Σάββατο 6 Οκτωβρίου 2012

Τα κεφάλια μέσα... οι κώλοι έξω

Το κεφάλι το έβαλες μέσα. Με τα υπόλοιπα
μέρη του σώματος τι γίνεται;
Ο Γιώργος, ο Δημήτρης και ο Νίκος ήταν μια παρέα από το σχολείο ακόμα… Σήμερα, σαραντάρηδες πια, οι δύο παντρεμένοι με δύο παιδιά ο καθένας, ο Νίκος, εργένης και άνεργος εδώ και ένα χρόνο.

Τα πράγματα στριμωγμένα για τον Νίκο, αλλά, και για τους άλλους δύο, το Γιώργο και το Δημήτρη. Μειώσεις μισθών, αυξημένα έξοδα, εφορίες, φροντιστήρια… Με το ζόρι τα έβγαζαν πέρα πια. Ο Γιώργος είχε πουλήσει και το δεύτερο αυτοκίνητο, το μικρό, της γυναίκας του, όπως το ‘λεγε πάντα, παρότι η Μάγδα του έλεγε να πουλήσουν το μεγάλο. Λιγότερα τα έξοδα του μικρού, πώς να το κάνουμε. Αλλά ο Γιώργος δεν ήθελε ούτε να ακούσει για πώληση του SUV του!

«Αν δεν είχα τα παιδιά δεν θα με ένοιαζε τίποτα, ρε μαλάκα», λέγανε πάντοτε με μια φωνή κι οι δυο τους όταν σχολίαζαν μεταξύ τους τα γεγονότα με την κρίση.

«Θα τα πούλαγα όλα και θα την έκανα για το χωριό» …

Ο Δημήτρης δεν είχε πουλήσει τίποτα ακόμα. Και τι να πουλούσε; Ένα αυτοκίνητο κι αυτό μικρό. Η οικογένεια στριμωχνόταν. Μόνη πολυτέλεια μια τηλεόραση 50 ιντσών που τώρα δεν πουλιόταν, σκοτωνόταν μόνο.

«Ποιος έχει λεφτά για τέτοια τώρα, ρε παιδιά», έλεγε και ξανάλεγε…

Ο Νίκος δεν τα πολυάκουγε και δεν τα πολυσυμμεριζόταν αυτά. Ελεύθερος ήταν, αλλά εδώ και μήνες ούτε για καφέ δεν μπορούσε να βγει. Οπότε θα έμενε για πολύ ακόμα ελεύθερος… 

Σπίτι δεν είχε δικό του. Με νοίκι έμενε πριν και τώρα γύρισε στο πατρικό του με τον πατέρα του. Χωριό, πάλι, δεν είχε… 80 τετραγωνικά και κάτι ψιλά, πατρικό στο Παγκράτι από το ’70…

«Έχεις έρθει στο χωριό… Θυμάσαι, ρε, που η πλατεία μέρα μεσημέρι ήταν γεμάτη; Χέστηκαν αυτοί… Ούτε άγχη ούτε τίποτα» έλεγε ο Γιώργος και συγκατένευε ο Δημήτρης.

«θα φύτευα καμιά πατάτα, θα έπαιρνα κάνα-δυο κότες, θα είχα και τα αυγά μου και το κρέας μου. Σήμερα με το  Internet δεν σου λείπει κι η μουσική ούτε το σινεμά. Οπότε, άρχοντας θα ήμουνα, δικέ μου» συνήθιζαν να κλείνουν τις σκέψεις τους και έμεναν εκεί…

«Εγώ ούτε χωριό έχω, ρε συ ούτε δουλειά. Οπότε είμαι χειρότερα κι ας μην έχω οικογένεια» πρόσθετε κι ο Νίκος. «Πώς μας κατάντησαν…».

Την έπεφταν στην καρέκλα, χάζευαν αδιάφορα και τραβούσαν καμιά τζούρα απ’ το τσιγάρο τους.

Τελικό συμπέρασμα πάντοτε… «Δεν αντιδρά και κανείς, ρε πούστη μου. Τι περιμένεις, ρε μαλάκα; Να στα πάρουν όλα;» έλεγε ο ένας κι οι άλλοι δυο κουνούσαν το κεφάλι συγκαταβατικά για να προσθέσουν…

«Πού να κουνήσουν, ρε μαλάκα… Φοβούνται. Θα χάσουν το αμάξι, την τηλεόραση… Λίγο το έχεις; Άσε που κι η αριστερά δεν κάνει τίποτα. Βολεμένοι κι αυτοί. Ποιον να πιστέψουν, ρε φίλε;».

Κάπως έτσι, χώριζαν και τραβούσαν στις δουλειές τους –οι δύο-, στα σπίτια τους, στην καθημερινότητά τους… Στη σιωπή ο Νίκος…

Στην πρώτη συγκέντρωση που έγινε στο Σύνταγμα ο Νίκος πρώτος ανέβασε το νέο στο Facebook. Καρφωμένος εκεί όλη μέρα… Αμέσως, οι άλλοι δυο έκαναν Like. Ο Γιώργος, μάλιστα έκανε και comment: “Να μαζευτούμε 1 εκατομμύριο να τους ρίξουμε! Να φύγουν με ελικόπτερο. Αν δεν βουλιάξει το Σύνταγμα είμαστε όλοι μαλάκες!».

