό έχω, ρε συ ούτε δουλειά. Οπότε είμαι χειρότερα κι ας μην έχω οικογένεια» πρόσθετε κι ο Νίκος. «Πώς μας κατάντησαν…».

Την έπεφταν στην καρέκλα, χάζευαν αδιάφορα και τραβούσαν καμιά τζούρα απ’ το τσιγάρο τους.

Τελικό συμπέρασμα πάντοτε… «Δεν αντιδρά και κανείς, ρε πούστη μου. Τι περιμένεις, ρε μαλάκα; Να στα πάρουν όλα;» έλεγε ο ένας κι οι άλλοι δυο κουνούσαν το κεφάλι συγκαταβατικά για να προσθέσουν…

«Πού να κουνήσουν, ρε μαλάκα… Φοβούνται. Θα χάσουν το αμάξι, την τηλεόραση… Λίγο το έχεις; Άσε που κι η αριστερά δεν κάνει τίποτα. Βολεμένοι κι αυτοί. Ποιον να πιστέψουν, ρε φίλε;».

Κάπως έτσι, χώριζαν και τραβούσαν στις δουλειές τους –οι δύο-, στα σπίτια τους, στην καθημερινότητά τους… Στη σιωπή ο Νίκος…

Στην πρώτη συγκέντρωση που έγινε στο Σύνταγμα ο Νίκος πρώτος ανέβασε το νέο στο Facebook. Καρφωμένος εκεί όλη μέρα… Αμέσως, οι άλλοι δυο έκαναν Like. Ο Γιώργος, μάλιστα έκανε και comment: “Να μαζευτούμε 1 εκατομμύριο να τους ρίξουμε! Να φύγουν με ελικόπτερο. Αν δεν βουλιάξει το Σύνταγμα είμαστε όλοι μαλάκες!».

Ήρθε η μέρα της συγκέντρωσης… Κανείς δεν πήγε.

Ο Νίκος γιατί «Δεν πιστεύω τους αγανακτισμένους, ρε μαλάκα. Παπαριές ανοργάνωτες».

Ο Γιώργος επειδή «Δουλεύει η γυναίκα μου, ρε, δεν τολμάει να απεργήσει και η μάνα μου δεν πάει να κρατήσει τα παιδιά».

Κι ο Δημήτρης «Θα γίνουν επεισόδια, ρε μαλάκα πάλι και δεν αντέχω τα χημικά. Να πλακωθώ εγώ για να τρώνε αυτοί;»

Το μνημόνιο ψηφίστηκε…

«Το ψήφισαν, ρε οι πούστηδες» πήρε αμέσως τηλέφωνο ο Νίκος τους άλλους δυο.

«Δεν στό ‘λεγα εγώ, ρε μαλάκα. Σιγά που μασάνε αυτοί από τον κόσμο» απάντησαν οι άλλοι με μια φωνή…

«Δεν μπορεί, ρε μαλάκα. Τώρα θα γίνει της πουτάνας. Θα βγουν όλοι έξω» κατέληγαν και έκλειναν το τηλέφωνο.

Τις επόμενες ημέρες περνούσαν και οι τρεις ώρες ολόκληρες στο Facebook ποστάροντας νέα και σχολιάζοντας αδιάκοπα.

Αδίστακτοι. Γουρούνια! Με ελικόπτερο θα φύγουν!

Έφτασε κι η ώρα του δεύτερου μνημονίου. Α, τώρα θα κατέβαιναν κι οι τρεις στις συγκεντρώσεις! Έτσι κι έγινε… Οι δύο κατέβηκαν βέβαια, γιατί ο Γιώργος έμπλεξε πάλι με τα παιδιά και τη γυναίκα που δούλευε.

«Τσάμπα κι οι συγκεντρώσεις τσάμπα και τα χημικά που φάγαμε, ρε φίλε. Δεν αλλάζει τίποτα αν δεν ψηφίσουμε να τους ρίξουμε».

Έφτασαν κι οι εκλογές…

Ο Νίκος δεν πήγε, όπως συνήθιζε, άλλωστε, τα τελευταία 10-15 χρόνια…

Ο Γιώργος κι ο Δημήτρης ψήφισαν, τελικά, Δημοκρατική Αριστερά.

«Ε, εντάξει, ρε μαλάκα. Ο Τσίπρας και να βγει θα πέσει σε 1-2 μήνες. Το ΚΚΕ δεν συνεργάζεται. Ο Καμμένος είναι δεξιά. Ο Κουβέλης, τουλάχιστον, αριστερός είναι κάτι θα συγκρατήσει», απάντησαν κι οι δυο για να απαλύνουν τις ενοχές τους…

Ούτε μήνα μετά ο Γιώργος ποστάριζε στο Facebook: Νέο-Δημοκρατική Αριστερά. Πάνε και τα ισοδύναμα, Φώτη…

«Όλοι ίδιοι είναι. Δεν αλλάζει τίποτα, ρε μαλάκα. Τα είπαμε»… του απάντησαν οι άλλοι με κάμποσα Like.

Ένα χρόνο μετά, είχαν μείνει κι οι άλλοι δυο χωρίς δουλειά και λίγο αργότερα ξανάγιναν εκλογές και στην κυβέρνηση μπήκε κι η ακροδεξιά.

«Τώρα, μαλάκα, τη γαμήσαμε» είπαν κι οι τρεις με μια φωνή. «Το παιχνίδι αλλάζει και τα κεφάλια μέσα» έκλεισαν την κουβέντα, γύρισαν σπίτια τους κι ούτε που άνοιξαν ξανά υπολογιστή για να συνδεθούν.

«Τα παρακολουθούν όλα, ρε μαλάκα» τους είπε ο Δημήτρης, καλύτερα πληροφορημένος πάντα μιας και η γυναίκα του δούλευε στο υπουργείο εσωτερικών…

«Εντάξει, ρε, δεν θα μείνουν για πολύ. Θα υπάρξει αντίδραση» είπαν συμφωνώντας και επέστρεψαν στην ασφάλεια και την ησυχία της ζωής τους. Λίγο φτωχότεροι, λίγο πιο φοβισμένοι και σιωπηλοί…

«Δε βαριέσαι… Θα το αντέξουμε κι αυτό. Η ζωή δεν τελειώνει. Τι θα κάνουμε; Θα πεθάνουμε; Έχουμε και τα παιδιά» σκέφτονταν, θαρρείς τηλεπαθητικά κι οι τρεις από μέσα τους. Τώρα πια, μόνο σιωπηλά θα σκέφτονταν και μόνο στον εαυτό τους θα μιλούσαν.

Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012

Προς Lifo, Athens Voice και λοιπούς συγγενείς...

Αν τελειώσαμε με το τελετουργικό της κηδείας των hipsters ν' ασχοληθούμε λίγο και με τους hips μας που κινδυνεύουν;