Ήρθε η μέρα της συγκέντρωσης… Κανείς δεν πήγε.

Ο Νίκος γιατί «Δεν πιστεύω τους αγανακτισμένους, ρε μαλάκα. Παπαριές ανοργάνωτες».

Ο Γιώργος επειδή «Δουλεύει η γυναίκα μου, ρε, δεν τολμάει να απεργήσει και η μάνα μου δεν πάει να κρατήσει τα παιδιά».

Κι ο Δημήτρης «Θα γίνουν επεισόδια, ρε μαλάκα πάλι και δεν αντέχω τα χημικά. Να πλακωθώ εγώ για να τρώνε αυτοί;»

Το μνημόνιο ψηφίστηκε…

«Το ψήφισαν, ρε οι πούστηδες» πήρε αμέσως τηλέφωνο ο Νίκος τους άλλους δυο.

«Δεν στό ‘λεγα εγώ, ρε μαλάκα. Σιγά που μασάνε αυτοί από τον κόσμο» απάντησαν οι άλλοι με μια φωνή…

«Δεν μπορεί, ρε μαλάκα. Τώρα θα γίνει της πουτάνας. Θα βγουν όλοι έξω» κατέληγαν και έκλειναν το τηλέφωνο.

Τις επόμενες ημέρες περνούσαν και οι τρεις ώρες ολόκληρες στο Facebook ποστάροντας νέα και σχολιάζοντας αδιάκοπα.

Αδίστακτοι. Γουρούνια! Με ελικόπτερο θα φύγουν!

Έφτασε κι η ώρα του δεύτερου μνημονίου. Α, τώρα θα κατέβαιναν κι οι τρεις στις συγκεντρώσεις! Έτσι κι έγινε… Οι δύο κατέβηκαν βέβαια, γιατί ο Γιώργος έμπλεξε πάλι με τα παιδιά και τη γυναίκα που δούλευε.

«Τσάμπα κι οι συγκεντρώσεις τσάμπα και τα χημικά που φάγαμε, ρε φίλε. Δεν αλλάζει τίποτα αν δεν ψηφίσουμε να τους ρίξουμε».

Έφτασαν κι οι εκλογές…

Ο Νίκος δεν πήγε, όπως συνήθιζε, άλλωστε, τα τελευταία 10-15 χρόνια…

Ο Γιώργος κι ο Δημήτρης ψήφισαν, τελικά, Δημοκρατική Αριστερά.

«Ε, εντάξει, ρε μαλάκα. Ο Τσίπρας και να βγει θα πέσει σε 1-2 μήνες. Το ΚΚΕ δεν συνεργάζεται. Ο Καμμένος είναι δεξιά. Ο Κουβέλης, τουλάχιστον, αριστερός είναι κάτι θα συγκρατήσει», απάντησαν κι οι δυο για να απαλύνουν τις ενοχές τους…

Ούτε μήνα μετά ο Γιώργος ποστάριζε στο Facebook: Νέο-Δημοκρατική Αριστερά. Πάνε και τα ισοδύναμα, Φώτη…

«Όλοι ίδιοι είναι. Δεν αλλάζει τίποτα, ρε μαλάκα. Τα είπαμε»… του απάντησαν οι άλλοι με κάμποσα Like.

Ένα χρόνο μετά, είχαν μείνει κι οι άλλοι δυο χωρίς δουλειά και λίγο αργότερα ξανάγιναν εκλογές και στην κυβέρνηση μπήκε κι η ακροδεξιά.

«Τώρα, μαλάκα, τη γαμήσαμε» είπαν κι οι τρεις με μια φωνή. «Το παιχνίδι αλλάζει και τα κεφάλια μέσα» έκλεισαν την κουβέντα, γύρισαν σπίτια τους κι ούτε που άνοιξαν ξανά υπολογιστή για να συνδεθούν.

«Τα παρακολουθούν όλα, ρε μαλάκα» τους είπε ο Δημήτρης, καλύτερα πληροφορημένος πάντα μιας και η γυναίκα του δούλευε στο υπουργείο εσωτερικών…

«Εντάξει, ρε, δεν θα μείνουν για πολύ. Θα υπάρξει αντίδραση» είπαν συμφωνώντας και επέστρεψαν στην ασφάλεια και την ησυχία της ζωής τους. Λίγο φτωχότεροι, λίγο πιο φοβισμένοι και σιωπηλοί…

«Δε βαριέσαι… Θα το αντέξουμε κι αυτό. Η ζωή δεν τελειώνει. Τι θα κάνουμε; Θα πεθάνουμε; Έχουμε και τα παιδιά» σκέφτονταν, θαρρείς τηλεπαθητικά κι οι τρεις από μέσα τους. Τώρα πια, μόνο σιωπηλά θα σκέφτονταν και μόνο στον εαυτό τους θα μιλούσαν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου